Τόσο καιρό που έβλεπες τους “πράσινους” να χάνουν το μέτρημα των τρίποντων που επιχειρούσαν, να αναλώνονται στα βασικά του σπορ (κανα σκριν, καμια αλλαγή στην άμυνα και... αυτά) και να ζουν ή να πεθαίνουν από τα περιφερειακά σουτ. Άντε και από τις πρωτοβουλίες του Τζέιμς, στο ένας με έναν, σε ματς που φαινόταν πως αν τους άφηνες τρεις μέρες, δεν θα έβρισκαν τρόπο να σκοράρουν. Προφανώς και είχες σιχτιρίσει για όλα αυτά. Ακόμα και μετά την άφιξη του Πασκουάλ, πιστεύω ότι έβριζες που δεν αποθεωνόταν το μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό.

Μετά, κατάλαβες πως ο Καταλανός δεν γινόταν να τα αλλάξει όλα, γιατί θα χανόταν κάθε ελπίδα σωτηρίας. Άρχισε με το να εκμεταλλεύεται ό,τι είχε να του δώσει ο κάθε παίκτης. Λάθη έγιναν γενικότερα, ειδικότερα έκανε και εκείνος αρκετά, έως ότου ισορροπήσει η φάση, με παίκτες να υιοθετούν νέους ρόλους, στους οποίους επουδενί τους είχες φανταστεί και να τους... τερματίζουν (στο Νο1 αυτής της λίστας είναι ο Παππάς). Κάπως έτσι, φτάσαμε στο τώρα.

Δεν θα σου πω ότι το “τριφύλλι” έχει το τρόπαιο στο τσεπάκι του, γιατί δεν μου αρέσει να πετάω λέξεις για να περνά η ώρα. Ή για τα κλικ. Θα σου πω όμως, πως πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε να φτάσει το παιχνίδι του, στο καλύτερο δυνατό επίπεδο, την πλέον κατάλληλη στιγμή. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων της Euroleague σέρνεται από την κούραση, οι “πράσινοι” νιώθουν να πετούν, διότι... μεταξύ μας δεν είχαν τρελαθεί να σπαταλούν ενέργεια στο φετινό ευρωπαϊκό μαραθώνιο.

Εναντίον της ΤΣΣΚΑ έζησαν το πρώτο ματς που ήταν συνεπείς, μυαλωμένοι και κυρίως, ενεργητικοί από την αρχή έως το τέλος. Σίγουρα είχε και κάποια κενά. Αλλά αυτή τη βραδιά, τα off κράτησαν κάποια δευτερόλεπτα. Όχι δεκάλεπτα -κάτι που επίσης, είχες δει. Ο Πασκουάλ έκανε τα γνωστά ταιριάσματα παικτών, αλλά για πρώτη φορά χρησιμοποίησε τους πάντες (δηλαδή, όσους χρησιμοποιεί πια), στα διαστήματα που έχει δει πως είναι πιο αποδοτικοί. Δηλαδή, ο Φελντέιν ήταν εκτός στο τέλος.

Ο Καλάθης ήταν εντός, γιατί για να νικήσεις μια μεγάλη ομάδα, τη θες την οργάνωση στο φινάλε. Μπορεί να φέρθηκε λίγο εγωιστικά για κάποια -αρκετά- λεπτά και για αυτό να οδηγήθηκε στον πάγκο, αλλά όταν επέστρεψε για το "ή ταν ή επί τας" ήταν έτοιμος. Άσε που σίγουρα σε... εξέθεσε όταν τον είδες να πηγαίνει στη γραμμή των βολών, στο 39.35'' (έλα που δεν είπες "μα καλά ρε Πασκουάλ, τον άφησες μια τέτοια κρίσιμη στιγμή στο γήπεδο, ενώ ξέρεις πως δεν βάζει βολές;"). Αμέσως μετά ώθησε τον ΝτεΚολό σε διπλή ντρίμπλα, στα δευτερόλεπτα που μπορεί και να περάσουν στην ιστορία ως τα πιο εξοργιστικά, σε τέλος αγώνα ομάδων αυτού του επιπέδου και της δεδομένης βραδιάς που είχαν: σε 45'' έγιναν διπλή ντρίμπλα, λάθος επαναφορά -με τους Μπουρούση και Τζέιμς να τα κάνουν μαντάρα- και λάθος πάσα. Θα μου πεις, υγεία να υπάρχει και όλα καλά. Δεν σου τελείωσα όμως, με την τελευταία πεντάδα.

Ο Τζέιμς είναι τύπος που δεν ξέρει από... γκρι. Μόνο από μαύρο ή άσπρο. Έπαιξε πολύ σκληρά, με μεγάλη ενέργεια και "χτύπησε" τον Ογκαστιν (που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να παίξει άμυνα) έως εκεί που δεν έπαιρνε άλλο. ΟΚ, έκανε το πιο ηλίθιο τρίποντο, στο 39.55 ενώ μπορούσε να δώσει πάσα σε τρεις ελεύθερους συμπαίκτες του, αλλά συμβαίνουν ΚΑΙ αυτά. Μάλλον του το συγχώρησες, όταν τον είδες να "κατεβάζει" το ριμπάουντ, στην αρχή της παράτασης και να κλέβει από το... σύνηθες θύμα του, στα 20'' για το τέλος, πριν το κάρφωμα του Γκιστ. Ο Ρίβερς επελέγη για την πεντάδα που θα έκρινε την έκβαση, όχι επειδή είχε διακριθεί νωρίτερα (τουναντίον), αλλά γιατί έχει κερδίσει αυτό το σεβασμό και την εμπιστοσύνη με όσα έχει προσφέρει γενικότερα. "Έβγαλε" αυτήν την αυτοπεποίθηση στο σουτ που διαμόρφωσε εν πολλοίς αποτέλεσμα: το "σκοτωμένο" τρίποντο, στο 1.56 για τη λήξη της παράτασης, για το 82-78.

Προφανώς για τους Γκιστ και Σίνγκλετον δεν χρειάζεται να σου πω κάτι. Ίσως μόνο ότι ο "Gistopoulos13", όπως είναι ο λογαριασμός του στο Instagram, δεν είναι 100% έτοιμος, γεγονός που το λες και λογικό, αλλά θα ομολογήσεις επίσης, πως έχει βρει τρόπο να βοηθά και να μην είναι επιζήμιος. Όπως ο Πασκουάλ έκρινε λογικό να κόψει τις περιστροφές στην άμυνα από ένα σημείο και έπειτα, για να μη ξεμείνουν από ενέργεια οι παίκτες του.

Το τέλειο παιχνίδι δεν ήταν, ενδεχομένως γιατί δεν υπάρχει τελειότητα. Ήταν το πιο ουσιαστικό παιχνίδι αυτής της ομάδας, για τη φετινή σεζόν, απέναντι σε ομάδα που είχε και περισσότερα κορμιά και σίγουρα περισσότερο ταλέντο, στα χαρτιά. Δεν είχε ενέργεια, όπως μπορεί να φανεί και από τα τρίποντα (7/25). Για τουλάχιστον 10 από αυτά, ισχύει το "πιο ελεύθερα... πεθαίνεις". Η λογική δε, να στραφούν σε αυτήν τη λύση (;) στα τελευταία δευτερόλεπτα της παράτασης, προφανώς και καταδεικνύει πως το μυαλό τους ήταν θολό. Όλων. Των παικτών και του Ιτούδη που έβλεπε τον Τζέιμς να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ο Χάινς δεν σηκώθηκε από τον πάγκο νωρίτερα από το τελευταίο λεπτό της κανονικής διάρκειας. Ξέρω. Είχε φάουλ. Αλλά ο προπονητής του τον ψιλοξέχασε.

Τι γίνεται από εδώ και πέρα; Με νίκη στο Τελ Αβίβ ή νίκη της Μπασκόνια επί της Ζάλγκιρις, τερματίζει τέταρτος και ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Θα μου επιτρέψεις όμως, να σου πω ότι αν παίζει στο εξής ο Παναθηναϊκός, όπως έπαιξε με την ΤΣΣΚΑ, μάλλον θα γίνει δευτερευούσης σημασίας αν έχει το πλεονέκτημα της έδρας ή όχι. Βέβαια, έτσι όπως τα 'χει φέρει... η ζωή, το πιθανότερο είναι να το κατακτήσει, διότι πλέον ξεκάθαρα το αξίζει. Ξέρεις πως στο β' ημίχρονο ο ΠΑΟ είχε 1/13 τρίποντα; Σε άλλες εποχές, θα είχε καταρρεύσει. Όχι πια.