Μια που πακετάρισες βαλίτσα για Τουρκία και μια που θα ακυρώσεις πτήσεις και κρατήσεις. Όχι γιατί πιστεύω στις παραδόσεις που δείχνουν ξεκάθαρα ότι κανείς δεν έχει γυρίσει από το 0-2, στα playoffs, αλλά γιατί ομάδα που δεν κάνει -έστω- τα βασικά που ζητά ο προπονητής, δεν έχει τύχη.

Να σου πω δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα: ο Πασκουάλ έδωσε σε διαδοχικά τάιμ άουτ τρόπους, για να περιοριστεί ο Μπογκντάνοβιτς. Οι παίκτες του έκαναν οτιδήποτε άλλον, πέραν όσων είχαν ακούσει. Το αυτό ίσχυσε και για κάθε φορά που τους παρακάλεσε να μη σουτάρουν κατευθείαν -να κυκλοφορούν την μπάλα, να βρίσκουν το σωστό σουτ. Δεν έγινε ούτε αυτό. Και τώρα φοβάμαι πως είναι αργά. Από την άλλη βέβαια, να σου πω ότι την ώρα της κρίσης φάνηκε πως οι "πράσινοι" δεν είχαν να "ακουμπήσουν" σε κάποιο σύστημα. Σε 2-3 πράγματα που 'χαν κάνει κτήμα τους, για αυτές τις ώρες. Και για αυτό, μάλλον φταίει ο κόουτς.

Έλα να δούμε τις λεπτομέρειες του 0-2

Ο Πασκουάλ προτίμησε τους Καλάθης, Παππάς, Ρίβερς, Σίνγκλετον και Μπουρούση . Δηλαδή, από ό,τι είχαμε δει την Τρίτη (18/4), έμειναν μόνο οι Καλάθης και Σίνγκλετον. Και ο τελευταίος μεταφέρθηκε στο "4" -από το "5" του πρώτου ματς. Ο Ζοτς εμπιστεύτηκε τους πρώτους πέντε και της πρεμιέρας της σειράς (Μπογκντάνοβιτς, Σλούκας, Βέσελι, Ντατόμε, Κάλινιτς), με τον Παππά να πηγαίνει απευθείας πάνω στον Μπογκντάνοβιτς, τον οποίον είχε περιορίσει στη β' περίοδο της Τρίτης. Ο Κάλινιτς πήγε στον Σίνγκλετον, αλλά αυτό το βράδυ, η ενέργεια των “πρασίνων” ήταν πολύ μεγαλύτερη στην εκκίνηση. Ο Πασκουάλ δεν σταμάτησε να θυμίζει στους παίκτες του πως πρέπει να πιέζουν από τα 3/4 του γηπέδου. Έπαιξαν πολύ δυνατή άμυνα και χρησιμοποίησαν τον Μπουρούση μέσα στη ρακέτα, για να ελευθερώνει κόσμο. Στην άλλη άκρη, τον προστάτευαν στα pick n roll. Αυτό είχε ρίσκο. Αλλά θα σου εξηγήσω αργότερα.

Ούντο, αυτή η πληγή

Να λοιπόν, τα 3/3 τρίποντα, για ξεκίνημα και το 16-6 του 4.45''. Εκεί εμφανίστηκε ο Ντίξον, αντί του Σλούκα, ο Ούντο αντί του Ντατόμε και ο Άντιτς αντί του Βέσελι.. Οι αποχωρήσαντες ούτε που φάνηκαν -μη σου πω ότι ήταν κακοί. Αυτοί που μπήκαν ήταν θετικοί, με τον Ούντο να αλλάζει και πάλι τα δεδομένα... κοντά στο καλάθι. Ο Καταλανός σήκωσε τον Τζέιμς και σαν κάτι να χάθηκε από την ενέργεια και δη στην άμυνα.

Να σου τα 3/3 τρίποντα, που ήλθαν ως τιμωρία στη βοήθεια που έδιναν οι “πράσινοι” για να καλύψουν την αμυντική αδυναμία του Μπουρούση. Ο Μπογκντάνοβιτς έφτασε τους 10 πόντους (τελείωσε με 12 την πρώτη περίοδο, νικώντας Παππά, Καλάθη και Τζέιμς) στο 16-15 (7.23'') και η παρέα του συνέχισε να σημαδεύει τον Έλληνα σέντερ, έως το 16-20, οπότε αποσύρθηκε για να μπει ο Γκιστ. Που ήταν μια φάση πίσω από αυτά που γίνονταν. Μαζί του βγήκε και ο Καλάθης, τον οποίον άφηναν ελεύθερο, ώστε ο παίκτης του να προσφέρει βοήθειες στους σουτέρ για να επιστρέψει ο Παππάς. Το 14-0 της Φενέρ είχε όλους αυτούς τους λόγους (στο Νο1 βάλε τον Ούντο), συν του ότι μετά τα 3/3 τρίποντα, οι “πράσινοι” είχαν 0/2 και 2/6 δίποντα.

Κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός έκανε κάτι καλό στην επίθεση, έτρωγε καλάθι στο pick n roll

Ο Πασκουάλ σήκωσε τον Φώτση από τον πάγκο, για πρώτη φορά -στην Ευρωλίγκα- από το ματς με τη Ρεάλ (στις 16/3) και εκείνος έκανε ό,τι ξέρει καλύτερα (βλ. τρίποντο), με τις αλλαγές της Φενέρμπαχτσε στην άμυνα να επιτρέπουν στον Τζέιμς το “ένας εναντίον ενός” και να βρει ρυθμό. Έως το 32-30 (14.04'') είχε 7 πόντους, στο δεκάλεπτο. Να σου πω όμως, κάτι; Η γλώσσα του Καταλανού είχε μαλλιάσει για καλύτερη κυκλοφορία μπάλας, αλλά δεν την έβλεπε. Στο σημείο που έβαλε τον Νίκολς μαζί με τον Φώτση, έδειξε ένα σημάδι απελπισίας. Γιατί λογικά άνοιξε το ρόστερ, αλλά όταν βάζεις δυο παίκτες που δεν χρησιμοποιείς πολύ, στην ίδια πεντάδα, περισσότερο... το τερματίζεις. Πολλώ δε, αν περιμένεις πως θα σώσουν την παρτίδα. Ο Ούντο συνέχισε το τίμιο έργο του, απέναντι σε όποιον έβρισκε απέναντι του και στο 34-34 είχε πια 12 πόντους.

Μάλλιασε η γλώσσα του Πασκουάλ

Α, δεν σου είπα πως επειδή οι “πράσινοι” δεν έπαιζαν άμυνα, ώστε να τρέξουν στον αιφνιδιασμό (και δεν μπορούσαν να σκοράρουν στο σετ παιχνίδι), είχε πάρει εργολαβία το σκοράρισμα ο Τζέιμς, από το 14.04 έως το 18.12. Σε αυτό το διάστημα σκόραρε ΚΑΙ τους 10 πόντους (έως το 39-37). Και αν κάποιος άκουγε τον Πασκουάλ που ούρλιαζε “μην αφήνετε τον Μπογκντάνοβιτς”, προφανώς η φάση θα ήταν καλύτερη. Αλλά δεν πρόλαβε να το πει για εκατοστή φορά και ο Σέρβος έβαλε ένα ακόμα ελεύθερο τρίποντο, συν αυτό που διαμόρφωσε σκορ ημιχρόνου. Σύνολο προσωπικών πόντων ΜΟΛΟΝΟΤΙ είχε δυο φάουλ από το 11': 18. Συν οι 14 του Ούντο... καταλαβαίνετε. Θα αναρωτιέσαι γιατί δεν έπαιξε ο Σίνγκλετον στο “5”. Και εγώ... Εν πάση περιπτώσει, στη β' περίοδο ο ΠΑΟ είχε 1 ασίστ (λογικό, αν σκεφτείς ότι από τους 23 πόντους, ο Τζέιμς έβαλε τους 16), η Φενέρμπαχτσε 8 και μάλλον δεν χρειάζεται να σου θυμίσω πως το σπορ είναι ομαδικό. Επιπροσθέτως, οι Τούρκοι είχαν μόνο 2 λάθη (ναι, δεν δέχθηκαν την παραμικρή ενόχληση). Για την ακρίβεια, και τα δυο τα έκανε ο Ντίξον, σε 10' συμμετοχής. Άρα, πάλι καλά ήταν το -2 του ημιχρόνου (43-45).

Χρειαζόταν βελτίωση της άμυνας και πέντε που να μπορούν να παίξουν μαζί

Οι Καλάθης, Παππάς, Ρίβερς, Σίνγκλετον και Μπουρούσης ανέλαβαν για τον Παναθηναϊκό την τρίτη πράξη, με τον Ομπράντοβιτς να μένει πιστός στο σχήμα με τρεις χειριστές και τους Βέσελι και Ούντο. Ο Καλάθης ανέλαβε τον Μπογκντάνοβιτς και ήλθε ο Ντίξον να σκοράρει τα τρίποντα. Ο Σίνγκλετον έκανε τρία τα φάουλ του, στο 24.10'', ο Μπογκντάνοβιτς αποσύρθηκε για να μην... μείνει στο παρκέ, αλλά ξανά η Φενέρ έβρισκε παίκτες ελεύθερους. Εν αντιθέσει με το “τριφύλλι”. Ο Τζέιμς αντικατέστησε τον Καλάθη -που όπως πάντα τον άφηναν ελεύθερο, αλλά τρίποντο δεν έβαζε (0/3)- και έγινε ξανά η μόνη ελπίδα του Παναθηναϊκού, απέναντι σε ομάδα που είχε φτάσει στο 30' τα 10/18 τρίποντα (4/6 στη γ' περίοδο vs 1/6), που είχε εξαιρετική κυκλοφορία και τιμωρούσε κάθε αμυντική επιλογή των γηπεδούχων.

Τα χρονικά περιθώρια "στένεψαν" και οι επιλογές ανάγκης, έδωσαν λύση

Να σου πω ότι στην τέταρτη περίοδο, ο Σίνγκλετον έπαιξε για πρώτη φορά ως σέντερ και συνδυάστηκε με τους Τζέιμς, Φελντέιν (ναι, μπήκε για πρώτη φορά την κρισιμότερη ώρα και “έπιασε” τον Κάλινιτς), Ρίβερς και Γκιστ. Πίεσαν στην άμυνα, έκλεψαν τρεις φορές, σε ισάριθμες φάσεις, έτρεξαν και σκόραραν -ό,τι δηλαδή, έπρεπε να 'χουν κάνει από την αρχή. Αν στο τελείωμα είχαν περισσότερο μυαλό (ώστε να υπολογίσουν πως η τάπα ήταν επιλογή), θα είχαν πάρει και διαφορά μεγαλύτερη του +3 (68-65), στο 33.30. Ο Σλούκας δεν πρόλαβε να ξεκουραστεί για πολύ. Δεν τον άφησαν οι συνεχόμενες επιτυχημένες “παγίδες” στον Ντίξον. Χειροκρότησε όμως, λίγο τον Γκιστ, πριν συνεχίσω. Η Φενέρμπαχτσε ανέβασε την πίεση, ο Πασκουάλ παρακάλεσε τους παίκτες του να σταματήσουν να σουτάρουν, χωρίς προηγουμένως να “ψαχτούν” και στο “καπάκι” ο Τζέιμς πήρε το χειρότερο δυνατό τρίποντο. Ο “Ζοτς” χαμήλωσε το σχήμα του (ο Ντατόμε έγινε “4αρι”), ο Καταναλός το ψήλωσε (ο Μπουρούσης αντικατέστησε τον Γκιστ) και ο Μπογκντάνοβιτς βρέθηκε ΠΑΛΙ ελεύθερος, γιατί ο παίκτης του πήγε για βοήθεια.

Όχι. Μην κλάψεις -ακόμα- από νεύρα, γιατί ο Μπογκντάνοβιτς σκόραρε και με λέι απ, περνώντας τρεις! Με αυτά και με αυτά, είχαμε φτάσει στο 71-76 και έμεναν 1.44''. Οι ατομικές ενέργειες των Τζέιμς και Σίνγκλετον -συν τα επιθετικά ριμπάουντ- "κράτησαν" τους “πράσινους” στη διεκδίκηση της ισοφάρισης, μέχρι ΤΟ ΛΑΘΟΣ στην επαναφορά, στα 14'' για τη λήξη. Ο Σλούκας δεν έκανε τη χάρη να χάσει βολή, ο Τζέιμς βρήκε... δοκάρι σε σουτ απελπισίας και να το 0-2. Που είναι έργο Παναθηναϊκού, αν με ρωτάς. Σε δυο παιχνίδια, οι "πράσινοι" δεν βρήκαν τον τρόπο να νικήσουν την άμυνα της Φενέρ στο μισό γήπεδο και το παραέκαναν με τα τρελά σουτ. Η άλλη επιλογή ήταν το ένας εναντίον όλων, του Τζέιμς. Αλλά θα μου πεις, αυτό δεν έκαναν όλη τη σεζόν; Και προφανώς δεν είναι αρκετό για να πας Final Four.