Κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή, σωστά; Ο Παναθηναϊκός μπορεί λοιπόν, να μην ξεκίνησε με τον ιδανικότερο τρόπο την πρεμιέρα του ΤΟΡ16, αλλά ήταν αυτός που ήταν... εκεί, να παλεύει έως το φινάλε. Ή μάλλον, κυρίως στο φινάλε. Με εκπληκτική ένταση και ενέργεια στο φινάλε, έτρεξε επί μέρους 23-12 στην τελευταία πράξη όταν έκανε δικές του όλες τις μικρές λεπτομέρειες και έτσι έκανε και το 1-0.

Η Μακάμπι δεν έκανε καμία έκπληξη. Έπαιξε ματς απ ζώνη και ήταν... διαρκώς στον αέρα. Η αλήθεια είναι επίσης πως ο ΠΑΟ δεν είχε τις επιστροφές που θα χρειαζόταν για να ζήσει κάτι καλύτερο από το 8-15 (6.52), ενώ άπαξ και έπαιρνε φόρα η "ομάδα του λαού", οι γηπεδούχοι είχαν μια αδυναμία να τους σταματήσουν, με τους Ραντλ και Τάιους να είναι λίγο πιο γρήγοροι από τους Φώτση και Μπατίστα. Οι Γκιστ και Νέλσον μπήκαν για να τονώσουν την παρέα τους (σε επίπεδο ενέργειας) και ήταν ο λόγος του 15-17 (9'). Αλλά ο... αέρας παρέμενε πρόβλημα. Όταν ο Τάιους έκανε τέσσερα τα alley oop των Ισραηλινών, έδωσε και στη διαφορά τη μέγιστη τιμή της (18-32, 13.51'').

Ο Γκούντες τον κάλεσε στον πάγκο, ο "Σόφο" ανέλαβε τη θέση "5" και έτσι άρχισε αυτό που έγινε 21-9 για τον Παναθηναϊκό (39-41). Ξεκίνησε με τον Μπατίστα (που είχε διαρκώς δυο έως και τρεις παίκτες πάνω του -αλλά πάσα δεν έδινε) να νικά τον Σχορτσιανίτη σε διαδοχικές φάσεις και ολοκληρώθηκε με τον Νέλσον να σκοράρει -ελεύθερος- από τα 6.75. Ναι, ρίσκαραν μαζί του οι πρωταθλητές και το πλήρωσαν. Μεσολάβησε εν τω μεταξύ, τρίποντο του Διαμαντίδη (βλ. πρώτοι του πόντοι στο ματς, σε 12.24'' συμμετοχής), αλλά και πέντε σερί πόντοι του Γιάνκοβιτς που μόλις είχε επιστρέψει στο παρκέ. Βοήθησε και η καλύτερη άμυνα στη ρακέτα (μαζί με τα 1/6 τριπ. των... άλλων στο β' δεκάλεπτο) Αν υπήρχε κάτι που έκανε ο ΠΑΟ και δεν χρειαζόταν, ήταν να στέλνει ψηλό να κρύψει το καλάθι στον Πάργκο. Γιατί δεν φημίζεται ως σκόρερ pick and roll καταστάσεων, αλλά έστηνε πτήσεις ή αξιοποιούσε όποιον έπρεπε να αξιοποιηθεί. Π.χ. έκανε 6 τις ασίστ του, στο τρίποντο του Λίνχαρτ που δεν άφησε τον Παναθηναϊκό να ολοκληρώσει την επιστροφή (43-46).

Δυο κλεψίματα του ΠΑΟ και ισάριθμοι αιφνιδιασμοί στην εκκίνηση της τρίτης περιόδου μας έκαναν να πιστέψουμε ότι κάτι θα άλλαζε. Αλλά ο Πάργκο συνέχισε να "φτιάχνει" τους συμπαίκτες του (και έτσι το 43-43 έγινε 43-49), όπως συνέχισε η Μακάμπι τη ζώνη, αλλά και να "χτυπά" τον Φώτση. Όταν τον αντικατέστησε ο Γκιστ, το ενεργειακό του πράγματος άλλαξε και πάλι, με τον Διαμαντίδη να δίνει τη σπίθα που έγινε η νέα επιστροφή της ομάδας του. Αλλά ο Ραντλ με έξι σερί πόντους (σε μια φάση πήρε δύο επιθετικά ριμπάουντ) απομάκρυνε εκ νέου τους Ισραηλινούς. Όχι όμως, για πολύ, γιατί ο Παναθηναϊκός βελτίωσε την άμυνα και έπαψε να αρκείται σε ό,τι του έδινε το παιχνίδι της Μακάμπι -που έδειχνε να 'χει κουραστεί, με τον Ντέβιν Σμιθ να μην πατά ποτέ στο παρκέ. Έψαχνε και άλλους τρόπους να σκοράρει, πέραν του τρίποντου, έκανε δικές του όλες τις μπάλες που ήταν προς διεκδίκηση, "είχε" όλες τις λεπτομέρειες. Εύλογη συνέπεια ήταν η πέμπτη ισοπαλία (68-68) και η νέα ευκαιρία των γηπεδούχων να πάρουν αυτό το ματς. Ο Μαυροκεφαλίδης τους έδωσε για πρώτη φορά το πάνω χέρι (70-68), στο 35', με τους πρωταθλητές Ευρώπης να μην μπορούν να βάλουν την μπάλα στο καλάθι. Η μεγαλοπρεπέστατη τάπα του Γκιστ στον Πάργκο (37') απέδειξε πως το momentum πια ήταν των "πρασίνων".

Για τα τελευταία 2.30, ο Γκούντες διάλεξε τέσσερις κοντούς και τον Λίνχαρτ στο "4". Αυτός θα συνέδεε τη Μακάμπι ξανά με το καλάθι (μετά το 35.19'', σκόραρε στο 38.57''), αλλά ο Παναθηναϊκός ήταν πια κυρίαρχος παντού. Ακόμα και στα ριμπάουντ (έως το 39' είχε 8-6 vs. 5-5 των αντιπάλων του), με τον Διαμαντίδη να... seal the deal στα 14.7''.

ΥΓ: Για την ιστορία, ο Παππάς έμεινε στα "πιτς", λόγω υψηλού πυρετού.