Το είδε, το έπαιξε!
Η Νίκη Μπάκουλη γράφει για τα δωρεάν μαθήματα του Δημήτρη Διαμαντίδη σε όλα τα παιδιά που βρέθηκαν απέναντι του και την ετοιμότητα του Παναθηναϊκού απέναντι στα δύο "Z".
Ξέρετε τι συμβαίνει συνήθως, όταν υπάρχει μια κατάσταση σαν και αυτή που έζησε ο Παναθηναϊκός με την επιστροφή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στο ΟΑΚΑ. Ε, οι "πράσινοι" είπαν να γίνουν η εξαίρεση στον κανόνα.
Γιατί μπορούσαν. Γιατί το ήθελαν τόσο, όσο δείχνει η διαφορά στα ριμπάουντ (32-9 vs. 24-5). Γιατί είχαν 20.000 λαού σπρώχνει τους παίκτες να ξεπεράσουν το όριο τους. Κάπως έτσι οι Αντώνης Φώτσης και Ζακ Ράιτ "έτρεξαν" (κυριολεκτικά και μεταφορικά) την παρέα τους στο α' ημίχρονο, με τον Μάικ Μπράμο να είναι μακράν του δεύτερου ο πιο σταθερός παίκτης που πάτησε το πόδι του σε αυτό το παρκέ, αυτή την ημέρα (ΟΚ, τα 7/8 τρίποντα δεν τα λέτε και... καθημερινή περίπτωση, αλλά τα έβαλε). Τα πόδια του Μάικ Μπατίστ δεν είναι όσο φρέσκα ήταν παλαιόθεν, αλλά έκανε (υπερ)τίμια προσπάθεια που αποτυπώθηκε -πέραν της άμυνας- και στα ριμπάουντ.
Last but not least, ο Δημήτρης Διαμαντίδης είχε ένα άγονο (επιθετικά) πρώτο μισό, αλλά δεν έχασε την ευκαιρία να διδάξει στους γκαρντ της Φενέρμπαχτσε πώς γίνεται σωστά η δουλειά. Χρησιμοποίησε την ευφυΐα του, διάβασε ό,τι είχε απέναντι του, σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή και το "χτύπησε". Αλύπητα. Είτε τους "έπαιρνε" φάουλ και πήγαινε στις βολές, είτε έβρισκε τους σουτέρ στο τρίποντο, ελεύθερους.
Γενικά ο Παναθηναϊκός προσπάθησε και εκμεταλλεύτηκε ό,τι του έδινε το παιχνίδι των αντιπάλων του. Για παράδειγμα, το... χάσιμο στις αλλαγές όταν οι ψηλοί της Φενέρ έχαναν τους σουτέρ. Οι "πράσινοι" ήταν έτοιμοι για να παίξουν με τον Zoc και με τη zone (μια που την εμφάνισαν οι Τούρκοι και... δυο που την τιμώρησαν οι γηπεδούχοι), ενώ οι παίκτες του Ομπράντοβιτς (οι νυν) φάνηκαν να είναι αιχμάλωτοι του "πρέπει". Να μην αντέχουν τις υποχρεώσεις που έχουν. Να μην μπορούν να σηκώσουν τόσες ευθύνες.
Ο Μπογκντάνοβιτς για μια ακόμη φορά ήταν επιζήμιος για την παρέα του (πέραν της άμυνας του ΠΑΟ, έχανε και τα άχαστα), ο Πρέλντζιτς ήταν νευρικός και εκβίαζε καταστάσεις, ενώ ο Κλέιζα θα ταίριαζε καλύτερα σε ομάδα που θα ακουμπούσε (ενδεχομένως και αποκλειστικά) στα χέρια του την μπάλα. Στην άλλη άκρη, η άμυνα στην περιφέρεια ήταν... σαν του τέρας του Λόχνες. Μύθος. Όλοι το έχουν ακουστά, ουδείς το έχει δει -πραγματικά.
Για να συντομεύσω (διότι θα 'χετε και δουλειές), μέχρι και ο Λασμέ, ο οποίος δεν θα τιμηθεί ποτέ για αυτή την εμφάνιση, έδωσε ένα κάτι τις και για την ακρίβεια, την τάπα στον Μπογκντάνοβιτς, στα 24.3'' για τη λήξη. Αν βρείτε κάποιον αντίστοιχο παίκτη, στο ρόστερ της Φενέρ... μη διστάσετε να τον αναφέρετε.
Εν κατακλείδι, ο Παναθηναϊκός πήρε μια υπερπολύτιμη νίκη, κάλυψε και τη διαφορά, ενώ ο Γκαμπονέζος δεν έβγαλε ακριβώς μάτια, κάτι που ίσχυσε και για τον Ματσιούλις, ενώ δεν ξέρω αν θυμάστε οι Γκιστ και Κάρι ήταν εκτός. Και αυτή είναι άλλη μια επιτυχία.
Αν μπορεί να κάνει την έκπληξη στη Βαρκελώνη, την ερχόμενη αγωνιστική; Nothing is impossible που λέει και μια εταιρία -η οποία ειρήσθω εν παρόδω συνδύασε αυτό το moto με τον πιο απρόβλεπτο τίτλο, στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, ενδεχομένως και του ευρωπαϊκού.