Το... τρίο της επιτυχίας

Στο δικό μου το μυαλό, όταν έχεις 5/26 τρίποντα και 13/35 δίποντα, δεν μπορείς να έχεις και μεγάλη τύχη. Εκτός και αν οι αντίπαλοι σου έχουν ακόμα χειρότερα ποσοστά. Γιατί αλλιώς... δεν βγαίνουν τα μαθηματικά.

Οταν έχεις μπει στο ματς σωστά, με καλή άμυνα, με υπομονή, όταν βλέπεις τα σουτ σου να καταλήγουν στο πλεχτό και μετά παθαίνεις πλημμύρα, μάλλον δεν φταίνε οι διαιτητές. Φταίει το μυαλό σου. Σε κάθε περίπτωση, όταν θες κάτι πάρα πολύ δεν επιτρέπεις σε κανέναν να στο στερήσει. Κάπως έτσι δεν έκανε το ριπίτ ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα; Το ότι δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνη την ομάδα (που είχε ενέργεια, που ήταν γεμάτη πάθος, που πίεζε τους πάντες, πίεζε και την μπάλα, που έπαιρνε τα ριμπάουντ, που, που, που), είναι κάτι που εν πολλοίς πιστώνεται στον Παναθηναϊκό. Τόσο απλά.

Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 63-52

Οι «πράσινοι»είχαν χάσει όλες τις μάχες (σε όλες τις κατηγορίες) στο πρώτο δεκάλεπτο, για να «κλείσουν» το πρώτο μισό με 11 λάθη , 4/13 δίποντα και 6/14 τρίποντα. Το ότι οι «ερυθρόλευκοι»δεν κατάφεραν να «βγάλουν» από όλα αυτά, κάτι καλύτερο από το 29-31, είναι δικό τους «αμάρτημα». Πολλώ δε, ότι άφησαν τον Ούκιτς... να γίνει Ούκιτς (να σκοράρει και να μοιράσει), όπως μάζευε τη διαφορά (από το 24-31) και παράλληλα κυνηγούσε τον Σπανούλη παντού. Μετά... τον κυνήγησαν ο Γκιστ και ο Λάσμε, που στο πρώτο μισό έπαιζαν -και πάλι- βοηθητικό ρόλο στο stop του αρχηγού των Πειραιωτών.

Και όταν στην τρίτη περίοδο, ο Ολυμπιακός πήρε και πάλι το πάνω χέρι, τότε είχε έλθει η σειρά του Κάρι να (ξανα)δείξει πόσο μπορεί να αλλάξει μια ομάδα, όταν έχει έναν έμπειρο παίκτη, με μεγάλο μπασκετικό IQ, τη ψυχραιμία και τις δυνατότητες να χειριστεί την όποια κατάσταση. Παρεμπιπτόντως, για δεύτερο σερί ματς ο Διαμαντίδης ήταν πολύ μακριά... από μια συνηθισμένη περίπτωση Διαμαντίδη. Οχι ότι ήταν ως μη γενόμενος. Και να ήθελε, δεν θα μπορούσε (δεν είναι... αυτός ο τύπος), πράγμα που αποδείχθηκε στο 36.15'', όταν με τρίποντο (για την ιστορία, τα έκανε 2/6), διαμόρφωσε το 58-50 και ανέστειλε την τελευταία επανάσταση... των άλλων.

Το... τρίο της επιτυχίας συμπλήρωσε ο πάντα αθόρυβος Μάικ Μπράμος, είτε κάνοντας δεύτερη φωνή στον Ούκιτς, είτε κάνοντας τα ίδια στον Κάρι. Βέβαια, το ότι μπόρεσαν να λειτουργήσουν αυτά τα παιδιά ιδανικά, το χρωστούν στους Γκιστ και Λάσμε. Γιατί αυτοί διαμόρφωσαν... κλίμα τρομοκρατίας σε όποιον τολμούσε να πατήσει το πόδι του στη ρακέτα (γιατί όλο και ένα χέρι εμφανιζόταν να κόψει ή να αλλοιώσει -με τον Πρίντεζη να είναι το μεγαλύτερο «θύμα» αυτής της ιστορίας).

Πεδουλάκης: "Νικήσαμε δίκαια"

Ποια ήταν η αντίδραση του Ολυμπιακού σε όλα αυτά; Τα απονενοημένα διαβήματα. Γιατί δεν το λέτε και τακτική αυτό που... ο καθένας παίρνει την μπάλα και την αμολάει (διότι τα περισσότερα, δεν ήταν καν σουτ). Ενδεικτικά, ο Παπανικολάου είχε 2/2 διπ. και 0/4 τριπ., ο Πρίντεζης 1/8 διπ. και 1/2 τριπ., ο Σλούκας 0/1 διπ., ο Περπέρογλου 1/3 διπ. και 0/5 τριπ., ο Σπανούλης 2/6 διπ. και 2/8 τριπ., ο Αντιτς 3/4 διπ. και 0/3 τριπ., ο Λο 1/3 διπ., 0/1 τριπ., ο Χάινς 3/5 διπ. σε 27.25'', ο Πάουελ είχε 0/1 διπ. σε 8.10, οι Γκετσεβίτσιους και Σερμαντίνι δεν έκαναν ούτε ένα σουτ, με τον Κατσίβελη να είναι ο πιο... αξιοπρεπής (0/2 διπ., 2/3 τριπ.). Για αυτά, μάλλον δεν φταίει η διαιτησία, έτσι;

Ούτε ήταν η διαιτησία αυτή που επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να είναι... ταμένος στο έργο του έως την κόρνα της λήξης. Να κυνηγούν οι παίκτες του σαν σκυλιά, να συνεργάζονται ως ομάδα και να διεκδικούν το καλύτερο που μπορούσαν από κάθε φάση. Γιατί είπαμε. Οταν θες κάτι πάρα πολύ, δεν αφήνεις κανέναν και σε τίποτα να στο στερήσει.

"Φούφη δεν θα φύγεις από εδώ"

ΥΓ: Τα όσα έγιναν εκτός των τεσσάρων γραμμών (αυτά που αναφέρθηκαν στο φύλλο αγώνα), δεν μπορούν παρά να είναι κατακριτέα.