Προ της κρίσης, τα μηνιαία έσοδα σας ήταν 1000 ευρώ. Ξοδεύατε 1200, αλλά ποιος νοιαζόταν; Λεφτά υπήρχαν -μαζί με πιστωτικές κάρτες και πάσης φύσεως δάνεια. Κάνατε ζωάρα, είναι η αλήθεια. Και όταν ξέσπασε αυτό που ζούσε από το 2008, τουλάχιστον δεν είχατε απωθημένα. Ή μήπως είχατε;

Μήπως αρνηθήκατε πεισματικά να δεχθείτε τη νέα πραγματικότητα, άρα και να προσαρμοστείτε; Μήπως επιμείνατε -χωρίς ρεαλιστικό στόχο- στα όποια μεγαλεία της πρότερης ζωής και αισθανθήκατε πιο δυστυχισμένοι από ποτέ; Μήπως ενώ δηλώνατε όλην αυτήν την άρνηση, η ζωή περνούσε και εσείς μένατε πίσω, "κολλημένοι" στα φαντάσματα του παρελθόντος που σας στοίχειωναν, γιατί εσείς το επιτρέψατε; Γιατί το παρελθόν φαινόταν καλύτερο από το παρόν -πόσω μάλλον από το μέλλον; Λυπάμαι, αλλά χάσατε. Υπό την όποια έννοια.

Κυρίως, χάσατε φαιά ουσία, σε σκέψεις που δεν είχαν κανένα νόημα, αφού δεν είχαν σχέση με τα ισχύοντα δεδομένα (πχ "γιατί δεν πήρε ο Παναθηναϊκός τον τάδε παίκτη" των πολλών εκατομμυρίων αμοιβής). Κάποιοι, κάνατε σαν κακομαθημένο παιδί, που διαλύει όλο το σπίτι, όταν οι γονείς του του εξηγούν πως δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ικανοποιήσουν μια επιθυμία του. Ευτυχώς για τους "πράσινους", αυτά τα φαινόμενα ήταν λίγα -εξ ου και υπήρχε κόσμος στις εξέδρες που στήριξε το νέο εγχείρημα, που είναι σαφέστατα πιο οικονομικό από εκείνο των προηγούμενων χρόνων.

Κοντολογίς, ποιος ιδιοκτήτης ομάδας δεν θα ήθελε να ξοδέψει 20 και τριάντα εκατομμύρια, για να φτιάξει μια κυρίαρχη κατάσταση; Το θέμα είναι πόσοι μπορούν πια να δώσουν αυτά τα χρήματα. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μέσα στη συγκεκριμένη λίστα και όσοι επιμένουν να ζουν στο παρελθόν, κινδυνεύουν να δουν το μέλλον να γίνεται κομμάτια.

Κατ' εμέ, αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον ΠΑΟ. Αν όλοι αποδεχθούν τη νέα πραγματικότητα και το πάρουν από εκεί, έχουν ελπίδες να ζήσουν ένα αξιόλογο μέλλον. Όσο στέκονται στο τι γινόταν την περασμένη δεκαετία, δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να προχωρήσουν προς τα εμπρός. Ένας μεγάλος rock star προηγούμενων δεκαετιών, είχε πει "η νοσταλγία των μεγάλων ημερών, είναι πρόωρος θάνατος". Πολλοί άφησαν το παρελθόν, να κλέψει το παρόν τους. Λίγοι... έζησαν να το θυμούνται.

Άρα, μην περιμένετε πως αυτό το καλοκαίρι το μπάτζετ θα φτάσει στα 20 εκατομμύρια ευρώ, ότι οι "πράσινοι" θα "χτυπήσουν" ό,τι καλύτερο υπάρχει εκεί έξω. Δεν θα γίνει αυτό, γιατί δεν υπάρχει πια αυτή η δυνατότητα. Αποδεχθείτε το και προχωρήστε. Τι υπάρχει; Η ανάγκη για παραγωγή και έξυπνες κινήσεις, γιατί αν διαθέτει κάτι ο Παναθηναϊκός, είναι η τεχνογνωσία. Υπομονή να 'χετε και όλα μπορούν να γίνουν -η πρώτη ύλη υπάρχει, μένει η σύνθεση. Θέλετε ονόματα; Υπομονή. Τώρα προέχουν οι ημιτελικοί της ελληνικής λίγκας, με τους τραυματισμούς να 'ναι στην καθημερινότητα της πολυπαθούς ομάδας .

Η λογική της παράνοιας

Καιρό τώρα, παρατηρώ μια τάση που υπάρχει από "σχολιαστές" όλων των αθλητικών ιστοσελίδων (είδα και κάποιους να κάνουν την εμφάνιση τους στο news247.gr), που για κάποιο λόγο πιστεύουν ότι ορίζουν τις εξελίξεις. Πως έχουν λόγο στην καθημερινότητα παικτών, προπονητών και δημοσιογράφων. Αποκορύφωμα, το "πέσιμο" στον τηλεοπτικό σχολιαστή που ανέλαβε τον τελικό του Final Four.

Λυπάμαι, αλλά δεν έχουν. Εσύ λοιπόν, που γράφεις για το αιδοίο της μητέρας του όποιου παίκτη, του όποιου προπονητή, του όποιου δημοσιογράφου, που εύχεσαι (!) σε παίκτη, κόουτς ή ρεπόρτερ να βγάλει καρκίνο (και άλλα συναφή), είσαι απλά μια γελοία προσωπικότητα, που δεν έμαθε ποτέ τη λέξη "επιχειρηματολογία". Που έμεινε στα σχολικά χρόνια και πιστεύει ότι με το bullying θα κάνει δουλειά και ως ενήλικας. Ε, δεν θα κάνει.

Όσοι πιστεύετε ότι επειδή είστε φίλοι στο Facebook ή ακόλουθοι στο Twitter με παίκτης, προπονητές ή δημοσιογράφους, τους ξέρετε (ως ανθρώπους -πράγμα που προκύπτει από σχόλια που έχω διαβάσει για το ήθος ή τη συμπεριφορά παικτών, προπονητών, δημοσιογράφων από... ιντερνετικούς "σχολιαστές"), newsflash: δεν έχετε ιδέα για τη ζωή και την καθημερινότητα κανενός, πλην όσων είναι δίπλα σας. Και αυτό "παίζει", γιατί κατ' αρχάς πρέπει να 'χετε αντίληψη και δεύτερον να 'χει ο άλλος τη διάθεση να σας αποκαλυφθεί.

Εσύ που αναλώνεσαι σε θεωρίες συνωμοσίας, όταν κάποιος παίκτης, προπονητής ή δημοσιογράφος κάνει ένα λάθος (α, ξέχασα να σου πω ότι και αυτοί άνθρωποι είναι. Δηλαδή, δεν το 'χεις αποκλειστικό το δικαίωμα στο λάθος), απλά να θυμάσαι ότι την ώρα που "τρως" σε σενάρια, θα μπορούσες να την αφιερώσεις σε πιο ουσιαστικά πράγματα. Προσωπικά. Που θα σε κάνουν καλύτερο -και από αυτή τη διαδικασία θα επωφεληθούν όσοι έχεις δίπλα σου.

Επιτέλους, λοιπόν, σταμάτα να λειτουργείς σαν το ανέκδοτο με το γρύλο. Είναι κουραστικό. Και ανώφελο.

ΥΓ: Επειδή είχα υποχρέωση που σχετίζεται με αυτό που λέγεται "ζωή" και δεν έγραψα κάτι για τα όσα ακολούθησαν το ντέρμπι "αιωνίων" στο ΟΑΚΑ (μετά "πάλιωσε", αλλά οι γνωστοί φωτεινοί παντογνώστες απεφάνθησαν ότι "φοβήθηκα"), όπως έγραψα σε ένα γκρουπ ανθρώπων (με ψευδώνυμα και avatar φωτογραφίες) που μου επιτέθηκαν στο Twitter -και νόμισαν ότι νιώθω, γιατί... με ξέρουν βρε- χρειάζεται να πω εγώ πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη "αλητεία" από το να βρίζεις παιδιά, μάνες και να εύχεσαι θανάτους. Αλλά μια στιγμή. Αυτό δεν κάνουν συστηματικά και κάποιοι εξ υμών;