Τσάρτας... το γιοφύρι

Προ ολίγων ημερών, είχε ξεσπάσει σάλος στην Αμερική, με πλήθος παικτών του NFL και του NBA να ασκούν σκληρή κριτική στον Ντόναλντ Τραμπ, για αμφιλεγόμενα σχόλια και... πιο αμφιλεγόμενες αποφάσεις. Τότε ήταν που χιλιάδες Ελλήνων είχαν αναφωνήσει "μακάρι να είχαμε και στην Ελλάδα αθλητές που να εκφράζουν άποψη" επί ζητημάτων που δεν σχετίζονταν με τα σπορ. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στον Βασίλη Τσιάρτα.

Ο βετεράνος ποδοσφαιριστής είχε άποψη -για την απόφαση της Επιτροπής της Βουλής να περάσει προς ψήφιση το δικαίωμα αλλαγής φύλου, από τα 15 έτη- και την εξέφρασε. Με το πρώτο μέρος δεν υπάρχει κάποιο θέμα. Με τον τρόπο που επέλεξε να εκφράσει την άποψη του, έκανε κάποια φάουλ.

Για αρχή, ας θυμηθούμε πώς είχε... η εξέλιξη της φάσης. Το πρώτο post ήταν αυτό της Τρίτης 3/10, το μεσημέρι όταν έγραψε αυτό.

Οφείλω να σημειώσω πως προέβη σε διόρθωση της λέξης “φύλου” που αρχικά είχε γράψει με δυο λάμδα (όσο ζεις, μαθαίνεις), αλλά αυτό προφανώς και μικρή σημασία έχει μπροστά στην ουσία της ανάρτησης. Πριν προχωρήσω, να ξεκαθαρίσω ότι ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αναγνωρίζουν και στους άλλους το δικαίωμα να εκφράζουν άποψη. Όποια και αν είναι. Αρκεί να την τεκμηριώνουν, με σοβαρά, απτά επιχειρήματα και να γίνεται συζήτηση. Απορρίπτω ακόμα και το δικαίωμα στην ακρόαση, σε όσους προβαίνουν σε διαβήματα, με στόχο να επιβάλουν απόψεις. Πάμε παρακάτω.

Τα 3900 likes που του έκαναν φίλοι του στο Facebook είναι κατ' εμέ το πιο ανησυχητικό. Διότι ξεκάθαρα στο πρώτο post, εξισώνει το δικαίωμα που θα έπρεπε να 'χει ο καθένας να ζει τη ζωή του, όπως του ορίζει το σώμα του και η συνείδηση του -και όχι όμως, επιτάσσουν τα στερεότυπα ή οι παραδόσεις-, με τους παιδόφιλους. Δηλαδή, στο μυαλό του βετεράνου ποδοσφαιριστή και 3900 Facebookικών φίλων του, το να ζεις καταπιεσμένος, δυστυχισμένος και τελικά τη ζωή σου όπως θέλουν οι άλλοι, είναι το ίδιο με το να προβαίνεις σε ποινικά κολάσιμη πράξη, που διώκεται. Και ναι, το πάλαι ποτέ η ομοφυλοφιλία έμπαινε στη λίστα των “σεξουαλικών διαστροφών”, όπως η παιδοφιλία. Μόνο που τότε πρέπει να έκαιγαν και μάγισσες. Πάμε παρακάτω και στο επόμενο post που ήλθε το πρωί της Τετάρτης 4/10.

Στο διευκρινιστικό status αναφέρει ποια είναι η πραγματικότητα, βάσει του πώς αντιλαμβάνεται ο ίδιος τα πράγματα. Αναχρονιστικά ή όχι, δογματικά ή όχι, ο Βασίλης Τσιάρτας έχει δομήσει αυτήν τη φιλοσοφία, την οποία και ασπάζεται. Και δεν θα υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα, αν δεν γινόταν... ηθικός νομοθέτης, τονίζοντας πως τα ζευγάρια που δεν αφορούν έναν άνδρα και μια γυναίκα, θα έπρεπε να περιορίζονται στην κατ' οίκον έκφραση.

Βέβαια, μάλλον χωρίς να το 'χει καταλάβει, γράφει και την απόλυτη αλήθεια που είναι “υπάρχει πέρα από την αισθητική του κάθε ανθρώπου και η αξιοπρέπεια”. Δεδομένα, οι εικόνες που 'χουμε από τα παιδικά μας χρόνια, οι προσλαμβάνουσες και ο τρόπος που έχουμε επιλέξει να ζούμε και να εξελισσόμαστε -ή όχι- όσο μεγαλώνουμε, είναι που διαμορφώνει τις απόψεις μας και τον τρόπο που τις υπερασπιζόμαστε. Οπότε από αυτήν την ατάκα έχεις ακριβώς τον τρόπο που έχει διαλέξει να κινείται ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής. Σεβαστός, όσο δεν πλήττει τις ελευθερίες άλλων.

Η τρίτη αναφορά στο ίδιο θέμα ήλθε το απόγευμα της Τετάρτης 4/10, όταν διόρθωσε το πρώτο post.

Ως προς την αρχική ευχή του Βασίλη Τσιάρτα, σε αυτούς που ψήφισαν να περάσει στην Ολομέλεια της Βουλής το δικαίωμα επιλογής φύλου, θα εστιάσω στο εξής: στο μυαλό μου, δεν κάνεις παιδιά... γιατί έτυχε ή γιατί δεν θες να χωρίσεις ή για να αφήσεις κληρονομιά ή γιατί ψάχνεις ένα νόημα στη ζωή σου, αλλά δεν ξέρεις ακριβώς ποιο μπορεί να είναι αυτό (οπότε what the heck) ή επειδή θες να γίνεις γονιός... γιατί έχουν γίνει όλοι γύρω σου (ναι, τα έχω ακούσει όλα αυτά).

Παιδιά κάνεις, γιατί αποφασίσει (με ό,τι συνεπάγεται αυτό) πως μπορείς να μεγαλώσεις (ιδανικά με έναν σύντροφο που αποδεδειγμένα μπορεί να διαχωρίσει το “εγώ” από το “εμείς” προς χάριν του παιδιού), έναν υγιή και ευτυχισμένο άνθρωπο, που θα είναι καρπός συνειδητοποιημένης επιθυμίας για τεκνοποίηση. Επίσης στο μυαλό μου, ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που έχει λάβει φροντίδα, αγάπη, στοργή, τον απαραίτητο χρόνο από τους γονείς του, ώστε να μάθει να σέβεται τη δική του ζωή, όσο σέβεται αυτή των άλλων πλασμάτων. Να μην κάνει ό,τι δεν θέλει να του κάνουν, να έχει αξίες και αξιοπρέπεια.

Για να μην ξεχνιόμαστε

Για τους οπαδούς, δε του “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια” να σημειώσω ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε σεξουαλικός προσανατολισμός, ως κοινωνικό αναγνωριστικό. Δηλαδή, η ελληνική κοινωνία δεν διαχώριζε την ερωτική επιθυμία ή συμπεριφορά, βάσει του φύλου του συμμετέχοντα. Ως προς το “ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, τα υπόλοιπα κατασκευάστηκαν για κατανάλωση”, θα μου επιτρέψει να του πω ότι ο καθένας επιλέγει την ιστορία του, αυτά στα οποία πιστεύει, όσα τον αντιπροσωπεύουν και εν τέλει κάνουν καλό στη ψυχή του.

Απλά, να θυμίσω ότι βάσει των δικών του “πιστεύω”, ο πρωτόπλαστος δεν αντιστάθηκε στην αμαρτία, με τις γνωστές συνέπειες. Δηλαδή, από καταβολής κόσμου (όπως την έχει εκείνος στο μυαλό του) δεν υπάρχει τελειότητα. Τι υπάρχει; Δικαίωμα στην επιλογή και οι συνέπειες -που πάντα πάνε “πακέτο” με τις επιλογές.

Άλλο το δικό του "αφύσικο", άλλο το δικό σου

Αυτό που συνέχισε να μην καταλαβαίνει ο Βασίλης Τσιάρτας είναι πως ό,τι είναι για εκείνον “αφύσικο”, για άλλους είναι ζωή που δεν θέλουν να ζουν στο ψέμα, ώστε να ανταποκρίνονται στα “θέλω” της κοινωνίας. Γιατί τελικά, δεν ζει η κοινωνία τη ζωή τους, αλλά οι ίδιοι. Κάποια στιγμή, θα ήταν χρήσιμο να κάνει ένα βήμα πίσω και να σκεφτεί τις συνέπειες που πληρώνουν όσοι έχουν το θάρρος να διεκδικήσουν την ευτυχία τους, με το να είναι αυτοί που νιώθουν πως είναι -και όχι αυτοί που θέλουν οι άλλοι. Κάτι που έκανε και ο ίδιος στην καριέρα του. Κάτι που συνεχίζει να κάνει, ως σχολιαστής και κάτι που πιθανολογώ έχει ως στόχο να κάνει και, ως προπονητής, ως πατέρας, ως σύζυγος και τελικά ως άνθρωπος.

Όσο αντισυμβατικός (βλ. διαφορετικός) και αν είναι. Για να τελειώσω και κάποια στιγμή, γιατί μπορώ να γράφω ώρες, αφύσικο για εσένα μπορεί να είναι το ψέμα -αλλά το λένε όλοι. Για εμένα η αδικία -που τη ζούμε όλοι-, κλπ, κλπ. Το θέμα είναι πώς μπορούμε να συνυπάρξουμε σε μια κοινωνία, αποδεχόμενοι τη διαφορετική προσέγγιση του καθενός μας σε ζητήματα που τα λες και ζωτικής σημασίας.