Δεν έχω να πω πολλά. Θα είμαι σύντομη και περιεκτική. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, αν ο Παναθηναϊκός δεν περάσει πάνω από την ΤΣΣΚΑ για να πάει στο Μιλάνο, θα είναι αποτυχία. Ναι, θα είναι αποτυχία. Γιατί αξίζει να βρεθεί στο τέλος της διαδρομής, πολύ περισσότερο από ό,τι η ΤΣΣΚΑ που εκθέτει τον εαυτό της, κάθε βράδυ και περισσότερο ανεπανόρθωτα.

Οι "πράσινοι" είναι αυτοί που έχουν πολύ πιο ξεκάθαρο πλάνο. Καλά, για τη θέληση ούτε λόγος (τους χωρίζει το χάος). Ομοίως και για τη ψυχή.

Αν οι παίκτες του Αλβέρτη έπαθαν πάλι... μονομανία με τα τρίποντα -που ποτέ δεν έρχεται μόνη της, με τα λάθη να είναι άλλη μια απόδειξη ότι έχουν γίνει αλαφροΐσκιωτοι, πως το μυαλό τρέχει πιο γρήγορα από τα πόδια; Ναι. Αλλά δεν τους στοίχισε (αν και κάποια στιγμή θα ήταν χρήσιμο να κόψουν αυτό το χούι -χαρακτηριστικά, στην τρίτη περίοδο είχαν 2/5 διπ., 3/8 τριπ. και 6 λάθη). Αν έκανε λάθος ο Ούκιτς που σκόραρε εκείνη την άτυχη τη βολή, ενώ απέμεναν 2.9''' για το τέλος της κανονικής διάρκειας; Έκανε. Αν απέβη μοιραίο; Όχι. Οπότε... θα ζήσει.

Αν έκανε βήματα ο Φριντζόν στο σουτ που έστειλε το ματς στην παράταση; Έκανε. Αν δόθηκε; Όχι. Ε, και; Αν ο Ουίμς που ήταν εξαφανισμένος έως το 30' πήγε να πάρει το ματς μόνος του; Ναι. Το πήρε; Όχι. Οπότε; Πείτε μου τι έγινε τελικά. Εννοώ τι άλλο από το να εκτεθεί ακόμα περισσότερο η ΤΣΣΚΑ και να αποθεωθεί ο Παναθηναϊκός. Για ποιο λόγο; Για όλα όσα έχει καταθέσει έως τώρα απέναντι στους Ρώσους που προφανώς και θα έπρεπε να χτυπούν τον κεφάλι τους στον τοίχο, με αυτά που κάνουν -δεδομένου του ποιοι είναι γενικά, όχι ειδικότερα.

Μα πού πας;

Δηλαδή, τι να πουν οι ψηλοί της "ομάδας του στρατού" όταν τελειώνουν με 7 επ. ριμπ., όσα έχει και ο Παναθηναϊκός, με τον Λασμέ να 'χει αρπάξει τα 4; Αλλά είπαμε. Ο ένας έζησε και πέθανε στο παρκέ. Ο άλλος προσπαθούσε να καταλάβει -ακόμα- τι πρέπει να κάνει για να σωθεί. Και τα ξεσπάσματα (με Ουίμς και Μίτσοφ) δεν τους κάνουν ομάδα. Όχι. Αυτό (ομάδα) είναι έως τώρα ο ΠΑΟ, με τα καλά του και τα στραβά του. Αλλά και πάλι, πειράζει; Έγινε κάτι κακό; Όχι!

Στο τάιμ άουτ του Παναθηναϊκού, που κατέληξε στην πιο λογική επιλογή (να πάρει την μπάλα ο Φώτσης και να την κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα, σε τέτοιου είδους περιπτώσεις), στα 3.44 πριν το τέλος της παράτασης, ο Μεσίνα έδινε οδηγίες πιο ήρεμος από την ηρεμία και την ίδια ώρα, ο άλλος πάγκος έβγαζε φωτιές. Αυτό έτσι, για να έχετε ένα ακόμα στοιχείο ενδεικτικό του ποιος είναι ο ένας και ποιος ο άλλος.

Α, και για να μη ξεχάσω, ο Μαυροκεφαλίδης μπήκε, για να εκθέσει πάλι όλο το σύστημα της ΤΣΣΚΑ, αφού και πάλι δεν είχε ετοιμάσει κάτι για εκείνον. Μέχρι να βρουν τι έπρεπε να κάνουν με την πάρτη του, είχε σκοράρει έξι σερί πόντους (έως το 59-51).

Για το τέλος, έχω μια ερώτηση για εσάς, αλλά θέλω να απαντήσετε με πάσα ειλικρίνεια: αν η ΤΣΣΚΑ ήταν ελληνική ομάδα και ο Μεσίνα κόουτς αυτής της ελληνικής ομάδας (με το ίδιο budget -σε περίπτωση που σας έχει διαφύγει, στοιχίζει 50 εκάτ. δολ.- και την ίδια διαχείριση παικτών από τον προπονητή), τι θα είχε γίνει;