Δεν μπορούμε. Τέλος. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Δεν είμαστε ικανοί. Πώς το λένε; Δεν γίνεται να βρούμε έναν τρόπο να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως άνθρωποι, ως πολιτισμένοι άνθρωποι, ως φίλοι του αθλητισμού. Δεν είναι στην κουλτούρα μας να αντιλαμβανόμαστε τα σπορ, ως μέσο διασκέδασης. Που θα πάρεις την οικογένεια σου, θα πας στο γήπεδο, θα περάσεις 2-3 ώρες ευχάριστα και θα δεις και ποδόσφαιρο -ή μπάσκετ ή βόλεϊ- και μετά θα επιστρέψεις σπίτι σου και θα συνεχίσεις τη ζωή σου. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Όχι. Εδώ ή που θα νικήσει η ομάδα μας ή που θα τα διαλύσουμε όλα, γιατί... έτσι. Γιατί μπορούμε. Γιατί και που θα τα διαλύσουμε, θα συμβεί κάτι; Θα πληρώσουμε καμία συνέπεια;

Δεν είναι στο mentalité μας να λέμε "φταίω". Και φυσικά, δεν το έχουμε αποκλειστικό. Όπως δεν φταις εσύ που "κλέβεις" το κράτος -γιατί σκέφτεσαι ότι έτσι που είναι το κράτος, καλά του κάνεις-, δεν φταις εσύ που αρνείσαι να υπακούσεις στον παραμικρό κανόνα -από οδικής συμπεριφοράς μέχρι... εν γένει συμπεριφοράς-, γιατί δεν υπάρχουν δρόμοι, γιατί έλα μωρέ τώρα και τι έγινε; Όλοι κάνουν τα ίδια. Τι είσαι εσύ; Ο μ... να γίνεις η εξαίρεση; News flash: όπως σκέφτεσαι εσύ, σκέφτονται όλοι. Ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία. Και για αυτό δεν θα γίνουμε ποτέ στόχος τρομοκρατικής ενέργειας. Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι ως λαός είμαστε τόσο ηλίθιος που δεν χρειαζόμαστε άλλους να μας πλήξουν με τέτοιους τρόπους. Καταστρεφόμαστε και μόνοι μας. Καθημερινά και αδιαλλείπτως.

Όπως λοιπόν, δεν λες εσύ "φταίω" και αναζητάς διαρκώς άλλοθι για την -όποια- παραβατική συμπεριφορά σου, το αυτό κάνουν και αυτοί που χαρακτηρίζεις ως "ούγκανους" ή "χούλιγκαν" ή "ανεγκέφαλους". Δεν φταίνε εκείνοι που δεν έχουν τι να κάνουν με τις ζωές τους και βρίσκουν νόημα στο να διαλύουν κάθε ελπίδα να παρακολουθήσεις ΠΟΤΕ εκ του σύνεγγυς ό,τι είδαν μόνο το Σάββατο (21/11) στην Ευρώπη εκατομμύρια φίλαθλοι, στο Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Σίτι, το Ρέαλ Μαδρίτης-Μπαρτσελόνα, το Σάλκε-Μπάγερν Μονάχου, το Γιουβέντους-Μίλαν και το Μπενφίκα-Σπόρτινγκ.

Εξυπακούεται πως σε αυτές τις χώρες δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα. Aλλά εκεί, οι ανεγκέφαλοι έχουν τουλάχιστον την... ευπρέπεια να φορέσουν ένα full face -αναγνωρίζοντας πως ξέρουν ότι η ενέργεια τους μπορεί να τους οδηγήσει στη φυλακή ή τουλάχιστον να τους κρατήσει δια παντός εκτός γηπέδων. Εδώ οι καταστροφείς βγαίνουν φόρα παρτίδα στη σέντρα, διότι ξέρουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν το παραμικρό. Και όχι φίλε μου, δεν φταίει η αστυνομία. Πριν προχωρήσουμε όμως, στην αστυνομία απλά να επισημάνω ότι οι πρωταγωνιστές της Λεωφόρου -που ξεκάθαρα είναι τύποι, οι οποίοι λιώνουν για να τραβούν την προσοχή και προφανώς δεν μπορούν να το κάνουν με άλλον, πιο χρήσιμο, τρόπο- απέτυχαν στον κύριο στόχο τους. Γιατί δεν έγιναν καν... αράδα στα ξένα ειδησεογραφικά sites. Στο εξωτερικό είχαν να ασχοληθούν με άλλα, σοβαρότερα πράγματα. Βασικά, είχαν να ασχοληθούν με την ουσία: το ποδόσφαιρο. Και πάρε video για τη νίκη της Μπαρτσελόνα και πάρε αφιέρωμα στον σκόρερ του ιταλικού ντέρμπι. Σιγά μην χάσουν χρόνο σε κάτι που γίνεται κάθε χρόνο. Σιγά δηλαδή, την έκπληξη και τελικά, σιγά τα ωά. Αυτά για τους νοήμονες. Για τους Έλληνες ισχύουν άλλα δεδομένα.

Μου αρέσει που κάθε φορά γίνεται σύσκεψη για τα μέτρα ασφαλείας και το μόνο που δεν βάζουν οι απανταχού "μπαχαλάκηδες" μέσα στο γήπεδο, είναι... τανκ. Δηλαδή, αν δεν γίνονταν τρεις έλεγχοι πριν την είσοδο, τι παραπάνω θα κουβαλούσαν πάνω τους τα καμάρια; Λες πως φταίει η αστυνομία. Θα σου πω ότι δεν έχω την παραμικρή διάθεση να υπερασπιστώ τα σώματα ασφαλείας. Έχω όμως, τη διάθεση να σου εξηγήσω ότι δεν θα έπρεπε ΚΑΝ να φτάνουμε στο σημείο να μιλάμε για την αστυνομία. Γιατί δηλαδή, να χρειάζεται η παρουσία οργάνων της τάξης εντός των γηπέδων;

Δεν θα έπρεπε να είναι οι σύλλογοι υπεύθυνοι για το εύρυθμο της διεξαγωγής του όποιου αγώνα; Δεν θα έπρεπε οι διοικήσεις να θέλουν να μπορούν να διοργανώνουν το όποιο ματς, χωρίς να χρειάζονται τη βοήθεια... του κοινού (των ΜΑΤ, των ΟΥΚ και ενδεχομένως των βατραχανθρώπων, γιατί ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πότε θα το τερματίσουν οι τύποι;). Σου λέει "δεν μπορώ". Οι λόγοι που δεν μπορούν, είναι που δεν θα μας επιτρέψουν ποτέ να απαλλαγούμε από αυτά τα φαινόμενα. Όπως έχει πει και κάποιος στην αλλοδαπή " αν είναι αρκετά σημαντικό για εσένα, θα βρεις τη λύση. Αν δεν είναι, θα βρεις δικαιολογία". Και στις δικαιολογίες, ως έθνος είμαστε "μανίτσα", όταν θέλουμε να προφυλάξουμε τον κώλο μας -και δεδομένου ότι ΕΠΟΥΔΕΝΙ έχουμε μάθει να ενδιαφερόμαστε για τον κώλο του διπλανού μας, ακόμα και αν "υπάρχουμε" στον ίδιο χώρο και άρα οι κώλοι γίνονται σαν τα χέρια που το ένα πρέπει να νίψει το άλλο για να δεις προκοπή. Δεν υπάρχουν αυτά στην Ελλάδα. Μόνο εγωισμοί υπάρχουν και το μέτρημα... ξέρετε ποιου οργάνου.

Γίνεται που λες, ό,τι γίνεται χθες και αρχίζει η ανάλυση από τρίτους που ξέρουν να αποδίδουν ευθύνες με την ευκολία που ο Νόλε Τζόκοβιτς παίρνει άσσους. Έφταιγε ο διαιτητής, έφταιγε ο παρατηρητής, έφταιγε ο Αλαφούζος... Τελικά, όπως πάντα έφταιξε η κακιά μας η μοίρα που δεν καταφέραμε -για άλλη μια φορά- να λειτουργήσουμε ως αντικειμενικοί παρατηρητές. Αλλά και πώς να λειτουργήσεις ως αντικειμενικός παρατηρητής, όταν το ματς διεκόπη για λόγους που άλλα ματς που δεν είχαν διακοπεί στο παρελθόν, σωστά; Λάθος! Αν σκεφτόμαστε διαρκώς τι έχει προηγηθεί, είμαστε χαμένοι από χέρι -δεν θα οδηγηθούμε ποτέ πουθενά.

Η ερμηνεία εν τω μεταξύ, των γεγονότων παρουσιάζει πάντα εξαιρετικό ενδιαφέρον, όταν αρχίζουν οι αναλύσεις ανθρώπων φίλα προσκείμενων στη μία ή την άλλη πλευρά. Ομολογώ πως οι καιροί είναι δύσκολοι και ότι είναι δύσκολο να βρεις δουλειά. Αλλά όλα έχουν και ένα όριο. Το μαύρο μπορείς να το κάνεις έως γκρι. Όχι άσπρο. Και η όποια εμμονή έχεις -για τον όποιον προσωπικό λόγο- δεν μπορεί να είναι πάντα οδηγός. Κάποια στιγμή, θα ήταν χρήσιμο να μπορούμε όλοι να δούμε αυτό που είναι μπροστά μας και να το ερμηνεύουμε αντικειμενικά. Ακόμα και αν αυτό μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους. Ο πιο απλός τρόπος είναι να αναφέρεις τι υπάρχει στους κανονισμούς. Πάμε λοιπόν, στο επόμενο θέμα μας.

Εξόχως χρήσιμο θα ήταν κάποια στιγμή χρήσιμο να γίνουν οι κανονισμοί λίγο πιο απλοί από το φορολογικό σύστημα της Ελλάδας, που εμπλουτίζεται κάθε εξάμηνο με επιπλέον σελίδες, χωρίς να αφαιρούνται κάποιες, έτσι... Για το μπρίο, για το μπέρδεμα, για να μη ξέρουμε τι μας γίνεται. Το θέλετε και πιο απλά; Διαβάστε εδώ τι προβλέπει ο νέος αθλητικός νόμος και πάμε στο δεύτερο σκέλος: το κατά πόσο τηρούνται οι κανονισμοί. Πρωτοβάθμια βγαίνει η ποινή, σαφέστατα θα ακολουθήσει έφεση και τα λοιπά και τα λοιπά -και ό,τι να 'ναι. Γιατί όπως είπαμε, ποτέ δεν φταίει κανείς -κανένα φυσικό πρόσωπο δεν προσδιορίζεται ως υπεύθυνο από όλους τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Ο καθένας έχει το δικό του και... ζήτω η τρέλα.

Αυτή τη στιγμή, η ΠΑΕ Παναθηναϊκός έχει διοικητικό συμβούλιο, για να αποφασίσει επί της παραίτησης που είπε πως θα υποβάλει ο Γιάννης Αλαφούζος, ο οποίος πρόσθεσε πως θα εισηγηθεί την εξέταση της προοπτικής να μη συνεχίσει στο πρωτάθλημα η ομάδα . Συγγνώμη, αλλά κάτι πρέπει να έχω χάσει. Διαφορετικά, θα έλεγα πως εν λόγω αντίδραση νομιμοποιεί τη συμπεριφορά των οπαδών, το βράδυ του Σαββάτου (21/11). Τι; Προκλήθηκαν; Σοβαρά; Σε τι επίπεδο; Ανθρώπινης ύπαρξης; Δηλαδή, πόσο αλλάζει η ζωή του όποιου έκανε έφοδο, του όποιου εκτόξευσε αντικείμενα, του όποιου αποπειράθηκε να τραυματίσει τον θεωρητικό εχθρό από ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου; Από το όποιο αποτέλεσμα; Οργίστηκε; Αλήθεια; Δηλαδή, με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα από το 2008 και εντεύθεν τι έπρεπε να έχουμε κάνει όλοι; Να πάρουμε από ένα Καλάζνικοφ και να βγούμε στους δρόμους να θερίζουμε αδιακρίτως; Ας είμαστε λίγο σοβαροί, ξεκινώντας από τα επιχειρήματα.

Όταν θες να αλλάξεις μια κατάσταση, να "ρίξεις" ένα κατεστημένο, οφείλεις να είσαι πιο έξυπνος, πιο επιμελής, πιο σχολαστικός. Να δημιουργείς ένα πλάνο -που να μην είναι ουτοπικό ή βάσει του τι σου λένε οι κάθε είδους συμβουλάτορες που κυρίως ενδιαφέρονται για την πάρτη τους- και να είσαι μεθοδικός ως προς την εκτέλεση. Κυρίως όμως, να 'χεις υπομονή και να μην αποπροσανατολίζεσαι. Με σπασμωδικές ενέργειες, με "άσφαιρα", με καθημερινές επιθέσεις, στο όνομα των επιθέσεων και όχι της ουσίας -που δημιουργούν το κλίμα του βοσκού με το λύκο- δεν υπάρχει τύχη. 'Η μέλλον. Η κύρια ανάγκη βέβαια, είναι να μπορείς να δεις το πρόβλημα, να το αποδεχθείς και να συνεχίσεις από εκεί. Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου.

Και ενώ γίνονται όλα αυτά, διερωτάσαι εσύ ο -ας πούμε- αγνός φίλαθλος του ποδοσφαίρου, τι σκατά κάνει η UEFA; Αν δεν απατώμαι, έχει αναρτηθεί και κείμενο στην επίσημη ιστοσελίδα της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, στο οποίο υπήρχε το "αιώνιο" ντέρμπι στη λίστα με τα "καυτά ματς" της ηπείρου. Προφανώς και άλλη ήταν η έννοια του "καυτού", όπως προσδιορίστηκε από την UEFA και άλλη η δική μας ερμηνεία. Γιατί πάντα η δική μας ερμηνεία είναι άλλη. Σε κάθε περίπτωση, γιατί δεν κάνει κάτι η UEFA να τελειώνει το παραμύθι;

Δηλαδή, τι ακριβώς θα χάσει η Ευρώπη αν -ας πούμε- για ένα χρόνο δεν υπάρχουν ελληνικές ομάδες στις διοργανώσεις της; Προφανώς και οι ελληνικές ομάδες θα χάσουν πολλά. Αλλά η UEFA τι θα χάσει; Γενικότερα, τι θα χάσει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο; Πριν αρχίζεις να βρίζεις, να σου πω ότι με άλλους τρόπους χαΐρι δεν είδαμε. Ούτε προκοπή. Η ατιμωρησία είναι μεν, τρόπος ζωής για τον Έλληνα, αλλά δεν είναι και η λύση στα προβλήματα του. Και πλέον υπάρχει πρόβλημα. Όταν κάτι γίνεται συνήθεια (όπως το να μην διεξάγονται υπό φυσιολογικές συνθήκες, παιχνίδια μεταξύ των "αιωνίων"), σημαίνει πως το πράγμα έχει φτάσει στο και μη παρέκει. Ή λοιπόν, που θα κάνεις κάτι αποτελεσματικό - κάπου εδώ, να θυμίσω πως μόνο ο Παναιτωλικός έχει πάρει θέση, σε θέμα που αφορά οργανωμένους - ή που θα σκάσεις και θα συνεχίσεις να τρως σκατά, μέχρι να αποφασίσει κάποιος άλλος για εσένα. Α, και το "έως ότου χαθεί ανθρώπινη ζωή" είναι μια παράμετρος που έχει ήδη διαγραφή από τη λίστα με τα άλλοθι. Οπότε τώρα πάμε για μαζική εξόντωση.