Ζει και πεθαίνει με τα τρίποντα

Πας στην Πόλη και έχεις μια πολύ καλή ευκαιρία να αποδείξεις πως εκείνες οι χαλαρές εκκινήσεις και δη σε εκτός έδρας παιχνίδια, σε έχουν διδάξει κάτι. Πως είσαι πιο ώριμος και περισσότερο έτοιμος. Και τι γίνεται; Δέχεσαι σερί 12-0, έτσι για το "καλώς ήλθες". Αυτό είναι το αρνητικό. Το θετικό είναι πως επειδή ακριβώς ο Παναθηναϊκός σε έχει συνηθίσει σε αυτές τις συγκινήσεις, περιμένεις να το γυρίσει για να δεις ματς. Και αν μη τι άλλο, σε κρατά στην οθόνη μέχρι το τέλος. Το 79-84 επί της "Γαλατά" είχε ως κύριο στοιχείο τα 16/31 τρίποντα, αριθμός μεγάλος και δη για παιχνίδια μακριά από το "σπίτι" σου. Αλλά έτσι είναι φέτος οι "πράσινοι". Ζουν και πεθαίνουν από τη γραμμή των τριών πόντων και το "ένας με έναν" του Τζέιμς. Θα είναι αυτά αρκετά στη συνέχεια ή θα χρειαστεί το κάτι παραπάνω που αρχίζει να αχνοφαίνεται; Πριν δούμε φλυτζάνια και διαβάσουμε γυάλες, ας πάμε στο τι έγινε στο "Αμπντί Ιπεκτσί".

If all else fails (δηλαδή, αν δεν παίρνεις πόντους μέσα από τη ρακέτα και αρχίζει η αναρχία των τριπόντων -αφού δεν έχεις στο παρκέ τους μετρ των σουτ από σκριν), δίνεις την μπάλα στα γκαρντ, πάνε στο “ένας με έναν” και τελειώνει η υπόθεση. Αλλά πριν φτάσουμε στο πώς γύρισε το παιχνίδι ο Παναθηναϊκός, να μην πούμε και ότι στην αρχή έκανε το γνωστό... αρμένισμα; Η πρώτη πεντάδα αφορούσε τους Καλάθη, Φελντέιν, Τζεντίλε, Γκάμπριελ και Μπουρούση, με τον ψηλό Κοκσάλ να αναλαμβάνει να εξουδετερώσει τον Καλάθη και τον Πλάις να κάνει κάτι ανάλογο με τον Μπουρούση.

Στην άλλη άκρη, δεν υπήρχε καν υποψία άμυνας, ο Τζεντίλε έγινε ο καλύτερος παίκτης της Γαλατά (θα αρκεστώ στο άστοχο σουτ... που τον προβλημάτισε τόσο, ώστε να μη γυρίσει στην άμυνα και η ομάδα του να “δεχθεί” τρίποντο, στο 12-0 των γηπεδούχων) και αντικαταστάθηκε από τον Ρίβερς. Η αρχή είχε γίνει. Και μετά το 0-3 στο 14'' ήλθαν και οι επόμενοι πόντοι (12-5, στο 4.35'' με τον Μπουρούση). Δεν άλλαξε κάτι άρδην, γιατί δεν άλλαξε ο αμυντικός προσανατολισμός των “πρασίνων”.

Μετά το 12-0 ο Σίνγκλετον μπήκε στη θέση του Μπουρούση, ο Νίκολς αντί του Γκάμπριελ και ο Τζέιμς στη θέση του Καλάθη, που αιμορραγούσε. Ο Φελντέιν ήταν ο μόνος που είχε απομείνει από την αρχική πεντάδα και αν εξαιρέσεις κάτι μπερδέματα στην άμυνα, ο ΠΑΟ βρήκε τα πατήματα του. Πώς; Μέσα από τα σουτ ήταν -πάλι- που βρήκε ρυθμό (24-18 στο 10').

Οι Τζέιμς, Φελντέιν, Ρίβερς, Νίκολς και Σίνγκλετον ανέλαβαν την εκκίνηση της β' περιόδου, πριν ο Παππάς αντικαταστήσει τον Φελντέιν και αποδειχθεί για μία ακόμη φορά πόσο έχει αλλάξει αυτό το παιδί. Έως το 40-43 του ημιχρόνου είχε 3 ασίστ από τις 10 ασίστ της παρέας του, έχοντας υπομονή, συγκέντρωση, ενώ διάβαζε σωστά και αποφάσιζε πολύ γρήγορα. Παρ' όλα αυτά, η Γαλατασαράι συνέχισε να κυκλοφορεί εύκολα την μπάλα, αφού δεν είχε πίεση και έφτασε στο 31-21 (13'). Η πρώτη καλή άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν στο 13.40'', οπότε οι αντίπαλοι του έμειναν με την μπάλα στα χέρια και αυτή ήταν η αρχή για να συνέλθουν γενικότερα σε αυτό το κομμάτι.

Οι Τζέιμς, Παππάς, Ρίβερς, Γκάμπριελ και Σίνγκλετον, έβγαλαν ενέργεια (πάλι) και με το “ένας εναντίον ενός” μπροστά με τα γκαρντ άλλαξε τη φάση, “τρέχοντας” σερί 12-0 έως το 31-33 (16.30''). Κατά τη διάρκεια αυτού, κυρίως σημάδευαν τον Πλάις που... μεταξύ μας προλάβαινες να σηκωθείς από τον καναπέ, να πας Κωνσταντινούπολη, από εκεί στο “Αμπντί Ιπεκτσί” και να σκοράρεις μπροστά στον Γερμανό. Έως την ανάπαυλα οι παίκτες του Πασκουάλ είχαν 8/13 (4/6 στη β' περίοδο) τρίποντα και 8/15 δίποντα (5/7).

Είχαν εκτελέσει εξαιρετικά το πλάνο που “έβγαζε” τους σουτέρ σε πλεονεκτική θέση -με τον Καταλανό να τα 'χει δουλέψει στον υπέρτατο βαθμό, στην Μπαρτσελόνα. Άπαξ και είχαν “γυρίσει” το ματς, έπρεπε να βρουν υπομονή στο παιχνίδι τους για να τελειώσουν τη δουλειά. Βέβαια, με 8/13 τρίποντα, σε εκτός έδρας ματς συνήθως το προβάδισμα ξεπερνά τους 10 πόντους. Αν οι “πράσινοι” ήταν λίγο πιο προσεχτικοί (π.χ. αν δεν έτρωγαν coast to coast καλάθι σε 3''), θα πήγαιναν στα αποδυτήρια με κάτι καλύτερο από το 40-43.

Η τρίτη περίοδος είχε 5/7 τρίποντα έως το 46-60, όταν ο Καλάθης έκανε 2/2 τα τρίποντα του (πώς σου φάνηκε;), με τα τρία του Φελντέιν να είναι “βγαλμένα” από το ίδιο play που προφανώς και η Γαλατά δεν είχε πάρει χαμπάρι. Και μετά ήλθε το ”τρικυμία στην καρδιά μου, έχεις φέρει φοβερή”. Ο Σιλμπ σκόραρε 10 σερί πόντους, μέχρι το 56-62 (27.35''), με τον Παναθηναϊκό να τον... χάνει δυο σερί φορές -μεταξύ άλλων. Και όταν πήγαν δυο πάνω του, έμεινε μόνος ο Ντίμπλερ και τιμωρούσε. Άστα, βράστα και κράτα ότι η άμυνα στη weak side έκανε σιέστα και η Γαλατασαράι βρήκε την ευκαιρία να κάνει την επανάσταση της και να πλησιάσει στο 64-65 (29.47''). Στην τρίτη πράξη, οι “πράσινοι” είχαν 2/7 διπ. και 6/11 τριπ. (!), με το πιο θετικό στοιχείο -αν με ρωτάς- να είναι οι 7 ασίστ.

Ο Πλάις θα μπορούσε να γίνει πρόβλημα για την άμυνα των “πρασίνων” (μοίραζε εξαιρετικά) στην τελευταία περίοδο, αν δεν ήταν τυχεροί. Γιατί δεν ξέρω πώς θα χαρακτήριζες εσύ εύστοχο καλάθι από τα 8 μέτρα, στην εκπνοή της επίθεσης. Αμυντικά πάντως, έγινε μια καλύτερη προσπάθεια, με τρία κλεψίματα στο πρώτο τρίλεπτο και τον Τζέιμς να παίρνει πάνω του την άλλη άκρη, με τη γνωστή του ενέργεια, ένταση και ευστοχία στις πρωτοβουλίες. Μέχρι το 66-77 (33.56'') είχε 18π., με απόλυτα ποσοστά (4/4 διπ., 2/2 τριπ., 4/4 βολές). Εν ριπή οφθαλμού η διαφορά μειώθηκε στους 5π., γιατί έπειτα από άστοχες προσπάθειες οι “πράσινοι” δεν έκαναν τον κόπο να γυρίσουν στην άμυνα. Ο Παππάς έμεινε στο παρκέ, ο Τζέιμς πήγε στον πάγκο και εκεί δεν μπορεί, θα σκέφτηκες πως ρίσκαρε ο Πασκουάλ. Δεν ρίσκαρε, γιατί ήθελε μυαλό και δημιουργία.

Ο Καλάθης έδωσε ένα καλάθι... πνοή (στη φάση που έγινε διψήφιος), ο Μπουρούσης έκανε ένα ακόμα κλέψιμο (το 5ο της ομάδας του, στην περίοδο) και κάπου εκεί θα κατάλαβες πως αυτό το ματς δεν χάνεται. Ή περίμενες το “σκοτωμένο” σουτ του Ρίβερς από τα 8 μέτρα, για το 74-84; Να πεις όμως, και ένα “ευχαριστώ” στον Γκιουλέρ, για τις τρεις απανωτές λανθασμένες ενέργειες, πριν το “this is the end” του Ρίβερς. Που θα μπορούσε να μην είναι και “the end”, αν σκεφτείς πόσο αλαφροΐσκιωτοι έγιναν οι “πράσινοι” προ του τέλους (σταμάτησαν τις πάσες, εκβίαζαν σουτ, χαλάρωσαν), αλλά η Γαλατά δεν είναι από τις ομάδες που ζουν για αυτές τις ευκαιρίες.

ΥΓ: Ο Πασκουάλ προφανώς και έχει εξηγήσει στους παίκτες του τη σημασία της άμυνας. Έχει καταφέρει κάτι... ιδιαίτερο: να πηγαίνουν μόνοι τους προς τον πάγκο -για αλλαγή- όσοι χάνουν περισσότερες από μια φορά τους παίκτες τους. Εκτός και αν μιλάμε για τον Νίκολς που βγαίνει στην πρώτη.