Δεν μπορώ να καταλάβω και το σκεπτικό με το οποίο τον έφερε το καλοκαίρι του '08 ο Κόκκαλης στην Ελλάδα, χωρίς ουσιαστικά να ρωτήσει κανένα προπονητή.

Είχε βάλει μερικά γκολάκια με την Ελπίδων την εποχή που ζούσε και έπαιζε ακόμη στη Γερμανία, κανένας δεν είχε ενδιαφερθεί σοβαρά και η ομάδα του, η Μενχενγκλάντμπαχ, τον έσπρωξε πανεύκολα, με 250 χιλιάρικα, σαν να τον ξεφορτώθηκε, αφού όπως αποδείχτηκε, δεν είχε κανένα σκοπό να τον περάσει από τη δεύτερη στην πρώτη ομάδα της. Όλα αυτά σε μια στιγμή που για το γερμανικό ποδόσφαιρο ήταν επίσημη πολιτική να αξιοποιούνται και να προωθούνται όσο το δυνατόν περισσότεροι πιτσιρικάδες μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, που παίζουν πιά και στην Εθνική ομάδα της χώρας.

Για να έχουμε μια εικόνα για το τι σήμαινε Μήτρογλου: Το επιθετικό δίδυμο στα δεύτερα της Γκλάντμπαχ ήταν αυτός και ο Ρουμάνος, ο Μαρίν. "Ο ψηλός κι ο κοντός", όπως τους έλεγαν. Την χρονιά, λοιπόν, που ο Μήτρογλου πουλήθηκε σχεδόν τσάμπα στον Ολυμπιακό, ο Μαρίν μπήκε στην πρώτη ομάδα, έπαιξε βασικός και ένα χρόνο αργότερα δόθηκε στην Βέρντερ Βρέμης γιά 8,5 εκατομμύρια ευρώ! Αυτή ήταν η διαφορά ανάμεσα σε δύο παίκτες που ξεκίνησαν μαζί, είχαν τις ίδιες παραστάσεις και τις ίδιες ευκαιρίες, αλλά σαφέστατα διαφορετική κατάληξη.

Ο Μήτρογλου ήρθε στα 21 στον Ολυμπιακό, την πρώτη χρονιά του Βαλβέρδε. Μάλιστα, ήταν ο παίκτης που έχασε το πέναλτι στο ματς με την Ανόρθωση, στη Λευκωσία, για τα προκριματικά του Champions League, που κόστισε ουσιαστικά τον αποκλεισμό στην ομάδα του. Οι Κύπριοι νικούσαν με 2-0 και είχαν κλειστεί στην περιοχή τους να κρατήσουν το σκορ, ο Γκαλέτι κέρδισε πέναλτι, ο προπονητής έδωσε σ αυτόν την εντολή να το χτυπήσει, αλλά ο Μήτρογλου με το έτσι θέλω έστησε μόνος του τη μπάλα στη βούλα και... το έχασε!

Λένε, ότι από τότε ο Βαλβέρδε του το κρατάει και τον... κυνηγάει. Η αλήθεια, όμως, είναι, ότι και στην υπόλοιπη ως τώρα καριέρα του στην Ελλάδα ο παίκτης δεν έχει δείξει καμία σοβαρότητα.

*Δεν δουλεύει, όπως λένε τουλάχιστον όσοι βλέπουν τις προπονήσεις.

*Βγάζει ένα κακό εγωισμό που δεν βοηθάει, ούτε τον ίδιο, ούτε τη λειτουργία της ομάδας.

*Υπάρχουν ματς στα οποία εξαφανίζεται.

*Δεν μπορεί να αφομοιώσει τακτική.

Βασικά, καταφέρνει να διακρίνεται όταν η ομάδα του δεν έχει προπονητή, όπως στις εποχές του Ζίκο, ή του Κετσπάγια, που δεν ήταν και οι καλύτερες για το κλαμπ συνολικά.

Τον ασόβαρο χαρακτήρα του τον είχε βγάλει μια φορά κανονικά στη σέντρα ο ίδιος ο Κόκκαλης, μπροστά στους υπόλοιπους παίκτες. Είχε κατεβεί πέρυσι στου Ρέντη, παραμονές του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και του έβαλε πάγο: "Ασε τα πιστόλια και σοβαρέψου", του είπε, επειδή κάθε φορά που έριχνε ένα γκολ... πυροβολούσε με τα δάχτυλα προς την εξέδρα. Το φερε έτσι η τύχη, και στο 2-0 κόντρα στον Παναθηναϊκό λίγες μέρες μετά, έβαλε και τις δυό γκολάρες, οπότε μέσα στην καλή χαρά πανηγύρισε πάλι με... περίστροφα, κοιτώντας προς τις σουίτες του Καραϊσκάκη, απ όπου έβλεπε ο πρόεδρος. Γέλασαν όλοι, το σχολίασαν, αλλά σ αυτό το σημείο σταμάτησε η καριέρα του. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν έχουν κάτι άλλο για να τον θυμούνται από κει και πέρα.

Όσο για τον Βαλβέρδε, όπως τον άφησε, έτσι ακριβώς τον βρήκε στην επιστροφή. Καμία πρόοδος. Προσπάθησε να τον χρησιμοποιήσει, αλλά είναι η δεύτερη σερί αγωνιστική που τον αφήνει έξω από την 18άδα, προτιμώντας Πάντελιτς, Μιραλάς, ακόμη και Νέμεθ. Πριν από δεκαπέντε μέρες τον άκουσαν να βρίζει όταν κατάλαβε πως ήταν εκτός. Τώρα το πήρε πιό ήρεμα. Όμως, η κατάσταση δεν αλλάζει. Και επειδή εδώ έχουμε να κάνουμε με κανονικό προπονητή και όχι με κάποιον που απλά κάθεται στον πάγκο, σίγουρα ο Βάσκος ξέρει καλύτερα από τον καθένα.

Η αντίφαση έχει να κάνει με τη χρησιμότητά του στη Εθνική ομάδα. Ποδοσφαιριστής που δεν μπορεί να είναι ούτε αναπληρωματικός στον Ολυμπιακό, θα πρέπει να παίζει περίπου υποχρεωτικά στην Εθνική, από τη στιγμή που έφυγε ο Γκέκας, τραυματίστηκε ο Λυμπερόπουλος και μένει μόνο Σαλπιγγίδης...