Το πρόβλημα έχει να κάνει με τον Βαλβέρδε, που σ όλα τα ντέρμπι βραχυκυκλώνει, χάνει τον μπούσουλα και καταφέρνει να χάνει. Πάντα στις λεπτομέρειες, αλλά να χάνει.

Αυτή τη φορά είχε απέναντί του "το φιλαράκι του", τον Χιμένεθ και μιά ΑΕΚ πού δεν μπόρεσε ακόμη να νικήσει ούτε την Καβάλα, ούτε τον Ολυμπιακό Βόλου, ούτε την Κέρκυρα, αλλά από την άλλη έβαλε κάτω τον Παναθηναϊκό και τον Αρη.

Το πρώτο πράγμα που θάπρεπε να εξετάσει, λοιπόν, ήταν η πραγματικότητα που λέει, ότιαυτή η ομάδα (και με τον Χιμένεθ, αλλά και με όλους σχεδόν τους άλλους προπονητές της παλιότερα) ρίχνει πάντα το βάρος της σε τέτοια παιχνίδια και ψάχνει νίκες πρεστίζ, μέσα από τις οποίες καταφέρνει χρόνια τώρα να ξεπλένει τους λεκέδες από ολόκληρη την υπόλοιπη χαμένη χρόνια.

Από την ώρα που η ΑΕΚ χάνει από... συνήθεια πιάτο πρωτάθλημα, λογικό να ψάχνεικάτι τέτοιες επιτυχίες που κάνουν τους παίκτες και τους οπαδούς να μη νοιώθουν εντελώς δευτεροτρίτοι.

Αρα αυτό ακριβώς το πρόβλημα έπρεπε να αντιμετωπίσει και να εξουδετερώσει πάνω απ όλα ο κόουτς του Ολυμπιακού, πριν αρχίσει να σχεδιάζει τακτικές και συστήματα νίκης.

Το πιθανότερο να μην ασχολήθηκε και πολύ με τέτοιες... λεπτομέρειες. Εκείνο που τον απασχόλησε περισσότερο φαίνεται να είναι το πως θα παίξει η ομάδα του όπως στο πρώτο ημίχρονο του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό: Χωρίς υπεροψία και χωρίς να χαλαρώσει από τη στιμγή που θα βάλει ένα γκολ, με κίνδυνο να μπεί σε περιπέτειες μετά: Μισή ωρίτσα καλή μπάλα, λίγη προσοχή, και... ποιά ΑΕΚ!

Ομως, το πρόβλημα γιά τον Βαλβέρδε στο σαββατιάτικο ματς ήταν άλλο: Ηξερε πως είχε απέναντί του έναν γνωστό του προπονητή, πουθα προσπαθούσε με χίλιους δύο τρόπους να μην τον αφήσει να παίξει τη μπάλα που έχει δείξει ότι μπορεί. Ναι μεν ο Χιμένεθ έχει δεύτερης, ή τρίτης, διαλογής και χαμηλού μπάτζετ παίκτες, αλλά ποντάριζε στο βάρος της φανέλας που κουβαλάνε πάντα αυτοί οι ποδοσφαιριστές, παρά τα προβλήματά τους.

Το πρώτο, λοιπόν, που θα προσπαθούσε ο Χιμένεθ, ήταν να χαλάσει την ανάπτυξη και τον τρόπο παιχνιδιού του Ολυμπιακού. Τα κατάφερε. Κι εκεί ο Βαλβέρδε δεν είχε αντίδοτο, όπως δεν είχε και σε κανένα από τα ως τώρα ντέρμπι που έδωσε. Πιάστηκε αιχμάλωτος, χωρίς τη δυνατότητα να βρεί την οποιαδήποτε τρύπα να δραπετεύσει

Βέβαια, το παιχνίδι κρίθηκε σε δύο λεπτομέρειες: Στο χαμένο πέναλτι του Ντουντού και στο γκολ του Μπλάνκο που μπήκε τη στιγμή που οι περισσότεροι κοιτούσαν το ρολόι περιμένοντας το σφύριγμα της λήξης, συμβιβασμένοι με το Χ.

Ομως, από τη στιγμή που το έτσι κι αλλιώς φτωχόματσάκιήταν φανερό πως θα κρινόταν στο ένα γκολ και ο Ολυμπιακός είχε χάσει τη δική του μεγάλη ευκαιρία, εκείνο που έπρεπε να προσπαθήσει να αποφύγει ήταν να μην το φάει, πλέον, αυτός. Και δεν τα κατάφερε.

Τώρα, αναγκαστικά θα πάει να πάρει το πρωτάθλημα χωρίς να ποντάρει πλέον στα ντέρμπι, αλλά νικώντας τις Καβάλες, τους Εργοτέληδες και τους Πανιώνιους. Οπως πάντα στις εποχές Βαλβέρδε...