Φίλος - οπαδός, που είδε το ντέρμπι από τα επίσημα του ΟΑΚΑ χωρίς το κόκκινο κασκόλ του, μου έλεγε μετά, πως " για μένα, η μεγαλύτερη ήττα που έφαγα σ αυτό το ματς δεν ήταν το 2-1 από τον Παναθηναϊκό, αλλά η συμπεριφορά του Μαρινάκη! Εσύ έχεις μείνει στην εικόνα της τηλεόρασης. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έκανε μέχρι να τον πάρουν και να τον πάνε στο μπουθ με τους άλλους της ομάδας".

Υπάρχουν και αρκετοί άλλοι που κάθονταν παραδίπλα, προκατειλημμένοι, ή όχι, που κάνουν διάφορες ροκ περιγραφές την ώρα του παιχνιδιού. Λένε ότι σηκωνόταν κι έβριζε τον κάθε παραλία που του έριχνε κάποιο μπινελίκι, ή έκανε διάφορες χειρονομίες χωρίς να χαμπαριάζει.

Δεν είναι, δηλαδή, μόνο η εισβολή στα αποδυτήρια των διαιτητών, ή οι περίφημες δηλώσεις αμέσως μετά, γιά να καταγγείλει τη διαιτησία μόνο και μόνο επειδή κάποιοι κολλητοί του τον πήραν στο κινητό από το σπίτι τους, του είπαν γιά τη "σφαγή" του Κάκου κι αυτός έκανε τα λόγια τους σημαία. Ολη η συμπεριφορά δείχνει άνθρωπο που δεν ξέρει να χάνει, δεν κρατιέται και εκτονώνεται με τον χειρότερο τρόπο μέχρι να ηρεμήσει.

Είναι και οι γύρω του, που τον φτιάχνουν και του βάζουν τις φυτιλιές. Το περιβάλλον. Εκείνοι που τον παίρνουν να του πούν γιά τα πέναλτι που έδωσε, ή δεν έδωσε, ο κάθε διαιτητής. Οι άλλοι που τον πριζώνουν πριν βγεί και μιλήσει γιά το "έγλημα κατά της Ελλάδας". Οι κόκκινες αθλητικές εφημερίδες που τον κρατάνε καθημερινά στην τσίτα, μη τυχόν και... παρασυρθεί και δεν γίνει στο τέλος ένας ακόμη Κόκκαλης της νέας εποχής.

Πήρε σφουγγάρι ο Βαλβέρδε

Ευτυχώς, λοιπόν, που υπάρχει από την άλλη μεριά ο Βαλβέρδε. Πήρε ένα σφουγγάρι και έσβησε μέσα σε τρία δευτερόλεπτα όλο τον πανικό που είχε αρχίσει να σκορπίζει ο πρόεδρός του γύρω από τη διαιτησία του ντέρμπι, λέγοντας απλά πως "είναι σημαντικό να ασχολούμαστε με το παιχνίδι και όχι με άλλα πράγματα όπως οι διαιτητές", γιατί "αυτά είναι βλακείες". Τέλος.

Και μετά, την άλλη μέρα το μεσημέρι, φρόντισε να ξεκαθαρίσει πως το όποιο κακό αποτέλεσμα, ακόμη και το 2-1 από τον Παναθηναϊκό, δεν είναι δυνατόν ν αλλάξει τα πλάνα που έχει κάνει από την αρχή της χρονιάς και με τα οποία θα προσπαθήσει να πάρει το πρωτάθλημα: " Είμαστε μια ομάδα που προσπαθεί πάντα να κερδίσει και αυτό μας υποχρεώνει να έχουμε έναν επιθετικό τρόπο παιχνιδιού και παράλληλα ένα καλό αμυντικό παιχνίδι. Αυτά δημιουργούν ρίσκο, το οποίο εμείς γνωρίζουμε ότι υπάρχει, αλλά έτσι είναι το αγωνιστικό μας στιλ και δεν θα το αλλάξουμε, καθώς αρέσει και στους φιλάθλους μας". Τελεία και παύλα επίσης.

Η δήλωση δεν έγινε τυχαία, και μάλιστα μέσα από το επίσημο σάιτ της ΠΑΕ. Γιατί αμέσως μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό, οι γύρω γύρω γιά τους οποίους σας έλεγα πιό πάνω, άρχισαν να βάζουν λόγια: Οτι του πέρασε χειροπέδες ο Νιόπλιας. Οτι η ομάδα πιάνει ένα καλό εικοσάλεπτο και μετά σέρνεται. Οτι ο Ριέρα πρέπει να καθήσει στον πάγκο. Οτι ο μουντιαλικός Ρόμενταλ σαπίζει αναπληρωματικός. Διάφορα τέτοια, που τα συζητάνε μεταξύ τους οι διάφοροι αργόσχολοι... προπονητές του φραπέ, τους ακούμε και γελάμε, αλλά είναι εύκολο να επηρεάσουν κάποιον που βλέπει να κατεβαίνει ο Ολυμπιακός εναντίον του Παναθηναϊκού και να κάνει πάρτι στο πρώτο ημίχρονο, να θέλει λίγο γκάζι ακόμη μετά γιά να βάλει το δεύτερο γκολ και να καθαρίσει, μα αντί γι αυτό να βρίσκεται ξαφνικά πίσω στο σκορ, με δέκα παίκτες και να μην έχει τρόπο να αντιδράσει.

Οι κραυγές του Μαρινάκη

Ολα αυτά, βέβαια, είναι αλήθεια. Εχουν, όμως, ποδοσφαιρικές εξηγήσεις, τις οποίες ο προπονητής τις ξέρει περισσότερο από τον οποιονδήποτε παραλία. Καταλαβαίνει επίσης και γιά ποιό λόγο εμφανίζονται και πως είναι δυνατόν να διορθωθούν.

Ο κάθε Μαρινάκης, όμως, δεν είναι σε θέση να φτάσει σε τέτοιες αναλύσεις. Εκείνον το μόνο που τον νοιάζει είναι να πάρει το πρωτάθλημα γιά να μη βγάλει από την πρώτη σεζόν μεγάλη χασούρα μετά τα 80 εκατομμύρια ευρώ που έριξε το καλοκαίρι σε εποχή οικονομικής κρίσης. Εκεί είναι που τρελαίνεται και τα βάζει και με τους διαιτητές, και με τον (πρώην) αδελφικό φίλο Πατέρα, και με τον θεό τον ίδιο.

Κι αν η ομάδα χάσει ένα - δύο παχνίδια ακόμη, δύσκολο μετά ν ακουστεί ο λόγος του Βαλβέρδε, καθώς θα τον έχουν σκεπάσει οι κραυγές του Μαρινάκη...