Εχω κάνει ταπετσαρία στον τοίχο πίσω από το γραφείο μου και τα μηνύματα - σχόλια που μου έστελναν κατά ριπάς οι κίτρινοι οπαδοί από το πρώτο κιόλας σημείωμα που ανέβασα στο Sport24.gr, αρχές Οκτωβρίου.

Συμπτωματικά ήταν οι πρώτες μέρες του Μανόλο στην ομάδα κι όλοι έτρεχαν ν ακουμπήσουν με λαχτάρα πάνω στον νέο Μεσία, που θα πετύχαινε αυτό που δεν κατάφεραν όλοι οι προηγούμενοι, και βασικά ο ακατονόμαστος Κέρμιτ.

Λογικό, λοιπόν, να πνιγεί μέσα σε μπινελίκια η άποψη που έλεγε, ότι "η αποτυχία είναι μονόδρομος γιά την ΑΕΚ", αφού "το πρόβλημα δεν είναι ο Χιμένεθ, αλλά η ομάδα", "που δεν του δίνει ουσιαστικά καμιά εγγύηση γιά να πετύχει", άρα κι ίδιος "χαμένος γιά χαμένος"...

Ο νέος κόουτς άργησε να καταλάβει που ακριβώς είχε έρθει. Κυρίως όμως, δεν κατάφερε να διαβάσει από τη αρχή την αλήθεια που έλεγε, πως τα προβλήματα του κλαμπ, και της ποδοσφαιρικής εταιρίας γενικότερα, ξεπερνούν τον όποιο προπονητή. Αυτός νόμισε, ειδικά από τότε που νίκησε τον Αρη με 4-0 και καπάκι τον Παναθηναϊκό, ότι... "εδώ είμαστε και με το ποδόσφαιρο που έχουν αυτοί, θα τους κάνω εγώ να παραμιλάνε".

Στην πραγματικότητα ο Χιμένεθ αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνάει και περισσότερο, ένας νέος Ανδρέας Παπανδρέου, που υπόσχεται τα πάντα ανάλογα με τη στιγμή και τις κάθε φορά συνθήκες, στη λογική ότι... και λιγότερα από τα μισά να κάνω, πάλι μάγκας θα είμαι: "Στις 18 σοσιαλισμό"! "Έξω τώρα οι βάσεις του θανάτου"!

Αξίζει τον κόπο να χαθώ για λίγο στις δηλώσεις του για να σας δώσω να καταλάβετε: Στην αρχή είχε διαπιστώσει ότι "στην ομάδα υπάρχει ποιότητα". Μετά έβαλε στόχο να κυνηγήσει το "la liga", δηλαδή το πρωτάθλημα. Στη συνέχεια ανακάλυψε "νέα πράγματα" που προφανώς δεν τα περίμενε. Άρχισε να λέει, ότι "με αυτά που βλέπω δεν ξέρω αν είμαι προπονητής". Ξύπνησε ένα πρωί και είδε δημοσιευμένο το συμβόλαιό του στις εφημερίδες και τρελάθηκε. Πήγε βόλτα με τον πρόεδρο να επιθεωρήσει το προπονητικό κέντρο στα Σπάτα και βρήκε κλειστές τις πόρτες και τον σεκιουριτά να απαγορεύει την είσοδο.

Αντί να καταλάβει πόσο μπαχαλοκατάσταση τον έβαλαν να διαχειριστεί συνέχισε να κάνει δηλώσεις, που έγραψαν ιστορία γιά την επιπολαιότητα με την οποία τις ξεστόμιζε. Στις στραβές, του έφταιγε η προετοιμασία και η κακή φυσική κατάσταση που είχε η ομάδα με τον Μπάγεβιτς. Στις καλές, ανακάλυπτε την πολύ καλή δουλειά που κάνει ο ίδιος και τις αλλαγές που περνάει στην ομάδα.

Μετά ξαναρχόταν η στραβή και ξαναέφταιγε ο Μπάγεβιτς. Έκανε κολλητιλίκια με τον κόσμο, φτάνοντας στο σημείο να πεί τη περίφημη φράση "όποιος δεν δεί αύριο αυτόν τον κόσμο και δεν αποκτήσει κίνητρο δεν έχει μέσα του αίμα, αλλά νερό"! Από το ποιοτικό ρόστερ που πρωτοαντίκρυσε, άρχισε να ζητάει μεταγραφές "για να είμαστε τουλάχιστον η τρίτη ομάδα στην Ελλάδα", που το άκουσαν οι πολλοί και φρικάρισαν. Κι από κοντά οι φανατικοί, να δίνουν ρέστα: "Μανόλο τρέλανέ μας"! "Η καινούργια εποχή ξεκίνησε"! "Αυτός είναι προπονητής με φρύδια"! "Μίλησες στην καρδιά μας". Κάπου το έχασε το τόπι. Οπως εκεί που φαντάστηκε ότι τον βλέπουν στο δρόμο και τον φωνάζουν... Λεωνίδα, που με τους τριακόσιους του κατάφερε να νικήσει τους Μήδους του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού!

Στην πραγματικότητα κατάλαβε πως οι οργανωμένοι θα μπορούσαν να είναι το τελευταίο του αποκούμπι, όσο κι αν η προσπάθεια μοιάζει καταδικασμένη. Κάθεται και τους μιλάει με τις ώρες. Τους αναλύει το όραμά του. Φτιάχνει και φτιάχνεται. Δεν εξηγεί, βέβαια, πως γίνεται τη μιά που η ομάδα νικάει να δείχνει φρέσκια όπως στο ματς με τον Πανσερραϊκό, και σε κάτι άλλα που χάνει να μιλάει άμεσα, ή με υπονοούμενα, γιά προβληματική φυσική κατάσταση.

Όμως, όλα αυτά έχουν ελάχιστη σημασία. Ο οπαδός μιάς ομάδας που δεν έχει μαντήλι να κλάψει, που βρίσκεται στο -15, που δεν είναι σίγουρο πως το καλοκαίρι θα διαθέτει τα λεφτά να πληρώσει έστω και μισό συμβόλαιο και θέλει από κάπου να πιαστεί, καταπίνει τα πάντα.

Μόνο που στο τέλος της χρονιάς (ίσως και νωρίτερα) θα μετρήσει το συνολικό αποτέλεσμα. Και τότε, το μπλουζάκι της Οriginal δεν θα μπορεί να τον σώσει. Οπως δεν έσωσε και κάποιον άλλο που είχε κάνει tatoo στο μπράτσο του την χειροβομβίδα της ίδιας οργάνωσης, αλλά εδώ και μερικά χρόνια είναι κάτι σαν επικηρυγμένος από τα ίδια τα παιδιά, που τους έδωσε το θάρρος και τον καβάλησαν...