Εδώ που τα λέμε, κανένας δεν θα στενοχωρηθεί. "Και πολύ κάθησε", θα πούν κάποιοι, που δεν αντέχουν να βλέπουν την ομάδα τους να σέρνεται, ψάχνουν γιά τον ένοχο και καταλήγουν πανεύκολα στον Νιόπλια. Ποιον άλλο να βρούν πρόχειρο...

Βέβαια, είναι ποδοσφαιρικά αστείο να βάζει μια ομάδα που θέλει να λέγεται σοβαρή ταμπέλα με ημερομηνία λήξης στο κούτελο του κάθε προπονητή και να του λέει πως από δω και πέρα όσο νικάς θα μένεις και μόλις χάσεις... έφυγες. Ο προπονητής, είτε σου κάνει, τον κρατάς και τον αφήνεις να δουλέψει χωρίς να βάζεις κάθε Σαββατοκύριακο τη βαθμολογία στο μικροσκόπιο, είτε δεν τον γουστάρεις και τον σουτάρεις, χωρίς να περιμένεις να δεις αν θα σου πάρει το... ντέρμπι ζωής και θανάτου που έχεις μπροστά σου.

Από την άλλη κι ο Νιόπλιας, ας πρόσεχε... Ηξερε και πού πήγε και πώς είναι τα πράγματα στον κάθε Παναθηναϊκό. Ομως δεν έβαλε ποτέ τους δικούς του όρους. Αμφιβάλλω κι αν κάθησε να συζητήσει, έστω γιά τα μάτια του κόσμου, τις βασικές προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα δεχόταν να δουλέψει. Αρα, μόνος του σπατάλησε το ταλέντο του, αλλά και την ευκαιρία που του έδωσαν να κάνει καριέρα με τη μία σε μεγάλη ομάδα. Μπορεί, δηλαδή, να ξέρει όση μπάλα ξέρουμε όλοι οι άλλοι μαζί στην Ελλάδα, αλλά σ' αυτό που διάλεξε να κάνει χρειάζονται κι άλλα πραγματάκια.

Στην πραγματικότητα το παιχνίδι το έχασε το περασμένο καλοκαίρι, όταν τον φώναξαν για να ανανεώσει. Είχε πάρει το νταμπλ, μπορούσε να βάλει στο τραπέζι όσα πίστευε εκείνος απαραίτητα για να συνεχίσει, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν, αντί να παίρνει 220 χιλιάδες ευρώ το χρόνο που του πρότειναν στην αρχή, να φτάσει στις 350! Κωμικό από μόνο του το ποσό...

Πείτε μου τώρα ποιός ποδοσφαιριστής ή άλλος μέσα στην ομάδα θα τον έπαιρνε από κει και πέρα στα σοβαρά, όταν ήξερε ότι δέχτηκε να μείνει ουσιαστικά τσάμπα, μόνο και μόνο γιά να έχει να λέει πως είναι στον Παναθηναϊκό.

Το επόμενο βήμα ήταν να καθήσει και να βλέπει να φυτεύουν ένα σωρό άτομα δίπλα του χωρίς να τον ρωτάνε γιά τίποτα. Από τη στιγμή που ήθελε τον Σαμαρά γιά τεχνικό διευθυντή και του έφεραν τον Φρέιτας, τελείωσε. Φυτευτός ο Κέζος για γυμναστής, φυτευτός έτσι κι αλλιώς ο Βαζέχα, φυτευτός αργότερα ο Αντωνίου, φυτευτοί όλοι. Μόνο ο Ιορδανίδης, ο τελευταίος τροχός της αμάξης, είναι δικός του άνθρωπος. Ποιός κόουτς, άραγε, δέχεται να καθήσει στον πάγκο οποιουδήποτε ευρωπαϊκού κλαμπ χωρίς να διαλέγει και να επιβάλλει το δικό του τεχνικό team; Κανένας!

Λογικό, λοιπόν, να μην έχει ουσιαστικό λόγο ούτε στις μεταγραφές και να μοιάζει η προετοιμασία του καλοκαιριού παιδική χαρά. Ηθελαν, ας πούμε, από τη διοίκηση να... καταπλήξουν τα πλήθη κόντρα στην Ιντερ και στη Μίλαν, στα φιλικά του Καναδά, και τον ανάγκασαν να κουβαλήσει άρον άρον τους διεθνείς πού έκαναν τις διακοπές τους μετά το Μουντιάλ, με αποτέλεσμα να τσακώνεται κάθε μέρα μαζί τους γι αυτό το θέμα.

Το παιχνίδι είχε χαθεί... Ποιός Νιόπλιας και ποιός προπονητής! Προπονητής θα πει να ελέγχεις τα αποδυτήρια. Να επιβάλλεσαι με το κύρος σου. Να σε υπολογίζουν όλοι σαν τον πραγματικό boss. Να διαβάζεις τις ανάγκες των παικτών κάθε στιγμή. Να τους αντιμετωπίζεις με δικαιοσύνη. Να μη χρειάζεσαι τον πρόεδρο δίπλα σου για να σφίγγει τα λουριά όταν καταλαβαίνεις ότι σου ξεφεύγουν. Και κυρίως να διαχειρίζεσαι τις φίρμες με τρόπο που να δείχνει ότι τους έχεις ανάγκη όσο σε έχουν κι εκείνοι. Αν αποφασίζεις να κρατήσεις στον πάγκο τον Καραγκούνη επειδή θέλεις να παίζει ο Νίνης και σε σέρνουν κάθε μέρα σε... συμβούλια παικτών ώσπου βρεθεί μιά λύση με την οποία να είναι όλοι ευχαριστημένοι, πάπαλα.

Το αποτέλεσμα το είδαμε μετά το ματς με τον Εργοτέλη. Εφτιαξε εκεί ο Νιόπλιας στο μυαλό του μια ιστορία καταδίωξης από δημοσιογράφους, όπου τάχα κάποιος (στην πραγματικότητα κανένας!) του είχε γράψει ότι ήταν προπονητής - "περίγελως", παραιτήθηκε γιά μισή ώρα, ανακάλεσε με παρέμβαση του Σισέ, έκανε τον Γάλλο πρώτο μάγκα στα αποδυτήρια και απλά περιμένει την επόμενη στραβή γιά να δεί να του ανοίγουν την πόρτα.

Η πίεση που τρώει στα άσχημα, και η βεβαιότητα πως μόλις φύγει οι περισσότεροι θα τον βρίζουν, μεγαλώνει απλά τις ανασφάλειές του. Σήμερα, δεν μπορεί να κάνει τίποτ άλλο, πέρα από το να βλέπει από dvd τον κάθε αντίπαλο, να σχεδιάζει την τακτική, να κοουτσάρει και να περιμένει.

Και να νικήσει, δηλαδή, τον Ολυμπιακό και να μείνει, πάλι δεν θα έχει καταφέρει τίποτα σπουδαίο. Απλά θα κερδίσει μιά ακόμη παράταση. Αλλά δεν γίνεται έτσι δουλειά...