Ο κόσμος χειροκροτούσε κι οι παίκτες χαμογελούσαν στο στιλ... "πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα έτσι που παίξαμε". Γενικά μιά ωραία ατμόσφαιρα, μόνο και μόνο επειδή η ομάδα ξύπνησε γιά ένα τέταρτο στο τέλος, χωρίς να καταφέρει και πάλι να πάρει αποτέλεσμα.

Ο μοναδικός που δεν ένοιωθε χαρούμενος ήταν ο Σισέ. Ξάπλωσε στο χορτάρι φανερά απογοητευμένος, με μια περίεργη θλίψη στο πρόσωπο, δεν ήθελε να πιστέψει πως δεν κατάφερε να φύγει νικητής, είδε τους ποδοσφαιριστές της Ρουμπίν να πηγαίνουν ένας - ένας κοντά και να του δίνουν το χέρι, και γενικά καμία σχέση με όλο αυτό το χαζοχαρούμενο σκηνικό που είχε στηθεί γύρω του.

Στην πραγματικότα ήταν ο μόνος που προσπαθούσε από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό να είναι επικίνδυνος μέσα στο παιχνίδι. Κοιτούσε με αγωνία τους υπόλοιπους, περιμένοντας μάταια στις περισσότερες περιπτώσεις μιά τελική της προκοπής. Σήκωνε τα χέρια σχεδόν απελπισμένα ζητώντας μπάλες. Γύριζε καμιά φορά πίσω, έπαιρνε μόνος του, έκανε σπριντ απελπισίας μέχρι να τρακάρει πάνω στην οργανωμένη άμυνα. Και γενικά έβλεπε να του κάνουν μπαλιές μόνο ο... Μπουμσόγκ, ο Σαριέγκι και ο Βύντρα! Μιά φορά προς το τέλος με τον Μαυρία πήγε να περάσει μιά κανονική κάθετη πάσα, κι αυτή δεν...

Παρ όλα αυτά, έκανε το ένα σουτ, πήρε μιά κεφαλιά που παρά λίγο να πάει δίχτυα, και κάποια στιγμή έβαλε και το μοναδικό γκολ που ακυρώθηκε επειδή ήταν κάπου δεκαπέντε ποντάκια οφσάιντ, αν μετρούσε θα έδινε το πιθανότατα τη νίκη, αλλά και τώρα που σηκώθηκε το σημαιάκι του βοηθού, άναψε το φυτίλι, πήρε μπροστά ο Παναθηναϊκός, πίεσε και παρά λίγο να κάνει την κλοπή της βραδιάς.

Αυτόν τον παίκτη, λοιπόν, τον έχουν στην ομάδα και τον κοιτάζουν να προσπαθεί να τα κάνει όλα ολομόναχος. Μα έστω κι αν τα καταφέρνει σε μερικά εύκολα του ελληνικού πρωταθλήματος, δεν μπορεί, όπως είναι φυσικό, χωρίς χαφ πίσω του, να δώσει εκείνα που ξέρει. Ελάχιστες φορές παίρνει τις πάσες που θέλει, στις περισσότερες περιπτώσεις εκβιάζει το γκολ μόνος του, σπαταλάει δυνάμεις δεξιά κι αριστερά μπάς και μπορέσει να φτάσει στον τελικό του στόχο, σηκώνει απελπισμένος τα μάτια στον ουρανό και γενικά τρώει τον καιρό του παίζοντας το ρόλο της μύγας στο γάλα.

Ολα αυτά, επειδή δυό χρόνια τώρα κανείς δεν αποφασίζει να του πάρει τον ποιοτικό χαφ που χρειάζεται, γιά να του κάνει μπαλιές όπως τις θέλει. Κάτι πάει να κάνει ο Νίνης όταν είναι στις καλές του, μερικές φορές δίνει ο Κατσουράνης ό,τι μπορεί, προσπαθεί κι ο Καραγκούνης χωρίς αποτέλεσμα, και το θέμα είναι ότι η μπάλα φεύγει από τους μπακ και πάει στο πουθενά της επίθεσης, με την κρυφή ελπίδα ότι θα κάτσει η φάση.

Δεκάρι, όμως, δεν αποφασίζει να πάρει κανείς, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε...) "πρέπει" να παίζουν οπωσδήποτε. Και τώρα, στον προγραμματισμό του Ιανουαρίου, ο στόχος είναι, όπως λένε, ένας δεύτερος σέντερ φορ - αναπληρωματικός του Σισέ, καί όχι ο παίκτης πού θα βοηθήσει και θα αξιοποιήσει τον Σισέ!

Την ίδια στιγμή ο Γάλλος παίζει και ρόλο αρχηγού στα αποδυτήρια. Παίρνει πρωτοβουλία γιά να μείνει ο προπονητής μετά την παραίτησή του. Πιάνει σε κάποια γωνία άλλους παίκτες και τους μιλάει. Προσπαθεί να ξαναφτιάξει την περυσινή καλή ατμόσφαιρα που έδωσε το νταμπλ. Βρίσκει στον Καραγκούνη το ρόλο που γουστάρει να έχει στην ομάδα, γιά να μη γκρινιάζει τώρα που άρχισε να κάθεται στον πάγκο. Εχει γίνει η γέφυρα ανάμεσα στούς ποδοσφαιριστές και στον Πατέρα. Και γενικά βάζει στις πλάτες του ρόλους, που αν το κλαμπ δούλευε σοβαρά, θα έπρεπε να τους έχουν άλλοι. Το σημαντικότερο: Δεν βγάζει ποτέ δικά του παράπονα, όπως θα είχε κάθε δικαίωμα. Ενας παίκτης, μόνος του μιά ομάδα, που την αγαπάει και την θέλει πρωταθλήτρια, όχι μόνο στις δηλώσεις.