Όσοι λατρεύουν το σουμπούτεο

Διάβασα με μεγάλη προσοχή τα μηνύματά σας πάνω στο προηγούμενο σχόλιό μου.

Εκεί που έλεγα ότι δεν μπορεί να είναι σοβαρό και ανταγωνιστικό πρωτάθλημα αυτό που έχουμε, όταν π.χ. ο Δέλλας εμφανίζεται σούπερμαν, ο Λυμπερόπουλος είναι ο πιό ποιοτικός στην επίθεση μιάς μεγάλης θεωρητικά ομάδας όπως η ΑΕΚ κι ο Κατσουράνης, ή ο Ζιλμπέρτο Σίλβα ακόμη βασικοί και σχεδόν αναντικατάστατοι στον πρωταθλητή Παναθηναϊκό.

Απ όσο κατάλαβα, μερικοί διαφωνείτε, επειδή κάτι τέτοιες απόψεις... μαυρίζουν την εικόνα της ομαδάρας σας που πηγαίνετε και τη βλέπετε κάθε Σαββατοκύριακο και σας πετάει τα μάτια έξω. Αλλοι επειδή καταλάβατε ότι ο μοναδικός λόγος γιά τον οποίο έγραψα το σημείωμα ήταν γιά να αβαντάρω την (υπέρ)ομάδα του Ολυμπιακού!

Μερικοί είδαν ότι απαξιώνω τεράστιες, πράγματι, προσωπικότητες όπως ο Δέλλας, ο Κατσουράνης και όλοι αυτοί που ανέφερα γενικά, σαν παραδείγματα παικτών που θα έπρεπε να έχουν αποσυρθεί, ή να παίζουν σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο, όπως όλοι όσοι βρίσκονται στα τελειώματα της καριέρας τους.

Πιο πολύ θέλω ν' ασχοληθώ με τους τελευταίους, αφού μακρυά από μένα να αμφισβητήσω την αξία παικτών που μας έδωσαν μεταξύ άλλων ολόκληρο ευρωπαϊκό το 2004 στην Πορτογαλία, ή έγιναν αρχηγοί ομάδων όπως η Εθνική Βραζιλίας.

Μόνο που πρέπει να καταλάβουμε, πως όλοι αυτοί είναι ποδοσφαιριστές που βρίσκονταν στο πικ της καριέρας τους το 2004 -λίγο πριν και λίγο μετά. Από τότε πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια. Μεγάλωσαν.

Έμειναν πίσω και σε προετοιμασία, και σε προπόνηση, και σε επαγγελματισμό. Βολεύτηκαν στη μίζερη πραγματικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος με σκοπό να συνεχίσουν να βγάζουν εύκολα λεφτά. Το πιό βασικό: Απομακρύνθηκαν από το μοντέρνο ποδόσφαιρο, που προχώρησε και τους ξεπέρασε.

Όταν λέμε ποδόσφαιρο σήμερα, εννοούμε να τρέχει ο παίκτης δύο ταχύτητες πάνω από τους καλούς δικούς μας. Να μπορεί να κρατάει τη μπάλα. Να είναι σε θέση ν' αλλάξει τρείς πάσες της προκοπής. Να κάνει κινήσεις χωρίς τη μπάλα και όχι να συμπεριφέρεται σαν ανθρωπάκι του σουμπούτεο. Να αμύνεται πιέζοντας από την επίθεση.

Γενικά πολλά τέτοια πραγματάκια, που στο ελληνικό ποδόσφαιρο όχι απλά δεν υπάρχουν, αλλά στην ουσία ελάχιστοι τα ζητάνε, με αποτέλεσμα να επιβιώνουν χωρίς ιδιαιτέρο κόπο (και να είναι και πρωταγωνιστές!) κάποιοι που σε άλλες χώρες θα είχαν πλέον ταυτότητα παλαιμάχου, ή θα έπαιζαν στις μικρές κατηγορίες.

Το χειρότερο είναι, ότι όλοι αυτοί κάνουν καριέρα στηριγμένοι πάνω στην ανοχή φιλάθλων - ποδοσφαιρόφιλων - οπαδών, που πηγαίνουν στο γήπεδο χωρίς την απαίτηση να δούν μπάλα που να βλέπεται. Είναι εκείνοι ακριβώς που έστειλαν μηνύματα - σχόλια και τα έβαλαν μαζί μου, επειδή αποφάσισα ν ασχοληθώ με τη συγκεκριμένη ελληνική πραγματικότητα.

Πολλοί απ' αυτούς πάνε στο γήπεδο χωρίς να νοιάζονται τι θα δούν και αν θα δούν κάτι, αφού τους ενδιαφέρει απλά και μόνο να νικήσει η ομάδα τους "στο 90' και με γκολ οφσάιντ" -κάτι που θεωρείται ιδιαίτερη μαγκιά. Πληρώνουν και εισιτήριο γ'ι αυτό. Και κατηγορούν όσους δεν γουστάρουν τη συγκεκριμένη κατάσταση.

Δεν έχω να πω τίποτ άλλο...