ΠΑΤΕΡΑΣ: Η μεγάλη απόδειξη, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, και ότι Κόκκαλης γεννιέσαι, αλλά δεν γίνεσαι.

Για ενάμιση - δύο χρόνια, ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού προσπάθησε να αντιγράψει με τον πιο άγαρμπο τρόπο το μοντέλο που γέννησε ο boss του Ολυμπιακού και με το οποίο πήρε +10 πρωταθλήματα.

Έσπασε τα μούτρα του πριν καταφέρει να κλείσει τρία χρόνια στην καρέκλα. Νόμισε πως έγινε κάποιος. Πίστεψε ότι διέλυσε την παντοκρατορία του Ολυμπιακού. Προσπάθησε να κυριαρχήσει στα "εξωθεσμικά κέντρα", νομίζοντας ότι αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας. Έβαλε στόχο να διαλύσει τα συστήματα του αιώνιου εχθρού. Και επειδή πήρε ένα νταμπλ απέναντι σε ανύπαρκτο αντίπαλο, παραμυθιάστηκε ότι θα κάνει κουμάντο και για τα επόμενα δέκα χρόνια, χαρίζοντας πρωταθλήματα στην ομάδα του με το έτσι θέλω.

Το χειρότερο είναι ότι πήρε στο λαιμό του μ αυτή την τακτική έναν ολόκληρο κόσμο, ο οποίος τον πίστεψε, τον έβαλε μπροστά, τον έκανε "καπετάνιο στο πλοίο των ονείρων του", απαίτησε το καλοκαίρι να ξαναγυρίσει για να μη χαθεί η χρονιά, έβαλε τους περισσότερους οπαδούς στο τρυπάκι να νομίσουν πως αν πάρουν πέντε σφυρίγματα από κάποιους διαιτητές θα έχουν στο τσεπάκι τον Ολυμπιακό μαζί με το επόμενο νταμπλ, και τώρα που ξύπνησαν, αρχίζουν να καταλαβαίνουν τη μεγάλη αλήθεια: Πως πρωτάθλημα δεν παίρνει κανείς όσο και να τον σπρώχνει η διαιτησία και τα "κέντρα των αποφάσεων", αν δεν έχει ταυτόχρονα και καλή ομάδα.

Το χειρότερο απ όλα είναι, πως δεν κατάλαβε ότι αργά, ή γρήγορα, θα γινόταν κι ο ίδιος όμηρος των οργανωμένων που θα ήθελαν τα δικά τους. Δεν τους έκανε, λοιπόν, κάποια χατηράκια, μάζεψε μερικούς κολλητούς, αφήνοντας άλλους στην απ έξω, μέχρι που οι ριγμένοι αποφάσισαν να το κάψουν το μαγαζί. Μια, δύο, τρείς... μπάχαλο. Όσο καιρό τους έβαζε κορώνα στο κεφάλι του για να διώξει τον Τζίγγερ, ήταν καλοί. Τώρα καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με... αλήτες. Ας πρόσεχε...

ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ: Τρώει τη μεγαλύτερη λέζα από τη Δευτέρα το πρωί, επειδή έταξε να φτιάξει έναν μεγάλο, "δικό του" Παναθηναϊκό, μα ξαφνικά τα παράτησε κι έφυγε χωρίς να δώσει ούτε μισή εξήγηση. Εκείνοι που τον βρίζουν, ξεκινούν από ένα μεγάλο λάθος. Μπερδεύουν τον Βγενόπουλο της εποχής της ΠΕΚ με τον σημερινό. Όταν πριν από δυόμιση χρόνια κατάφερε με τις παρεμβάσεις του να κατεβάσει 25 χιλιάδες κόσμο στο Πεδίο του Άρεως και ν αλλάξει μ αυτόν τον τρόπο την σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού, τόσο η δική του οικονομική κατάσταση, όσο και γενικότερα το επιχειρηματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο βρισκόταν ήταν εντελώς διαφορετικά.

Και ο ίδιος και οι φίλοι του είχαν για ξόδεμα τα λεφτά που χρειάζονταν, για να μπορούν να υπόσχονται ένα άλμα στο μέλλον με πολύ καλύτερες προοπτικές. Ο Παναθηναϊκός "των πέντε Αμπράμοβιτς" και των "τριών Σισέ" ήταν στόχος που μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Ο Τζίγγερ απάντησε παρασύροντας όλους στην πολυμετοχικότητα και δίνοντας τους να τρέξουν την ομάδα χωρίς να χάσει εκείνος τον έλεγχο. Ποτέ, όμως, δεν έφυγε από το μυαλό του Βγενόπουλου το σχέδιο να φτιάξει τη "δική του" ομάδα. Προσπάθησε να αγοράσει φτηνά την ΠΑΕ και δεν τα κατάφερε. Όμως, σιγά-σιγά το σκηνικό άρχισε ν αλλάζει.

Οι περισσότεροι μεγαλοεπιχειρηματίες μπήκαν στο κλουβί της ύφεσης και της οικονομικής κρίσης. Έχασαν λεφτά. Έριξαν το βάρος τους σε άλλες προτεραιότητες. Προσπάθησαν να σώσουν πράγματα. Και φυσικά, το τελευταίο που τους ένοιαζε ήταν να έχουν έναν Παναθηναϊκό για να παίζουν. Για κακή τύχη του Βγενόπουλου η οικογένεια Βαρδινογιάννη ήταν από τις ελάχιστες που δεν τις άγγιξε η κρίση. Η ρευστότητα των επιχειρήσεων της οικογένειας και τα κέρδη που παρουσιάζει σε σχέση με τους περισσότερους ανταγωνιστές της στην ΠΑΕ είναι τέτοια, που της επιτρέπει να παίζει, αν θέλει, μόνη της. Ο πόλεμος φθοράς του Τζίγγερ, λοιπόν, μπορεί σε τελική ανάλυση να έφερε αποτέλεσμα και να ανάγκασε τον μεγαλομέτοχο του Παναθηναϊκού να χαρίσει τις μετοχές λέγοντας... ελάτε να αναλάβετε, αλλά αιχμαλώτισε τον Βγενόπουλο.

Όμως, αντί κι αυτός με τη σειρά του να βγει και να πει πως τη συγκεκριμένη στιγμή... δεν μπορώ, δεν έχω τη δυνατότητα, άρα ελάτε να προχωρήσουμε όλοι μαζί με βάση κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο και στον βαθμό που ο καθένας έχει την ικανότητα να βοηθήσει, έβγαλε προς τα έξω την "απόφαση" να πάρει με τον Πατέρα και τους φίλους του το 55 τοις εκατό και να προχωρήσει χωρίς Βαρδινογιάννη σε κάτι το οποίο απλά δεν μπορούσε να γίνει. Λογικό από κει και πέρα να περιμένει μια αφορμή που του την έδωσαν η κακή εικόνα της ομάδας, τα επεισόδια των οπαδών και η απειλή του Πατέρα να παραιτηθεί. Άνοιξε την πόρτα και έφυγε χωρίς ν αφήσει ούτε ένα σημείωμα που να εξηγεί το αντίο.

ΑΝΤΩΝΙΟΥ: Ο κυριότερος υπεύθυνος της κρίσης. Πήρε πάνω του την ευθύνη να σχεδιάσει τον "καινούργιο" Παναθηναϊκό, χωρίς να έχει ιδέα! Σπατάλησε ένα σκασμό εκατομμύρια ευρώ, χωρίς γνώση, χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική, με απίστευτη βιασύνη, στην πραγματικότητα χωρίς να ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Άρχισε να φέρνει στην ομάδα ο,τι εύρισκε μπροστά του: Κλέιτον, Ροντρίγκο Σόουζα, Γκάμπριελ, Μούν, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Χριστοδουλόπουλο, Μελίση, Λέτο, Καντέ, Κατσουράνη, Βαβζίνιακ, Ντέιβιντ, Ρουκάβινα, Μπίαρσμιρ. Από αυτούς μόνο ο Σισέ έβγαλε τα λεφτά του.

Οι υπόλοιποι, είτε δεν έπαιξαν είτε σέρνονται. Κορυφαία η περίπτωση του Σεϊταρίδη που τον έφερε επειδή τον παρακάλεσε ο Φύσας να τον πάρει γιά να μπορεί να παίζει στην Εθνική! Η αποθέωση του σχεδιασμού και του πλάνου. Και το χειρότερο είναι, πως ο Πατέρας τον ξανάφερε μόλις κάθισε τη δεύτερη φορά στο θρόνο του, προφανώς για να ολοκληρώσει το έργο του.

Μόνο που η ζημιά είχε γίνει στα δύο πρώτα χρόνια, όταν κάθε καρυδιάς καρύδι βαφτιζόταν ποδοσφαιριστής και επένδυση εκατομμυρίων με αποτέλεσμα να μπει όλο το σύστημα μέσα χοντρά και ν αναγκαστεί ο Βαρδινογιάννης να ζητήσει να ελέγξει που πάνε τα (και δικά του) λεφτά.

ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Με την ιδέα του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού έκανε το κόλπο γκρόσο. Ξάφνιασε τους πάντες. Τους έβαλε μέσα στην ΠΑΕ, πριν καλά-καλά καταλάβουν το πως και το γιατί, χωρίς να χάσει ο ίδιος τον έλεγχο. Μέχρι που κατάλαβε ότι χάνει λεφτά από μαθητευόμενους μάγους, λάθος διαχείριση και άστοχες επιλογές. Τότε θέλησε να πάρει πάλι τον έλεγχο της κατάστασης, αλλά σε λάθος χρόνο. Ενώ, δηλαδή, η ομάδα είχε πάρει τον νταμπλ και ο Πατέρας αποθεωνόταν επειδή συνέτριψε τον Κόκκαλη, αυτός διάλεξε εκείνη τη στιγμή να ζητήσει τα ρέστα, διώχνοντας τους "ανθρώπους των τίτλων" και βάζοντας στη θέση τους, τους Γόντικες, τους Κωνσταντόπουλους και ένα σωρό άλλους άσχετους που ήταν σίγουρο πως θα έκαναν τα πράγματα χειρότερα.

Ακόμη μεγαλύτερο λάθος να νομίσει, πως με την ομάδα που πήρε το νταμπλ και με προσθήκες Γκοβού και Μπουμσόνγκ θα ήταν σε θέση να κυριαρχήσει και την εφετινή χρονιά. Η ομάδα τα είχε ήδη φτύσει, ο διαλυμένος και ανύπαρκτος Ολυμπιακός άρχισε να συνέρχεται με τις ενέσεις του Μαρινάκη, οι πρωταθλητές θα έπρεπε ν αρχίσουν να παίζουν και μπάλα, η ανάγκη να δείξει στα φιλικά του Καναδά ότι... σκίζουν, έκαψε τους περισσότερους παίκτες, ο Πατέρας γύρισε αργά σε μια στιγμή που τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους και επομένως δεν μπορούσαν να διορθωθούν. Αποκορύφωνα η βραδιά του αγώνα με τη Τζένοα.

Τότε άρχισε η κρίση, δηλαδή όταν όλοι πίστευαν πως έρχεται η... λύτρωση από τα δεινά του βαρδινογιαννισμού. Το ελεεινό σκηνικό που στήθηκε στις κερκίδες του ΟΑΚΑ από την οργανωμένη αλητεία και ανάγκασε τον Τζίγκερ να χαρίσει τις μετοχές του και να φύγει, ήταν και η αρχή του τέλους. Ο Βγενόπουλος αναγκάστηκε να πει με μισή καρδιά το ναι, αφού ήξερε ότι δεν είχε τη δυνατότητα να προχωρήσει μόνος του την ΠΑΕ, ξεκίνησαν οι διαδικασίες μετάβασης στην επόμενη μέρα και ξαφνικά οι επίδοξοι σωτήρες την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια.

Εκείνο που μένει σαν δίδαγμα που κανένας δεν το κατάλαβε για να το αξιοποιήσει και για δικό του όφελος αν ήθελε, είναι ότι μπορεί ο Τζίγγερ να κουβαλάει στις πλάτες του όλα τα κακά του κόσμου, αλλά Παναθηναϊκός χωρίς τα λεφτά του Βαρδινογιάννη δεν μπορεί να υπάρξει.

ΟΠΑΔΟΙ: Έδωσαν ρεσιτάλ βλακείας όλα αυτά τα χρόνια παρασύροντας κι ένα μεγάλο κομμάτι των υπόλοιπων φίλων της ομάδας τις δικές τους λογικές. Χαζοχαρούμενα και ανεύθυνα παιδάκια που έτρεχαν δεξιά κι αριστερά με ένα πανό που έγραφε "Τζίγγερ πούλα", νομίζοντας ότι κάνουν κατόρθωμα και γράφουν ιστορία, αλλά κατάφεραν να φέρουν την ομάδα που υποτίθεται ότι αγαπούν στο σημερινό της αδιέξοδο με επεισόδια και ξύλο. Από τη στιγμή που καθάρισαν τον Βαρδινογιάννη, ζήτησαν μερίδιο εξουσίας από τον Πατέρα. Κι όταν δεν τους το έδωσε, τον έφεραν ένα βήμα πριν από την καταστροφή.

Η ουσία είναι, πως μ αυτή τους την τακτική παρέσυραν και την ομάδα σε δρόμο που δύσκολα θα βρει επιστροφή. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι οι άλλοι κάθονται, τους κοιτάνε, ή κάνουν πως δεν βλέπουν και δεν παίρνουν μια σκούπα να τους διώξουν από το γήπεδο πριν ολοκληρωθεί το... κατόρθωμά τους. Όσο μπήκαν μπροστά στις εποχές του συλλαλητηρίου, άλλο τόσο έβαλαν τα χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους στη συνέχεια. Αντί να καταλάβουν (αλλά πως να το καταλάβουν;) ότι ο ρόλος τους τελείωνε εκεί, αποθέωσαν τον Πατέρα επειδή διέλυσε τον Κόκκαλη, νομίζοντας ότι η παντοκρατορία του Παναθηναϊκού θα κρατούσε για δέκα χρόνια, όσα και τα πρωταθλήματα που είχε πάρει ο Ολυμπιακός, αντί να ξέρουν ότι δεν αρκεί ο έλεγχος του παρασκηνίου για να πάρεις τίτλους, αλλά χρειάζεται και ομάδα.

Έκλεισαν τ αυτιά και τα μάτια στα εγκλήματα που γίνονταν από τους ανθρώπους που είχαν ως ένα βαθμό θεοποιήσει και τώρα τους βρίζουν όλους, σπρώχνοντας ακόμη πιο πολύ στον πάτο την ομάδα τους, καταδικασμένοι να βλέπουν τον Ολυμπιακό να προχωράει, να βρίσκεται κοντά σ ένα ακόμη πρωτάθλημα και να τρελαίνονται την ώρα που οι δικοί τους εξαφανίστηκαν. Ανθρωπάκια χωρίς σκέψη και όραμα που το μόνο που έχουν μάθει είναι να δέρνουν και να σπάνε.

Καλά ξεμπερδέματα...