Με την επιτυχία δεν έχει υπογράψει κανείς συμβόλαιο, ούτε γνωρίζουμε κάποιον που είναι αλάνθαστος με ό,τι καταπιάνεται. Μπορεί σε μια δουλειά του να πετύχει σε απόλυτο βαθμό και σε μια προηγούμενη ή μια επόμενη να αποτύχει. Ανθρώπινο είναι και έχει συμβεί στους περισσότερους. Άλλωστε, όπως λέει ένα γνωστό και πολυφορεμένο γνωμικό που ταιριάζει γάντι σε τέτοιες περιπτώσεις "λάθη δεν κάνει μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα". Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, πάμε παρακάτω.

Ο Κλάουντιο Ρανιέρι, είναι η Νο1 αθλητική φυσιογνωμία από το βράδυ της Δευτέρας (2/5), όταν και η Λέστερ σφράγισε μαθηματικά το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, πετυχαίνοντας ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά θαύματα όλων των εποχών. Προφανώς και στον ίδιο πιστώνεται το μεγαλύτερο κομμάτι του θριάμβου των "αλεπούδων" και είναι άξιος πολλών συγχαρητηρίων, διότι πέτυχε κάτι που στο μυαλό των περισσοτέρων έμοιαζε (και ήταν) αδιανόητο.

Όπως ένας προπονητής ακούει τα εξ αμάξης σε μια αποτυχία και συνήθως είναι το εύκολο θύμα για να την πληρώσει πρώτος, έτσι θα πρέπει να ακούει καλά λόγια όταν πετυχαίνει. Στην Ελλάδα μόνο δίνουμε άφεση αμαρτιών για ένα αποτυχημένο πέρασμα, επειδή στην επόμενη δουλειά κατάφερε το... ακατόρθωτο. Με μια μπακαλίστικη, επιδερμική και αεριτζίδικη προσέγγιση, πρέπει σώνει και καλά να βγουν σκάρτοι όλοι οι υπόλοιποι και για κανένα λόγο ο Ιταλός προπονητής για το διάστημα που βρέθηκε στον πάγκο της Εθνικής μας ομάδας.

"Δεν έκανε ο Ρανιέρι...", "Ζητήστε επιτέλους μια συγγνώμη από τον Ρανιέρι....", "Που είστε κρυμμένοι όλοι εσείς που κράζατε τον Ρανιέρι και τον στήνατε στον τοίχο;", "Εσείς οι ΑΡΔ και οι τουρίστες της Μυκόνου με τους μανατζαραίους φάγατε τον Ρανιέρι" και πολλά άλλα σχετικά σχόλια κοσμούν οποιαδήποτε αναφορά στην φετινή επιτυχία του με τη Λέστερ. Πάση θυσία να βιάσουμε τη λογική και το προφανές. Ξαφνικά όλοι ήθελαν να μείνει ο Ρανιέρι στην Εθνική και "εγώ τα 'λεγα από τότε...".

Όπως το ΠΑΣΟΚ ένα πράγμα, που όλοι το κράζουν και ουδείς το ψήφιζε από το 1981 και έπειτα. Λες και έβγαινε μόνο του, χωρίς εκλογές. Έτσι και με τον Ρανιέρι, που οι πάντες ζητούσαν την καρατόμησή του μετά το ανεκδιήγητο ξεκίνημα στα προκριματικά του EURO (τρεις εντός έδρας ήττες και μια ισοπαλία σε τέσσερα επίσημα ματς) και μετά λες και δεν υπήρχε κανένας που ζητούσε να απομακρυνθεί. Οι ίδιοι άνθρωποι που έκαναν κωλοτούμπα στην άποψή τους, να προτάσσουν το δάχτυλο και να κράζουν όποιον έκρινε το έργο του στην "γαλανόλευκη", λες και θα έπρεπε να είναι στο απυρόβλητο.

Ναι, ο Κλάουντιο Ρανιέρι απέτυχε παταγωδώς στην Εθνική ομάδα και αυτό δεν αλλάζει επειδή πήρε πρωτάθλημα με τη Λέστερ. Ακόμα και να το ξαναπάρει, πάλι δεν έκανε καλή δουλειά στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, διότι πολύ απλά η δουλειά του εκλέκτορα διαφέρει τελείως απ' αυτή σε σύλλογο, όπου υπάρχει καθημερινή τριβή με την ομάδα. Με τον ίδιο στον πάγκο, η Εθνική βγήκε εκτός στόχων πολύ γρήγορα, άρα είχε ήδη αποτύχει για το λόγο που προσλήφθηκε, που δεν ήταν άλλος από το να στείλει την ομάδα στο EURO της Γαλλίας από έναν εύκολο όμιλο που περνούσαν δυο και ο τρίτος πήγαινε μπαράζ.

Δεν δούλεψε καθόλου την ομάδα, δεν ήξερε τους παίκτες που καλούσε, καλά καλά δεν γνώριζε ούτε τις θέσεις που έπαιζαν κάποιοι. Έκανε κοντά στις 40 κλήσεις σε τέσσερα παιχνίδια, άλλαζε σχήματα και 11άδες σαν τα πουκάμισα και η ομάδα ήταν χωρίς καμία αγωνιστική ταυτότητα. Μέχρι και σύστημα "4-2-4" είδαμε (με τέσσερις επιθετικούς) στο εντός έδρας 0-2 από τη Βόρεια Ιρλανδία, για να μην πούμε για την ήττα από τα Νησιά Φερόε στο Φάληρο. Αγωνιστικά ευθύνεται ο ίδιος για την εικόνα μέχρι την στιγμή που απολύθηκε. Προτίμησε να ξεκινήσει τα προκριματικά χωρίς έστω ένα φιλικό παιχνίδι, ώστε να δοκιμάσει κάποια πράγματα σε μια περίοδο μεταβατική για την "γαλανόλευκη" μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας, με τις συνέπειες να φαίνονται στο γήπεδο. Αντίθετα, με ένα μικρό rotation στη Λέστερ και με ελάχιστες αλλαγές, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή.

Κάποιοι λένε για τις ευθύνες στην ΕΠΟ και για το γενικότερο μπάχαλο στην Εθνική. Λες και λειτουργούσε πολύ διαφορετικά η Ομοσπονδία πριν ή τα στελέχη της ήταν άλλα από την περίοδο που κατακτούσαμε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και φτάναμε στη μια επιτυχία μετά την άλλη. Ας θυμίσουμε ότι πήραμε EURO και όλο το Καλλιμάρμαρο γιούχαρε τον Βασίλη Γκαγκάτση στην αποθέωση της επιστροφής, ενώ βρεθήκαμε μια ανάσα από την 8άδα του Moυντιάλ με πρόεδρο τον Γιώργο Σαρρή, τον άνθρωπο που έφερε στην συνέχεια τον Κλάουντιο Ρανιέρι, τον επονομαζόμενο και ως "αποζημιωσάκια", μιας και ήταν γνωστός για τα εξαιρετικά συμβόλαια που είχε ως προπονητής.

Έχει μεγάλες ευθύνες η ΕΠΟ, θα είναι εκτός πραγματικότητας όποιος υποστηρίξει το αντίθετο. Τεράστια ευθύνη έχουν και οι παίκτες, οι οποίοι αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων σε όλα τα προκριματικά. Είναι δεδομένα τα προβλήματα που είχε η Εθνική την τελευταία διετία και δεν λύθηκαν μετά την απόλυση του Ρανιέρι. Πολύ απλά όμως, υπήρξε και ο ίδιος μέρος του προβλήματος, αφού παρέλαβε την ομάδα μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο για να της αλλάξει προφίλ και να την οδηγήσει στη "νέα εποχή", κάτι που δεν συνέβη ποτέ στην πράξη. Λάθη έγιναν απ' όλους, μηδενός εξαιρουμένου.

Ο φετινός άθλος του με τη Λέστερ είναι συγκλονιστικός και αξίζει κάθε χειροκρότημα, κάθε καλό λόγο, την οποιαδήποτε υπόκλιση στο έργο του. Αυτό όμως πώς σχετίζεται με την Εθνική; Για ποιο λόγο θα πρέπει να δοθεί συγχωροχάρτι στον Ιταλό προπονητή για μια προηγούμενη αποτυχία του και να απαιτείται μάλιστα "συγγνώμη"; Η "συγγνώμη" για ποιο λόγο; Που δεν φαντάστηκαν οι επικριτές του ότι θα έπαιρνε πρωτάθλημα με τη Λέστερ ένα χρόνο μετά; Ας διαχωριστούν οι δυο περιπτώσεις, δεν είναι δα τόσο δύσκολο. Στην Εθνική μας δεν τα κατάφερε, ενώ με τις "αλεπούδες" πέτυχε ένα έπος, ίσως μεγαλύτερο και από εκείνο του Ότο Ρεχάγκελ στην Πορτογαλία το 2004. Μπορούν να συμβούν και τα δυο ταυτόχρονα, δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Τόσο απλά...

Photo Credits: Action Images