Αν για κάτι μας είχε πείσει η Εθνική του Πογέτ από την ημέρα που ανέλαβε, ήταν πως τουλάχιστον θα πάλευε κάθε παιχνίδι και δεν θα παραδινόταν ποτέ άνευ όρων. Όχι ότι δεν υπάρχουν και αυτές οι βραδιές που δεν σου πηγαίνει τίποτα καλά και μοιραία χάνεις από έναν εμφανώς ανώτερο αντίπαλο, όμως περισσότερο από την ήττα, ενόχλησε η αναιμική εικόνα της ομάδας.

Σα να μην το πίστεψαν ποτέ οι διεθνείς μας, δεν είχαν την παραμικρή απάντηση σε ό,τι συνέβαινε στο χορτάρι και οι Ολλανδοί πέρασαν ανέλπιστα μια από τις πιο εύκολες και χαλαρές βραδιές στην εποχή Κούμαν, ο οποίος αισθάνεται εδώ και καιρό τρομερά πιεσμένος και του προσφέραμε μια βαθιά ανάσα. Κακή βραδιά και για τον προπονητή, αφού τίποτα δεν λειτούργησε σωστά.

Ευτυχώς που υπάρχει το μαξιλαράκι του Nations League

Το τελικό 3-0 μάλιστα είναι... απαγορευτικό σε πιθανή ισοβαθμία με τους οράνιε, καθώς το πρώτο που μετράει, είναι τα μεταξύ μας παιχνίδια. Και το να νικήσουμε στην OPAP Arena με μεγαλύτερο σκορ, είναι στη σφαίρα της φαντασίας. Επομένως, πάλι καλά που υπάρχει η δεύτερη ευκαιρία του Nations League, την οποία πάντως κέρδισε επάξια η Εθνική μας.

Πλέον, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση και με δεδομένη την πρωτιά της Γαλλίας, η κατάκτηση της δεύτερης θέσης έχει δυσκολέψει αφάνταστα, αφού θα πρέπει στα εναπομείναντα ματς να μαζέψουμε περισσότερους βαθμούς από τους Ολλανδούς. Διόλου εύκολο...

Οι Ολλανδοί μάς έδειξαν το "ύψος" μας

Καλό είναι πάντως που ήρθε τώρα αυτό το αγωνιστικό "χαστούκι", ώστε να αντιληφθούν άπαντες πως η Εθνική έχει πολύ δρόμο μπροστά της για να ανέβουν τα κυβικά της. Οι απευθείας προκρίσεις ακόμα αργούν. Δεν γίνεται από τα τάρταρα να βρεθείς ξαφνικά στον αφρό. Υπάρχει απόσταση ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Τουλάχιστον υπάρχει ένα "μαξιλαράκι" για να ελπίζουμε.

Το 3-0 από τους Ολλανδούς ήρθε να μας δείξει το πού βρισκόμαστε στην παρούσα φάση και πόσο απέχουμε από την πραγματική ελίτ. Να φτάσουμε ομάδες του επιπέδου των οράνιε, είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί. Μπορούμε όμως να κάνουμε καλά άλλα πράγματα στο γήπεδο και να τους βάζουμε δύσκολα. Όπως (σε ένα βαθμό) το κάναμε στο Παρίσι με τους Γάλλους.

Ήμασταν τόσο κακοί, που όποιος και αν έπαιζε, δεν θα βλέπαμε τίποτα διαφορετικό

Επειδή μάλιστα ήδη αναθερμάνθηκε η συζήτηση για τις κλήσεις που δεν έγιναν, η Εθνική δεν έχασε στο "Philips Stadium" γιατί δεν έπαιξε ο Φορτούνης, ο Κωνσταντέλιας και ο Αλεξανδρόπουλος. Εξαιρούμε τον Βαγιαννίδη, γιατί τραυματίστηκε και εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να βρίσκεται στην αποστολή, έστω και αν χτύπησε μετά την ανακοίνωση της αποστολής.

Έχασε με κάτω τα χέρια, διότι δεν έκανε τίποτα σωστά και επέτρεψε στους Ολλανδούς να επιβάλλουν το ρυθμό τους από το πρώτο λεπτό. Και αν αφήσεις τους οράνιε να βρουν ρυθμό, τότε υπάρχει... κατηφόρα, όπως στο εφιαλτικό πρώτο ημίχρονο που ήμασταν σάκος του μποξ. Στο δεύτερο κάπως μαζεύτηκε η εικόνα, αλλά οι γηπεδούχοι εμφανώς κατέβασαν στροφές.

Η άμυνα ήταν ανερμάτιστη και όλα τα γκολ ήταν "εκτέλεση", η μάχη στο κέντρο χάθηκε από την πρώτη σέντρα του αγώνα, οι πτέρυγες ήταν σκέτη πληγή, κάθε σέντρα στην περιοχή μας "μύριζε" ευκαιρία, μπροστά δεν απειλήσαμε ποτέ. Δεν υπάρχει κάτι να πιαστείς. Ήταν τόσο κακή η εικόνα της Εθνικής, που νομίζεις πως όποιος και αν έπαιζε, δεν θα βλέπαμε τίποτα διαφορετικό.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι προαναφερθέντες δεν έπρεπε να βρίσκονται στις κλήσεις του προπονητή, ο οποίος έκανε τις επιλογές του και κρίνεται γι' αυτές και μάλιστα αυστηρά.

Η πρώτη πράγματικα δύσκολη διαχείριση πίεσης του Πογέτ και η απαίτηση

Ήταν και η πρώτη πραγματικά δύσκολη βραδιά του Πογέτ στον γαλανόλευκο πάγκο. Καλό θα του κάνει. Αν "διάβασε" σωστά όσα συνέβησαν στο ματς και όσα προηγήθηκαν αυτού, τότε μπορούμε να δούμε καλύτερα πράγματα στη συνέχεια. Δεν συζητάμε για το αν θα νικήσουμε το Γιβραλτάρ την Κυριακή (10/9, 21:45), διότι δεν έχει και κανένα νόημα να γίνεται η οποιαδήποτε κουβέντα για πρόκριση στο Euro 2024.

Ο στόχος παραμένει, όπως και η απαίτηση από τον Πογέτ να μας στείλει στην τελική φάση. Γι' αυτό προσλήφθηκε, εκεί έχει μπει ο πήχης και με βάση αυτόν τον στόχο κρίνεται. Ας καλεί όποιους θέλει, αρκεί να προκριθούμε, έστω και μέσω του Nations League. Οτιδήποτε λιγότερο, συνιστά "μια από τα ίδια". Δεν ήρθε γι' αυτό, αλλά για να μας φτάσει εκεί απ' όπου λείπουμε από το 2014.