Μετά τα απανωτά "χαστούκια" που ακολούθησαν την ονειρεμένη δεκαετία της Εθνικής ομάδας (2004-2014), ο Μίχαελ Σκίμπε πήρε και επίσημα το χρίσμα από την ΕΠΟ και ανέλαβε τις τύχες της γαλανόλευκης στις 4/11/2015. Η εφιαλτική πορεία στα προκριματικά του Euro 2016 είχε αφήσει εμφανή τα σημάδια της πάνω στο "πληγωμένο σώμα" του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και για να επουλωθούν οι "μώλωπες" από τα συνεχή χτυπήματα που δεχόταν, έπρεπε να περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα.

Η τότε διοίκηση της Ομοσπονδίας ζητούσε έναν προπονητή που να μπορούσε να επαναφέρει την πειθαρχία στις τάξεις της Εθνικής, να επιβάλει κανόνες και να βάλει σε τάξη την ομάδα, η οποία πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Κάποια στιγμή έπρεπε να μπει ένα "φρένο" στην κατηφόρα και να επανέλθει η κανονικότητα. Ο Γερμανός κόουτς ανέλαβε μια δύσκολη πρόκληση, την οποία κλήθηκε να φέρει εις πέρας. Και η αλήθεια είναι πως η τελική "σούμα" ήταν θετική μέχρι τον Οκτώβριο του 2018, όταν και αποφασίστηκε να απολυθεί και να δοθεί το... χρίσμα στον Άγγελο Αναστασιάδη.

Κανένα σοβαρό βήμα προόδου την τελευταία τριετία

Γιατί αυτός ο πρόλογος και πώς σχετίζεται με τη σημερινή κατάσταση; Διότι πολύ απλά την τελευταία τριετία η Εθνική δεν έκανε κανένα σοβαρό βήμα προόδου σε σχέση με τότε, που παραλίγο να προκριθεί στο Μουντιάλ της Ρωσίας, αλλά έπεσε πάνω στην μετέπειτα φιναλίστ Κροατία, η οποία ήταν στα ντουζένια της. Ο Γερμανός έφαγε όλο το ανάθεμα για τα πρώτα άσχημα αποτελέσματα στο νεοσύστατο Nations League και απολύθηκε κακήν κακώς για να πάμε στην περιβόητη "ελληνική λύση". Και κάναμε μια τρύπα στο νερό και κύκλους γύρω από τον εαυτό μας...

Προφανώς όμως και δεν ήταν όλα καλώς καμωμένα, γι' αυτό άλλωστε και επήλθε το διαζύγιο. Παρ' όλα αυτά όμως, αν αναλογιστούμε ότι τότε φτάσαμε μια ανάσα από το Παγκόσμιο Κύπελλο, έχοντας προηγουμένως πάρει την 2η θέση στα προκριματικά, πίσω μόνο από το πανίσχυρο Βέλγιο, ίσως ο Γερμανός κόουτς έπρεπε να παραμείνει και να συνεχίσει το έργο που είχε ξεκινήσει. Γιατί σε σχέση με αυτό που είχε παραλάβει μετά τον Ρανιέρι, τον Τσάνα και τον Μαρκαριάν, το πρόσημο ήταν θετικό.

Ο Φαν Σιπ χαντακώθηκε από τη βιασύνη του

Ο Φαν Σιπ σουλούπωσε το σκορποχώρι που ανέλαβε τον Ιούλιο του 2019, συμμάζεψε την ομάδα, έφτιαξε καλά αποδυτήρια, έβγαλε στην επιφάνεια ορισμένους ποδοσφαιριστές, όμως τον χαντάκωσε το περιβόητο "πλάνο Κατάρ" και η βιασύνη του να μιλήσει για Μουντιάλ, αλλά και το γεγονός πως ούτε στο Nations League που προηγήθηκε, ούτε και στα τωρινά προκριματικά του Μουντιάλ του Κατάρ έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εκ του αποτελέσματος, η Ελλάδα του 2018 ήταν μια Εθνική που βρέθηκε στο... τσακ να πάει Μουντιάλ και φέτος δεν μπήκε καν στα μπαράζ.

Παίκτες έφυγαν και ήρθαν, πρόεδροι στην ΕΠΟ άλλαξαν, το μόνο που έμεινε σταθερό είναι οι συνεχείς αποτυχίες της γαλανόλευκης, την στιγμή που άλλες χώρες που θεωρητικά είναι στα κυβικά μας, πηγαίνουν στα μεγάλα τουρνουά και ανεβαίνουν επίπεδο. Εμείς στην καλύτερη των περιπτώσεων μένουμε στάσιμοι και χαιρόμαστε πλέον με τις μίνιμουμ επιτυχίες, όπως κάποιες σκόρπιες νίκες και καλές εμφανίσεις. Ο πήχης έχει κατέβει πολύ και δεν μπορούμε να μιλάμε για πρόκριση σε Μουντιάλ και Euro, όταν καλά καλά δεν ανεβαίνουμε καν από τη Γ' στη Β' κατηγορία του Nations League.

Δεν χωράει τζογάρισμα και ρίσκο στον διάδοχο

Όσον αφορά στην επόμενη μέρα, δεν υπάρχει βιασύνη για να βρεθεί ο διάδοχος. Το αν θα είναι Έλληνας ή ξένος κανείς δεν το ξέρει και ας έχουν ακουστεί ένα κάρο ονόματα, ορισμένα εκ των οποίων αποτελούν όνειρο επιστημονικής φαντασίας και δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν στην Εθνική, διότι θα αξιώσουν χρήματα που δεν μπορεί να δώσει η ΕΠΟ.

Πάντως, οι Κωνσταντινίδης και Φύσσας πρέπει να έχουν αμιγώς ποδοσφαιρικά κριτήρια στην επιλογή τους και να τσεκάρουν προπονητές που όντως έχουν να δώσουν πράγματα και να πειστούν από το πρότζεκτ που θα τους παρουσιάσει. Δεν χωράει νέο τζογάρισμα και ρίσκο για τον πάγκο, έχουν χαθεί πάρα πολλά χρόνια και η Εθνική ολοένα και βυθίζεται. Κάποια στιγμή θα θέλει να βγει να βγει στην επιφάνεια και δεν θα μπορεί. Θα έχει κολλήσει στη λάσπη...