O Χρήστος Αφρουδάκης είναι ο Χρηστάρας του ελληνικού πόλο

Στις 17 Μαΐου του 2017, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου του Final – 4 του Κυπέλλου Ελλάδας στην υδατοσφαίριση, ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την Εθνική ομάδα.

Τότε, ο Χρήστος Αφρουδάκης ήταν ο “κάπτεν” της “γαλανόλευκης” και λίγο έως πολύ οι περισσότεροι γνώριζαν ότι θα την αποχαιρετήσει. Τρεις ημέρες μετά τη συνέντευξη Τύπου και εκείνη την ανακοίνωση, η Βουλιαγμένη νίκησε τον Ολυμπιακό 8-7 στον τελικό. Αυτός είναι ο τελευταίος -κατά χρονική σειρά- τίτλος της καριέρας του και της Βουλιαγμένης. Διάλεξε το ίδιο σκηνικό, για να ενημερώσει για την -επίσης αναμενόμενη- αποχώρησή του από την ενεργό δράση.

Την Πέμπτη (19/5), ανήμερα της συνέντευξης Τύπου του Stoiximan.gr Final – 8 του Κυπέλλου (αλλά όχι κατά τη διάρκειά της) o Χρήστος Αφρουδάκης ανακοίνωσε ότι βγάζει για πάντα το θρυλικό σκουφάκι με το Νο 7. Πιο σωστά το σκουφάκι με το 007. Τετραπέρατος και θαρραλέος έδινε πάντα λύσεις στο νερό!

Πάντως, δεν σεληνιάζεται πριν από τις τελικές φάσεις του Κυπέλλου και τα γενέθλιά του (γεννήθηκε στις 23 Μαΐου του 1984). Είναι το μόνο βέβαιο. Όπως θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, ότι οι συμπαίχτες του θα παίξουν και γι' αυτόν στη διοργάνωση. Και μένει να φανεί αν θα επαναληφθεί η ιστορία.

Ό,τι κι αν γίνει, ο ίδιος φεύγει γεμάτος από το άθλημα που αγάπησε και υπηρέτησε. Κατέκτησε πέντε νταμπλ στην Ελλάδα (4 με τον Ολυμπιακό και ένα με τη Βουλιαγμένη) συν το Κύπελλο του 2017, ένα Champions League και ένα Super Cup Ευρώπης με την Ποζίλιπο.

Η καριέρα του δεν άρχισε -όπως πολλοί πιστεύουν- όταν ήταν 6 ετών, στην πισίνα της Βουλιαγμένης. Αν είχαν στόμα τα βάζα της μαμάς Μαρίκας, όσα επέζησαν τέλος πάντων, θα έλεγαν πολλά για τις ώρες τρόμου που πέρασαν δίπλα στον Χρηστάκη -και για να είμαστε δίκαιοι- και στα άλλα δύο αγόρια της οικογένειας, τον Γιώργο και τον Ζάχο. Την πρώτη φορά που μού περιέγραψαν -οικογενειακώς- τη σκηνή “πόλο στο σαλόνι με μαξιλάρια” σκέφτηκα την ηρωίδα Ελληνίδα μάνα.

Δεν έφταιγε το παιδί. Άκουγε ιστορίες από τους “ψημένους” στην υδατοσφαίριση αδερφούς του και ήθελε κι αυτό να παίξει “σκόνη και θρύψαλα”. Ο μπαμπάς Πολύβιος ήταν αυτός που παρέσυρε και τους τρεις στην πισίνα, ενώ η μητέρα τους εκείνη που είπε το 2006 ότι δεν θα πατήσει το πόδι της στην πισίνα, καθώς για πρώτη φορά τα τρία παιδιά της θα ήταν αντίπαλοι! Ο Χρήστος είχε επιστρέψει από την Ποζίλιπο (2004-2006) στην Ελλάδα για τον Εθνικό, ο Γιώργος έπαιζε στον Ολυμπιακό και ο Ζάχος στη Βουλιαγμένη.

Αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την ομάδα των ανδρών της Βουλιαγμένης όταν ήταν 16 ετών. Από τότε -που ήταν ο πιτσιρίκος της ομάδας- μέχρι και σήμερα τον προσφωνούν “Χρηστάκη”. Ένα χρόνο μετά, το 2001, στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου με την Εθνική Νέων και το 2003 ο Σάντρο Καμπάνια τον κάλεσε στην Εθνική ομάδα (4η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα). Την επόμενη χρονιά κατετάγη τέταρτος με τη “γαλανόλευκη” στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και το 2005 κρέμασε στο λαιμό του το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ.

Τότε, η Ελλάδα νίκησε την Κροατία στην παράταση του μικρού τελικού με γκολ του αδερφού του, Γιώργου στα τελευταία δευτερόλεπτα. Η ασίστ ήταν του Χρηστάκη, όπως και η φωνή που ακούστηκε δυνατά. “Άφρου!”, φώναξε στον αδερφό του, για να τον ειδοποιήσει. Το “Άφρου” δεν είναι υποκοριστικό, αλλά trade-mark για την ελληνική υδατοσφαίριση.

Την ίδια χρονιά στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης. Τότε, όσο έμεινε στον ιταλικό Νότο και στη Νάπολη, αγάπησε τον Robbie Williams. Τα dvd με τις συναυλίες του ήταν καλή συντροφιά. Το 2006 επέστρεψε στην Ελλάδα, όχι επειδή τελείωσαν τα dvd. Του έλειπαν τα πάντα και ήθελε τη γειτονιά του, η δε προσφορά του Γιώργου Βασιλόπουλου (χρηματοδότης του Εθνικού) ήταν καλή και τη δέχθηκε.

Ο πατέρας του, το διάστημα που απουσίαζε, τον πείραζε: “Εσένα σου λείπουν ακόμη και οι περιπτεράδες της Βουλιαγμένης”. Ωστόσο, αυτό το πείραγμα είχε μεγάλη δόση αλήθειας. “Δήμαρχο” αποκαλούν τον κοινωνικό και ετοιμόλογο -και μανούλα στις ατάκες- περιφερειακό άσο, στη Βουλιαγμένη. “Θα έρθει ο (Ζακ-Υβ) Κουστώ να στο βρει”, φώναξε -κάποτε- στον Δημήτρη Μιτελούδη από την κερκίδα του Λαιμού. Σε μια σκληρή φάση έσπασε το δόντι του Θεσσαλονικιού και έπεσε στον πάτο της πισίνας κι όσο εκείνος το έψαχνε, ο Χρήστος “ζωγράφιζε”.

Έμεινε ένα χρόνο στον Εθνικό και έπειτα πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό και τέσσερα διαδοχικά νταμπλ, τα οποία έγιναν πέντε το 2012 με τους “μπέμπηδες”! Το 2015 ήταν ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στο Καζάν. Ο Χρήστος Αφρουδάκης και ο Μανώλης Μυλωνάκης είναι οι μοναδικοί που έπαιξαν στο Μόντρελ και το Καζάν και έχουν δύο παγκόσμια μετάλλια.

Ο Χρηστάκης στην πραγματικότητα είναι ο Χρηστάρας της ελληνικής υδατοσφαίρισης και αυτό το Final -8 που αρχίζει σήμερα (21/5) έχει πια ιδιαίτερη ιστορική σημασία για το άθλημα. Η Βουλιαγμένη αντιμετωπίζει στον προημιτελικό (20.00) την αγαπημένη ομάδα της οικογένειας Αφρουδάκη, τον Απόλλωνα. Ο Χρήστος Αφρουδάκης συνηθίζει να λέει ότι δεν πρόκειται να αποχωρήσει ποτέ από τις πισίνες. Ένα διοικητικό πόστο θα ήταν συμβατό με το χαρακτήρα του.

Photo credits: ACTION IMAGES PRESS AGENCY