Τα σχόλια που ήρθαν στο live-blog του SUPER BALL για τον Ολυμπιακό και τον αγώνα με τον Αστέρα μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες.

Υπήρχαν κάποια που έλεγαν πως είναι ακόμα νωρίς για κρίσεις για τον Ζαρντίμ, που χρειάζεται ακόμα χρόνο πριν τον κρίνουμε για το έργο του στον Ολυμπιακού. Η απάντηση σ’αυτά είναι πως μπορεί να μην είμαι φαν των βιαστικών κι αυτοτελών κρίσεων, αλλά έξι αγώνες πρωταθλήματος και δύο για το Champions League δεν είναι αγωνιστικός χρόνος που απαγορεύει τις κρίσεις.

Και μπορεί κανένα ποδοσφαιρικό σχέδιο να μην μπορεί να αφομοιωθεί και αγγίξει το τέλειο με μόνο οκτώ επίσημα παιχνίδια, αλλά μπορεί να αρχίσει να διαμορφώνεται. Να έχει τα προβλήματά του, αλλά να έχει γίνει σαφές στα μάτια μας, να μπορούμε να το συζητήσουμε, χωρίς να βιαζόμαστε και να περιμένουμε να δουλεύουν όλα ρολόι μέσα σε μερικούς μήνες.

Η δεύτερη κατηγορία των σχολίων αφορούσε ακριβώς αυτήν την εικόνα που προβληματίζει. Γι’αυτήν, τα “συμπτώματα” δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά απέναντι στον Αστέρα.

Μένει η τρίτη κατηγορία σχολίων, που αφορούσε την διοίκηση και το υλικό που έχει θέσει στην διάθεση του προπονητή, αλλά και στην διαχείρισή του από τον ίδιο τον Ζαρντίμ. Δεν θεωρώ πως ανακαλύπτουμε την Αμερική αν πούμε πως ο καλοκαιρινός σχεδιασμός δεν ήταν και ο καλύτερος.

Όπως έχουμε συζητήσει και με τον Δημήτρη Χριστοφιδέλλη στις παρουσίες του στο στούντιο του SUPER BALL, ο Ολυμπιακός κατάφερε το καλοκαίρι να φτιάξει μια ομάδα σχεδόν γυμνή στα άκρα της επίθεσης, με ταυτόχρονη συγκέντρωση παικτών στις ίδιες θέσεις.

Ο Μασάντο επιλέχθηκε ως η μεταγραφή που κόστισε περισσότερο το καλοκαίρι κι ήρθε ως παίκτης που αγωνίζεται στην ίδια θέση με τον Ιμπαγάσα, τον Σουμπίνιο και τον Τάτο. Δεν βάζω τον Φουστέρ στο κάδρο, γιατί ο Ισπανός παίζει την θέση πίσω από τον φορ με διαφορετικό τρόπο από τους υπόλοιπους. Αλλά αν μετρήσουμε κι αυτόν, το νούμερο αγγίζει τους πέντε, κι αν προσθέσουμε και τον Φετφατζίδη, που πιο εύκολα τον φαντάζεσαι να αγωνίζεται κοντά στον επιθετικό παρά στο πλάι, φτάνουμε τους έξι παίκτες.

Λίγο πιο πίσω, στις θέσεις των κεντρικών χαφ, αυτών που μάθαμε να αποκαλούμε “οχτάρια”, ο Ολυμπιακός κέρδισε πέρσι τον Μανιάτη, αποφάσισε να στηρίξει τον Φέισα, που είχε προβληματίσει με τους τραυματισμούς, και απέκτησε και τον Γκρέκο. Μόνο που ταυτόχρονα έμεινε ορφανή η θέση του αμυντικού χαφ κι ο Ολυμπιακός περίμενε να μπει ο Σεπτέμβρης για να πάρει ως κόφτη τον Ντιακιτέ, που δεν έχει κάνει προετοιμασία κι έψαχνε ομάδα από τον Ιούνιο.

Όπως συζητούσαμε και στομετά την απόκτηση του Ντιακιτέ, η ανάγκη για καθαρό κόφτη με τα απαραίτητα προσόντα ήταν φέτος πιο αναγκαία από πέρσι, αφού η τότε λειτουργία της ομάδα επέτρεπε στον Ολυμπιακό να την βγάζει ακόμα και με κόφτη τον βαρύ Ορμπάιθ. Στον φετινό Ολυμπιακό, χωρίς τον Μέλμεργκ και τον Αβραάμ ως στόπερ και χωρίς συντεταγμένη πίεση από τους παίκτες της επίθεσης, o Ζαρντίμ δεν έχει ακόμα χρησιμοποιήσει καθαρό κόφτη και την θέση του έχουν καλύψει αναγκαστικά ο Μοντεστό και ο Σιόβας.

Και αφού προσπεράσουμε το γεγονός πως ο Χολέμπας είναι η μοναδική αξιόπιστη λύση για το αριστερό άκρο της άμυνας και (σχεδόν νομοτελειακά) τραυματίστηκε, φτάνουμε στα άκρα. Ο Μιραλάς αποχαιρέτησε και όπως έγινε και στην περίπτωση του Ριέρα, δεν ήρθε κανείς στην θέση του.

Μόνο που όταν έφυγε ο Ισπανός, ο Βαλβέρδε μπορούσε τουλάχιστον να στραφεί στον Βέλγο και να βρει στο πρόσωπό του αυτόν που θα παίξει στα αριστερά ή ακόμα και να ανεβάσει σε κάποια ματς τον Χολέμπας μπροστά από τον Μαρκάνο. Ο Ζαρντίμ έμεινε χωρίς ούτε έναν παίκτη που να αποτελεί ξεκάθαρη λύση για την θέση. Μασάντο και Γκρέκο δεν είναι ακραίοι, ο Αμπντούν παίζει καλύτερα δεξιά κι ο Φετφατζίδης είναι αστείο να συζητάμε πως μπορεί να παίξει εκεί, αφού ούτε διασκελισμό έχει για να φύγει από την εξωτερική, ούτε θα μπορεί έστω να συγκλίνει, όπως κάνει στα δεξιά.

Για όλα τα παραπάνω την ευθύνη δεν μπορούμε να την χρεώσουμε 100% στον Ζαρντίμ, αλλά αντίθετα το μεγαλύτερο βάρος θα πρέπει να πέσει στην ομάδα και στους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για τον μεταγγραφικό σχεδιασμό. Ο Ολυμπιακός άλλωστε έχει ανθρώπους πάνω από τον προπονητή, δεν λειτούργησε σαν τον Παναθηναϊκό, που έδωσε εν λευκώ τα κλειδιά στον Φερέιρα.

Καλώς ή κακώς, όμως, οι προπονητές είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν με το υλικό που έχουν. Και μπορεί ο Ζαρντίμ να μην φταίει που αναγκάζεται να παίζει με κόφτη τον Μοντέστο ή τον Σιόβα, που είναι αμφίβολο αν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της θέσης σε αγώνα με χώρους, αλλά το ερωτηματικό για τα άκρα παραμένει.

Γιατί όποια κι αν είναι η άποψή του για τον Βλαχοδήμο, δεν είναι λογική η διαχείρισή του, ειδικά από την στιγμή που είναι ο μοναδικός άλλος παίκτης που μπορεί να παίξει στο πλάι εκτός του Αμπντούν. Πρώτα ο παίκτης έμεινε εκτός Champions League κι αυτό για τα μάτια του Ντιόγο(!) και μετά είναι εξαφανισμένος από το πρωτάθλημα.

Από τα ρεπορτάζ δεν έχουμε μάθει κάτι συγκεκριμένο για το πως βλέπει ο Ζαρντίμ τον Βλαχοδήμο, αν υπάρχει σαφής απάντηση για τον παράλογο παραγκωνισμό του. Γι’αυτό και στο SUPER BALL της Κυριακής αναρωτήθηκα στην κουβέντα που είχαμε με τον Δημήτρη Χριστοφιδέλλη αν τελικά το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος ο Βλαχοδήμος, αλλά η συνολική οπτική του Ζαρντίμ.

Γιατί μετά από τόσο καιρό παραγκωνισμού του καλύτερου νέου παίκτη του περσινού πρωταθλήματος, είναι πιο εύκολο να σκεφτείς μήπως τελικά ο Ζαρντίμ προτιμάει μια ομάδα με μοναδικό ακραίο τον Αμπντούν, παρά να αποδεχθείς πως με τέτοια λειψανδρία ακραίων αποφάσισε πως δεν του κάνει ο Βλαχοδήμος, χωρίς να τον έχει δει σε επίσημο αγώνα. Απάντηση θα πάρουμε μετά την διακοπή.

Προφανώς και δεν θα λυθούν όλα τα προβλήματα το Ολυμπιακού με την ενεργοποίηση του Βλαχοδήμου, αφού το θέμα δεν είναι μόνο τα πρόσωπα, αλλά η συνολική λειτουργία της ομάδας. Στο κομμάτι, όμως, της όσο το δυνατόν καλύτερης διαχείρισης του υπάρχοντος έμψυχου δυναμικού, θεωρώ πως είναι σαφές πως ο Ζαρντίμ ελέγχεται στην περίπτωση του παίκτη της Ξάνθης περισσότερο απ’όποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Είναι νομίζω τραβηγμένο να συζητάμε για τον Τάτο ή τον Καραγκούνη με την πληθώρα παικτών που υπάρχουν μπροστά απ’αυτούς, αλλά για τον Βλαχοδήμο τα ερωτηματικά είναι δικαιολογημένα.

Και για να το κλείσουμε, προφανώς κι είναι πλήγμα ο τραυματισμός του Ιμπαγάσα, αλλά ίσως συμβάλει σε μια καλύτερη τακτοποίηση. Ο Μασάντο μπορεί να έρθει μόνιμα στον άξονα, χωρίς να “πατάει στα βήματα του Ιμπαγάσα”, και να σταματήσει να τα ακούει χωρίς να φταίει που καλείται να παίξει σε χώρους που δεν του ταιριάζουν. Με τον Πορτογάλο στον άξονα, θα μεγαλώσει κι άλλο η ανάγκη για άλλον έναν παίκτη στο πλάι εκτός από τον Αμπντούν, οπότε ο Ζαρντίμ θα αναγκαστεί να κοιτάξει καλύτερα το υλικό του.

Δεν είναι σωστά δομημένο, αλλά αυτό εκτός από άλλοθι, του μεταφέρει και την υποχρέωση να το διαχειριστεί καλύτερα.