Ο Ολυμπιακός έβαλε τέλος στο σερί των τριών διαδοχικών ηττών με την νίκη του στο Βερολίνο επί της Άλμπα. Δυσκολεύτηκε αρκετά, σχεδόν κινδύνεψε με «χαρακίρι», αλλά στο τέλος έκαμψε την αντίσταση των Γερμανών. Προς Θεού, δεν μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς μία νίκη επί της ουραγού και χειρότερης ομάδας στη φετινή EuroLeague. Για αυτό και θεωρώ πως μεγαλύτερη σημασία είχε από ψυχολογικής πλευράς παρά από βαθμολογικής.
Δεν αντιλέγω, στον Ολυμπιακό θέλουν την πρωτιά και πιθανότατα θα την κατακτήσουν. Την αξίζουν πραγματικά ύστερα από την παρουσία τους αυτές τις 34 αγωνιστικές, όμως αν έχαναν από τον συγκεκριμένο αντίπαλο κι ενώ είχαν προηγηθεί με 21 πόντους διαφορά τότε ο προβληματισμός θα μεγάλωνε και η αμφιβολία θα σφήνωνε στο μυαλό όλων. Οι «ερυθρόλευκοι» αισθάνονται αρκετή πίεση, δεν χρειάζονται περισσότερη.
Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έχει μπόλικα ελαφρυντικά. Αγωνίστηκε με μισό σέντερ αφού ο Ράιτ που έπαιξε απείχε σχεδόν πέντε μήνες από τη δράση και βασικά του γκαρντ είχαν μείνει στην Ελλάδα (Γουόκαπ, Βιλντόσα, Φουρνιέ). Επιμένω όμως πως για μία ομάδα που κατέκτησε το πλεονέκτημα έδρας τον Φεβρουάριο, το συγκεκριμένο διάστημα που διανύουμε είναι το καλύτερο για να ρίξει ρυθμό, να ντεφορμαριστεί και να δώσει χρόνο σε παίκτες να επουλώσουν τους μικρούς ή μεγάλους τραυματισμούς τους. Επίσης επιμένω πως στα play offs ο Ολυμπιακός θα βρίσκεται σε εκπληκτική κατάσταση.
Το 5 out του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο
Η έλλειψη λύσεων στη θέση του σέντερ, υποχρέωσε τον Μπαρτζώκα να αναθέσει τον συγκεκριμένο ρόλο αρχικά στον Πίτερς και εν συνεχεία στον Παπανικολάου. Το συγκεκριμένο σχήμα όταν δεν έπαιζε ο Ραίτ, λειτούργησε εξαιρετικά στην επίθεση. Τα pick ‘n’ roll αντικαταστάθηκαν με τα pick ‘n’ pop. Αντί για κόψιμο του σκρίνερ βαθιά στη ρακέτα, βλέπαμε βήμα πίσω και σουτ.
Η άμυνα της Αλμπα δεν μπορούσε να ακολουθήσει σε καμία περίπτωση τους πέντε παίκτες του Μπαρτζώκα που αγωνιζόντουσαν με πρόσωπο στο καλάθι και εκτός ρακέτας. Γενικά ο τρόπος παιχνιδιού στην επίθεση ήταν υποδειγματικός. Η μπάλα κυκλοφορούσε εντυπωσιακά με Γουίλιαμς Γκος και Λι ενώ ο Πίτερς σούταρε σα να πετούσε πετραδάκι στον ωκεανό.
Ο Βεζένκοβ με τον Πίτερς σε αγώνα του Ολυμπιακού
Η κούραση και η αφέλεια στην άμυνα έδωσε ρυθμό στην Άλμπα
Τι έγινε όμως κι άλλαξε η εικόνα του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο; Πως από το +21 οι Πειραιώτες βρέθηκαν στο -3 μέσα σε λίγα λεπτά; Ο βασικός λόγος φυσικά ήταν η άμυνα. Η Αλμπα έπαιξε για τελευταία φορά εντός έδρας στην Euroleague. Οχι τη φετινή. Σίγουρα για την επόμενη τριετία. Ήθελε να δείξει κάτι στο κοινό της και αποφάσισε να γίνει πιο επιθετική και να πιέσει περισσότερο στην άμυνά της.
Οι περιφερειακοί του Ολυμπιακού κουράστηκαν. Και όταν κουράζεται το σώμα, κουράζεται και το μυαλό. Ακολούθησε κρεσέντο κακών αμυντικών αποφάσεων από πολλούς παίκτες. Ο Ράιτ τα έκανε μαντάρα σε ένα δίλεπτο, ο Βεζένκοβ δεν είχε την ενέργεια που έπρεπε και με τους Γκος, Παπανικολάου, Πίτερς στον πάγκο για ανάσες το παιχνίδι πήρε άσχημη τροπή. Και δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος αντίπαλος, από αυτόν που είναι χειρότερος όμως πιστεύει ξαφνικά στη νίκη.
Πέντε πράγματα που ξεχώρισα στο Αλμπα – Ολυμπιακός
Στο τέλος έπαιξε όπως έπρεπε. Έστω και στο φινάλε της αναμέτρησης, οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν με τον τρόπο που γνωρίζουν καλύτερα από πολλούς. Γύρισαν τον διακόπτη της έντασης στην άμυνα και στη μπροστινή πλευρά του γηπέδου βρήκαν μεγάλα σουτ από τον Πίτερς και τον Γουίλιαμς Γκος.
Το δεύτερο δεκάλεπτο του Λαρεντζάκη. Ο διεθνής γκαρντ ήταν αψεγάδιαστος στη δεύτερη περίοδο της αναμέτρησης προσφέροντας καλές άμυνες, 8 πόντους, 3 ασίστ και γενικά βοήθησε στην άριστη κυκλοφορία της μπάλας. Είναι μεγάλο πλεονέκτημα ένας παίκτης τόσο πίσω στο rotation να προσφέρει τόσα πολλά.
Δύο παίκτες με 10 ασίστ ο καθένας. Δε θυμάμαι να το έχω συναντήσει πολλές φορές. Δύο παίκτες της ίδιας ομάδας να ολοκληρώνουν αγώνα έχοντας διψήφιο αριθμό ασίστ ο καθένας. Χέρμανσον και ΜακΝτάουελ έδωσαν από 10 ασίστ. Τις 20 από τις 27 συνολικά των Γερμανών. Απόδειξη της κακής άμυνας που ανέφερα πιο πάνω.
Η παρουσία του Σέιμπεν Λι. Ο Πίτερς είχε μία αξέχαστη βραδιά. Ο Γουίλιαμς Γκος έκανε εκπληκτικό παιχνίδι, όμως αξίζει αναφοράς ο Λι. Στα δικά μου μάτια έκανε το καλύτερό του παιχνίδι με την ερυθρόλευκη φανέλα. Οργάνωσε ιδανικά, πάσαρε εξαιρετικά και γενικά φαίνεται να καταλαβαίνει τι επιθυμεί ο Μπαρτζώκας από αυτόν. Για αυτό και μπήκε στο ρόστερ του ελληνικού πρωταθλήματος.
Η άμυνα στο low post. Οι παίκτες του Ολυμπιακού γνώριζαν την υψομετρική διαφορά όταν έπαιζαν σέντερ Πίτερς ή Παπανικολάου. Με εξαίρεση το πρώτο δίλεπτο του Γουέτζελ, τα πήγαν περίφημα. Εβγαζαν το σώμα τους μπροστά από αυτό του ψηλού της Άλμπα και ο παίκτης της αδύνατης πλευράς ήταν έτοιμος να καλύψει τη λόμπα πάσα.
ΥΓ: Ο Ολυμπιακός σε μία αδυσώπητη Euroleague είναι πρώτος. Και δεν είναι τυχαία. Ο ίδιος με το μπάσκετ που έβγαλε φέτος στο παρκέ έχει ανεβάσει τον πήχη των απαιτήσεων και για αυτό μερικές φορές οι οπαδοί του τον κρίνουν υπερβολικά. Χρειάζεται ηρεμία και εμπιστοσύνη.
ΥΓ 2: Τις τελευταίες ώρες μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό. Στην ταινία «Ψυχή βαθιά» ο Βέγγος σε μία αξεπέραστη ερμηνεία αναφέρει μεταξύ άλλων «δεν είναι πόλεμος ετούτο που μας βρήκε. Ντροπή είναι. Έλληνες να τουφεκάνε Ελληνες»;
