Λένε πως ο δολοφόνος γυρίζει πάντοτε στον τόπο του εγκλήματος κι αυτό ο Παναθηναϊκός το ξέρει καλά και μάλιστα φροντίζει να το εμπεδώνει και να το επιβεβαιώνει από καιρού εις καιρόν, ένα το κρατούμενο…
Λένε επίσης πως καμιά συναυλία δεν τελειώνει εάν δεν βγει στη σκηνή για να τραγουδήσει η χοντρή κυρία κι αυτό επίσης οι Πράσινοι το ΄χουν σαν παλιά τους τέχνη κόσκινο, δυο τα κρατούμενα…
Δεν ομιλεί με γρίφους ο… γέροντας, εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει!
Η κερδισμένη παρτίδα και το δράμα του Δερμάνη
Ο τόπος του εγκλήματος είναι αυτό το ίδιο γήπεδο, εκεί όπου στις 2 Μαΐου του 2025 οι Πράσινοι που βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο στη σειρά με τη Μακάμπι (1-2) και ήσαν καταδικασμένοι να παίξουν το λεγόμενο «elimination game», όρθωσαν το ανάστημα τους, επιβλήθηκαν με 95-88, ισοφάρισαν σε 2-2 κι αφού αξιώθηκαν να σώσουν την παρτίδα, εν συνεχεία την κέρδισαν στο ΟΑΚΑ και μάλιστα την κέρδισαν all the way ίσαμε το Βερολίνο.
Τι κρίμα που δεν πρόλαβε αυτή την εποποιία ο Πάρης Δερμάνης, που υπέστη σοβαρό καρδιακό επεισόδια λίγες ώρες πριν από το Game 4 και έφυγε από τη ζωή έπειτα από έναν μήνα…
Θα πετάριζε τότε η βασανισμένη καρδιά του, θα πετάριζε και απόψε που όντως οι δολοφόνοι γύρισαν στον τόπο του εγκλήματος…
Η ξανθιά κυρία και ο Χουάντσο!
Ενώ λοιπόν το σημερινό έγκλημα είχε μπόλικους αυτουργούς, δυσκολεύομαι να διαλέξω ποιος, διάβολε, έπαιξε τον ρόλο της χοντρής κυρίας που απήγγειλε και μάλιστα με στεντόρεια φωνή την τελευταία άρια!
Δεν ήταν χοντρή πάντως, τουναντίον φρονώ ότι αυτό το εύσημο ανήκει σε κάποιον που είναι στέκα, έχει βαμμένο ξανθό μαλλί και κορμί γεμάτο τατουάζ και τον λένε Χουάντσο Ερνανγκόμεθ!
Σε κάθε περίπτωση σε όποιον κι αν ταιριάζει αυτή η αλληγορική έκφραση, ένα είναι βέβαιο: ο Παναθηναϊκός βάσταγε το καλύτερο τραγούδι του για το τέλος, το είπε νεράκι και a cappella και απέδειξε ότι μπορεί να επιζεί ακόμη και μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο από προβλήματα, αντιξοότητες, αναποδιές, φορμαρισμένους αντιπάλους, κακές συγκυρίες και δεν συμμαζεύεται…
Ο κατήφορος και η εκτόξευση
Ένα λεπτό μετά την έναρξη της τέταρτης περιόδου οι Πράσινοι βρέθηκαν στο -15 (82-67), τους είχε πάρει ο κατήφορος και δεν μπορούσαν να βρουν φρένο για να τον σταματήσουν, αλλά (για να παραποιήσω τον τίτλο του θεατρικού έργου του Λουίτζι Πιραντέλο, «δεν είναι έτσι, αν έτσι νομίζετε».
Δεν ξέρω τι νόμιζε εκείνη την ώρα ο Οντεντ Κάτας, αλλά ο Εργκίν Αταμάν σίγουρα νόμιζε κάτι άλλο και έβαλε το σχέδιο του σε εφαρμογή, άλλωστε –όπως σχολίαζα και τις προάλλες-είναι σεσημασμένος για την ικανότητα του στο λεγόμενο «live coaching»!
Οι αλλαγές στα σκριν και το 18-0
Επέλεξε την άμυνα με αλλαγές στα σκριν, ρίσκαρε χρησιμοποιώντας παίκτες που ήσαν χρεωμένοι με τέσσερα φάουλ (Λορέντζο Μπράουν, Ντίνος Μήτογλου), άφησε στον πάγκο τον Κώστα Σλούκα, εμπιστεύθηκε τον Τζέριαν Γκραντ που έπαιξε με το ζόρι λόγω στομαχικών διαταραχών και σάλπισε την αντεπίθεση έχοντας στη φαρέτρα του και το δόρυ, αλλά και την ασπίδα!
Το αποτέλεσμα; Μέσα σε τρία λεπτά και 45 δευτερόλεπτα οι επτάκις πρωταθλητές Ευρώπης «έτρεξαν» ένα εκπληκτικό σερί 18-0 αναγκάζοντας τους μέχρι εκείνη τη στιγμή κυρίαρχους Ισραηλινούς να πανικοβληθούν και να δείχνουν σαν αρχάρια σχολιαρόπαιδα!
Το ένστικτο της επιβίωσης και ο χαμένος πόλος
Εδώ οφείλω να ανοίξω μια παρένθεση που λειτουργεί εις επίρρωσιν του χαρακτήρα, της προσωπικότητας, της δυναμικής και του ενστίκτου της επιβίωσης και του μετάλλου που διαθέτουν οι Πράσινοι, ακόμη κι αν εμφανίζονται λειψοί, αφήνοντας στη Αθήνα πέντε παίκτες…
Σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο λοιπόν είχαν έναν και μοναδικό σταθερό πόλο στο σκοράρισμα : τον Κέντρικ Ναν που έβαλε 17 πόντους και ταυτοχρόνως κάλυψε το έλλειμμα δημιουργίας εκ μέρους του Σλούκα και του Γκραντ…
Αναζητούσαν λοιπόν έναν δεύτερο τέτοιον πόλο κι όταν τον βρήκαν στο πρόσωπο του Γουένιεν Γκέιμπριελ, αίφνης έχασαν τον πρώτο, καθώς ο Ναν κόλλησε και πέτυχε μόλις ένα καλάθι στην τρίτη περίοδο, αλλά πίσω είχε η πράσινη αχλάδα την ουρά!
Πίσω είχε η αχλάδα τις ουρές!
Η μάλλον πίσω είχε τις ουρές, καθόσον ο Αταμάν είδε χαρίεις μπόλικους παίκτες του να βρίσκονται σε φάση κρεσέντο, να στραγγαλίζουν τη Μακάμπι και να αναποδογυρίζουν ένα ματς που είχε στραβώσει για τα καλά και ενδεχομένως φαινόταν χαμένο.
Όταν στην κορύφωση του τρομερού come back και στην ολοκλήρωση του εμφατικού σερί, ο Ντίνος Μήτογλου σκόραρε για το 82-85, ο Παναθηναϊκός δεν βάσταγε στα χέρια του μοναχά το mοmentum, αλλά και την παράσταση νίκης και τα πειστήρια της κλάσης του και το σπουδαιότερο: (βάσταγε γερά) την προνομιούχο τρίτη θέση που προσφέρει το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στη παρούσα φάση και όταν το διακύβευμα διογκώνεται και το επίδικο δεν αφήνει περιθώρια για εκπτώσεις και αβαρίες, το αποτέλεσμα μετράει το δίχως άλλο κι όλα τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση…
Οι κακοτεχνίες, το θαύμα και το δόντι του Ναν
Ναι, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι επί 30 λεπτά ο Παναθηναϊκός υπέφερε και πλήρωνε ακριβά τις κακοτεχνίες του στα τρίποντα, στις αμυντικές αντιδράσεις και στα ριμπάουντ (χαρίζοντας πολλές δεύτερες κατοχές) και στον χαμηλό δείκτη πλουραλισμού, αλλά έστω και καθυστερημένα το ασχημόπαπο (εξ ου και η δήλωση του Αταμάν ότι «επί 35 λεπτά παίξαμε το χειρότερο μπάσκετ μας στην εφετινή σεζόν και αυτή η νίκη μοιάζει σαν θαύμα») έγινε κύκνος και όλα τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.
Αυτή την Ιστορία –για να επιστρέψω στην πρότερη αναφορά μου- την έγραψαν κάμποσοι παίκτες, άλλος με ψιλούς κι άλλος με χοντρούς χαρακτήρες.
• Ο Ναν είναι ο Ναν, έχοντας σε 38 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα πέρα από τους 26 πόντους, πέντε ριμπάουντ, οκτώ ασίστ, ένα κλέψιμο, μια τάπα και ένα σπασμένο δόντι, όπως του είχε συμβεί και στον πέμπτο τελικό του περυσινού Πρωταθλήματος!
Ο late boomer Mπράουν
• Ο Μπράουν αποδεικνύεται ένας… late boomer καθώς τον τελευταίο καιρό βρίσκεται δικαιολογεί έστω και με χρονοκαθυστέρηση τον σαματά που προκάλεσε η μεταγραφή του.
• Παρομοίως και ο Μήτογλου βρίσκεται τον τελευταίο καιρό σε πολύ καλό φεγγάρι και αποτελεί μια όχι απλώς βιώσιμη, αλλά πολύτιμη λύση τόσο ως τεσσάρι, όσο και ως πεντάρι.
• Ο Σλούκας μπουρδουκλώθηκε, αλλά έκλεψε τρεις φορές την μπάλα!
• Ο Γκραντ έμεινε στο παρκέ 28 λεπτά επιδεικνύοντας μεγάλη αυταπάρνηση.
• Ο Γκέιμπριελ κράτησε τα μπόσικα στη επίθεση, όταν ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη και έψαχνε per mare, per terram έναν δεύτερο πυλώνα.
Χουάντσο, «two-way» και… φωννάρα!
Και last but not least ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ που επίτηδες τον άφησα για το τέλος: καθ’ όλη την εφετινή σεζόν και σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε πέρυσι ο Ισπανός φόργουορντ όπως έχω γράψει από τις 11 Οκτωβρίου αποδεικνύεται ένα εργαλείο περιωπής που κάνει όλες τις δουλειές και εάν υπήρχε αυτό το βραβείο, θαρρώ πως θα ανακηρυσσόταν άνευ συναγωνισμού ο κορυφαίος «two-way» παίκτης της EuroLeague!
Το είχε διαπράξει στον αγώνα του Α’ γύρου στο ΟΑΚΑ το επανέλαβε απόψε στο Βελιγράδι και πλάκα πλάκα εκτός από μπασκετική κλάση, διαθέτει και… φωνάρα ο μπαγάσας!
