Η Μπάγερν πήρε επιτέλους την κούπα για την οποία μόχθησε τόσα χρόνια. Σε έναν τελικό που νίκησε το φαβορί, αλλά που εξελίχθηκε κάπως διαφορετικά από ό,τι περίμεναν οι περισσότεροι. Σε έναν τελικό που οι Γερμανοί δεν έδωσαν μόνο μαθήματα, όπως λέγαμε χθες. Αποφάσισαν να γυρίσουν ένα διαφημιστικό για το ποδόσφαιρό τους και να κάνουν μια περίληψη προηγουμένων.

Όλα τα μάτια ήταν πάνω τους, η σκηνή η πλέον κατάλληλη για να δώσουν παράσταση και αυτοί παρέδωσαν ένα θαυμάσιο έργο, που τα είχε όλα. Μας χάρισαν έναν τελικό που έβγαζε υγεία, στο χορτάρι και στις κερκίδες. Ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα που αιχμαλώτισε εκατομμύρια ανθρώπους από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο.

Και όλα αυτά τα συνόδευσαν με εκπλήξεις και ανατροπές (έκρινε τελικό ο Ρόμπεν :p). Πριν ακόμα σφυρίξει ο διαιτητής για πρώτη φορά. Πρώτη έκπληξη λοιπόν στις κερκίδες. Choreo των οπαδών της Ντόρτμουντ περιμένατε; Οι φίλοι της Μπάγερν «ζωγράφισαν».

Ο τελικός του Ρόμπεν

Με την εξέδρα να έχει δυναμώσει την ένταση των ασμάτων της, η μπάλα άρχισε να κυλάει στο χορτάρι, οι 22 παίκτες γίνονταν παιδιά και για τα επόμενα 94 λεπτά θα έπαιζαν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, να σπάσουν κατάρες, να κάνουν υπερβάσεις, να αποκτήσουν «αυτό που πραγματικά έλειπε από τη ζωή μας», όπως είπε ο Ρόμπεν.

Ο ποδοσφαιριστής που στα πρώτα 45 λεπτά ήταν μέσα στις μεγαλύτερες ευκαιρίες της Μπάγερν και τις έχασε όλες. Πηγαίνοντας προς τα αποδυτήρια, είναι πιθανό να πέρασαν από το μυαλό του όλες οι αποτυχίες της καριέρας του. Ολες εκείνες οι στιγμές που θα μπορούσε να γίνει ο ήρωας της βραδιάς, αλλά κατέληγε να κάνει όλο και περισσότερους να τον χαρακτηρίζουν loser.

Κι ενώ ο εφιάλτης φαινόταν να επιστρέφει ξανά, ο Ολλανδός επιστράτευσε όλες τις εμπειρίες που έχει κερδίσει, όσα κουράγια είχε και βγήκε να παλέψει επειδή «δε θες να έχεις τη στάμπα του loser, δε θες να σου κολλάνε αυτή την ετικέτα». Ο προπονητής του τον βοήθησε αλλάζοντας πράγματα, η ομάδα του τον στήριξε και ενώ η ομάδα που ο Κλοπ παρομοίασε πριν λίγο καιρό με τον Robin Hood, ξέμενε από δυνάμεις, ο τελικός έμπαινε σε… Robben Mood.

Μαζί με τον Ριμπερί αναστάτωσαν την άμυνα της Ντόρτμουντ κι έτσι οι δυο τους, αλλά και οι Λαμ, Μίλερ, Σβαϊνστάιγκερ έμαθαν για πρώτη φορά πως είναι να κατακτάς κάτι πραγματικά μεγάλο. Και το καλύτερο; Δεν το έκαναν με περίπατο.

Τα γκάζια της πρωτάρας…

Η Ντόρτμουντ μπήκε στο γήπεδο για να πιάσει τον «δράκο» στον ύπνο. Η Μπορούσια, για πρώτη φορά φέτος, πίεσε την Μπάγερν τόσο ψηλά, με μεγάλη ένταση και για πολλά λεπτά. Ηξερε πως οι πιθανότητές της για να κάνει το όνειρο πραγματικότητα θα αυξάνονταν σε περίπτωση που σκόραρε πρώτη. Θα έβαζε τον αντίπαλό της σε μια κατάσταση που δεν του αρέσει και θα έκανε σύμμαχούς της φαντάσματα του παρελθόντος. Επνιξε την άμυνα των Βαυαρών τους περιόρισε το χώρο δράσης και τους εγκλώβισε στο δικό τους μισό.

Ο Χάινκες έφερε τον Σβαϊνστάιγκερ πιο κοντά στα στόπερ του (ίσως θα έπρεπε να αναλάβει αυτόν τον ρόλο ο Μαρτίνεζ), προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να βοηθήσει την ομάδα του να αναπνεύσει. Ο Γερμανός χαφ όμως ξεκίνησε ένα ακόμα ματς νωθρά κι έτσι η Μπάγερν στα πρώτα 20 λεπτά δυσκολεύτηκε να απειλήσει και κινδύνεψε πολλές φορές να βρεθεί πίσω στο σκορ.

Ο Ρόις δημιουργούσε ρήγματα και ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του, ο Γκουντογκάν, ο κορυφαίος των ηττημένων (έκοβε και έραβε σχεδόν μέχρι το τέλος) με τον Μπέντερ και τους Γκροσκρόιτς, Μπλαζικόφσκι έκλειναν όλους τους χώρους και έδιναν στηρίγματα επιθετικά, ενώ ο Λεβαντόφσκι ταλαιπωρούσε τα στόπερ της Μπάγερν. Η Ντόρτμουντ έπαιζε όπως της αρέσει. Με το γκάζι πατημένο. Με πίστη και χωρίς φόβο, σαν να είχε παίξει αυτή 2 τελικούς σε 3 χρόνια.

… και το βάρος του φαβορί

Η Μπάγερν από την άλλη, σύμφωνα και με τον Χάινκες ένιωθε «το βάρος του φαβορί στα πρώτα 20 λεπτά». Η ομάδα του Κλοπ μπορεί να αιφνιδίασε τους πρωταθλητές Ευρώπης (πλέον), αλλά βρήκε απέναντί της μια ομάδα που ξέρει να αμύνεται ακόμα και όταν πιέζεται (ένας από τους βασικούς τομείς που έχει βελτιωθεί η Μπάγερν είναι κι αυτός. Η ικανότητα δηλαδή να μη δέχεται γκολ ακόμα και όταν έχει άσχημα διαστήματα. Σε ανάλογη περίπτωση πέρσι είναι πολύ πιθανό να είχε δει την μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα της). Πάνω από όλα όμως βρήκε απέναντί της έναν παίκτη που από το πρώτο λεπτό μπήκε συγκεντρωμένος και έτοιμος. Τον Νόιερ.

Ο 27χρονος τερματοφύλακας απόδειξε για ακόμα μια φορά για ποιο λόγο είναι ένας από τους κορυφαίους στη θέση του. Δεν επίτρεψε στο αουτσάιντερ να σκοράρει πρώτο και με τις επεμβάσεις του και τη σιγουριά που έβγαζε, έδωσε αυτοπεποίθηση στην ομάδα του και χτύπησε το ηθικό των αντιπάλων. Η Ντόρτμουντ άρχισε να χάνει δυνάμεις, ο Ρόις ξέμενε από ιδέες και δεύτερος για να τον στηρίξει δεν υπήρχε, αφού ο Γκέτσε ήταν στην εξέδρα.

(Ο μικρός προφανώς κι έλειψε από την Μπορούσια, αλλά στα πρώτα λεπτά κυρίως η απουσία του Κρος από την 11άδα της Μπάγερν ίσως ήταν πιο σημαντική για τον αγώνα. Και αυτή είναι ακόμα μια έκπληξη του τελικού. Με τον Κρος στην 11άδα είναι πολύ πιθανό οι Βαυαροί να είχαν καλύτερη κυκλοφορία και περισσότερες πιθανότητες να σπάσουν το πρέσινγκ των πρώτων λεπτών. Θα πρόσφερε μία επιπλέον λύση στο κέντρο, βοήθειες σε Σβαϊστάινγκερ και Μαρτίνεζ και εξαιρετικές κινήσεις στον χώρο. Κι έτσι, η πίεση της Ντόρτμουντ δε θα μπορούσε να είναι το ίδιο αποτελεσματική)

Τα ηνία στην Μπάγερν

Εκτός από δυνάμεις η Ντόρτμουντ μετά τα πρώρα 20-30 λεπτά άρχισε να χάνει και την αμυντική της οργάνωση. Κάτι απόλυτα φυσιολογικό, αφού το μυαλό τους είχε «κουραστεί» από τις απογοητεύσεις-χαμένες ευκαιρίες των πρώτων λεπτών. Κάπου εκεί τα στόπερ πήραν πρωτοβουλίες με μακρινές πάσες, ο Σβαϊνστάιγκερ άρχισε να κερδίζει μέτρα, ο Μαρτίνεθ (έκανε ακόμα ένα μεγάλο και γεμάτο ματς, κρατώντας σε κάποια σημεία μόνος του κέντρο) μπήκε δυναμικά στο ματς, ο Μίλερ δημιουργούσε αναστάτωση και ο Ρόμπεν είχε τα πρώτα του τετ-α-τετ με τον Βαϊντενφέλερ. Ο Γερμανός απόδειξε και πάλι πως είναι αδικημένος τερματοφύλακας κι έτσι πήγαμε στα αποδυτήρια χορτασμένοι, αλλά χωρίς να έχουμε δει γκολ.

Οι αλλαγές του Χάινκες, το δώρο του Ντάντε και το ξέσπασμα

Στο δεύτερο 45λεπτο όμως είδαμε 3. Το πρώτο από τον Μάντζουκιτς με τη συμπλήρωση μίας ώρας. Ο Ρόμπεν κινήθηκε κεντρικά και πιο κοντά στον Ριμπερί (μία από τις αλλαγές για τις οποίες μίλησε ο Χάινκες μετά το ματς. Κάποιες άλλες, ήταν το πρέσινγκ με μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα, η δράση του Μάντζουκιτς σε περισσότερους χώρους και κυρίως πάνω στον αδύναμο Σμέλτσερ, αλλά πάνω από όλα η αλλαγή θέση του Ρόμπεν με τον Μίλερ), δημιούργησαν ρήγματα στην άμυνα της Ντόρτμουντ και η ο Κροάτης φορ ήταν εκεί που έπρεπε για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα.

Με αφορμή τον τρόπο που πέτυχε το γκολ η Μπάγερν, αξίζει να σημειωθεί πως εκτός των άλλων, στο πρώτο ημίχρονο επιθετικά ήταν και λιγότερο… ρευστή από ό,τι συνήθως. Λίγες φορές (με βάση τα στάνταρ της πάντα) φόρτωσαν κάποια πλευρά ή υπήρξε εναλλαγή θέσεων. Αυτά άλλαξαν στο δεύτερο μέρος και οι Βαυαροί κυριάρχησαν. Μετά το 1-0 φαινόταν πως θα κάνουν και το 2-0 και θα τελείωναν το ματς. Κι όμως, 8 λεπτά μετά η Ντόρτμουντ πέτυχε αυτό που δεν κατάφερε στο διάστημα που είχε υπεροχή. Ο Ντάντε, που παραδόξως ήταν χειρότερος από τον Μπόατενγκ (όπως και ο Χούμελς από τον Σούμποτις. Είπαμε, τελικός με εκπλήξεις), χάρισε ένα πέναλτι και ο Γκουντογκάν ισοφάρισε.

Η σκέψη πως το 2013, θα είναι ακόμα μια χρονιά που θα θυμούνται με πίκρα οι Βαυαροί επέστρεψε. Αυτή που δεν μπορούσε να επιστρέψει ήταν η «φλόγα» της ομάδας του Κλοπ. Η Μπάγερν συνέχισε να πιέζει με πολλούς παίκτες (στο δεύτερο μέρος κέρδισαν μέτρα στο γήπεδο και οι Λαμ, Αλάμπα και πάνω από όλα ο Σβαϊνστάιγκερ) και να δημιουργεί ευκαιρίες. Κι όμως, κάθε φορά, με κάποιον τρόπο η μπάλα έμενε έξω από το τέρμα της Ντόρτμουντ. Μέχρι το 89΄. Όταν και πάλι οι Μάντζουκιτς, Ρόμπεν και Ριμπερί κινήθηκαν σε κοντινό χώρο, τρύπησαν την άμυνα της Μπορούσια, ο Ολλανδός σκόραρε και ακολούθησε το ξέσπασμά του.

Τελικός με τα όλα του και 3 χρόνια σε 94 λεπτά

Αυτός ήταν λοιπόν ο φετινός τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ. Ενας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Τα είχε όλα. Οπαδοί που τραγουδούσαν με πάθος για 94 λεπτά και έμειναν μέχρι το τέλος για να δουν τους πρωταγωνιστές την ώρα του θριάμβου τους και του δράματός τους. Δύο ομάδες με απίστευτη επιθυμία να παίξουν (καλό) ποδόσφαιρο και να κατακτήσουν την κούπα. Δύο προπονητές που βοήθησαν με τις τακτικές τους την ομάδα τους. Ένας τελικός σε υψηλό ρυθμό, με θέαμα, δράμα και λύτρωση.

Και για να επιστρέψουμε στην αρχή και για να μη μένουν κενά, είδαμε σε 94 λεπτά και μια περίληψη της κόντρας των τελευταίων χρόνων μεταξύ της Μπάγερν και της Ντόρτμουντ. Η ομάδα του Κλοπ ήρθε με ορμή (σχεδόν) από το πουθενά, αιφνιδίασε τους Βαυρούς, τους «ανάγκασε» να βελτιωθούν και τελικά στο τέλος υποτάχθηκε στην ανωτερότητά τους.

Ο αποφασισμένος Κλοπ και η «απειλή» της Μπάγερν

Όπως όμως είπε και ο Βαϊντενφέλερ πρόσφεραν στην Μπάγερν «ένα πραγματικό τελικό» και απόδειξαν και πάλι πως μπορούν να τα βάλουν με τους μεγάλους. Το μέλλον δεν είναι μαύρο. Πρώτος ο Κλοπ έδωσε το στίγμα: «το αποτέλεσμα ήταν σκατά. Θα ξαναπαίξουμε τελικό όμως. Σε δύο χρόνια ο τελικός θα γίνει στο Βερολίνο. Ένα καλό μέρος για να επιστρέψουμε».

Εγώ θα πρόσθετα πως είναι και ένα καλό μέρος για να φτάσει τα 7 Πρωταθλητριών της Μίλαν, η Μπάγερν. Η ομάδα που δεν πανικοβλήθηκε όταν έχανε τους τελικούς. Ούτε τα έριξε στη πόρνη την μπάλα. Εμεινε πιστή στο σχέδιό της, στήριξε τους παίκτες της, βελτιώθηκε και πλέον «απειλεί» να μείνει στην κορυφή για καιρό.