Αναζητούνται κεντρικοί χαφ στην Εθνική

Ο Φερνάντο Σάντος μέχρι τώρα δείχνει πως έχει καταλήξει στο πλάνο του.

Εκλεκτός κάτω από τα γκολποστ είναι ο Σηφάκης, το αμυντικό δίδυμο είναι οι Παπασταθόπουλος, Αβραάμ, στον άξονα οι Καραγκούνης, Κατσουράνης είναι η σταθερά μας και τρεις παίκτες μπροστά. Όχι όμως καθαροί φορ, όπως επί Ρεχάγκελ, αλλά οι δύο πλαϊνοί παίζουν περισσότερο σαν χαφ ώστε να έχουμε καλύτερη κυκλοφορία μπάλας.

Στο παιχνίδι με τη Λετονία δεδομένα η τακτική του Σάντος βγήκε. Κατοχή μπάλας είχαμε και οι επιθέσεις έβγαιναν με όλους τους εφικτούς τρόπους. Η παρουσία του Νίνη στα δεξιά έκανε πολύ δυνατή αυτήν την πλευρά, καθώς πίσω του αγωνίζεται ο Τοροσίδης, που δεν κρατιέται αυτήν την εποχή. Η μπάλα ακούμπαγε στα αριστερά με τον Σαμαρά να κάνει ένα ποιοτικό παιχνίδι και όσο μπορούσαμε, απειλήσαμε και από τον άξονα με κάποια σουτ εκτός περιοχής.

Όλα αυτά καλά θετικά, τα κρατάμε, αλλά έγιναν απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν μας έβαλε κανένα πρόβλημα. Οι Λετονοί ήταν υπερβολικά φιλικοί. Δεν έπαιξαν σκληρά, δεν έκαναν πολλά φάουλ, δεν κυκλοφόρησαν τη μπάλα, ούτε απείλησαν στην κόντρα. Και θυμίζω πως στην ίδια ομάδα πριν ένα χρόνο είχαμε βάλει 5 γκολ στο ΟΑΚΑ. Το γεγονός πως κερδίσαμε με 1-0 μια ομάδα που δεν έβγαλε καμία αντίσταση και εμείς παίξαμε καλά σίγουρα προβληματίζει.

Η αλήθεια είναι πως ο φουκαράς ο Σάντος δεν φταίει. Τους καλύτερους έβαλε και βρήκε το θάρρος να αφήσει έξω τον Σαλπιγγίδη για να παίξει ο Νίνης, έδωσε ένα δεκάλεπτο στον Φετφατζίδη δείχνοντας πως η πόρτα της Εθνικής για τα νέα παιδιά είναι ανοικτή. Φαίνεται επίσης να καθιερώνει και τον Τζαβέλα, λύνοντας και το πρόβλημα στο αριστερό άκρο της άμυνας που μας ταλαιπωρούσε για πολλά χρόνια.

Το κακό όμως είναι πως δεν βγάζει τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρό μας κεντρικούς χαφ. Και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο τη διαφορά την κάνουν οι παίκτες που παίζουν στον άξονα. Η Ολλανδία, για παράδειγμα, στο Μουντιάλ είχε ένα ρόστερ χωρίς στράικερ και με μέτριους στόπερ, έφτασε όμως στον τελικό γιατί η τριάδα Ντε Γιονκ, Φαν Μπόμελ, Σνάιντερ μπόρεσε να κρύψει άλλες αδυναμίες.

Στα πρώτα χρόνια του Ρεχάγκελ το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν σε άνθιση. Τη σεζόν 2002-2003 το πρωτάθλημά μας έφτασε στην 6η θέση της Ευρώπης. Ο Ρεχάγκελ είχε να επιλέξει από ποδοσφαιριστές που είχαν γίνει πρώτα οι πρωταγωνιστές στις ομάδες τους και είχαν μεγάλη εμπειρία από δυνατά ευρωπαϊκά παιχνίδια. Ο ίδιος έβαλε το σωστό πλάνο, άφησε έξω τους υψηλόσωμους χαφ που δεν μπορούσαν να καλύψουν τα μέτρα που αυτός ήθελε και μας έκανε ανταγωνιστικούς.

Στον Σάντος όμως πλέον το ποδόσφαιρό μας δεν δίνει παίκτες στο στυλ των Ζαγοράκη, Καραγκούνη, Κατσουράνη, Μπασινά. Η ομάδα ακόμα πάει με ό,τι έχει σωθεί από τις δυνάμεις των Καραγκούνη, Κατσουράνη. Προς το παρόν αυτοί είναι η βάση μας, γίνεται τρίτος και ο Τζιόλης ή ανεβαίνει στα χαφ ο Τοροσίδης και την βγάζουμε. Ο Σάντος όμως έχει ένα ταξίδι.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, παίκτες που να μπορούν να πάρουν τη θέση των Κατσουράνη, Καραγκούνη το ποδόσφαιρό μας δεν έχει βγάλει. Και δεν μπορώ να φανταστώ τριπλέτα χαφ χωρίς αυτούς τους δύο στην Εθνική. Και αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που ο Σάντος το βρήκε μπροστά του, θα του μειώσει το βαθμό ανταγωνιστικότητας της ομάδας του και ο ίδιος δεν θα έχει καμία απολύτως ευθύνη. Καλός ο Τζαβέλας, καλός ο Νίνης, ακόμα πιο καλός ο Παπασταθόπουλος, αλλά χωρίς μεγάλους κεντρικούς χαφ, ανταγωνιστικός σε υψηλό επίπεδο δε γίνεσαι.