Η Εθνική ομάδα βρίσκεται στον πάτο. Μιλάμε για κατάντια, ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει και δεν δίνει λογαριασμό. Την Εθνική Ελλάδος την ανέλαβε ένας Ολλανδός τεχνικός με φτωχό βιογραφικό.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΟΡΙΑ

Δεν πιστεύω καμία Ευρωπαϊκή ομοσπονδία, από αυτές που έχουν εκπροσωπηθεί έστω σε μία τελική φάση, να έχει επιλέξει προπονητή από το εξωτερικό με τόσο φτωχό βιογραφικό. Από τη δική σου χώρα γίνεται, να πάρεις κάποιον διεθνή, που δεν έχει κάνει βήματα σαν προπονητής, αλλά έχει γράψει ιστορία με τα χρώματα της Εθνικής, μπορεί να αναβάσεις κάποιον που έχει επιτυχημένη πορεία, στις μικρές Εθνικές, ακόμα και να πάρει κάποιο βύσμα την ευκαιρία.

Όταν όμως μία ομοσπονδία επιλέγει να κοιτάξει για ομοσπονδιακό εκτός συνόρων, επιλέγεται κάποιος προπονητής με εμπειρίες και πλούσιο βιογραφικό.

Η ΕΠΟ επέλεξε τον Φαν Σιπ. Η προχειρότητα και ο φτωχός τρόπος δουλειάς φαίνεται από τον τρόπο που γίνονται οι κλήσεις. Επειδή ο Φαν Σιπ είναι από την Ολλανδία, ξαφνικά ανακαλύπτουμε, εφεύρουμε διεθνείς που αγωνίζονται στο πρωτάθλημα της χώρας του.

Με αυτήν την λογική, αν αναλάμβανε ο Ελληνοαυστραλός Ποστέκογλου, θα καλούσαμε ομογενείς από την Αυστραλία, αν δίναμε την ομάδα σε Ελληνοαμερικανό, θα φέρναμε παίκτες από την Αστόρια και ούτω καθεξής. Δεν είναι αστείο, μιλάμε για προχειρότητα, ξαφνικά βαφτίζονται διεθνείς και καλούνται στην Εθνική, ποδοσφαιριστές, με ελάχιστο χρόνο συμμετοχής σε συλλογικό επίπεδο, καβαλάνε ιεραρχίες, προτεραιότητες, κάθε λογική, σοβαρότητας και αξιοκρατίας που πρέπει να υπάρχει σε επίπεδο Εθνικής ομάδας.

ΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ;

Η κατάντια, ο βαθμός απαξίωσης, που έχει φθάσει το Εθνικό συγκρότημα, φαίνεται από το γεγονός, πως κόπηκαν τα δύο πιο βαριά χαρτιά μας. Οι δύο ποδοσφαιριστές μας που παίζουν στο πιο υψηλό ποδοσφαιρικό επίπεδο και κανείς δεν ασχολείται.

Δεν είναι και παράλογη αυτή η απάθεια, εύκολα άλλωστε περνάει από το μυαλό του καθενός η σκέψη, τι χειρότερο να γίνει χωρίς τους Παπασταθόπουλο, Μανωλά. Με αυτούς έχουμε αποτύχει βάζοντας μέσα και το Νations League, με εμφατικό τρόπο σε τέσσερις προκριματικές φάσεις στην σειρά. Με αυτούς χάσαμε δύο φορές, από τα Νησιά Φερόες, χάσαμε εντός από την Εσθονία, χάσαμε από το Λουξεμβούργο, από την Βόρεια Ιρλανδία, γίναμε πελάτες της Φινλανδίας, δεν κερδίσαμε ούτε το Λιχνενστάιν στην έδρα μας.

Τι χειρότερο δηλαδή μπορεί να συμβεί, χωρίς την παρουσία τους; Αυτή σίγουρα είναι μία λογική σκέψη, που πηγάζει από όσα έχουν συμβεί και αναδεικνύει και τη μεγάλη ευθύνη των συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών για την κατάντια της Εθνικής μας.

Η ΣΟΒΑΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ

Για να κάνεις, όμως μία πραγματικά σοβαρή αρχή, πρέπει να κοιτάξεις με ποιόν τρόπο έχεις περισσότερες προοπτικές. Η αλήθεια είναι, πως σε μία σοβαρή προσπάθεια βασίζεται στους καλύτερους. Δεν γίνεται λοιπόν να περισσεύουν, οι ποδοσφαιριστές, που παίζουν στο πιο υψηλό επίπεδο.

Η βάση, μίας Εθνικής που θα κοιτάξει να σβήσει το παρελθόν και την επόμενη ημέρα, με σοβαρότηταθα έπρεπε να είναι οι Μανωλάς, Παπασταθόπουλος, δεν έχουμε άλλωστε και πολλές επιλογές.

Τα πράγματα, όμως δεν είναι τόσο απλά. Μόνο από τα ονόματα που έχουν κληθεί, γίνεται αντιληπτό πως δεν πρόκειται για σοβαρή προσπάθεια. Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η μη κλήση των Μανωλά-Παπασταθόπουλο, δεν μοιάζει με τιμωρία, αλλά με απαλλαγή.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗ

Δυστυχώς, το γράφω με θλίψη, αλλά η συμμετοχή στην Εθνική ομάδα κατάντησε αγγαρεία. Στην κατάσταση που βρίσκεται η ομάδα, τα παιχνίδια που απομένουν για την ολοκλήρωση της προκριματικής διαδικασίας φαντάζουν μαρτυρικά. Αν ήθελαν να τιμωρήσουν τους Παπασταθόπουλο, Μανωλά στην ΕΠΟ για τον τρόπο που έχουν λειτουργήσει σε διάφορα θέματα, θα ήταν προτιμότερο να τους αφήσουν να περάσουν το μαρτύριο μέχρι τέλους.

Οι ευθύνες,των δύο ποδοσφαιριστών μας που αγωνίζονται στο κορυφαίο επίπεδο είναι τεράστιες. Απέτυχαν εμφατικά να γίνουν ηγέτες, τόσο μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όσο και να εμπνεύσουν εκτός.

ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΗΓΕΤΕΣ

Όταν η Εθνική επέστρεφε από τα γήπεδα της Βραζιλίας, η διαδρομή του Γιώργου Καραγκούνη έφθανε στο τέλος, στον Κώστας Κατσουράνη είχε μείνει ελάχιστος χρόνος ποδοσφαιρικής ζωής, όλα έδειχναν πως το όπλο της Εθνικής μας, θα είναι η ταυτόχρονη παρουσία δύο κεντρικών αμυντικών που κάνουν καριέρα στο κορυφαίο επίπεδο.

Παρότι συνυπήρξαν με ποδοσφαιριστές της γενιάς του 2004, δεν κατάφεραν να μεταλαμπαδεύσουν στους επόμενους την φλόγα, την λαχτάρα της συμμετοχής, την αφοσίωση που υπήρχε στην Εθνική ομάδα. Αυτή ήταν η μεγάλη τους αποτυχία, αλλά όχι η ο μοναδική.

ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΞΑΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ

Για έναν λόγο, που δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί, ποτέ δεν κατάφεραν οι Μανωλάς-Παπασταθόπουλος, να δημιουργήσουν το σύγχρονο αμυντικό δίδυμο, που φανταζόμασταν. Μπορεί να μην ταιριάζουν μεταξύ τους, να μην τους βοήθησε το γεγονός, πως τα αμυντικά μας χαφ δεν έχουν ένταση, να μην δίνουν την απαραίτητη σημασία σε αυτά τα παιχνίδια, ακόμα και να τους είχαμε υπερεκτιμήσει.

Πιθανότατα και όλα αυτά μαζί. Το σίγουρο είναι πως στην Εθνική μας δεν κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά και ήταν πολλές οι περιπτώσεις, που η παρουσία τους, αντί για όπλο έγινε αδυναμία.

ΤΟ ΚΕΡΑΣΑΚΙ

Το κερασάκι στην τούρτα, μπήκε με τη στάση τους στην υπόθεση Αναστασιάδη. Προσωπικά, ανέφερα έγκαιρα, πως άνοιξαν έναν κύκλο επικίνδυνο, που δεν έχει γυρισμό. Ο Αναστασιάδης, έκανε πολλά λάθη, όχι μόνο δεν κατάφερε να βάλει πράγματα και κομμάτια σε μία σειρά, αλλά τα μπουρδούκλωσε ακόμα παραπάνω.

Δεν επιτρέπεται όμως σε διεθνή ποδοσφαιριστή, να σταθεί μπροστά στην κάμερα και να απαιτήσει εξελίξεις. Στην συνέχεια, ο Παπασταθόπουλός μαζί με τον Μανωλά έβαλαν ένα εκβιαστικό δίλημμα στην ομοσπονδία, με το "ή ο Αναστασιάδης η εμείς".

Καταρχάς μόνο πρέπει να είναι κάποιος ανόητος για να πιστεύει πως το πρόβλημα στην Εθνική ήταν ο Αναστασιάδης. Για να σκεφτούν στην ΕΠΟ σαν λύση τον Αναστασιάδη απέτυχαν νωρίτερα οι Ρανιέρι, Μαρκαριάν, Τσάνας, Σκίμπε. Ο Αναστασιάδης ήταν ο πέμπτος στην σειρά που δεν έβρισκε άκρη μαζί τους, οπότε δεν είχαν το ηθικό δικαίωμα για να λειτουργήσουν με αυτόν τον τρόπο.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟ

Το χειρότερο όμως ήταν, πως δεν σεβάστηκαν δύο ανθρώπους που άφησαν εποχή με την Εθνική ομάδα. Ο Άγγελος Μπασινάς και ο Στέλιος Γιανακόπουλος κατέκτησαν την κορυφή της Ευρώπης, είναι σημαντικά μέλη της χρυσής γενιάς της Εθνικής μας και ήρθαν για να βοηθήσουν τον Άγγελο Αναστασιάδη σε αυτήν την προσπάθεια και να περάσουν στην Εθνική, αυτό που δεν κατάφεραν οι Παπασταθόπουλος, Μανωλάς. Το εκβιαστικό δίλημμα λοιπόν, που είχε μπει στην ΕΠΟ, στην ουσία ήταν Παπασταθόπουλος - Μανωλάς ή Μπασινάς - Γιανακόπουλος. Κατά την άποψη μου, σε αυτό το δίλημμα η ΈΠΟ δεν πήγε με τους νικητές, δεν πήγε με αυτούς που έχουν αποδείξει την αγάπη τους και την αφοσίωση τους στην Εθνική.

Ο Αναστασιάδης ήταν ένα καμένο χαρτί. Ακόμα και να κράταγε τη θέση του, μόλις ερχόταν το μοιραίο και μέναμε εκτός τελικής φάσης, θα αναγκαζόταν να αποχωρήσει. Οι Γιανακόπουλος, Μπασινάς θα μπορούσαν με σοβαρότητα να χτίσουν την επόμενη ημέρα και δεν αποκλείεται από την στιγμή, που ο Αναστασιάδης θα αποχωρούσε, να δημιουργούνταν προϋποθέσεις επιστροφής των Μανωλά-Παπασταθόπουλο.

ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ

Με τον τρόπο που το χειρίστηκε η ΕΠΟ, σήμερα δεν υπάρχει τίποτα. Η Εθνική δεν επέστρεψε στην προ Ρεχάκελ εποχή, αλλά βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση της ιστορίας της. Δεν έχει καμία σχέση, αυτή η ομάδα με τις γεμάτο προβλήματα Εθνικές που γνωρίσαμε την δεκαετία του 80 και του 90, μιλάμε για πολλά επίπεδα πιο κάτω.

Το κακό είναι, πως δεν φαίνεται να υπάρχει η παραμικρή θέληση, για να βρεθεί μία σοβαρή πρόταση, που να δημιουργεί προϋποθέσεις για να βρούμε το αγωνιστικό μας ταβάνι. Συνεχίζουμε με έναν προπονητή με φτωχό βιογραφικό, που πορεύεται με εύκολες κλήσεις που μοιάζουν με εφευρέσεις και στερούν τη βαρύτητα τη σημασία, που έχει το να σε καλούν στην Εθνική της χώρας σου.

Θα δανειστώ μία φράση που χρησιμοποιούσε ο μεγάλος Κώστας Καίσαρης, την εποχή Ρεχάγκελ "η κλήση στην Εθνική ομάδα έγινε ακριβή". Δυστυχώς την φθήνυναν πολύ.

Υ.Γ. Κώστα Καίσαρη, είμαι σίγουρος πως εκεί ψηλά θα σε βρει ο πατέρας μου και θα σου πει ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα προσέφερες στον γιο του. Μαζί σου γνώρισα ανθρώπους που δεν θα γνώριζα ποτέ στην ζωή μου, για σένα μπόρεσα και έκανα την αγάπη μου επάγγελμα.

Για τον Κώστα Καίσαρη και τη δημοσιογραφική του αξία γράφτηκαν πολλά. Ήταν αναμφισβήτητα ένας μοναδικός δημοσιογράφος, που άφησε το στίγμα του και στην προσωπική του ζωή ένας άρχοντας, που ήξερε να ζει. Για εμένα ήταν ο πιο γλυκός, ο πιο γενναιόδωρος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, σε ευχαριστώ.