Η Ισπανία έβαλε τις βάσεις για τις επόμενες διοργανώσεις

Οι Ισπανοί κυριάρχησαν και στα πέντε παιχνίδια που έδωσαν, κέρδισαν όμως μόνο το ένα στο 90λεπτό, καθώς υπήρχαν συγκεκριμένα προβλήματα που τους έκαναν μη αποτελεσματικούς.

Φεύγουν από τη διοργάνωση με πολλά κέρδη, με τον τίτλο πως ήταν η πιο παραγωγική ομάδα στην διοργάνωση, έχοντας βάλει τις βάσεις για να έχουν έτοιμο τον νέο τους ηγέτη στη μεσαία γραμμή.

Στο Euro 2020 βλέπουμε ωραίο ποδόσφαιρο. Όλες οι ομάδες έχουν αδυναμίες, όμως προσπαθούν μέσα από το πλάνο τους να βγάλουν επιθετικότητα και παίζουν σε υψηλή ένταση. Είδαμε συναρπαστικά παιχνίδια, όμως με βάση το βάρος των ομάδων και το γεγονός πως ήμασταν ένα βήμα πριν από τον τελικό, η χθεσινή (06/07) μάχη ανάμεσα σε Ιταλία και Ισπανία ήταν η πιο καθηλωτική.

Η αλήθεια είναι πως όποια ομάδα και να περνούσε στον τελικό, θα το έκανε άξια. Σαν λογική οι δύο ομάδες είχαν αρκετά κοινά. Όχι στον τρόπο που αγωνιζόντουσαν αλλά στην φιλοσοφία που χτίστηκαν.

Έχτισαν ομάδες

Μαντσίνι και Ενρίκε δεν είχαν μεσοεπιθετικά βαριά ονόματα και προσπάθησαν να χτίσουν κάτι καινούργιο, κάτι φρέσκο. Για Εθνικές ομάδες η επιρροή των δύο ομοσπονδιακών προπονητών είναι μεγάλη.

Δεν ακολουθείται η κλασική συνταγή του φτιάχνουμε μία ομάδα για να αξιοποιήσουμε κάποια βαριά χαρτιά στην επίθεση, πολύ απλά γιατί αυτά τα βαριά χαρτιά δεν υπάρχουν.

Οι δύο προπονητές έπρεπε και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα συνολικό πλάνο να χτίσουν ομάδες που κάνουν συνολικά συγκεκριμένα πράγματα στο γήπεδο. Οι Ιταλοί το δουλεύουν εδώ και δύο χρόνια και μπήκαν πιο έτοιμοι στο τουρνουά, ο Ενρίκε με την τραγική ιστορία που βίωσε, ψάχτηκε περισσότερο μέσα στην διοργάνωση.

Το παιχνίδι μέχρι το 60ο λεπτό

Ήταν ξεκάθαρο πάντως πως ο χρόνος στο τουρνουά ήταν με τους Ισπανούς, παιχνίδι με παιχνίδι έβαζαν και νέα πράγματα στο ρεπερτόριο τους και παρουσιαζόντουσαν βελτιωμένοι.

Η βαρετή ομάδα της πρεμιέρας με την Σουηδία, μετατράπηκε σε μη αποτελεσματική με την Πολωνία και στην συνέχεια το σύνολο που σταθερά δημιουργεί τις περισσότερες ευκαιρίες στην διοργάνωση, χωρίς όμως να καταφέρνει να έχει αμυντική ασφάλεια.

Ουσιαστικά αυτό ήταν και το παιχνίδι που βλέπαμε στο Γουέμπλεϊ, μέχρι και την ώρα που ο Μαντσίνι αποφάσισε να βγάλει τον Ιμόμπιλε.

Οι Ισπανοί, παρότι είχαν να αντιμετωπίσουν την ομάδα που κάνει την πιο αποτελεσματική πίεση ψηλά στο τουρνουά, είχαν πολύ καλή κυκλοφορία μπάλας, πάσαραν με ποσοστό ευστοχίας 89% και κατάφερναν με ποσοστό κατοχής στο 70%, να έχουν το ρόλο του αφεντικού.

Το γεγονός όμως πως στο αρχικό πλάνο ο Ενρίκε είχε αποφασίσει να μην χρησιμοποιήσει καθαρό φορ και η μόνιμη έλευση αυτοπεποίθησης τόσο στον τερματοφύλακα, όσο και στο αμυντικό δίδυμο, σου έδινε την αίσθηση πως είναι πιο εύκολο να βρουν την μεγάλη ευκαιρία οι Ιταλοί.

Οι δύο φορές που δεν βρήκε μπάλα ο Οϊαραθάμπαλ

Θα μπορούσαν να είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα, αν δύο φορές ο Οϊαρθάμπαλ αξιοποιούσε την κίνηση που έκανε μέσα στην περιοχή, που άνοιξε την άμυνα των Ιταλών.

Στο πρώτο μέρος όμως στην εντυπωσιακή πάσα του Πέδρι, έχασε το κοντρόλ, στην επανάληψη στην σέντρα του Άλμπά, δεν βρήκε την μπάλα με το κεφάλι. Υπήρξε και η μεγάλη ευκαιρία του Όλμο, από το λάθος διώξιμο του Ντοναρούμα, που σταμάτησε ο με διαφορά καλύτερος τερματοφύλακας του τουρνουά.

Οι Ιταλοί μπορούσαν να βρουν τέρμα κάνοντας λιγότερα πράγματα

Όλα αυτά είχαν συμβεί σε ένα διάστημα που οι Ισπανοί κυριαρχούσαν, όμως δινόταν η αίσθηση πως οι Ιταλοί είτε από ένα κλέψιμο ψηλά είτε με μία σωστή πάσα στην πλάτη της άμυνας είτε από μία ατομική ενέργεια είναι πιο εύκολο να πετύχουν γκολ.

Για την ακρίβεια το παιχνίδι φώναζε πως μπορούσαν να βρουν τέρμα, κάνοντας πολύ λιγότερα πράγματα από ότι χρειάζεται να κάνουν οι Ισπανοί για να σκοράρουν. Αυτό είναι και το τίμημα του ποδοσφαίρου που έχουν διαλέξει να παίζουν.

Δεν είναι τυχαίο πως ο Ενρίκε, δήλωσε πριν από το παιχνίδι πως έχουμε καταφέρει να έχουμε την κατοχή που θέλουμε στα παιχνίδια μας, αλλά όχι να γίνουμε όσο κυριαρχικοί θέλουμε. Αυτό είναι και όλο το ζουμί.

Οι Ισπανοί, στο τουρνουά εξελιχθήκαν, βελτιώθηκαν. Φεύγουν με το παράσημο πως ήταν η πιο δημιουργική, η πιο επιθετική ομάδα στην διοργάνωση. Επέλεξαν ένα ποδόσφαιρο, που πρέπει να είσαι πολύ ανώτερος από τον αντίπαλο για να κερδίσεις.

Ο χρόνος τους βελτίωνε και η αίσθηση που σου άφησαν φεύγοντας από την διοργάνωση ήταν πως αν δεν ήμασταν σε ένα τουρνουά ενός μήνα αλλά σε ένα πρωτάθλημα σε βάθος χρόνου, στην διάρκεια υπήρχαν οι βάσεις για να γίνουν η καλύτερη ομάδα σε αυτές τις διοργανώσεις, χρόνος δεν υπάρχει.

Η έξοδος του Ιμόμπιλε ήταν βούτυρο στο ψωμί του Ενρίκε

Για να επανέλθουμε, μέχρι το 60^ο λεπτό που σκόραρε ο Κιέζα, το παιχνίδι πήγαινε όπως περιγράψαμε. Η Ισπανία την κατοχή, οι Βεράτι, Μπαρέλα να εξαντλούνται κυνηγώντας την μπάλα, από την καλή κυκλοφορία των αντιπάλων, η Ιταλία πιο χαμηλά από κάθε άλλη φορά στο τουρνουά, με δυσκολία να φθάσει σε τελική, αλλά και μία εικόνα που να δείχνει πως είναι πιο εύκολο να σκοράρουν από ότι οι αντίπαλοι τους, όπως και έγινε στο 60^ο λεπτό, με τον Κιέζα.

Ο Μαντσίνι έχει κάνει σπουδαία δουλειά, είναι ο απόλυτος υπεύθυνος που η Εθνική Ιταλίας είναι στον τελικό, αλλά μία από τις πολλές αποφάσεις που έχει πάρει δεν βγήκε.

Η επιλογή με το που σκόραρε η Ιταλία να βγει από το γήπεδο ο Ιμόμπιλε, ήταν βούτυρο στο ψωμί του Ενρίκε. Πιστεύω πως αν είχε να επιλέξει ο Ισπανός προπονητής, εκτός από τους Ζορζίνιο και Ντοναρούμα, να βγάλει όποιον ποδοσφαιριστή θέλει, από την Ιταλία, θα ήταν ο Ιμόμπιλε.

Ο επιθετικός της Λάτσιο δεν έχει κάνει σπουδαίο τουρνουά

Δεν του ταίριαζαν τόσο πολύ οι συνθήκες, η Ιταλία προσπάθησε να μένει ψηλά, ο ίδιος δεν είναι ούτε ψηλός, δεν έχει καλό κοντρόλ κάτι που τον δυσκόλευε στα μικρά μέτρα, ούτε έχει συνηθίσει να παίζει σαν μαξιλάρι και να είναι συνδετικός κρίκος. Βολεύεται περισσότερο να βρίσκει χώρους και να βάζει ένταση.

Ο Μαντσίνι τον έχει στηρίξει για την μαχητικότητα του και φυσικά επειδή επιθετικά έχει βρει λύση στο πρόβλημα, βγάζοντας τους δύο ακραίους επιθετικούς, αλλά και τους εσωτερικούς μέσους σε θέση εκτέλεσης. Σε αυτό το κομμάτι, η ένταση και οι μάχες που δίνει ο Ιμόμπιλε βοηθάνε.

Στο δεύτερο ημίχρονο όμως, οι συνθήκες για να αξιοποιηθεί η ταχύτητα του, είχαν δημιουργηθεί. Ο Ιμόμπιλε είχε ένα πολύ καλό τέταρτο πριν αντικατασταθεί, το τρέξιμο του ήταν αυτό που δημιούργησε συνθήκες, για να πάρει την μπάλα σε ανοργάνωτη άμυνα ο Κιέζα και με την Ιταλία μπροστά στο σκορ, θα ήταν πιο επικίνδυνος.

Η επιλογή του Μαντσίνι, να τον αντικαταστήσει ήταν ανάσα, για το χωρίς αυτοπεποίθηση αμυντικό δίδυμο της Εθνικής Ισπανίας, αλλά και για τον Σιμόν. Έφυγαν τα τρεξίματα, η ένταση στον χώρο που έπρεπε να χτυπήσουν οι Ιταλοί και τους επέτρεψε να βρουν ηρεμία και να κερδίσουν μέτρα.

Αρχικά πήγε ο Ινσίνιε, που δεν έχει τα πολλά τρεξίματα και πάνω από όλα την δύναμη στην πίεση του Ιμόμπιλε και από την στιγμή που ήρθε η ισοφάριση, έπρεπε να μπει στο γήπεδο ξανα φορ. Ο Μπελότι δεν κούμπωνε με τα θέλω του αγώνα και τα μέτρα, που έπρεπε να βρίσκεται στο γήπεδο και αναγκαστικά έπαιξε περισσότερο από όσο θα μπορούσε να γίνει χρήσιμος.

Οι Ισπανοί πέρασαν στο γήπεδο καλύτερους ποδοσφαιριστές

Εκτός από την έξοδο Ιμόμπιλε που έδωσε δικαίωμα για κερδισμένα μέτρα άνετη κυκλοφορία μπάλας και μεγαλύτερη πίεση, το σκηνικό που δημιουργήθηκε από το 60^ο λεπτό, μέχρι το 105^ο το βοήθησαν και οι ποδοσφαιριστές που συνολικά ήρθαν από τον πάγκο. Ο Ενρίκε είχε την δυνατότητα να ρίξει καλύτερους ποδοσφαιριστές από τον πάγκο. Πέρασε στο γήπεδο, Μοράτα, Μορένο, Ρόντρι, Λιορέντε την ώρα που ο Μαντσίνι έβαζε Τολόι, Πεσίνα, Λοκατέλι, Μπελότι.

Δημιουργήθηκαν λοιπόν οι συνθήκες για να δεινοπαθήσει η άμυνα της Ιταλίας και να ψάξει για μία επικράτηση κλασικής σχολής Σκουάντρα Ατζούρα. Με πολύ παιχνίδι σε χαμηλά μέτρα, ηρωισμό, πανηγυρισμούς σε κάθε σωστή αμυντική προσπάθεια και κορυφαίους τερματοφύλακα, στόπερ και το 6άρι τους.

Οι Ισπανοί σαν ποδοσφαιρική πρόταση ήταν πιο ελκυστικοί, οι Ιταλοί όμως είχαν πιο στέρεες βάσεις στα μετόπισθεν και άντεξαν την πίεση.

Θα πρέπει να ανάψουν και ένα κεράκι στον Τιάγκο Αλκάνταρα, που μπήκε στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου της παράτασης σε ένα διάστημα που οι Ιταλοί ήταν στρυμωγμένοι και συνέβαλε να τους βγάλει από τα σχοινιά, κάνοντας μόνο μεγάλες λανθασμένες αχρείαστες μεταβιβάσεις.

Δικαίωση Ενρίκε που έδωσε ρόλο ηγέτη στον Πέδρι

Σε κάθε περίπτωση η Ισπανία έφυγε από την διοργάνωση στα ημιτελικά, παίρνοντας τον τίτλο της καλύτερης δημιουργικά ομάδας της διοργάνωσης και αφήνοντας μία παρακαταθήκη για το μέλλον. Ο Ενρίκε μπορεί να νιώθει και δικαιωμένος για τις δύσκολες αποφάσεις που πήρε και πως έχει βάλει μία βάση για τις επόμενες διοργανώσεις.

Το μεγαλύτερο κέρδος ασφαλώς και είναι ο Πέδρι. Ο Ενρίκε τόλμησε να χρίσει στον πιο δύσκολο χώρο, ηγέτη ένα παιδί 18 ετών, με μία μόλις σεζόν πίσω του και δικαιώθηκε. Δημιούργησε συνθήκες, για να βρει τον νέο της μεγάλο ηγέτη η Εθνική Ισπανίας, σε έναν χώρο που αν έχεις παίκτες που κυριαρχούν αποκτάς τεράστιο πλεονέκτημα.

Τα τρία προβλήματα που έκαναν μη αποτελεσματική την Ισπανία

Το πρόβλημα συνολικά για τον Ενρίκε είναι πως σαν ομοσπονδιακός δεν εξαρτώνται πολλά πράγματα από σένα και δεν έχεις και χρόνο για να διορθώσεις αδυναμίες.

Δηλαδή υπάρχουν τρία θέματα που δημιουργούσαν συνθήκες αποτυχίας, ακόμα και σε παιχνίδια που οι Ισπανοί ήταν ανώτεροι και στην πράξη τους οδήγησαν σε πέντε παιχνίδια που κυριάρχησαν, στο 90λεπτό να κερδίσουν μόνο το ένα, που ήταν και εκτός ανταγωνισμού, με τους Σλοβάκους.

Ο Σιμόν δεν έδινε ασφάλεια στο τέρμα, το δίδυμο του Λαπόρτ τόσο με τον Πάου Τόρες, όσο και με τον Γκαρσία δεν ενέπνεε ασφάλεια και στην επίθεση δεν υπήρχε η αποτελεσματικότητα. Με αυτήν την βάση αν μπορούσε να κάνει τρεις μεταγραφές, στο επόμενο Μουντιάλ θα ήταν το απόλυτο φαβορί.

Ο ομοσπονδιακός όμως ούτε μεταγραφές μπορεί να κάνει ούτε να δουλέψει για να βελτιώσει τις αδυναμίες. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο Ενρίκε, είναι να δουλεύει τα μικρά χρονικά διάστημα το ποδόσφαιρο κυριαρχίας της ομάδας του και να κάνει την προσευχή του να βρεθούν μέσα από τους συλλόγους, λύσεις στους χώρους που του κάνουν την ομάδα του, λιγότερο αποτελεσματική από ότι αξίζει.