Στην Ελλάδα υπάρχει μία παράξενη αντίληψη, σχετικά με τις σχέσεις που πρέπει να έχει ο προπονητής με τους ποδοσφαιριστές και το πόσο σημαντικό είναι οι αθλητές να είναι ευχαριστημένοι από τις επιλογές των προπονητών τους. Υπάρχει η πραγματικότητα, με τις εύκολες και συχνές απολύσεις προπονητών που βοηθά συνολικά σε αυτό το κλίμα και στο να γνωρίζουν οι ποδοσφαιριστές πως έχουν σημαντική δύναμη μέσα στα αποδυτήρια.

Είναι δεδομένο πλέον, πως αν δυσανασχετήσουν, με τον τρόπο που λειτουργεί ο προπονητής, μπορούν με πολύ μεγάλη ευκολία και σε σύντομο χρονικό διάστημα, να τους οδηγήσουν στο ταμείο ανεργίας.

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΤΡΩΝΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ

Τα παραδείγματα πολλά, πρόσφατο η κόντρα του Λιβάγια με τον Καρέρα. Ο Ιταλός προπονητής ήταν σκληρός και πιθανότατα άδικος με τον ποδοσφαιριστή του. Αποφάσισε να τον κάνει αλλαγή στην αλλαγή στην ήττα με 3-0 από την Μπράγκα, αλλά την πραγματική ζημιά την έκανε η απόφαση του να τον αλλάξει στο ημίχρονο στο παιχνίδι με την Λέστερ.

Πράγματι ήταν σκληρές αποφάσεις. Δεν είχε να κερδίσει τίποτα ο Ιταλός τεχνικός, με το να τον βγάλει στο 89ο λεπτό και να τον δείξει σαν υπεύθυνο στην Πορτογαλία. Στην συνέχεια, δεν τον είχε βάλει στην αποστολή στους Ζωσιμάδες, τον ξεκίνησε με την Λέστερ και τον αντικατέστησε στο ημίχρονο.

Σκληρή διαχείριση, μέσα από την οποία δεν μπορείς να κερδίσεις τον παίκτη σου. Από εκείνη την ημέρα, έγινε φανερό πως ο Κροάτης φορ, δεν είχε καμία διάθεση να παίζει για τον Καρέρα και αυτός που μετρούσε αντίστροφά ήταν ο Ιταλός τεχνικός. Βλέπουμε στην Πρέμιερ, μία αντίστοιχη κόντρα που έχει ο Μουρίνιο, με τον Ντέλε Άλι, να οδηγεί στην έξοδο τον ποδοσφαιριστή, στην χώρα μας όμως τα πράγματα, είναι διαφορετικά. Ο κάθε Λιβάγια, γνωρίζει πως είναι ακραίο και σπάνιο, για μία ομάδα να κρατήσει ολόκληρη την σεζόν τον προπονητή της και το γεγονός αυτό του δίνει μεγάλη δύναμη.

Η ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΜΕ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ

Αυτό το κείμενο όμως, δεν το γράφω με αφορμή την σχέση του Λιβάγια με τον Καρέρα, αλλά με μία περίεργη αίσθηση που μου αφήνουν , τα ρεπορτάζ για τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού. Διαβάζουμε συνεχώς πως ο Μπόλονι έχει χάσει τα αποδυτήρια. Προσέξτε, ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια, δεν έχει πετύχει το παραμικρό και ο Ρουμάνος τεχνικός ανέλαβε μία ομάδα, που ήταν αδύνατον να κερδίσει, που δεν είχε ψυχολογία και την δυνατότητα να κρατήσει ούτε το προβάδισμα απέναντι στην φετινή Λάρισα. Ανέλαβε ένα άρρωστο σύνολο, που ξεκίνησε με 5 παιχνίδια χωρίς νίκη και είναι δεδομένο πως στα χέρια του υπήρξε σημαντική βελτίωση.

Ο Παναθηναϊκός με τον Λάζλο Μπόλονι τρέχει ένα ρεκόρ με 5-1-3, έκανε τρεις νίκες στην σειρά, κέρδισε με καθαρό τρόπο την ΑΕΚ, έδωσε την μάχη του σε Καραϊσκάκης, Τούμπα και έχασε στις λεπτομέρειες. Δεν πρόκειται για κάποια τεράστια επιτυχία, είναι όμως ξεκάθαρο, πως υπάρχει πρόοδος. Αντί όμως να στεκόμαστε, στην εικόνα που έχει η ομάδα, σε τι πράγματα πρέπει να βελτιωθούν για να μπορέσει να μην έχει διεκπεραιωτική συμμετοχή στα πλέι οφ, αλλά να διεκδικήσει την 4η θέση και να δώσει την μάχη του στο Κύπελλο Ελλάδος, ασχολούμαστε με τα αποδυτήρια.

Δηλαδή είναι σημαντικό σημείο αναφοράς, το πώς αισθάνονται οι Μακέντα, Βιγιαφάνιες, Χατζηγιοβάννης κάθε φορά που ο προπονητής αποφασίζει να τους κάνει αλλαγή. Ακόμη και το πώς δέχεται τον παραγκωνισμό, το κάθε νέο παιδί που αποδεδειγμένα, δεν έχει καταφέρει να φθάσει σε ένα αγωνιστικό επίπεδο, που η συμμέτοχη του να επιτρέπει και στον προπονητή να νοιώσει ασφάλεια και στον σύλλογο μαζί του, να διεκδικήσει στόχους.

Υπάρχει μία συνολική νοοτροπία, στην χώρα μας, που δεν βοηθά ούτε τις ομάδες, ούτε τους ποδοσφαιριστές να εξελιχθούν. Στο δικό μας ποδόσφαιρο, οι ποδοσφαιριστές έχουν περισσότερη δύναμη, επιρροή από όσο πρέπει. Οι ομάδες πρέπει να γνωρίζουν πως και παιδιά είναι και πάνω στον κάθε ποδοσφαιριστή, έχει δημιουργηθεί μία ολόκληρη επιχείρηση. Πρώτα από όλα, λοιπόν, ο κάθε σύλλογος, πρέπει να κοιτάει το δικό του συμφέρον και να μην επιτρέπει, κανενός το καπρίτσιο, να κάνει ζημιά στην ομάδα.

ΟΙ ΙΜΟΜΠΙΛΕ, ΜΙΛΙΝΚΟΒΙΤΣ-ΣΑΒΙΤΣ, ΔΕΝ ΕΙΠΑΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ

Ασφαλώς και ο Μπόλονι έκανε λάθη και στα δύο ντέρμπι και με το αρχικό του σχέδιο, αλλά και με κάποιες αποφάσεις που πήρε στην διάρκεια των αγώνων, δεν υπάρχει όμως προπονητής που δεν παίρνει αποφάσεις στην διάρκεια των αγώνων, που στην πράξη αποδεικνύονται λανθασμένες. Για παράδειγμα την περασμένη Τετάρτη, η Λάτσιο έπαιζε στον Μιλάνο, με την Μίλαν. Οι παίκτες του Ιντσάγκι, είχαν επιστρέψει από το 2-0, είχαν ισοφαρίσει και πίεζαν για τρίτο γκολ.

Ο Ιντσάγκι στο 73ο λεπτό, πήρε μία καταστροφική απόφαση. Έβγαλε ταυτόχρονα τους Μιλίνκοβιτς-Σάβιτς, Ιμόμπιλε και από εκείνο το σημείο, άλλαξε όλο το παιχνίδι. Η Λάτσιο μπήκε μέσα στην περιοχή της, δέχτηκε τεράστια πίεση και στις καθυστερήσεις το 3ο τέρμα. Τεράστιο λάθος από τον προπονητή, που κόστισε ένα σημαντικό αποτέλεσμα, κανένας όμως δεν τόλμησε να τον βγάλει στην σέντρα.

Προσέξτε, δεν έβγαλε τυχαίους ποδοσφαιριστές, δεν αντικατέστησε κάποιον με μόνιμο πρόβλημα στο προσαγωγό που θέλει αναγκαστικά και συντήρηση, ούτε έναν ποδοσφαιριστή που στα 23 του, δεν έχει τελειώματα και πιστεύει πως ακόμα είναι ταλέντο. Έβγαλε προσωπικότητες, παίκτες που αποδεδειγμένα κάνουν την διαφορά και το λάθος του, πράγματι στοίχησε.

ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΡΙΝΟΥΝ

Όμως τον Ιντσάγκι δεν τον πίεσε κανείς, το λάθος του δεν έγινε αφορμή, για να γραφούν άρθρα πως χάνει τα αποδυτήρια, ούτε φυσικά για έντονες αντιδράσεις ποδοσφαιριστών. Οι ποδοσφαιριστές πλέον, γνωρίζουν πως το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει πολλά συνεχόμενα παιχνίδια, οπότε και στον πάγκο θα μείνουν και αλλαγές θα γίνουν και όσοι δεν αγωνίζονται κάποια στιγμή θα πάρουν την ευκαιρία τους.

Επίσης πως είναι αυτοί που κρίνονται από τους προπονητές, όχι αυτοί που τους κρίνουν. Το μέλλον των προπονητών τον καθορίζουν τα αποτελέσματα, τα οποία τα ορίζει η συνολική εικόνα της ομάδας που παρουσιάζουν. Δεν κρίνονται συνολικά από μία αποτυχημένη ιδέα, από μία λάθος αλλαγή, ούτε γιατί στενοχώρησαν κάποιον ποδοσφαιριστή τους.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΝ ΜΠΟΛΟΝΙ

Στον Παναθηναϊκό, λοιπόν, πρέπει να κοιτάξουν την μεγάλη εικόνα. Είναι δεδομένο πως με τον Λάζλο Μπόλονι έχει υπάρξει βελτίωση, η ομάδα στα χέρια του, είναι στα περσινά πάνω κάτω επίπεδα, είναι μικρές οι αποκλείσεις. Ο συγκεκριμένος στόχος για έναν κανονικό προπονητή ήταν βατός και για αυτόν τον λόγο ο Μπόλονι κατάφερε και τον έπιασε σχετικά γρήγορα.

Για να είναι όμως πραγματικά επιτυχημένος, οφείλει να κάνει ένα βήμα παραπάνω. Χρειάζεται όμως η διοίκηση να τον βοηθήσει να δουλέψει σε σωστές βάσεις. Να τελειώσει ζήτημα που καίει πραγματικά τον σύλλογο, με τις ανανεώσεις των Ζαγαρίτη, Αλεξανδρόπουλο, να βοηθήσει τους παίκτες να καταλάβουν, πως δεν μπορούν να επηρεάσουν την στήριξη της στον Μπόλονι και αν δεν πειθαρχήσουν, αυτοί θα είναι που θα χαιρετήσουν.

Το έχω γράψει πολλές φορές, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε οριακό σημείο, δεν έχει τα περιθώρια για άλλα λάθη, επιτέλους στον σύλλογο θα πρέπει να λειτουργήσει η λογική, να παρθούν αποφάσεις που θα βοηθήσουν η ομάδα να δουλέψει με στόχο, να επιστρέψει στο επίπεδο που πραγματικά που ανήκει. Αυτό που συνέβη στο Καραϊσκάκης με τους Χατζηγιοβάννη, Χουανκάρ, στην Τούμπα με τους Μακέντα, Βιγιαφάνιες, θα πρέπει να κοπεί μαχαίρι και δεν γίνεται αυτές οι αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές, να περνάνε προς τα έξω, σαν αδυναμία του Μπόλονι.

Το πρόβλημα δεν είναι του προπονητή, αλλά έχει να κάνει με το γεγονός πως οι ποδοσφαιριστές εκμεταλλεύονται, πως το περιβάλλον της ομάδας επιτρέπει τέτοιου είδους συμπεριφορές.