Έφθασε στο τέλος ένα συγκλονιστικό Παγκόσμιο Κύπελλο. Αποδείχθηκε πως ότι έγινε τον χειμώνα βοήθησε συνολικά τους ποδοσφαιριστές, αλλά και τα αστέρια της διοργάνωσης που δίνουν άλλη αίγλη σε κάθε τουρνουά, να παρουσιαστούν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.

Αυτήν την πραγματικότητα την αξιοποίησε και ο μεγάλος Μέσι και κατάφερε να κάνει το δικό του όνειρο, αλλά και όπως αποδείχτηκε το όνειρο της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων του πλανήτη, πραγματικότητα.

Δίπλα στους δύο θεούς

Είναι πολλοί οι ποδοσφαιριστές που έχουν κατακτήσει το Μουντιάλ. Ασφαλώς και είναι ο μεγαλύτερος τίτλος που μπορεί να κερδηθεί. Είναι κάτι μεγαλύτερο από το να κατακτήσεις απλά ένα αθλητικό τρόπαιο. Όμως είναι πολλοί οι ποδοσφαιριστές, που έχουν καταφέρει να το κατακτήσουν, που ήταν πρωταγωνιστές στις ομάδες που το πέτυχαν, όμως δεν αξίζουν να μπουν στο κλαμπ με τους θεούς του αθλήματος.

Ο Μέσι ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας σε μία σύγκριση που από φύση της είναι σε λανθασμένη βάση, έχει πετύχει όταν θα σταματήσει το άθλημα, να βρίσκεται αιώνια δίπλα στους δύο θεούς. Δίπλα στον Πελέ και στον Μαραντόνα. Για μένα αυτό δεν το πέτυχε σήμερα με την κατάκτηση του Μουντιάλ. Δεν το πέτυχε από κάποια ενέργεια του, ούτε από κάποιο συγκεκριμένο επίτευγμα στο γήπεδο.

Ο πλανήτης επί έναν ολόκληρο μήνα έδειχνε στον Μέσι την αγάπη του

Το πέτυχε με όλο αυτό που ζήσαμε για έναν ολόκληρό μήνα. Σε αυτό το Μουντιάλ, ο πλανήτης του ποδόσφαιρου ένιωσε την ανάγκη να δείξει στον Μέσι την αγάπη του. Η συντριπτική πλειοψηφία ήταν με την Αργεντινή. Όχι μόνο στα γήπεδα του Κατάρ, αλλά σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη σε κάθε χωριό της γης.

Έφθασε στο σημείο την παραμονή του τελικού, ο Ντεσάμπ να δηλώνει πως υπάρχουν ακόμα και Γάλλοι που είναι με τον Μέσι και θέλουν να κατακτήσει η Αργεντινή το Μουντιάλ. Η Γαλλία, ίσως και η Βραζιλία, να ήταν οι μοναδικές χώρες στον κόσμο που δεν ζούσαν και ανέπνεαν με την σκέψη να κατακτήσει ο Μέσι το Μουντιάλ.

Όλο αυτόν τον μήνα είχε δημιουργηθεί μία απίστευτη θετική ενέργεια γύρω από την εθνική Αργεντινής, που σού έδειχνε πως είναι γραπτό αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο να το κατακτήσει ο Μέσι. Είναι το θέλημα του κόσμου, έμενε να αποδειχτεί, πως ήταν και θέλημα θεού.

Δεν γίνεται να υπάρξει πραγματική σύγκρισή, ανάμεσα σε ποδοσφαιριστές διαφορετικών εποχών

Οι συγκρίσεις μεταξύ ποδοσφαιριστών, αθλητών που αγωνίζονται σε διαφορετικές εποχές είναι από φύση τους λανθασμένες. Δεν γίνεται να βάλεις κάτω ποδοσφαιριστές που έπαιζαν σε διαφορετικές δεκαετίες, με το άθλημα να παίζεται σε άλλους ρυθμούς, σε διαφορετικές ταχύτητες, με διαφορετικούς κανόνες και εσύ να ψάξεις να βρεις τρόπο, να κάνεις την σύγκριση επί της ουσίας.

Δεν γίνεται για παράδειγμα να βάλει κάποιος κάτω την στατιστική και να βγάλεις πόρισμα. Για παράδειγμα, ο Πελέ ήταν φυσικό να έχει στην εποχή του καλύτερους μέσους όρους σε σκοράρισμα σε Μουντιάλ, καθώς έμπαιναν πιο εύκολα τα γκολ.

Ο Μέσι είναι λογικό να έχει μεγαλύτερη διάρκεια σε υψηλό επίπεδο, καθώς η εξέλιξη δίνει το δικαίωμα στην σύγχρονη εποχή σε έναν αθλητή να παρατείνει τα καλά του χρόνια και να παίξει σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Η κάθε εποχή έχει την δική της πραγματικότητα που επηρεάζει τα επιτεύγματα. Για παράδειγμα, σήμερα την εποχή του VAR, δίνονται πιο εύκολα τα πέναλτι, κάτι που βοήθησε τον Μέσι να γίνει ο πρώτος παίκτης που σκοράρει σε όλα τα νοκ άουτ παιχνίδια που έδωσε σε ένα Μουντιάλ. Επίσης βοήθησε τον Εμπαπέ, να γίνει μόλις ο δεύτερος ποδοσφαιριστής που έκανε χατ τρικ σε τελικό Μουντιάλ.

Μετράει το συναίσθημα που άφησε ο κάθε πάικτης στην εποχή του

Αυτό όμως που παίζει ρόλο είναι το συναίσθημα που δημιούργησε στον κόσμο, την αίσθηση που άφησε στην εποχή του ο κάθε ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής. Προσωπικά και μέχρι να έρθει το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, πίστευα πως ο μύθος που δημιούργησε ο Μαραντόνα είναι μοναδικός. Δεν γίνεται ο Ντιέγκο να κάτσει δίπλα σε κανέναν άλλον ποδοσφαιριστή, γιατί κανένας δεν μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να αγαπηθεί με τόσο πάθος, όσο αυτός.

Έπαιξε ρόλο ο τρόπος που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 86, η επιλογή του να πάει στην Νάπολι, να τα βάλει με το κατεστημένο στην Ιταλία, να της δώσει τα μοναδικά πρωταθλήματα της ιστορία της. Όπως ρόλο έπαιξε και το ταμπεραμέντο του επαναστάτη που είχε ο Ντιέγκο.

Ο Μέσι δεν ήταν μία τέτοια περίπτωση, πιο χαμηλών τόνων ως προσωπικότητα και κάπως πιο συστημικός. Δεν πίστευα λοιπόν ποτέ, πως ακόμη και να κατακτήσει του Μουντιάλ, θα έχει το δικαίωμα να μπει στην συζήτηση δίπλα στον Μαραντόνα.

Αυτό που συνέβη για έναν ολόκληρο μήνα, δεν έχει προηγούμενο

Το πίστευα μέχρι να με διαψεύσει η ίδια η πραγματικότητα. Μέχρι να δω ξεκάθαρα, το πόσο πολύ τον αγαπάει ο κόσμο. Όχι μόνο Αργεντινοί, αλλά η πλειοψηφία του πλανήτη. Αυτό που έχει συμβεί αυτόν τον μήνα δεν έχει προηγούμενο, είναι μοναδικό και είναι πολύ μεγάλο, μεγαλύτερο από κάθε τρόπαιο, ακόμη και από την κατάκτηση του Μουντιάλ.

Ο Μέσι στο μέτρημα που έχει να κάνει με τους μύθους, με τους θεούς του αθλήματος, έχει να βάλει στην κουβέντα και την κατάκτηση του Μουντιάλ. Το πιο σημαντικό όμως είναι, πως αποδείχτηκε πως στην εποχή του κέρδισε την αγάπη του κόσμου.

Δημιουργήθηκαν οι συνθήκες, ώστε να υπάρχει εκατομμύρια ανθρώπων που τον λατρεύουν, οι οποίοι κινδύνευαν σήμερα, να πέσουν σε πολύ μεγαλύτερη κατάθλιψη από ότι θα έπεφτε ο ίδιος, αν δεν κατακτούσε η Αργεντινή το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ο Εμπάπε είναι ήδη ο κορυφαίος της εποχής του, έχει ακόμη μεγάλη απόσταση να καλύψει

Το Μουντιάλ ολοκληρώθηκε οπότε δεν υπάρχει και λόγος για αναλύσεις, τι έγινε στον τελικό. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη, είναι πως γράφτηκε ιστορία. Ο Μέσι που σε λίγα χρόνια θα σταματήσει το ποδόσφαιρο κατάφερε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα, κατακτώντας το τρόπαιο στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο της καριέρας του.

Ο Εμπαπέ, που έχει κατακτήσει ήδη ένα, να κάνει χατ τρικ σε τελικό και να φωνάξει πως είναι ο επόμενος μεγάλος που έρχεται. Ασφαλώς και είναι τεράστιος ποδοσφαιριστής αυτήν την εποχή, είναι δεδομένο πως μπορεί να σκορπίσει μεγαλύτερο τρόμο από τον Μέσι και από οποιονδήποτε άλλον εν ενεργεία ποδοσφαιριστή.

Έχει όμως τεράστια απόσταση να καλύψει, ώστε να αγαπηθεί από τους φίλους του αθλήματος από τον πλανήτη του ποδοσφαίρου, όσο αγαπήθηκαν ο Μέσι και ο Μαραντόνα. Μπορεί να είναι στην φύση του λαού τους, η Αργεντινή όμως δικαιούται να είναι περήφανη και για το Παγκόσμιο Κύπελλο που κατέκτησε, αλλά και πως έχει βγάλει τους δύο πραγματικούς θεούς του αθλήματος.