Με την αθάνατη συνταγή, χάσαμε με αξιοπρέπεια

Ο κίνδυνος έφυγε, η Α ΕΚ αμύνθηκε με θάρρος, ο Ουζουνίδης είχε καλό αμυντικό σχέδιο, οι παίκτες πάλεψαν, αλλά για τρίτο παιχνίδι που ήταν αναγκασμένοι να αμυνθούν δεν δημιούργησαν ούτε μία ευκαιρία σε ροή αγώνα.

Η ΆΕΚ πήγε στο Μόναχο και είχε σαν μοναδικό ρεαλιστικό στόχο να κερδίσει ό,τι μπορεί στο ψυχολογικό κομμάτι.

ΈΦΥΓΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Η απογοητευτική εμφάνιση στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό τα υπερβολικά σχόλια που ακολούθησαν έφεραν την ομάδα του Ουζουνίδη στον κίνδυνο να δημιουργηθεί κύκλος εσωστρέφειας. Ακόμα πραγματικό πρόβλημα δεν υπάρχει. Ο Ουζουνίδης -μαθαίνω- ότι και την στήριξη της διοίκησης έχει, αλλά και το πιο σημαντικό και την εκτίμηση των ανθρώπων αυτής.

Στην Ελλάδα όμως βρισκόμαστε, έχουμε μάθει -ειδικά στο ποδόσφαιρο- να λειτουργούμε με το συναίσθημα. Οπότε ο καθένας καταλαβαίνει πως αν ερχόταν ένας διασυρμός στο Μόναχο και στην συνέχεια "σφαλιάρα" από τον Ατρόμητο στο ΟΑΚΑ, τα πράγματα πιθανότατα να άλλαζαν, τουλάχιστον ως προς την εκτίμηση. Ο πρώτος κίνδυνος έφυγε, το πρόσημο από την εικόνα της ΑΕΚ στο Μόναχο, είναι θετικό.

ΜΕ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης για πρώτη φορά ως προπονητής της ΑΕΚ και για μία από τις ελάχιστες στην καριέρα του, βγήκε έξω από τα πιστεύω του, πέταξε τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά του βιβλία και έβγαλε από το σεντούκι ένα σκονισμένο, αλλά αθάνατο αμυντικό σύστημα, που συνήθως κάνει την δουλειά του.

Δεν είναι ντροπή, αλλά μία ευφυής διέξοδος ώστε να βοηθήσεις τους παίκτες σου να αμυνθούν, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει τρόπος να κρατήσεις την τελευταία γραμμή άμυνας σου ψηλά και είναι αδύνατον να αποφύγεις διαστήματα που θα μένει ο αντίπαλος στην περιοχή σου και θα βάζει πολλούς παίκτες.

Ο Ουζουνίδης, εφάρμοσε ένα κλασικό σύστημα, σε χαμηλά μέτρα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, τρεις κεντρικούς χαφ και τον Μάνταλο μπροστά από τους τρεις χαφ και πίσω από τον Πόνσε.

ΑΝΤΕΞΕ ΣΤΑ ΑΚΡΑ

Ασφαλώς και δεν υπάρχει τακτική που να σου εξασφαλίζει κάλυψη σε όλους του χώρους, το 5-4-1 που εφάρμοσε η ΑΕΚ, που για να διαβάζεται πιο ελκυστικό θα το αναφέρω στο εξής 3-5-1-1, χρειάζεται πολύ δουλειά από τους εσωτερικούς χαφ.

Οι Άλεφ - Γαλανόπουλος έπρεπε πάντοτε να παίρνουν το ανέβασμα των μπακ και στην προκειμένη περίπτωση η Μπάγερν έχει σαν συνήθειο να ανεβάζει πολύ τους Κίμιχ, Αλάμπα να τους ακουμπά την μπάλα. Αυτόματα να γεμίζει την αντίπαλη περιοχή, με την παρουσία του Μίλερ σε ρόλο δεύτερου επιθετικού, οι δύο εξτρέμ πατούν την αντίπαλη περιοχή και όταν είναι καλά, ανεβάζει ακόμα και τα στόπερ. Αυτήν την εποχή η Μπάγερν για το επίπεδό της, μοιάζει για λύπηση.

Τηρουμένων των συνθηκών, τα άκρα της ΑΕΚ λειτούργησαν υπέροχα ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, που τόσο οι βοήθειες των Γαλανόπουλο, Άλεφ βγήκαν ειδικά ο Βραζιλιάνος έκανε το καλύτερο του παιχνίδι στην ΑΕΚ και έδειξε να του ταιριάζει περισσότερο η τριάδα, από το παίζει σε δίδυμο, ενώ και οι Μπακάκης, Χουλτ κέρδισαν μάχες και είχαν μία φανερή τάση να επιτεθούν.

ΟΛΟΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΙ

Συνολικά κανένας δεν μπορεί να έχει παράπονα από την προσπάθεια, αντιμετώπισε μία ομάδα, με τεράστια φανέλα, ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που βρίσκονται σε πτώση και λειτουργούν πολύ απλοποιημένα και χωρίς φαντασία. Η Μπάγερν έβγαζε επιθέσεις κάνοντας τα βασικά, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τα κορμιά που διαθέτει και ποντάροντας πως γεμίζοντας την αντίπαλη περιοχή και στα μέτρα που μπορεί να επιβάλει πως κάποια στιγμή ο αντίπαλος θα λυγίσει, έτσι κι έγινε.

Η ΑΕΚ υπολόγισε πως αν αμυνθεί μαζικά και είναι γεμάτη με ποδοσφαιριστές στον άξονα και μέσα στην περιοχή, δεν θα διασυρθεί. Στην πραγματικότητα πέτυχαν τον στόχο τους και δύο ομάδες που για το στιλ που πρέπει να αγωνίζονται είναι κατώτερες των απαιτήσεων, έφυγαν ευχαριστημένες.

Η άθλια αυτήν την εποχή Μπάγερν, με το ποδόσφαιρο της περασμένης δεκαπενταετίας, κέρδισε με σκορ 2-0 και έβγαλε ένα παιχνίδι από πάνω της. Η ΑΕΚ έχασε με ένα εύπεπτο αποτέλεσμα σε έναν αγώνα που απλά δεν ήθελε να της δημιουργήσει πρόβλημα και μπορεί επικοινωνιακά να πει πως "κοιτάξαμε την Μπάγερν στα μάτια" και διάφορα κλισέ που να αναδεικνύουν την επιτυχία της προσπάθειας.

ΞΑΝΑ ΜΙΣΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Πάντοτε έχω μία αρχή, παιχνίδι στο οποίο δεν μπορείς να επιτεθείς, είναι μισό παιχνίδι. Δεν είναι ολοκληρωμένο. Υπάρχει η ανακούφιση πως παίξαμε με ένα τόσο βαρύ όνομα και το 2-0 είναι τιμητικό, όμως δεν γίνεται να αγνοηθεί και η πραγματικότητα πως σε δύο παιχνίδια με την προβληματική φέτος Μπάγερν, δημιούργησε μόλις μία ευκαιρία, την κεφαλιά του Λαμπρόπουλου από εκτέλεση κόρνερ. Πραγματικά δεν πιστεύω πως υπάρχουν πολλές ομάδες που μετέχουν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις και δεν θα έκαναν απέναντι στην φετινή Μπάγερν μία ριμάδα φάση σε ροή αγώνα.

Φυσικά και το αποτέλεσμα και των δύο παιχνιδιών είναι εύπεπτο και τιμητικό, η ΑΕΚ είχε σωστό αμυντικό σχέδιο, ήταν οργανωμένη, ήταν ομάδα δεν διασύρθηκε, υπάρχει όμως και η πραγματικότητα πως δεν μπόρεσε να δημιουργήσει σε ροή αγώνα μία ευκαιρία, δεν μπόρεσε να επιτεθεί. Όταν αυτό συμβαίνει σε παιχνίδια που τακτικά τα έχεις ελέγξει και ο αντίπαλος δεν σου έχει ανοίξει τις γραμμές, δεν σε έχει οδηγήσει στο να χάσεις την συνοχή σου, σημαίνει πως έχεις κάποιο δικό σου πρόβλημα.

ΜΗΔΕΝ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΣΕ ΡΟΗ ΑΓΩΝΑ

Μου έρχεται στο μυαλό μία ρήση που έλεγε συχνά ο Ρεχάγκελ στους διεθνείς μας, "με την Μάλτα να παίξεις, μία ευκαιρία θα την δεχτείς". Με αυτό δεν θέλω να μειώσω τους παίκτες της ΑΕΚ, αλλά να τονίσω πως βάζοντας και τον αγώνα στην Ολλανδία σε τρία παιχνίδια που αναγκάστηκε να αμυνθεί σε χαμηλά μέτρα, δεν ήταν σε θέση να χτυπήσει με αντεπιθέσεις, δεν είχε την ικανότητα στο παιχνίδι χώρου που χρειάζεται η ομάδα που περιμένει, ώστε να υπάρχει η πραγματική ελπίδα, αν της πάει ένα παιχνίδι να μπορεί να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από το να γλιτώσει τον διασυρμό.

Αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχει στους δύο παίκτες που ακόμα και σε μία τόσο συντηρητή τακτική μένουν ψηλά, η δυνατότητα να πάνε σε μία μεταξύ τους συνεργασία, να φύγουν στην πλάτη της άμυνας, να πάνε σε ατομική ενέργεια, ενώ και τα μπακ που έκαναν φιλότιμη προσπάθεια και έτρεξαν πολύ, δεν διαθέτουν ποιότητα στην τελική σέντρα.

Πάλεψε ο Πόνσε, έδωσε μάχες στον αέρα με τον Μπόατενγκ, τράκαρε μαζί του, ο διαιτητής του στέρησε και ένα φάουλ, όμως το πέταγμα του Αραούχο που χρειάζεσαι να έχει ο φορ σου, σε αυτά τα παιχνίδια δεν το έχει, ούτε ο φετινός Μάνταλος μπορεί να πάρει μία ομάδα στις πλάτες του.

Πρέπει να κρίνουμε με ρεαλισμό, σε όποια κατάσταση και να βρίσκεται η Μπάγερν, δεν υπάρχει Ελληνική ομάδα που στο Μόναχο να μπορεί να την αντιμετωπίσει πραγματικά σε ισορροπημένα μέτρα, πρέπει να προσαρμόσει το παιχνίδι της, να πάει χαμηλά να γεμίσει με αμυντικούς και χαφ, ώστε να αντέξει. Η ΑΕΚ το έκανε, βρήκε την χειρότερη Μπάγερν που έχει εμφανιστεί από το καλοκαίρι του 2009 που ανέλαβε ο Φαν Χαλ και μετά και κατάφερε να πάρει καλό βαθμό στο αμυντικό της πλάνο, όμως δεν απείλησε δεν δημιούργησε καμία ευκαιρία σε ροή αγώνα.

Καλές οι εύκολες αβανταδόρικες κρίσεις, αλλά σαν ΑΕΚ δεν είμαστε στο επίπεδο που θα έπρεπε να βρισκόμαστε για να έχει πραγματικό νόημα η συμμετοχή μας σε αυτήν την διοργάνωση. Οπως δεν ήταν πέρυσι και ο Ολυμπιακός. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να παίζουμε μαζική άμυνα, να βγάζουμε με ψυχή τα μαρκαρίσματα, να δίνουμε μάχες και να περιμένουμε να περάσει ο χρόνος ελπίζοντας το σκορ να μην πάει ψηλά, αυτό το καταφέραμε, αλλά δεν είναι άξιο και για τεράστιους επαίνους, απλά αναγκαίο για να κρατηθεί η εσωτερική ηρεμία.

ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΥΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΤΣΟΣΙΤΣ

Κλείνοντας, οι δυο στιγμές που συζητήθηκαν περισσότερο έχουν αρνητικό πρωταγωνιστή τον Τσόσιτς. Είναι κρίμα γιατί και στις δύο περιπτώσεις έδειξε πως υπάρχει θέμα νοοτροπίας, για το πέναλτι που άνοιξε το σκορ η Μπάγερν, ο διαιτητής του κάνει συστάσεις πριν την εκτέλεση του κόρνερ και ενώ υπάρχει και το γνωρίζει διαιτητής γραμμής συνεχίζει και τραβάει τον Λεβαντόφσκι, φυσικά και ο Πολωνός το εκμεταλλεύεται και πέφτει εύκολα, όμως ο στόπερ της ΑΕΚ τού έκανε το δώρο να του τραβήξει την φανέλα και παράβαση υπάρχει.

Φυσικά και κανένα ποδοσφαιρικό λάθος δεν μπορεί να μπει στην ζυγαριά, με την χειρότερη κίνηση που μπορεί να κάνει ένας αθλητής σε ομαδικό άθλημα, να χειρονομήσει κατά συμπαίκτη του. Ευτυχώς που λειτούργησε ψύχραιμα ο Χουλτ, δεν αντέδρασε και δεν έγινε ρεζίλι η ομάδα. Ο Τσόσιτς είναι καλός αμυντικός, αν μείνει υγιής μπορεί να προσφέρει πολύτιμη βοήθεια στην ΆΕΚ, όμως αυτή η συμπεριφορά, δεν είναι επιτρεπτή και δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη.