Μουρίνιο, ο βασιλιάς της Ρώμης

Ο Ζοζέ Μουρίνιο επέστρεψε στους τίτλους μετά από 5 χρόνια με την κατάκτηση του Europa Conference League με την Ρόμα. Από την ημέρα που έγινε προπονητής, αυτό είναι και το μεγαλύτερο κενό διάστημα. Πριν το τελικό με την Φέγενορντ δήλωσε πως είναι ο μεγαλύτερος στην καριέρα του. Και είχε τους λόγους του που το είπε τότε αυτό.

Τίτλος μετά από τρεις συνεχόμενες απολύσεις

Ασφαλώς και αυτή η δήλωση έχει να κάνει και με το γεγονός πως πρώτη φορά, έδωσε τελικό σε περίοδο που αμφισβητείται. Ο Μουρίνιο κατέκτησε πρωτάθλημα στο δεύτερο πέρασμα του από την Τσέλσι. Πήρε τρεις τίτλους στην Γιουνάιτεντ και ο σύλλογος να δεν έχει κατακτήσει το παραμικρό από την στιγμή που αποχώρησε. Έφθασε στον τελικό του League Cup με την Τότεναμ και να σχολιάζει έκτοτε με κάθε αφορμή το γεγονός πως η διοίκηση δεν τον άφησε τότε να τον παίξει. Όμως προερχόταν από τρεις απολύσεις.

Από τις τρεις τελευταίες δουλείες του απολύθηκε και είναι πολλοί που υποστηρίζουν πως οι μέθοδοι του είναι ξεπερασμένοι. Είναι δεδομένο πως από την ημέρα που αποχώρησε από το Μιλάνο και την Ίντερ, το καλοκαίρι του 2010, η καριέρα του Μουρίνιο σταμάτησε να μετρά μόνο επιτυχίες.

Πράγματι, το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια έχει πάει στην επιθετικότητα, όμως πάντοτε όλες οι φιλοσοφίες θα έχουν τον χώρο τους και τον ρόλο τους. Για να μπορέσεις να πετύχεις πρέπει να ξέρεις να διδάσκεις το ποδόσφαιρο σου σε πιο υψηλό επίπεδο. Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν δουλειές που δεν ήταν καλές, κατηγορείται - και δικαιολογημένα - πως ενώ είχε στα χέρια του παίκτες όπως ο Ντε Μπρούινε και ο Σαλάχ δεν τους αξιολόγησε σωστά και τους έχασε η Τσέλσι.

Ο Μουρίνιο πετυχαίνει στα δύσκολα

Κανένας όμως δεν γίνεται να αμφισβητεί πως πρόκειται για έναν μαχητή. Για έναν άνθρωπο που δεν φοβάται να παλέψει και γνωρίζει πως του πάνε τα δύσκολα. Οι επιτυχίες του Μουρίνιο δεν είναι απλές, όπως δεν είναι απλές ούτε οι επιλογές του. Δεν είναι τρόπαια από αυτά που μπορεί να κατακτήσει ένας συνηθισμένος προπονητής. Δεν είναι απλό, να κατακτήσεις μέσα σε δύο χρόνια, καπάκι το Europa και το Champions League με την Πόρτο.

Δεν είναι εύκολο να πηγαίνεις στην Premier League στην παντοκρατορία του Φέργκιουσον και να δημιουργείς ένα καινούριο ειδικό βάρος στο αγγλικό ποδόσφαιρο, όπως έκανε αναλαμβάνοντας την Τσέλσι. Δεν είναι εύκολο να κατακτήσεις το Champions League με την Ίντερ σε μία εποχή που έμοιαζε να είναι παντρεμένη με την αποτυχία.

Ο Μουρίνιο είναι ο αποκλειστικός λόγος που ο Μοράτι έμεινε σαν πετυχημένος παράγοντας στην ιστορία της Ίντερ. Αν δεν ήταν ο Μουρίνιο να κατακτήσει τα πάντα στα δύο χρόνια που εργάστηκε στο Μιλάνο,, η ιστορία θα είχε γραφτεί με έναν πολύ άδικο και σκληρό τρόπο για έναν άνθρωπο που αγάπησε και ξόδεψε πολλά χρήματα για την Ίντερ.

Δεν ήταν εύκολη η επιλογή που πήρε όταν κατέκτησε το Champions League με την Ίντερ το καλοκαίρι του 2010.

Επέλεξε να κοντραριστεί απευθείας με τους καλύτερους

Εκείνη την εποχή είχε τον πλανήτη του ποδοσφαίρου στα πόδια του, θα μπορούσε εκείνη την εποχή να πάει όπου ήθελε και διάλεξε να πάει και να χτυπηθεί στα ίσια με την καλύτερη ομάδα που έχει αναδείξει - τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα χρόνια - το ποδόσφαιρο. Δεν ήταν εύκολο, να πας εκείνη την εποχή στην Ρεάλ για να πολεμήσεις την Μπαρτσελόνα.

Ο Μουρίνιο πήρε μία επιλογή που ήταν δεδομένο πως θα τον τσαλακώσει. Πράγματι, τον τσαλάκωσε πολύ. Για να μπορέσει να κοντράρει στις απευθείας μάχες την Μπαρτσελόνα κατέφυγε σε ειδικές μεθόδους, χρειάστηκε να δημιουργήσει διάφορα αμυντικά τρικ και να πάρει τον ρόλο του κακού.

Τσαλακώθηκε, δεν κατάφερε να πάρει την μεγάλη κούπα με την Ρεάλ, στο τέλος όμως την μάχη που έδωσε με την Μπαρτσελόνα την κέρδισε. Έφυγε έχοντας δημιουργήσει ένα μεγάλο αήττητο σερί απέναντι της.

Δεν ψάχνει την ασφάλεια

Ακόμα και το καλοκαίρι που πέρασε ο Μουρίνιο έδειξε τον χαρακτήρα του. Πως είναι ένας προπονητής που δεν φοβάται να πάρει δύσκολες αποστολές και να πολεμήσει. Δεν φοβάται την δουλειά, δεν μετρά τα βήματα του ψάχνοντας την ηρεμία και την ασφάλεια.

Ο Μουρίνιο έχει την διαδρομή του, την ιστορία του, έχει καταγράψει πολλές και σημαντικές επιτυχίες, θα μπορούσε να περιμένει και να μην βασανιστεί, να μην κινδυνέψει να αποτύχει σε ένα πιο χαμηλό επίπεδο όταν πήγε στην Ρόμα. Θα ερχόταν η ώρα που κάποιος πλούσιος σύλλογος σαν την Παρί, σαν την Ρεάλ, θα του χτυπούσε ξανά την πόρτα.

Ο ίδιος όμως ήθελε να δουλέψει. Για να βρει άμεσα δουλεία έπρεπε να μην διστάσει, να μην ντραπεί, αλλά κυρίως να μην φοβηθεί πως θα έρθει νέα αποτυχία και να δεχτεί την πρόκληση της Ρόμα. Μίας ομάδας με πολύ και φανατικό κόσμο, χωρίς όμως ανάλογες επιτυχίες και ευρισκόμενη αρκετά πίσω από τον ανταγωνισμό στην Ιταλία. Ο Μουρίνιο κατάλαβε γρήγορα φέτος πως η απόσταση της ομάδας του από την πρώτη 4άδα είναι τεράστια και δεν μπορεί να παλέψει για αυτήν.

Βρήκε την Ιθάκη του

Στην Ρώμη, όμως, θαρρείς πως βρήκε την Ιθάκη του. Τον εξίταρε το γεγονός πως ο σύλλογος δεν έχει επιτυχίες και είχε να κατακτήσει οποιονδήποτε τίτλο από το 2008, ενώ στην ιστορία του μετρά έναν ξεχασμένο Ευρωπαϊκό τίτλο, το Κύπελλο Εκθέσεων το 1961. Κατάλαβε πως σε αυτήν την πόλη μπορεί να λατρευτεί, να γίνει ο βασιλιάς της, αρκεί να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Να κατακτήσει τίτλους. Να φέρει τίτλους σε μία ομάδα, που διψά για επιτυχία και δεν έχει μάθει να την κατακτά.

Με λίγα λόγια, ο Μουρίνιο κατάλαβε γρήγορα πως υπήρχε χώρος και δυνατότητα για να λατρευτεί και να μείνει στην ιστορία του συλλόγου.

Ένιωσε ξανά απόλυτο αφεντικό

Του ταίριαζε και το περιβάλλον. Ο Μουρίνιο στην Ρόμα ένιωσε ξανά το απόλυτο αφεντικό, όπως γινόταν στις ομάδες του τις παλιές καλές εποχές, στο ποδόσφαιρο με το οποίο πέτυχε ο Πορτογάλος. Ασφαλώς και ο χρόνος δεν έχει μείνει στάσιμος στην Ρώμη. Το ποδόσφαιρο εξελίσσεται. Αναφέρομαι στην νοοτροπία.

Ο Μουρίνιο βρήκε το περιβάλλον που ήθελε. Ποδοσφαιριστές που μπορούν να τον αντέξουν και να μην παρεξηγηθούν με την έντονη κριτική του τις ημέρες που τα αποτελέσματα δεν είναι αυτά που πρέπει. Όταν οι ομάδες του Μουρίνιο κερδίζουν, ο Πορτογάλος είναι ιδανικός προπονητής για να φτιάξει τους παίκτες του και να συσπειρώσει την ομάδα του. Στα άσχημα αποτελέσματα όμως γίνεται πολύ δύσκολος και καυστικός. Στην Ρεάλ, ο Οζίλ, δεν του ξαναμίλησε γιατί ο Μουρίνιο του είχε πει πως παίζει σαν κότα. Η αλήθεια είναι πως δεν είχε και εντελώς άδικο και αυτό φάνηκε στην εξέλιξη της καριέρας του του Γερμανού.

Στην Ρόμα ο Μουρίνιο είχε το δικαίωμα να μιλήσει πολύ σκληρά και να ρίξει ευθύνες στους παίκτες του. Για παράδειγμα, όταν στο εντός έδρας παιχνίδι με την Γιουβέντους το 3-1 υπέρ της Ρόμα έγινε 3-4, βγήκε και κατηγόρησε τους παίκτες πως έχουν ψυχολογικό κόμπλεξ. Αυτές οι δηλώσεις όμως δεν έγιναν η αφορμή για να διαλυθούν τα αποδυτήρια. Στην Ρόμα δεν βρήκε βεντέτες, δεν βρήκε παίκτες όπως ο Αζάρ και ο Πογκμπά να του τρυπάνε τα αποδυτήρια και να βγάζουν στα ΜΜΕ πως οι παίκτες δεν θέλουν να παίζουν για αυτόν.

Βρήκε τις συνθήκες που γνώρισε την δεκαετία της μεγάλης του επιτυχίας

Στην Ρώμη βρήκε ένα σύνολο παικτών που ξέρουν πως είναι κατώτερα μεγέθη από τον Μουρίνιο και ελπίζουν να καταφέρουν να μάθουν από αυτόν και να οδηγηθούν σε επιτυχίες. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες δουλείες του.

Δημιουργήθηκαν οι συνθήκες που γνώρισε την πρώτη δεκαετία του 2000, την εποχή που βίωνε τις μεγάλες του επιτυχίες. Την εποχή που οι ποδοσφαιριστές για να γίνουν σταρ έπρεπε να έχουν κατακτήσει τα πάντα, που ο προπονητής τους ήταν πάνω από όλους και πείραζε αν τους έλεγε και μία κουβέντα παραπάνω.

Νίκησε με τον δικό του τρόπο

Στον τελικό, ο Μουρίνιο νίκησε με τον δικό του τρόπο. Όπως ακριβώς έφθασε στον τελικό, με τον ίδιο τρόπο τον πήρε. Απέκτησε προβάδισμα στην πρώτη του ευκαιρία και έπαιξε για να κρατήσει το 1-0. Πραγματική πίεση ένιωσε μόνο στο αρχικό κομμάτι του δευτέρου ημιχρόνου. Εκεί χρειάστηκε η τύχη με τα δύο δοκάρια της Φέγενορντ σε τρία λεπτά, αλλά και η κλάση του Πατρίσιο που έκανε δύο σπουδαίες επεμβάσεις.

Στην συνέχεια, με τις αλλαγές του κλείδωσε το παιχνίδι. Πήγε σε ένα καθαρό 5-3-1-1, χρησιμοποιώντας στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα , τρεις καθαρούς αμυντικούς χαφ στον άξονα μπροστά από τρεις στόπερ - τους Κριστάντε, Βερετού, Ολιβέιρα - και περνώντας τον Πελεγκρίνι ψηλά, στο πλάι του φορ. Βοήθησε πολύ και η είσοδος του Σπινατσόλα στο να σταματήσει να υπάρχει πίεση από την συγκεκριμένη πλευρά.

Μετέτρεψε σε όπλο την παθογένεια που βρήκε

Το τρόπαιο κατακτήθηκε επειδή ο Μουρίνιο κατάφερε στο δεύτερο μισό της σεζόν = και ειδικά μετά το μοιραίο για την τύχη της 4ής θέσης παιχνίδι με την Γιουβέντους - να βελτιώσει σημαντικά την αμυντική λειτουργία της Ρόμα. Ήταν μία μεγάλη παθογένεια των Ρωμαίων και ο Μουρίνιο κατάφερε να αλλάξει σημαντικά την συμπεριφορά της τελευταίας γραμμής άμυνας της ομάδας του.

Καθιέρωσε την τριάδα των Σμόλινκ, Ιμπάνιεθ, Μαντσίνι και πραγματικά πήρε μεγάλα παιχνίδια από τον Άγγλο στόπερ, που είχε τοποθετηθεί στο κέντρο της τριάδας. Ουσιαστικά διόρθωσε την παθογένεια της ομάδας από την εποχή του Φονσέκα, όπου όταν το επίπεδο του αντιπάλου ανέβαινε η Ρόμα, έχανε με κάτω τα χέρια. Σκλήρυνε αρκετά την ομάδα του, την έμαθε να κρατά το μηδέν και την έμαθε να νικάει επιτέλους σε ντέρμπι.

Το παιχνίδι που άναψε την σπίθα

Το μεγάλο παιχνίδι της Ρόμα, το κλειδί στην αλλαγή που ήρθε στην συνέχεια, ήταν στις 20 Μαρτίου με αντίπαλο την Λάτσιο. Το 3-0, η άνεση που ήρθε απέναντι στην αιώνια αντίπαλο έφερε μεγάλη εφορία. Ο Μουρίνιο είχε σαν στόχο να αξιοποιήσει την αγάπη του κόσμου για την ομάδα και κατάφερε να δημιουργήσει ένα απίστευτο συναισθηματικό δεσμό.

Από εκείνο το παιχνίδι και μετά, κόσμος, ποδοσφαιριστές και Μουρίνιο ήταν μία γροθιά., Το Ολύμπικο έκανε sold out, με αντιπάλους την Σαλερνιτάνα και την Βενέτσια. Η ατμόσφαιρα που επικράτησε μέσα και έξω από το γήπεδο στον ημιτελικό με την Λέστερ ήταν μοναδική. Ο Μουρίνιο γνώριζε, πως με έναν τίτλο θα γίνουν όλα πιο εύκολα.

Έχει κάτι να δείξει στον Ντιμπάλα

Τώρα θα είναι και πιο εύκολη η προσέγγιση μεγάλων ονομάτων. Ξέρει καλά πως ο ανταγωνισμός στην Ιταλία είναι υψηλός. Μίλαν, Ίντερ, Νάπολι, Γιουβέντους ανήκουν σε πιο υψηλό επίπεδο, έχουν μεγαλύτερο βάθος στο ρόστερ τους και περισσότερους ποιοτικούς ποδοσφαιριστές.

Για να κάνει το επόμενο βήμα, χρειάζεται να πείσει παίκτες που τους θέλει όλη η Ευρώπη, όπως ο Ντιμπάλα και ο Μπρέμερ της Τορίνο, να αγνοήσουν μεγαλύτερους συλλόγους και να δουν την προοπτική της Ρώμης. Να τους πείσει πως όπου αλλού πάνε θα είναι απλά καλοί ποδοσφαιριστές, αλλά στην Ρώμη θα έχουν μία ξεχωριστή θέση στην ομάδα και στην καρδιά του κόσμου, αλλά και ότι ο ίδιος έχει τον τρόπο για να πετύχουν μαζί. Πλέον έχει κάτι να τους δείξει.

Στην πρώτη χρονιά του Μουρίνιο η Ρόμα κατέκτησε τίτλο μετά από συνολικά 14 χρόνια, αλλά και ευρωπαϊκό τίτλο μετά από 61 ολόκληρα χρόνια.