Είναι πλέον γνωστό σε όλους πως οι αγώνες που παίζουμε χωρίς τη μπάλα μας ταιριάζουν. Ο τρόπος δε που χειρίστηκε το παιχνίδι ο Μπίλιτς, έκανε τους Κροάτες να είναι ακριβώς στα μέτρα μας και πήραμε το βαθμό χωρίς να χρειαστεί να φανούμε σε κανένα σημείο του αγώνα απειλητικοί.

Οι Κροάτες έπαιξαν ένα ιδιόμορφο 4-2-2-2 που εφαρμόζεται κυρίως στο πρωτάθλημα της Βραζιλίας και το έπαιξε με μεγάλη αποτυχία ο Πελεγκρίνι στο ξεκίνημα της περσινής σεζόν στη Ρεάλ. Σε αυτήν την τακτική δεν υπάρχουν εξτρέμ, έτσι η μπάλα ήταν διαρκώς σε χώρους που εμείς ήμασταν γεμάτοι ποδοσφαιριστές.

Η άμυνα ξεκίναγε από τον Σαλπιγγίδη που επιθετικά δεν πρόσφερε και η χρησιμότητά του εξαντλήθηκε στην πίεση των αντίπαλων στόπερ. Πίσω του ο Καραγκούνης, που βάσει τακτικής ήταν ο επιτελικός μας χαφ, δεν προσπάθησε καν να περάσει μια μπάλα, αλλά τα πήγε εξαιρετικά στον ρόλο που ξέρει, δηλαδή πίεση όπου βρίσκεται η μπάλα και ντουμπλάρισμα σε όλα τα μαρκαρίσματα.

Οι Κατσουράνης, Τζιόλης έχοντας συμπαραστάτες τους Καραγκούνη, Τοροσίδη πήγαν καλά, γιατί τους ζητήθηκε μόνο να προσφέρουν αμυντικά στο χώρο τους. Κατάφεραν όταν έφταναν στο χώρο ευθύνης τους οι Κράνιτσαρ, Μόντριτς (και στο δεύτερο Ράκιτιτς) να τους εμποδίσουν να δημιουργήσουν παιχνίδι, ενώ επίσης πήραν με επιτυχία όλα τα κάθετά τους κοψίματα χωρίς μπάλα και δεν άφησαν ποτέ μόνους τους Παπασταθόπουλο, Αβραάμ.

Το παιχνίδι ήταν εύκολο και για τους ακραίους μας μπακ, καθώς στην πλευρά τους είχαν μόλις έναν παίκτη. Ο Τζαβέλας τον επικίνδυνο Σρνα, που ανέβαινε διαρκώς και ο Βύντρα τον τελείως ακίνδυνο Στρίμιτς. Επειδή το παιχνίδι ήταν όπως ακριβώς το ήθελαν οι διεθνείς μας, βγάλαμε το ημίχρονο χωρίς να δεχτούμε ούτε ένα σουτ. Το πρόβλημα όμως είναι πως δεν απειλήσαμε.

Παίξαμε παθητική άμυνα και σε καμία περίπτωση δεν κοιτάξαμε να φοβίσουμε τους αντιπάλους μας. Το γεγονός αυτό έδωσε το δικαίωμα στον Μπίλιτς να ρισκάρει και να βγάλει χωρίς να προβληματιστεί τον μοναδικό του καθαρό αμυντικό χαφ, Βουκόγεβιτς, και να περάσει και τρίτο επιτελικό μέσο Ράκιτιτς στην ομάδα του. Πρέπει να προβληματιστούμε που παίξαμε με έναν αντίπαλο που δεν είχε σωστή ανάπτυξη και εμείς δεν βγάλαμε ούτε μια φάση στην κόντρα, ενώ έπαιζε με δύο σέντερ φορ και τρία δεκάρια.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα ρίχνω στον Σάντος, αλλά για να μπορεί να ελπίζεις πως παίζοντας άμυνα μπορείς να πετύχεις στόχους, πρέπει η άμυνά σου να είναι επιθετική, να οδηγεί κάπου. Και το 2004 άμυνα παίζαμε, αλλά όταν κλέβαμε μπάλες χτυπάγαμε στην κόντρα. Και η αντεπίθεση βγαίνει με ατομικές ενέργειες ενός ποδοσφαιριστή ή το πολύ συνεργασία δύο.

Η Εθνική μας δεν έβγαλε καμία, γιατί οι Σαλπιγγίδης, Γκέκας που χρησιμοποιήθηκαν στην κορυφή, δεν πήραν ούτε μια μονομαχία και δεν κράτησαν καθόλου μπάλα, ενώ κανείς εκ των Σαμαρά, Καραγκούνη, Τοροσίδη, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν έχουν τη δυνατότητα να τελειώσουν μια ατομική ενέργεια. Επειδή δεν ήμασταν λοιπόν απειλητικοί παρά λίγο να χάσουμε ένα παιχνίδι 100% στα μέτρα μας.

Οι Κροάτες είχαν πολλούς παίκτες μπροστά και μπορούσαν να πάρουν τη νίκη εάν δεν πέφταμε πάνω σε διαιτητάρα. Αν ο Λάρσεν δεν ήταν κολοσσός, εύκολα θα μπορούσε να δώσει το Βυντροπέναλτι. Ο Βύντρα, ο μοναδικός στον κόσμο που έχει δικιά του χαρακτηριστική φάση να ανατρέπει αντιπάλους στην περιοχή της ομάδας του. Ενώ κανένας δεν θα μπορούσε να να του πει τίποτα στον Δανό διαιτητή αν έδινε δεύτερη κίτρινη στο χέρι του Τζαβέλα, που στη συνέχεια της φάσης η απειρία του τον οδήγησε και σε άλλο λάθος, καθώς κλώτσησε τη μπάλα μακριά. Ο διαιτητής όμως χαρίστηκε τόσο στην απειρία του Τζαβέλα όσο και στην αφηρημάδα του Βύντρα.

Στη συνέχεια ο Εντουάρντο αστόχησε σε κενό τέρμα και στο τελευταίο λεπτό η πλάτη του εκπληκτικού Παπασταθόπουλου έκοψε τη μπάλα μισό μέτρο πριν τη γραμμή του τέρματος. Όλα αυτά σε ένα παιχνίδι που βάση τακτικής το ελέγχαμε απόλυτα. Δεν γίναμε όμως απειλητικοί και παραλίγο να το χάσουμε.

Ο βαθμός είναι σημαντικός, δίνει ψυχολογία και πίστωση χρόνου στον Σάντος. Στο παρελθόν όμως έχουμε κάνει πολύ καλύτερα παιχνίδια από αυτό στην Κροατία και το ζητούμενο είναι να βρούμε τρόπο για να βγάζουμε ορθόδοξες επιθέσεις. Όχι συνεχώς όσες μπορούμε και χρειάζεται για να πετύχουμε τους στόχους μας.