Ο Παναθηναϊκός μετά την νίκη του με την Λαμία είχε δύο παιχνίδια που θα τον βοηθούσαν να δει την πρόοδο του και -αν είναι σε θέση- να διεκδικήσει την είσοδο του στην εξάδα. Μπορεί, να φαίνεται χαμηλός ο πήχης, αλλά για να έχει νόημα να συζητάμε ποδοσφαιρικά για τον Παναθηναϊκό, θα πρέπει να σκεφτόμαστε σε μία ρεαλιστική βάση.

Ο βαθμολογικός στόχος, στα παιχνίδια με ΟΦΗ και Άρη, θα έπρεπε να είναι οι 4 βαθμοί, ώστε να πατά γερά μέσα στην πρώτη εξάδα. Πέρα από την βαθμολογία, ήταν φυσιολογικό σε αυτά τα δύο παιχνίδια να ψάξει η ομάδα για εκδίκηση αλλά και για εσωτερικές απαντήσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως ο ΟΦΗ και ο Άρης ήταν οι ομάδες που στον πρώτο γύρο ταπείνωσαν την ομάδα του Γιώργου Δώνη.

Με τις δύο ισοπαλίες σίγουρα δεν επιτεύχθηκαν οι στόχοι που είχαν τεθεί, όμως η πρόοδος της ομάδας είναι φανερή. Όχι στο επίπεδο που θα επιθυμούσε ο κόσμος, αλλά τουλάχιστον φάνηκε πως μιλάμε για μία ομάδα με συγκεκριμένες αρχές στο παιχνίδι της. Ένα σύνολο που τουλάχιστον είναι σε θέση να παρουσιάζει ένα ανταγωνιστικό πρόσωπο απέναντι σε δύο από τις ομάδες που από την πρώτη αγωνιστική έδειξαν πως αξίζουν να βρίσκονται στην πρώτη εξάδα. Ασφαλώς θα έπρεπε να είναι δεδομένο πως θα βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο ο Παναθηναϊκός, στον πρώτο γύρο όμως δεν βρισκόταν.

ΑΛΛΑΓΗ ΤΑΚΤΙΚΗΣ

Ο Γιώργος Δώνης, παίρνοντας το ερέθισμα από το δεύτερο ημίχρονο με την Λαμία, αποφάσισε να δοκιμάσει σε αυτά τα δύο παιχνίδια, ένα διαφορετικό αρχικό σύστημα. Στην ενδεκάδα δεν υπήρχε καθαρός δημιουργός μπροστά από τους δύο κεντρικούς χαφ και επέλεξε να χρησιμοποιήσει τον Περέα δίπλα στον Μακέντα και να παίξει με καθαρό 4-4-2.

Στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ αυτός ο σχηματισμός λειτούργησε. Κατά την άποψη μου, στο Ηράκλειο είδαμε τον καλύτερο φετινό Παναθηναϊκό. Είχε ενέργεια, έβγαζε ένταση, επιθετικότητα στα μαρκαρίσματα, οι παίκτες του έβγαιναν πρώτοι στην μπάλα και οι πολλές κερδισμένες μπάλες, δημιουργούσαν συνθήκες για να είναι επιθετικός και να έχει αυτοπεποίθηση. Στο Ηράκλειο είδαμε και ένα εκπληκτικό παιχνίδι από τον Χρήστο Δώνη, που σε μεγάλο βαθμό επέτρεψε να μην φανεί η απουσία τρίτο καθαρό χαφ από τον άξονα. Επίσης ο Γιώργος Δώνης, για ακόμα μία φορά, είδε πόσα σημαντικά οφέλη δίνει στην ομάδα η παρουσία του Περέα στο βασικό σχήμα.

Η ΤΡΙΤΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ

Ο προπονητής του Παναθηναϊκού αποφάσισε την ίδια λογική να ακολουθήσει και στο παιχνίδι με τον Άρη, το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να ήταν το ίδιο, όμως η εικόνα του αγώνα τελείως διαφορετική.

Εδώ θέλω να σημειώσω πως ο Άρης είναι με διαφορά η τρίτη καλύτερη ομάδα στη Super League 1, δεν μπορεί καν να μπει σε σύγκριση αυτά που μπορεί να πετύχει μέσα από την δημιουργία της, με καμία άλλη ομάδα του πρωταθλήματος, βγάζοντας ασφαλώς εκτός συζήτησης τους δύο διεκδικητές για τον τίτλο.

Ο Παναθηναϊκός, έχοντας να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο, που στην κατοχή του δεν είναι εύκολο να τον οδηγήσεις σε λάθος και να βρεις επιθέσεις μέσα από κλεψίματα, ο νέος σχηματισμός δεν βοήθησε και η αλήθεια είναι πως ο Ζαχίντ έλειψε πολύ. Μέχρι το τέρμα που πέτυχε ο Φετφατζίδης (σωστά ακυρώθηκε), ο Άρης ήταν η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο.

Ήταν πιο επικίνδυνος στην δικιά του κατοχή, μπορούσε με πίεση στο μεσαίο μπλοκ να αναδείξει πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει σίγουρα κρατήματα μπάλας και πως του λείπει ο συνδετικός κρίκος για να δημιουργηθούν συνεργασίες.

Ο ΖΑΧΙΝΤ ΤΟΝ ΒΕΛΤΙΩΣΕ

Ο Γιώργος Δώνης κράτησε μέχρι το τέλος την λογική των δύο επιθετικών, ενώ ο Παναθηναϊκός λειτούργησε πολύ καλύτερα, με την είσοδο του Ζαχίντ στο 66ο λεπτό. Ουσιαστικά η παρέμβαση του ήταν να αλλάξει τους δύο παίκτες που έπαιζαν στις πλευρές. Ο Ζαχίντ πήρε πρωτοβουλίες, κράτησε μπάλα, ενώ ο Χατζηθεοδωρίδης βοήθησε στο να αντιμετωπιστεί καλύτερα ο Φετφατζίδης που ήταν μία μόνιμη πυγή κίνδυνων στην συγκεκριμένη πλευρά.

Στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού, ο Παναθηναϊκός κέρδισε μέτρα και από δύο σέντρες του Ζαχίντ είχε δύο δοκάρια. Θα μπορούσε να κλέψει το παιχνίδι στο 1-0, όμως από την συνολική εικόνα του παιχνιδιού, η ισοπαλία ήταν ένα δίκαιο αποτέλεσμα, που κρατά την ομάδα στην μάχη της πρώτης εξάδας.

ΤΑ ΚΕΡΔΗ

Από αυτά τα δύο παιχνίδια, ο Παναθηναϊκός βγήκε κερδισμένος. Έδειξε πως αυτήν την εποχή δεν έχει την παραμικρή σχέση με την άρρωστη ομάδα του πρώτου γύρου. Ο Αποστολάκης, που είναι ένα νέο παιδί που προέρχεται από τις ακαδημίες του, για πρώτη φορά πήρε ανταγωνιστικά παιχνίδια και απέδειξε πως δεν έχει κανέναν λόγο να τον φοβάται ο προπονητής του. Ή, για να είμαι απόλυτα ειλικρινείς, πως δεν έχει λόγο να προτιμά τον Γιόχανσον. Με δεδομένο πως το καλοκαίρι ολοκληρώνεται το συμβόλαιο του Γιόχανσον, το κέρδος από το γεγονός πως ο Αποστολάκης έδειξε να στέκεται καλά στον αγωνιστικό χώρο, είναι σημαντικό.

Επίσης, κέρδισε ανέλπιστα δύο θετικά παιχνίδια στο κέντρο της άμυνας από τον Νούνες. Ο Ισπανός στάθηκε αξιοπρεπώς και έδειξε στο γήπεδο, πως τουλάχιστον μπορεί αν χρειαστεί να βοηθήσει, να μην χρειάζεται να κλείνουμε τα μάτια μας, όποτε έρχεται σε επαφή με την μπάλα.

Ο ΠΙΟ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΟΣ

Στην ερώτηση όμως "σε αυτό το διάστημα ποιος ποδοσφαιριστής έχει την μεγαλύτερη πρόοδο" η απάντηση είναι: ο Χρήστος Δώνης. Ξέρω πως δεν είναι εμπορικό αυτό που γράφω, ειδικά μετά από ένα εντός έδρας παιχνίδι που δεν κέρδισε ο Παναθηναϊκός, αλλά η αλήθεια είναι πως από το παιχνίδι στο Περιστέρι και μετά είναι ο πιο σταθερός παίκτης του Παναθηναϊκού. Η σχέση του με τον προπονητή, το γεγονός πως η ομάδα δεν κάλυπτε τις απαιτήσεις του, είχε δημιουργήσει συνθήκες για να εισπράξει μία άδικη σε πολλές περιπτώσεις βίαιη κριτική.

Πραγματικά είναι αξιέπαινο το γεγονός πως δείχνει ότι καταφέρνει να βγει όρθιος από αυτήν την ιστορία. Θέλει να έχεις... καρύδια για να μην λυγίσεις όταν οι οπαδοί της ομάδας σου σε αποδοκιμάζουν, σε δείχνουν με το δάχτυλο σαν έναν από τους σοβαρούς υπαίτιους μίας άρρωστης κατάστασης που υπάρχει στην ομάδα.

Πόσω μάλλον όταν σε κατηγορούν, πως ο μοναδικός λόγος που αγωνίζεσαι, είναι επειδή είσαι ο γιος του προπονητή. Ασφαλώς και δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ο Χρήστος Δώνης είναι το μοναδικό καθαρό 8άρι που διαθέτει ο Παναθηναϊκός.

Σύμφωνα πάντα με τις δυνατότητες του και το ταλέντο του είναι μοναδικός από τους κεντρικούς χαφ που υπάρχουν στο ρόστερ, που έχει την δυνατότητα να συμμετάσχει ισόποσα στο ανασταλτικό και στο δημιουργικό κομμάτι, ο μοναδικός που μπορεί να πατά εξίσου και στις δύο περιοχές.

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΙΧΕ ΖΗΤΗΣΕΙ "ΟΚΤΑΡΙ"

Είναι λογικό ο κόσμος να θέλει να υπάρχει σε αυτόν τον χώρο ένας ποδοσφαιριστής με μεγαλύτερη ποιότητα, όμως αυτό συμβαίνει με όλες τις θέσεις και σε αρκετές η απόσταση των απαιτήσεων, με την πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερη. Προσωπικά πιστεύω πως σε ένα διάστημα στην αρχή της σεζόν, ο προπονητής του έπρεπε να τον έχει προστατέψει περισσότερο. Επέμενε σε αυτόν και του έκανε κακό, σε διάστημα που και ο ίδιος δεν ήταν καλά και η ομάδα δεν τον βοηθούσε.

Όμως είναι σημαντικό να σημειωθεί πως το καλοκαίρι ο Γιώργος Δώνης είχε κάνει το σωστό, λειτούργησε ως προπονητής του Παναθηναϊκού και όχι ως πατέρας του Χρήστου, ζητώντας παίκτη για βασικό σε αυτήν την θέση.

Ξέρω πως οι περισσότεροι μετά από δύο κολλητές ισοπαλίες θέλετε να διαβάσετε διαφορετικά πράγματα, όμως δεν μπορώ να κρίνω τον Παναθηναϊκό, βάσει της ιστορίας του, αλλά βάσει του ρόστερ του. Αξιολογώντας τα δύο ρόστερ, ασφαλώς και είναι ανώτερο αυτό του Άρη. Ειδικά στις επιθετικές θέσεις δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση.

Κρατάω λοιπόν, πως σε σχέση με τα παιχνίδια του πρώτου γύρου, η πρόοδος είναι εμφανής.

DEJA VU

Στο Βόλο ζήσαμε ένα deja vu. Στον Ολυμπιακό φοβόντουσαν πως θα στηθεί μπλόκο για λόγους, που είναι σε όλους γνωστοί. Μόλις είδα τον Αχιλλέα Μπέο να μπαίνει στο γήπεδο και να κάνει τους τσαμπουκάδες του, η μνήμη μου πήγε δέκα χρόνια πίσω. Όταν το ίδιο μπλόκο το έστηναν επί χρόνια στον Παναθηναϊκό. Με έναν μαγικό τρόπο, αυτό το μπλόκο έπιανε, είμαστε στο 2019 και είδαμε την ίδια συνταγή να λειτουργεί, με τον θύμα να είναι διαφορετικό.

Photo Credits: Eurokinissi