Ο Παναθηναϊκός απάντησε και στους πιο δύσπιστους
Ο Τσάρλυ γράφει για τον Παναθηναϊκό που κέρδισε το πιο δύσκολο εφετινό του παιχνίδι με το σωστό διάβασμα από πλευράς Γιώργου Δώνη. Αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να πειστούν και οι πλέον δύσπιστοι για την προσπάθεια.
Ο Γιώργος Δώνης και οι ποδοσφαιριστές του έδωσαν με τη νίκη τους επί του ΠΑΣ Γιάννινα και με τον τρόπο με τον οποίο αυτή ήρθε απαντήσεις και στους πλέον δύσπιστους.
Τι έλεγαν όσοι δεν ήθελαν να πιστέψουν στα μάτια τους και προσπαθούσαν να βρουν λόγους να αμφισβητήσουν την εκπληκτική εικόνα που δείχνουν τα παιδιά του Δώνη;
Πως τους πηγαίνουν όλα πρίμα, ότι σκοράρουν με χαρακτηριστική ευκολία και αναρωτιόντουσαν τι θα γίνει αν ο Παναθηναϊκός βρεθεί πίσω στο σκορ. Ήρθε το παιχνίδι, λοιπόν, με τον ΠΑΣ Γιάννινα για να δώσει τις απαντήσεις. Ο ΠΑΟ έμεινε πίσω στην πρώτη επίθεση των φιλοξενούμενων μ' ένα τέρμα που θα ήταν στην κρίση του διαιτητή αν θα έπρεπε να μετρήσει. Είδε λίγο αργότερα να του ακυρώνεται ένα δικό του γκολ που έμοιαζε σε μεγάλο βαθμό με αυτό που μέτρησε στον αντίπαλο του, όμως δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Ένα παιχνίδι που φάνηκε να του στραβώνει και μάλιστα σε δύσκολες καιρικές συνθήκες το κέρδισε με 2-1.
ΤΟΥ ΣΤΡΑΒΩΣΕ ΑΛΛΑ ΚΕΡΔΙΣΕ
Στην πραγματικότητα, είναι απόλυτα ευδιάκριτο πως ο Παναθηναϊκός δεν κερδίζει μόνο επειδή είναι αποτελεσματικός, ασφαλώς και στο ξεκίνημα αυτής της καινούριας, δύσκολης προσπάθειας χρειάζεται ρέντα, άλλωστε με γκίνια δεν πρόκοψε κανείς, όμως τα αποτελέσματα έρχονται επειδή τα παιδιά παίζουν ένα όμορφο, σύγχρονο, γεμάτο ένταση και δημιουργία ποδόσφαιρο που τους έχει διδάξει ο προπονητής τους.
Δεν έχει πετύχει, άλλωστε, καμία ομάδα στο φετινό πρωτάθλημα τόσα πολλά τέρματα τα οποία να είναι προϊόντα συνεργασίας. Βλέπουμε γκολ απόρροια από ενέργειες δύο ή και περισσότερων ποδοσφαιριστών που μέσα από κίνηση και ομαδικότητα ανοίγουν την αντίπαλη άμυνα.
Ασφαλώς και η νίκη με τον ΠΑΣ ήταν η πιο δύσκολη, η πιο πειστική που έχει κάνει ο φετινός Παναθηναϊκός, καθώς ήταν με διαφορά η πιο έμπειρη, η πιο ανταγωνιστική ομάδα που έχει νικήσει, αλλά και επειδή το παιχνίδι αρχικά έδειχνε να στραβώνει.
ΤΟ ΚΟΟΥΤΣΑΡΙΣΜΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ
Ένας από τους λόγους που παραδέχομαι τον Γιώργο Δώνη και αυτό τουλάχιστον στα δικά μου μάτια έγινε ευδιάκριτο την 3η αγωνιστική στη νίκη επί της ΑΕΛ, είναι πως δεν μένει στο ποδόσφαιρο, στις βασικές αρχές που έχει μάθει στους παίκτες του, αλλά κατανοώντας πλήρως πως βρίσκεται στον πάγκο μίας μεγάλης ομάδας κοουτσάρει για το "τρίποντο".
Ανάλογα με τα ζητούμενα του κάθε παιχνιδιού έχει και την κατάλληλη προσέγγιση με σκοπό να βοηθήσει τους ποδοσφαιριστές του. Δεν είναι προφανές αυτό που αναφέρω, θα μπορούσε να μείνει σ' ένα από πλάνο και με άλλοθι ότι διδάσκει σε νέα παιδιά μία σωστή φιλοσοφία, να κρατά την ίδια τακτική προσέγγιση και να μην κοουτσάρει με τόσο λεπτομέρεια στα ματς.
Άλλωστε, κανείς δεν τον περιμένει με το... τουφέκι να φέρει αποτέλεσμα. Ο Δώνης, όμως ξέρει τι σημαίνει Παναθηναϊκός, πόσο δυναμική έχει αυτή η ομάδα όταν δουλεύει σωστά και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη.
ΤΟ 4-2-3-1 ΚΑΙ Ο ΚΟΥΛΙΜΠΑΛΙ
Θεώρησε και δικαιώθηκε πως απέναντι στο 3-5-2 που εφαρμόζει ο Πετράκης ταιριάζει καλύτερα το 4-2-3-1 με δύο παίκτες στην κάθε πλευρά. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Παναθηναϊκός ήταν λιγότερο κάθετος από κάθε άλλο παιχνίδι και είχε περισσότερο πλάτος. Η δεξιά πλευρά του έδωσε τη νίκη, με το 3-5-2 του Πετράκη.
Οι Τσικάρσκι - Μπουκουβάλας δεν είχαν κάλυψη, η ποιότητα των "πράσινων" από τη δεξιά πλευρά με Κουλιμπαλί, Χατζηγιοβάννη είναι σαφώς ανώτερη από την αριστερή. Ο μπακ από το Μάλι βρήκε με τα ανεβάσματα του πολλούς χώρους, πάτησε περιοχή, αλλά είχε μεγάλο θέμα στο να λειτουργήσει αποτελεσματικά στην τελική προσπάθεια.
Για έναν περίεργο λόγο όταν πατά περιοχή, λειτουργεί σαν να είναι... ξυπόλυτος σε καυτή άμμο. Οι διαρκείς κινήσεις του εντυπωσιακού για ακόμα μία φορά Χατζηγιοβάννη και ο διασκελισμός του Κουλιμπαλί έφεραν πολλές φορές πλεονέκτημα στον Παναθηναϊκό στη δεξιά πλευρά και δύο σέντρες του Κουλιμπαλί έφεραν τα δύο τέρματα δικαιώνοντας απόλυτα τον Γιώργο Δώνη για τις επιλογές του.
Εδώ θέλω να πω, ότι δεν νοείται να είναι διαθέσιμος ο Κουλιμπαλί και να θεωρείται πως πρέπει να ξεκινά ο Γιόχανσον.
Κατανοώ ότι βρισκόταν σε φόρμα και έχει πετύχει τρία τέρματα σε δύο παιχνίδια, όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Κουλιμπαλί, ακόμα και στη Λάρισα παραλίγο να χαρίσει δύο τέρματα, είναι τεράστια η διαφορά των δύο ποδοσφαιριστών. Αν λοιπόν ψάχνουμε για εύνοια της τύχης, η μοναδική που μέσα σε εισαγωγικά μπορεί να πει κανείς πως είχε ο Παναθηναϊκός ήταν πως σε αυτό το ματς που ήταν σημαντικό να έρθει κάποιο πλεονέκτημα από τα άκρα, ήρθαν έτσι τα πράγματα και ξεκίνησε ο παίκτης από το Μάλι.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΑΚΕΝΤΑ
Συνολικά σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια, ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να φέρει τη μπάλα με μεγάλη συχνότητα, παίζοντας κάθετα μέσα στην περιοχή του αντιπάλου. Αυτό, όπως προανέφερα συνέβη και για λόγους τακτικής, ο Δώνης με το 4-2-3-1 έψαξε επιθέσεις με πλάτος, διαβάζοντας την αδυναμία του ΠΑΣ στις πλευρές και το γεγονός πως με τρία στόπερ είναι πιο ενισχυμένη αμυντικά στο κάθετο ποδόσφαιρο του αντιπάλου. Σε ένα βαθμό έπαιξε και τον ρόλο του πως δεν ακούμπησε η μπάλα στον Μακέντα, όσο ακουμπούσε στον Καμπετσή.
Ασφαλώς, ήταν το πρώτο παιχνίδι του Ιταλού, έβαλε ένα υπέροχο γκολ, που χάρισε την νίκη στην ομάδα του, ήταν μαχητικός, όμως δεν επέτρεψε να ακουμπήσουν οι συμπαίκτες του τη μπάλα σε αυτόν στον βαθμό που γίνεται όταν παίζει φορ ο Αργύρης Καμπετσής.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΑΠΕΙΡΙΑ
Σίγουρα τα παιδιά του Δώνη είναι άπειρα και κάποια στιγμή θα τους κοστίσει...
Απειρία που φαίνεται σε ειδικές καταστάσεις, στο γεγονός δηλαδή που δεν διαμαρτύρονται για το τέρμα που δέχονται, που εύκολα αν θα καταλάβαινε ο διαιτητής πως έχει έρθει ο Διούδης σε επαφή με αντίπαλο θα το ακύρωνε.
Σε μία φάση που ασφαλώς έχουν ευθύνη ο εκπληκτικός Μαυρομάτης, ο Ινσούα και πάνω από όλα ο Διούδης που βγήκε με το γόνατο, δεν έβαλε τα χέρια του στη μπάλα και δεν έκανε κάποια πειστική κίνηση ώστε να ακυρωθεί το γκολ, κάτι που λίγο αργότερα συνέβη με τον Βελλίδη.
ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΗ ΝΙΚΗ
Ο Παναθηναϊκός στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο επιστράτευσε μία λογική που δεν την έχουμε συνηθίσει από την ομάδα του Δώνη, όμως αν θες να κάνεις ανανέωση και να μην μένεις στις εντυπώσεις, αλλά να νικάς πρέπει να ξέρεις πότε χρειάζεται να πολεμήσεις για αυτό που έχεις κατακτήσει.
Με πολύ αγώνα κατάφεραν να γυρίσουν το παιχνίδι. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες, ο άνεμος κόντρα και ο Πετράκης πήγε σε πιο επιθετικό σύστημα ρίχνοντας στην μάχη τους μπαρουτοκαπνισμένους Αθανασίαδη, Μυστακίδη και Κιούζικ. Μαζί με την παρουσία του Κρίζμαν ήταν ένα σχήμα υπερβολικά επιθετικό με σκοπό να εκμεταλλευτεί, να πιέσει την απειρία των παικτών του Παναθηναϊκού και να εκμεταλλευτεί κάποιο λάθος. Ο Δώνης, όμως, δεν είναι από τους προπονητές που σταυρώνουν τα χέρια και κοιτάνε. Αντιθέτως, κοουτσάρει και κάνει από πλευράς του ό, τι μπορεί για να βοηθήσει τους παίκτες του να κερδίσουν, απάντησε λοιπόν με 5-4-1 για να κλειδώσει τον "άσο".
Ο Παναθηναϊκός έμεινε χαμηλά με τρία στόπερ, διαχειρίστηκε ήρεμα όλες τις σέντρες. Ο Δώνης έδειξε σαν να καταλαβαίνει πως θα κινδύνευε περισσότερο η ομάδα του αν γινόταν κάποιο λάθος στη δική της κατοχή και κατάφερε να το αποφύγει. Κατέβασε τα μέτρα, έβαλε έναν επιπλέον κεντρικό αμυντικό, μείωσε την κατοχή, προσπάθησε να βρει τρίτο τέρμα από αντεπίθεση. Δέχτηκε μόνο ένα σουτ από τον Αθανασιάδη, εκτός περιοχής, και πήρε μία τεράστια νίκη. Καθώς ήταν η πρώτη σε ένα παιχνίδι που στράβωσε, αποδεικνύοντας και στους πιο δύσπιστους πως κερδίζει επειδή παίζει καλά και όχι επειδή του πάνε όλα καλά.