Ο Παναθηναϊκός μετρά μόλις έναν βαθμό, σε τέσσερα εντός έδρας παιχνίδια. Είναι δύσκολο να χωνευτεί, πως αν βγάλουμε το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, που είναι ειδικών συνθηκών, στα εντός έδρας παιχνίδια με ΟΦΗ, Ξάνθη και Λάρισα, μετρά τρεις ήττες. Με όποιον τρόπο να έχουν έρθει αυτές, ο απολογισμός είναι ταπεινωτικός.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΟΔΟΣ

Δεν μου αρέσει να κρίνω αποκλειστικά από το αποτέλεσμα. Ασφαλώς και το αποτέλεσμα είναι ο στόχος και δεν γίνεται να το αγνοείς, όμως υπάρχουν και κάποιες ημέρες, που η μπάλα σου γυρνά την πλάτη. Το συγκεκριμένο παιχνίδι στράβωσε για την ομάδα του Δώνη, που δεν άξιζε να φύγει από το γήπεδο χωρίς να πάρει ούτε έναν βαθμό.

Η αλήθεια είναι, πως η πραγματικότητα που δημιουργεί αυτή η νέα εντός έδρας ήττα για την ομάδα του Δώνη είναι σκληρή, όμως η εικόνα της δεν θυμίζει το συνονθύλευμα που είδαμε με τον ΟΦΗ, ούτε η εμφάνιση ήταν τόσο βαρετή και άναρχη όπως στο παιχνίδι με την Ξάνθη. Η πρόοδος, η ενέργεια, αλλά και η θέληση που δημιουργείται από την αλλαγή πλεύσης και από την παρουσία νεαρών Ελλήνων ποδοσφαιριστών, έγινε εμφανής για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι.

Υπήρξαν θετικά πράγματα, τα οποία βγήκαν, που θα βοηθήσουν τον Παναθηναϊκό στην συνέχεια, η εικόνα των δύο τελευταίων παιχνιδιών δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση, το έκτρωμα που παρουσίασε ο σύλλογος τις πρώτες αγωνιστικές.

Όταν έχει έναν αντίπαλο, που αν έχει προβάδισμα συνηθίζει να αμύνεται χαμηλά και έχει τον ποιοτικότερο ποδοσφαιριστή του γηπέδου στην ενδεκάδα, τον κεντρικό χαφ μπορεί να τρέξει περισσότερο από τους δικούς σου και έναν αξιόλογο τερματοφύλακα, είναι μεγάλο πρόβλημα να μείνεις πίσω στο σκορ στην πρώτη φάση του αγώνα.

ΠΙΕΣΕ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΧΤΗΚΕ ΛΙΓΕΣ ΦΑΣΕΙΣ

Ο Παναθηναϊκός, πλήρωσε ακριβά ένα λάθος της άμυνας του στην πρώτη φάση του αγώνα και βρέθηκε να κυνηγάει. Σε αντίθεση με αυτά που βλέπαμε σε παρόμοιες συνθήκες, αυτήν την φορά δεν λειτούργησε άναρχα, τουναντίον κατάφερε σταθερά να κερδίζει μέτρα, να κλέβει μπάλες, να μένει ψηλά και να εγκλωβίζει τον αντίπαλο του. Δεν μπορώ να εξετάσω μόνο το αποτέλεσμα και να μην τονίσω, πως σε αυτό το σημείο υπήρχε μία μεγάλη πρόοδος. Ξέρω πως δεν αρέσει στον κόσμο της ομάδας αυτό που διαβάζει, καθώς αυτόματα αντιλαμβάνεται, πως δεν αντιμετωπίζω τον Παναθηναϊκό, σαν ομάδα του πραγματικού του μεγέθους.

Η αλήθεια όμως είναι, πως αν το έκανα αυτό, ή θα πούλαγα εκδούλευση η απλά θα επέλεγα να παίξω με το θυμικό του κόσμου του. Δεν μπορώ να το κάνω. Θυμάμαι τα προηγούμενα του, παιχνίδια, τον τρόπο που αγωνιζόταν η ομάδα και την δυσκολία, που είχε να κερδίσει μέτρα, δίχως να χάσει την αμυντική της συνοχή και δεν μπορώ να μην χειροκροτήσω το γεγονός πως πίεσε μέχρι το τέλος και δέχτηκε ελάχιστες φάσεις.

Οδήγησε την ΑΕΛ σε παιχνίδι μισό γηπέδου, στο πρώτο ημίχρονο δεν δέχτηκε ούτε μία επίθεση και στο τελευταίο κομμάτι του, κέρδιζε με μεγάλη ευκολία την μπάλα. Ασφαλώς και έλλειψε η σωστή τελική επιλογή. Πρέπει να έχεις ποιότητα η τύχη για να μπορέσεις να ξεκλειδώσεις μία ομάδα που αμύνεται μαζικά, έχει εμπειρία και έχει εκπαιδευτεί σε τέτοιες καταστάσεις, ο Παναθηναϊκός δεν είχε τίποτα από τα δύο.

ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΖΗΤΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟ ΝΑ ΔΕΙ ΤΗΝ ΦΑΣΗ

Σκόραρε με τον Καμπετσή, αλλά το τέρμα του ακυρώθηκε σωστά και με το νεαρό επιθετικό είχε την μεγαλύτερη ευκαιρία του, στο πλασέ που κόβει με το πίσω πόδι στήριξης ο Μόρας.

Δεν νομίζω, πως χρειάζεται να σταθώ περισσότερο στο τέρμα του Καμπετσή, πρέπει να θες να κοροϊδέψεις είτε τον εαυτό σου, είτε τον κόσμο για να μην αντιλαμβάνεσαι πως δεν είχε το δικαίωμα να παίξει την μπάλα ο Δώνης από την στιγμή που βρισκόταν στα χέρια του τερματοφύλακα. Είναι θέμα κανονισμού, το λάθος ήταν που δεν πήρε την απόφαση από μόνο του το VAR και ζήτησαν στον Σιδηρόπουλο να πάει να δει ο ίδιος την φάση.

Ασφαλώς και στο δεύτερο ημίχρονο, είδαμε άλλη μία διαιτησία, που δείχνει καθαρή έλλειψη σεβασμού προς τον σύλλογο. Δεν δόθηκαν πεντακάθαρα φάουλ υπερ του Παναθηναϊκού και ασφαλώς ο τρόπος που σφύριξε το παιχνίδι ο διαιτητής, βοήθησε την ΑΕΛ να κρατήσει το αποτέλεσμα. Δεν μπορεί όμως να γίνει καμία συζήτηση για το φάουλ του Δώνη, τουλάχιστον σε ξεκάθαρες φάσεις να μπορούμε να βρίσκουμε μία άκρη. "Ο τερματοφύλακας δεν μπορεί να μαρκαριστεί όταν έχει τον έλεγχο της μπάλας" αναφέρει ο κανονισμός, ο Κρίστινσον είχε πιάσει την μπάλα και με τα δύο χέρια, οπότε η οποιαδήποτε παρεμπόδιση είναι φάουλ.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΔΙΚΟ

Ας φύγουμε όμως από την διαιτησία του Σιδηρόπουλου, που ήταν πράγματι άθλια και εις βάρος των γηπεδούχων. Η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν βελτιωμένη σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια και σε αυτό το κομμάτι βοήθησαν σημαντικά και οι δύο ακραίοι μπακ, που έδιναν ισορροπία στις πλευρές, είχαν σωστές αμυντικές αντιδράσεις και κοψίματα στον χώρο που δημιουργούσαν προϋποθέσεις. Απειλούσαν, χωρίς να καταφύγουν στις υπερβολές και σε τακτικές υπερβάσεις, που δημιουργούσαν αμυντικά κενά, όπως σε αρκετά φετινά παιχνίδια, οι Ινσούα, Γιόχανσον.

Επειδή πολλές φορές το ποδόσφαιρο γίνεται άδικο άθλημα, ο Παναθηναϊκός το παιχνίδι το έχασε, από ένα λάθος του Χατζηθεοδωρίδη.

ΤΟ ΚΟΟΥΤΑΣΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΩΝΗ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΕ ΤΗΝ ΑΕΛ

Πριν γίνει το 0-2, είχε προηγηθεί μία λανθασμένη αλλαγή, που στην συνέχεια οδήγησε σε ένα κοουτσάρισμα, τον Γιώργο Δώνη, που δεν βοήθησε την ομάδα του.

Δεν είχε καμία λογική, τόσο νωρίς με τον Παναθηναϊκό να είναι πίσω στο σκορ, να βγάλει από το γήπεδο τον Καμπετσή. Τον ποδοσφαιριστή, που ήδη είχε σκοράρει, δεν φταίει αυτός που το τέρμα ακυρώθηκε, που είχε χάσει την μεγαλύτερη ευκαιρία του Παναθηναϊκού, μέχρι εκείνη την στιγμή, ήταν μέσα στις φάσεις και συμμετείχε στο χτίσιμο των επιθέσεων.

Καταλαβαίνω πως ο προπονητής, ήθελε να βάλει στο γήπεδο τον έμπειρο του επιθετικό, καθώς ήλπιζε σε μία ποιοτική τελική επιλογή αυτοπεποίθησης και κλάσης που δεν ερχόταν, όμως είχαν δημιουργηθεί όλες οι συνθήκες για να παίξει με δύο επιθετικούς. Ο Παναθηναϊκός έχανε μέσα στο γήπεδο του και ο αντίπαλος από πολύ νωρίς είχε κατεβάσει πολύ χαμηλά τις γραμμές. Από την στιγμή που έχεις πετύχει να κερδίσεις τα μέτρα και φαινόταν πως ήταν και μία επιλογή του αντίπαλου κόουτς, έμοιαζε σαν μονόδρομος το να καταφύγει στην λύση των δύο επιθετικών.

ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΕΑ

Δεν είχε λογική να κρατήσει εκτός αποστολής τον Περεα. Δεν βοήθησε τον Παναθηναϊκό, η απόφαση του Δώνη, να βγάλει τον ποδοσφαιριστή που ήταν μέσα στις φάσεις και να επιλέξει να κρατήσει μέχρι τέλους στον πάγκο τον Περέα. Η αντίπαλη άμυνα, έπρεπε να κουραστεί, να υποφέρει περισσότερο, έχοντας και τον Μακέντα, δίπλα στον Καμπετσή και στην συνέχεια, να έπαιρνε ο Περέα την θέση, του Έλληνα νεαρού, αν βρισκόταν στον πάγκο.

Υπάρχουν αρκετές αποφάσεις του Δώνη με το ρόστερ της ομάδας που δεν μπορώ να τις κατανοήσω. Ξαφνικά, επιλέγει να εξαφανίσει ποδοσφαιριστές, από μία του σκέψη. Φοβόταν τον Περέα για βασικό στην κορυφή, επειδή το παιδί είναι ακατέργαστο και δεν μπορεί να συμμετέχει στο χτίσιμο των συνεργασιών. Τον έβαλε αναγκαστικά λόγω της φόρας που του δημιούργησε η εμφάνιση στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και του τραυματισμού Μακέντα στην Νέα Σμύρνη.

Δεν πρέπει να το εκτίμησε ο τεχνικός, όμως από πλευράς ενέργειας και έντασης κέρδισε πολλά με την παρουσία του Περέα πάνω στα στόπερ του Πανιωνίου, πράγματι όμως λόγω έλλειψης ποιότητας και παραστάσεων, χάλασε κάποιες φάσεις. Από εκείνο το παιχνίδι και μετά έπαιξε λίγο στον αγώνα με την Ξάνθη που προτίμησε ο προπονητής να βάλει τον Κολοβό στην κορυφή της επίθεσης, για να μην ξεκινήσει τον άτεχνο Περέα και στην συνέχεια είχαμε... Κόπερφιλντ. Τον εξαφάνισε. Δεν τον χρησιμοποίησε λεπτό, ούτε στο Περιστέρι, ούτε με την ΑΕΛ.

ΚΟΛΟΒΟΣ ΑΝΤΙ ΠΕΡΕΑ

Στο Περιστέρι είχε λογική, κέρδιζε ο Παναθηναϊκός έμεινε η ομάδα από δυνάμεις, οπότε ήταν κατανοητό να μπει ο Κολοβός να κρατήσει λίγο μπάλα. Στο χθεσινό παιχνίδι όμως είναι παράλογο να προτιμά τον Κολοβό από τον Περέα. Δεν αντιλαμβάνομαι πως γίνεται να ξεχνάει ο προπονητής, πόσα πράγματα έχει δώσει ο Περέα μπαίνοντας σαν δεύτερος επιθετικός, σε παιχνίδια που η υπόλοιπη ομάδα ήταν άθλια.

Με ποια λογική ενώ έχεις έναν ποδοσφαιριστή που είναι έτοιμος να δώσει ενέργεια, αθλητικά προσόντα, ζωή στην ομάδα σου, που σου έχει προσφέρει στο πρόσφατο παρελθόν, επιλέγεις, κάποιον που δεν σου έχει δώσει το παραμικρό. Που παίρνει την μία ευκαιρία μετά την άλλη και δεν έχει δώσει στην ομάδα τίποτα. Δεν έχει άλλωστε ούτε το σώμα, ούτε τα αθλητικά προσόντα ο Κολοβός, που θα του επέτρεπαν να δώσει κάποια βοήθεια με τα δεδομένα που είχαν δημιουργηθεί.

Ο Γιώργος Δώνης, δεν βοήθησε τους παίκτες του με το κοουτσάρισμα του, να εκμεταλλευτούν το γεγονός πως η ΑΕΛ, επέλεξε από νωρίς να μείνει χαμηλά, πως οι παίκτες του κέρδιζαν με μεγάλη συχνότητα την μπάλα έγκαιρα και έχτιζαν δεύτερες και τρίτες επιθέσεις, είχαν δημιουργηθεί όλες οι προϋποθέσεις, για να γεμίσει με κορμιά που θα κούραζαν τα αντίπαλα στόπερ την περιοχή και δεν το έκανε.

ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ

Ασφαλώς και περισσότερο εκτέθηκε με την απαράδεκτη αντίδραση για την εμπειρία του, αλλά και για το ήθος και την σοβαρότητα που αποδεδειγμένα τον διακρίνει. Πρόκειται για έναν πολύ σοβαρό επαγγελματία, που αυτήν την εποχή, σαν μέγεθος είναι πάνω από τα στάνταρ της ομάδας που κοουτσάρει. Δεν επιτρέπεται για το επίπεδο του, να επηρεάζεται και να χάνει τον αυτοέλεγχο του, η ομάδα τον χρειαζόταν συγκεντρωμένο για να την βοηθήσει να πάρει κάτι από το παιχνίδι.

Καταλαβαίνω πως είναι άσχημο να ακούς να βρίζουν το παιδί σου όταν τον κάνεις αλλαγή και ακόμα χειρότερο όταν νιώθεις πως το παιδί σου σηκώνει ένα μεγαλύτερο βάρος, γιατί δουλεύει με σένα, όμως εκείνη την στιγμή, είσαι προπονητής του και όχι πατέρας του.

Επίσης ο Γιώργος Δώνης είναι χρόνια στα γήπεδο, ξέρει πως όλα αυτά είναι μέρος του επαγγέλματος, είναι σαν να κάνω στο ραδιόφωνο και να χάνω τον έλεγχο της εκπομπής την εκπομπή για να αρχίζω να βρίζω έναν συγκεκριμένο ακροατή στον αέρα, επειδή μου έστειλε ένα υβριστικό μήνυμα. Δεν γίνεται να αφήσεις τον εαυτό σου, να επηρεάζεται από γεγονότα, που γνωρίζεις πως θα αντιμετωπίσεις στο επάγγελμα που έχεις διαλέξει να χάνεις.

Ο Γιώργος Δώνης, προς τιμήν του το κατάλαβε και το παραδέχτηκε, είναι όμως κάτι που απαγορεύεται για το δικό του μέγεθος να επαναληφτεί.

Ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει τον Πανιώνιο στην Νέα Σμύρνη και δεν ένιωσα την ανάγκη, να γράψω ούτε ένα καλό λόγο. Τόνισα τα χάλια του αντιπάλου, την χαμηλή ποιότητα του παιχνιδιού και το μέλλον με δικαίωσε. Κανένα παιχνίδι δεν έχασε τόσο οριακά ο Πανιώνιος, όπως αυτό με τον Παναθηναϊκό, ο συγκεκριμένος αγώνας, έμοιαζε με μία μάχη των δύο χειρότερων ομάδων του πρωταθλήματος.

ΕΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ

Στο παιχνίδι με την ΑΕΛ, ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχασε, όμως υπάρχουν πράγματα για να κρατήσει. Τα νέα παιδιά, έχουν βάλει ενέργεια, ένταση και ένα πείσμα μία θέληση που έλειπε για ένα μεγάλο διάστημα από την ομάδα. Είναι η πρώτη φορά σε φετινό παιχνίδι, που κατάφερε να κρατήσει για τόσο μεγάλο διάστημα σε χαμηλά μέτρα με ασφάλεια αντίπαλο. Που είδαμε τον Παναθηναϊκό, να κερδίζει μπάλες ξανά και ξανά και να φτιάχνει δεύτερες και τρίτες επιθέσεις. Δεν γίνεται να κρίνουμε μόνο από το αποτέλεσμα. Σίγουρα έγιναν λάθη, όμως αρχίζει και αποκτά ξανά η ομάδα λογική και συγκεκριμένο σχέδιο.

Με παρέμβαση του ιδιοκτήτη, υπάρχει επιστροφή στο πλάνο για ανάδειξη Ελλήνων ποδοσφαιριστών και με αυτήν την λογική η ομάδα αρχίζει και βρίσκει ζωή, η εικόνα της δείχνει πως τα αποτελέσματα θα γίνουν καλύτερα. Φέτος η ΑΕΛ, είναι ομάδα 6άδας, στο γήπεδο έχει ποιότητα και εμπειρία, που λείπει από το ρόστερ του Παναθηναϊκού. Στο ΟΑΚΑ, μπορεί να κέρδισε, όμως έπαιξε σαν χειρότερη ομάδα. Αν είναι να χάσεις, από την ΑΕΛ, κυριάρχησε πίεσε, βάλε νέους ποδοσφαιριστές και χάσε, μέσα από μία λογική που δεν προσβάλει τον σύλλογο. Μέσα από αυτήν την λογική θα έρθουν και νίκες.