Οι μπέμπηδες του Δώνη ένιωσαν τι θα πει πίεση: να μην τους βγαίνει το παιχνίδι, ο αντίπαλος να είναι σε θέση να βγάζει περισσότερη ένταση και επιθετικότητα συνολικά στις επαφές, υπέφεραν αλλά βγήκαν για ακόμα μία φορά όρθιοι.

Το παιχνίδι στην Τρίπολη εξ'ορισμού ήταν το πιο δύσκολο, από όσα είχαν δώσει οι παίκτες του Δώνη μέχρι σήμερα. Η ομάδα του Παντελίδη διαθέτει ποιότητα, φυσική κατάσταση, έχει την ικανότητα να πιέσει ψηλά και είναι αδικημένη από τους βαθμούς που έχει μαζέψει και ήθελε πάση θυσία την νίκη.

ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ ΤΟ 3-5-2

Ο τεχνικός του Παναθηναϊκού αποφάσισε μία διαφορετική προσέγγιση. Προτίμησε να ξεκινήσει τον Στάικο στον άξονα αντί του Μπουζούκη, να πάει σε καθαρό 3-5-2, ώστε να μπορέσει να αντιπαρατεθεί στην δύναμη που έχει ο άξονας του Αστέρα. Ο ίδιος ο Δώνης δήλωσε στο τέλος πως ο τραυματισμός του Στάικου του χάλασε τα σχέδια, στην πράξη όμως υπήρχε σοβαρό θέμα στην κατοχή μπάλας με την συγκεκριμένη διάταξη. Πρόβλημα που φάνηκε να λύνεται από το 24ο λεπτό μέχρι το τέλος του ημιχρόνου, όταν η είσοδος του Μπουζούκη μετέτρεψε τη διάταξη σε 3-4-3. Στο συγκεκριμένο διάστημα ο Παναθηναϊκός ισορρόπησε, πήρε περισσότερο μπάλα, είχε πλάτος στο παιχνίδι του, δεν κατάφερε να δημιουργήσει κάποια σημαντική ευκαιρία, έδειξε όμως με το 3-4-3 να πατά καλύτερα και να μπορεί να είναι πιο ανταγωνιστικός.

Η ΠΙΚΡΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ

Το δεύτερο όμως ημίχρονο είχε διαφορετική εικόνα, οι παίκτες του Παντελίδη μπήκαν πολύ δυνατά στο δεύτερο ημίχρονο. Συνολικά είχαν την ικανότητα να πιέζουν ψηλά με πολλή ένταση, να μην αφήνουν τον Παναθηναϊκό να έχει ήρεμη κατοχή, να μην του επιτρέπουν να κάνει κάθετο παιχνίδι από τον άξονα και να τον οδηγούν σε λάθη. Επένδυσαν στον πλεονέκτημα που έπαιρναν όταν κέρδιζαν την μπάλα και με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν μετά από πολιορκία να ανοίξουν το σκορ. Το δεύτερο ημίχρονο μέχρι να πάει ο Δώνης σε 4-4-2 και να παίξει το τελευταίο του χαρτί άνηκε στους παίκτες του Αστέρα. Ο Παντελίδης για ακόμα, μία φορά φεύγει με την ικανοποίηση πως η δουλειά που κάνει βγαίνει στο γήπεδο, αλλά και με την πίκρα πως η ομάδα του δεν πήρε αυτό που άξιζε. Η αλήθεια πάντως είναι πως η δουλειά που γίνεται "βγάζει μάτι".

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να είναι μία άπειρη ομάδα με νέους παίκτες, αλλά είναι ένα σύνολο με καλή δημιουργία, ικανό να βγάζει συνεργασίες. Ο Αστέρας όμως με τον τρόπο που πίεσε, στα μέτρα που ξεκινούσε το πρέσινγκ του, την ένταση που έβαζαν οι ποδοσφαιριστές του στο μαρκάρισμα και την άμεση επίθεση μόλις κέρδιζαν την μπάλα, στην κυριολεξία τον αποσυντόνισαν. Ο Παναθηναϊκός βγήκε από το παιχνίδι του, δεν μπορούσε ο αγώνας στην Τρίπολη να είναι μία συνέχεια των προηγούμενων και η αίσθηση μου είναι πως ο κύριος λόγος ήταν πως βρήκαν ένα πολύ καλό, γυμνασμένο αντίπαλο. Ο Αστέρας μπορεί να έχει μόλις 4 βαθμούς, αλλά με την εικόνα που βγάζει στο γήπεδο είναι σίγουρο πως στο τέλος θα βρίσκεται εκεί που αξίζει.

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΔΙΟΥΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

Σε μεγάλο ποσοστό ο βαθμός ανήκει στον Διούδη που κράτησε το σκορ στο επίπεδο του 1-0, ήταν με διαφορά το καλύτερο του παιχνίδι στον Παναθηναϊκό και πιθανότατα ο πρώτος βαθμός που του έδωσε. Ο Παναθηναϊκός δικαιούται χειροκρότημα, γιατί σε ένα παιχνίδι που δέχτηκε πολλά χτυπήματα, έχασε πολλές μάχες και δεν μπορούσε να το παίξει όπως ήθελε, έμεινε όρθιος. Προσπαθούσε να βρει τον τρόπο, να κρατήσει μπάλα και να φτιάξει επιθέσεις, δεν τα κατάφερνε, δεν του επέτρεπε ο αντίπαλος και από την στιγμή που δεν χάθηκε η επαφή με το σκορ και το αποτέλεσμα ήταν στο 1-0, ο Δώνης έπαιξε το τελευταίο του χαρτί, βάζοντας τον Καμπετσή δίπλα στον Μακέντα και πηγαίνοντας σε καθαρό 4-4-2.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΡΤΙ

Το γεγονός πως μπήκε και δεύτερος παίκτης (Καμπετσής) ανάμεσα στα στόπερ του Αστέρα, έδωσε την δυνατότητα να έρθει τρείς φορές σε επαφή με την μπάλα, ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού μέσα στην περιοχή του Αστέρα, κάτι που δεν είχε συμβεί, όσο στην επίθεση βρισκόταν μόνο ο Μακέντα. Η πρώτη επικίνδυνη στιγμή ήρθε στο 85ο λεπτό, όταν ο Χατζηγιοβάνης βρήκε με παράλληλη σέντρα από δεξιά τον Καμπετσή μέσα στην περιοχή και η πραγματική στιγμή απειλής λίγο αργότερα με την κεφαλιά του Καμπετσή στο δοκάρι. Φάση που προήλθε από πανέξυπνη μεγάλη μπαλιά του Διούδη, ενώ ο Παναθηναϊκός ήταν σε πίεση, δείγμα πως είχε απόλυτη διαύγεια για να πασάρει προς τον Ινσούα. Το τρέξιμο και η σέντρα ακριβείας του Αργεντινού στη συγκεκριμένη φάση δεν μας τα είχε δείξει ότι ανήκουν στο ρεπερτόριό του... Η τρίτη φορά έφερε και την ανατροπή του Χατζηγιοβάννη.

ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ

Ο Παναθηναϊκός συνολικά δεν είχε τον τρόπο να μπει όπως στα προηγούμενα παιχνίδια στην περιοχή του Αστέρα, δεν μπορούσε να επιτεθεί κάθετα, να περάσει την μπάλα ανάμεσα στις γραμμές του Αστέρα και αναγκαστικά πήγαινε στα πλάγια και έψαχνε σέντρες. Δεν ήταν καλός, δεν είχε τρόπο. Όμως πάλεψε, δεν παραδόθηκε, έφαγε χτυπήματα, υπέφερε, έμεινε όρθιος και δικαιώθηκε. Μέχρι σήμερα, έχει πετύχει πολύ πιο όμορφα τέρματα α πό το γκολ του Μακέντα που μπήκε με πέναλτι, όμως αυτός ο βαθμός είναι και ο πιο ουσιαστικός. Ο περσινός Παναθηναϊκός αυτά τα παιχνίδια τα παρατούσε, δεν είχε το ψυχικό σθένος, την αυτοπεποίθηση για να πολεμήσει. Η ομάδα του Δώνη όμως έμεινε ζωντανή και είμαι σίγουρος πως παρότι δεν έπαιξε καλά, ακόμα και αν δεν ερχόταν η ισοφάριση ο κόσμος που ταξίδεψε για να πάει να την υποστηρίξει, θα την χειροκροτούσε με θέρμη, γιατί έβλεπε παιδιά που πάλευαν, που προσπαθούσαν όσο μπορούσαν. Έδιναν μάχες, έχαναν περισσότερες μάχες απ' όσες κέρδιζαν, όμως πολεμούσαν και στο τέλος πήραν κάτι περισσότερο από αυτό που άξιζαν στο ματς.

Ήδη αυτά τα παιδιά έχουν κάνει πολλά για τον Παναθηναϊκό. Σήκωσαν κόσμο από τον καναπέ του, θύμισαν στον φίλο του Παναθηναϊκού πως είναι να είσαι περήφανος για την ομάδα σου, να χαίρεσαι γι' αυτό που βλέπεις. Γιατί η αλήθεια είναι πως όταν βλέπεις ενέργειες όπως αυτή που έκανε ο Μπουζούκης στην προσπάθεια για να δημιουργηθεί προϋπόθεση επίθεσης στο 84ο λεπτό που ξεκίνησε από την περιοχή του Παναθηναϊκού και τέλειωσε με φάουλ στην σέντρα, δεν μπορείς να μην νιώθεις "γεμάτος". Γιατί είναι μία ενέργεια που έρχεται από τον συνδυασμό ποιότητας, ατομικού ταλέντου, αλλά και ψυχής. Και αυτά τα παιδιά στην Τρίπολη, πήραν έναν μεγάλο βαθμό, γιατί έκαναν κατάθεση ψυχής σ' ένα παιχνίδι που έχασαν πολλές μάχες.