Οι ποδοσφαιριστές του Δώνη, αντέδρασαν. Σε ένα ντέρμπι που φάνταζε επικίνδυνο από πολλές απόψεις, ο Παναθηναϊκός στάθηκε στο ύψος του. Υπήρχε για τους γηπεδούχους ένα πολύ ισχυρό κίνητρο: Να σώσουν την υπερηφάνεια τους και αυτό το κίνητρο απέναντι σε έναν "ψηλωμένο" από τη μεγάλη εμφάνιση με αντίπαλο την Τότεναμ μεσοβδόμαδα.

Δεν είχε καμία σχέση η εικόνα του Παναθηναϊκού στο ματς κόντρα στον Ολυμπιακό, με αυτή των προηγούμενων παιχνιδιών. Δεν είχε καμία σχέση ο Ολυμπιακός που έχουμε δει στα ευρωπαϊκά ματς, με την εικόνα που παρουσίασε στο Ολυμπιακό Στάδιο.

ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΠΛΑΝΟ

Από το πρώτο λεπτό φάνηκε πως αυτό το ντέρμπι δεν αποτελεί συνέχεια των περασμένων αγώνων. Οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού είχαν κοντά τις γραμμές, πάθος στο αμυντικό σκέλος, μία τακτική προσέγγιση που είχε ως στόχο να μην αφήσουν ποτέ το αμυντικό τους δίδυμο απομονωμένο από την υπόλοιπη ομάδα. Οι γραμμές κοντά και οι κοντινές πάσες από την τελευταία γραμμή άμυνας κομμένες.

Ο Γιώργος Δώνης κατέβασε τον Παναθηναϊκό με ένα πειθαρχημένο 4-4-1-1. Έφερε τον Κολοβό, πίσω από τον Μακέντα, κατέβασε τα μέτρα πολύ χαμηλά, πέρασε δύο χαφ: Ζαχίντ, Μπουζούκη στις πλευρές. Ο αρχικός στόχος ήταν να παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός ένα σύνολο με συνοχή. Από εκεί και πέρα, γρήγορα έγινε φανερό πως οι παίκτες του Δώνη πάλευαν περισσότερο από αυτούς του Μαρτίνς.

ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΕΙΛΗΣΕΙ

Στο πρώτο ημίχρονο, όμως, δεν γινόταν να ψάξει κάτι επιθετικά. Εμοιαζε σαν μία φιλότιμη προσπάθεια μίας ομάδας χωρίς ταλέντο, δίχως δυνατότητες. Ακραίοι επιθετικοί να δημιουργήσουν ρήγματα δεν υπήρχαν, ενώ ο "βαρύς" Κολοβός, δεν μπορούσε να βοηθήσει στον κομβικό ρόλο που είχε πίσω από τον Μακέντα. Τη διαφορά την έκανε η είσοδος του Περέα στη βασική ενδεκάδα.

Ο ΠΕΡΕΑ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Είναι απορίας άξιο, πώς γίνεται και ο μοναδικός ποδοσφαιριστής, που η παρουσία του είναι μία διαρκή απειλεί για τις αντίπαλες άμυνες, να μην έχει γίνει ακόμα βασικός. Σε κάθε περίπτωση, αποδείχθηκε πως ένα ημίχρονο ήταν αρκετός χρόνος, για να αλλάξει την ιστορία του πρώτου ντέρμπι που αγωνίστηκε. Από την πρώτη φάση έγινε κατανοητό πως μπήκε ένας επιθετικός που θα κουράσει την αντίπαλη άμυνα, πως βρέθηκε σημείο αναφοράς και ένα όπλο στο γήπεδο. Να είμαστε ειλικρινείς, η προσπάθεια όλων των ποδοσφαιριστών του Δώνη ήταν αξιέπαινη αν συνέχιζε ο προπονητής του να κρατά αυτό το θηρίο στο πάγκο, ο Ολυμπιακός θα έφευγε με ένα άνετο διπλό, χωρίς να κάνουν οι παίκτες του προσπάθεια να ιδρώσουν.

ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΜΕ ΟΛΟΥΣ

Ο Περέα ήταν αυτός που είχε την ενέργεια, την ικανότητα να εκμεταλλευτεί πως οι αντίπαλοι, δεν παίζουν στην ένταση που θα έπρεπε. Ανέδειξε την ραθυμία της άμυνας του Ολυμπιακού, τα βαριά πόδια και το χαλασμένο μυαλό. Πήγαινε παντού. Δεξιά αριστερά. Έδωσε μάχες και διαπληκτίστηκε με όλους. Με τον Σεμέδο, τον Μεριά, τον Τσιμίκα, τον Ομάρ, τον Μπουχαλάκη. Σε όλες τις φορές που ταλαιπώρησε τους αμυντικούς του Ολυμπιακού, υπήρχε ένα κοινό στοιχείο, πάντοτε οι αμυντικοί έβγαιναν δεύτεροι και σε λάθος χρόνο στην μπάλα. Δεύτεροι οι αμυνόμενοι του Ολυμπιακού, πρώτος ο Περέα. Σημασία είχε πως το παιχνίδι άλλαξε και ο πιτσιρίκος έκανε τον Παναθηναϊκό, πραγματικά υπολογίσιμο.

ΦΟΒΙΣΕ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΝΣ

Κέρδισε όλες τις μάχες, έδωσε μέτρα και αυτοπεποίθηση στους συμπαίκτες του. Φόβισε τον Μαρτίνς. Οδήγησε τον Πορτογάλο προπονητή να κάνει αυτό που δεν έκανε με την Τότεναμ. Αλλαγές διαχείρισης, αμυντικές αλλαγές. Έβλεπε πως η μπάλα έφθανε εύκολα στον Περέα και άλλαξε την τακτική του πηγαίνοντας σε 4-3-3, παίζοντας με καθαρό 6αρι. Ασφαλώς, και τίποτα δεν άλλαξε καθώς ο μικρός έβγαινε διαρκώς στα άκρα. Αυτό που άλλαξε όμως ήταν πως ο Πορτογάλος τεχνικός φοβήθηκε να κάνει προσπάθεια να κερδίσει η ομάδα του, μέσα από ανωτερότητα. Να πάει σε κινήσεις που θα δημιουργήσουν συνθήκες για ένα δεύτερο τέρμα.

ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟΝ ΕΛ ΑΡΑΜΠΙ

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν μπήκε πιο νωρίς στο παιχνίδι ο Ελ Αραμπί. Ασφαλώς και ο Μαρτίνς κάνει εκπληκτική δουλειά και δικαιούται να πάρει αποφάσεις, ακόμα καιν να κάνει λάθη. Ήταν όμως το πρώτο φετινό παιχνίδι, που το τέλος του, σου αφήνει την αίσθηση πως ήταν σε άσχημη ημέρα.

Ειδικά όταν ο Γιώργος Δώνης έπαιξε το τελευταίο του χαρτί και στο γήπεδο, υπήρχε ένα σχήμα με μπόλικο ρίσκο, που δεν θα μπορούσε να αντέξει τις γρήγορες επιθέσεις του αντιπάλου. Ένα 4-4-2 με Μολό, Μπεκ στις πλευρές. Με δύο φορ και τους Μπουζούκη, Κουρμπέλη στον άξονα.

Όταν είσαι καλύτερος, αυτή τη λογική την εκμεταλλεύεσαι χτυπώντας με ταχύτητα στο χώρο. Ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε, δεν είχε τρεξίματα. Ο προπονητής με το 4-3-3 την κράτησε λίγο πιο χαμηλά την ομάδα. Ο Ελ Αραμπί έμεινε στον πάγκο. Δόθηκε, λοιπόν, το δικαίωμα στον Παναθηναϊκό να παλέψει για να διεκδικήσει με ένα επιθετικό σχήμα το γκολ της ισοφάρισης και αυτό έγινε, ξανά από πέναλτι, ξανά από λανθασμένη αντίδραση του Μεριά.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΥΣΕΙ Ο ΜΑΡΤΙΝΣ

Από κανέναν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πως οι ποδοσφαιριστές του Δώνη είχαν διάθεση να προσπαθήσουν πολύ περισσότερο από αυτούς του Μαρτίνς.

Μετά το παιχνίδι με την Τότεναμ, στον Ολυμπιακό έλεγαν με μία φωνή πως στόχος είναι το πρωτάθλημα. Σίγουρα και ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς δεν ήταν η πρώτη ομάδα που επηρεάζεται από την ευρωπαϊκή της παρουσία. Υπάρχει όμως και η πραγματικότητα πως τα δύο χρόνια χωρίς τίτλο είναι πολλά για αυτόν τον σύλλογο και δεν αφήνουν περιθώρια για να μην υπάρχει η απαραίτητη προσοχή στα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος.

Μέχρι σήμερα έχουμε δύο εικόνες. Έναν σπουδαίο Ολυμπιακό στην Ευρώπη και έναν προβληματικό στα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος. Δύο νίκες στο ξεκίνημα στο γκολ με πέναλτι , ακόμα και στο παιχνίδι με τον Βόλο το σκορ ήταν μέχρι το 75ο λεπτό στο 1-0 και ήρθε κι αυτή η απρόσμενα απογοητευτική εμφάνιση στο ντέρμπι.

Ο Μαρτίνς ασφαλώς είναι ο αρχιτέκτονας μίας ομάδας που είναι σε θέση να περνά το καλοκαίρι τρεις προκριματικούς γύρους, να παίζει σε υψηλό ρυθμό και να παίρνει αποτέλεσμα από την Τότεναμ. Όμως έχει και την υποχρέωση να βρει τρόπο, αυτή η διαδικασία να μην επηρεάζει τον στόχο του πρωταθλήματος.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΟΡΙΣΕ ΣΑΝ ΣΤΟΧΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ

Προσέξτε. Στη δική μου ποδοσφαιρική αισθητική είναι προτιμότερο να πάρεις αποτέλεσμα από την Τότεναμ και ο τρόπος που θα το κάνεις, να σου στερήσει ενέργεια και μυαλό από το επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος. Μόνο που η διοίκηση έχει βάλει ξεκάθαρα σαν προτεραιότητα την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος, οπότε ο Μαρτίνς πρέπει να βρει λύση. Δεν του βγήκε η απόφαση να πάει με την ενδεκάδα που κέρδισε την Τότεναμ, στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και ήταν λάθος το γεγονός πως ξέχασε στον πάγκο το όπλο που λέγεται Ελ Αραμπί.

ΜΕ ΕΝΑ ΣΦΙΞΙΜΟ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ

Για τον Παναθηναϊκό ήταν ένα τεράστιο αποτέλεσμα. Οι οπαδοί του πήγαν στο γήπεδο, με ένα σφίξιμο στο στομάχι, με μία στεναχώρια πως αυτό το παιχνίδι, πλέον, δεν είναι μεγάλο, δεν έχει τη δυνατότητα η ομάδα τους να είναι ανταγωνιστική. Έφυγαν από το γήπεδο με την ικανοποίηση πως ο Παναθηναϊκός παραμένει πάντοτε μεγάλη ομάδα και βρέθηκε τρόπος αντίδρασης.

Ακόμα και να έχανε ο Παναθηναϊκός ήταν σημαντικό που κατάφερε να το κάνει ντέρμπι. Πραγματικό ντέρμπι το έκανε στο δεύτερο ημίχρονο, όταν μπήκε ο Περέα και απέκτησε το δικό ου όπλο, έναν ποδοσφαιριστή ικανό να κερδίζει μονομαχίες και να δημιουργεί φθορά στον αντίπαλο. Ο μικρός είναι το μεγάλο κέρδος. Το αποτέλεσμα σε συνδυασμό με την βελτίωση στο αμυντικό κομμάτι και η αυξημένη ένταση που έβγαλαν οι ποδοσφαιριστές, δημιουργούν συνθήκες για να επιστρέψει η ομάδα σε μία ομαλότητα. Στις πρώτες τρεις αγωνιστικές, ο Παναθηναϊκός ήταν με διαφορά η χειρότερη ομάδα στην Super League 1. Aυτή η εμφάνιση δημιουργεί την ελπίδα να περιμένουμε καλύτερα πράγματα στην συνέχεια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δώνης σε παίκτες Παναθηναϊκού: "Μην πανηγυρίσει κανείς"

Ο Ιησούς απ' το... λιμάνι

Νταμπίζας στους παίκτες: "Μαζί στα σκ@τ@, μαζί και στα θετικά"