Το περασμένο καλοκαίρι, όταν ο Φλορεντίνο Πέρεθ πήρε την απόφαση να επαναφέρει στη Ρεάλ τον Κάρλο Αντσελότι μετά από έξι χρόνια, ελάχιστοι ήταν αυτοί που ενθουσιάστηκαν. Ο Ιταλός τεχνικός έμοιαζε με μία παρωχημένη επιλογή και είχε αποχωρήσει δίχως να έχει δείξει κάτι ιδιαίτερο στις δύο τελευταίες δουλείες του, σε Νάπολι και Έβερτον.

Σήμερα, που γνωρίζουμε τη φετινή χρονιά που έτρεξε η Έβερτον, μόνο αποτυχημένη δεν γίνεται να θεωρηθεί η 10η θέση στην οποία τερμάτισε πέρυσι με τον Καρλίτο.

Η χαρά του μεγάλου ποδοσφαιριστή

Η αλήθεια είναι πως ο Ιταλός πρέπει να κατακτήσει τίτλο για να συζητηθεί. Δεν είναι από τους προπονητές που πρεσβεύουν κάποια συγκεκριμένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία και μέσα από αυτήν εξελίσσουν την ομάδα τους και πάνε ένα βήμα πιο μπροστά το άθλημα.

Ο Αντσελότι όμως είναι η χαρά του μεγάλου ποδοσφαιριστή. Έχει τη σπάνια ικανότητα να πάρει από τα αστέρια των ομάδων που δουλεύει τον καλύτερο εαυτό τους, φροντίζοντας μέσα από τη συνολική διαχείριση να βρίσκει την αμυντική ισορροπία στις ομάδες του και να αγωνίζονται σε χώρους και σε συνθήκες που τους βοηθούν να κάνουν τη διαφορά. Κάπως έτσι και χωρίς υπερβολές, έγινε ο πρώτος προπονητής στην ιστορία του αθλήματος που έφθασε τις τέσσερις κατακτήσεις στο μεγαλύτερο διασυλλογικό τρόπαιο, το Champions League.

Το πρώτο ευρωπαϊκό

Το 2002-2003, το αστέρι της Μίλαν ήταν ο Αντρέι Σεβτσένκο. Ο Αντσελότι τού έδωσε ένα ρόλο κάπως πιο δημιουργικό, πέρασε τον Φιλίπο Ιντζάγκι πάνω στα στόπερ και αξιοποίησε την ταχύτητά του και την σπάνια ικανότητά του στο να ταλαιπωρεί με την ταχύτητά του τους αντίπαλους αμυντικούς. Μονιμοποίησε το ρόμβο, ένα 4-1-2-1-2, όπως άρεσε εκείνη την εποχή να το λένε οι Ιταλοί.

Κάτω από τα δοκάρια ο Ντίντα, ο Πάολο Μαλντίνι μετατράπηκε από μπακ σε κεντρικό αμυντικό και έγινε δίδυμο με τον Αλεσάντρο Νέστα. Στα άκρα, όσο ήταν καλά ο Ντάριο Σίμιτς έπαιζε στα δεξιά και αριστερά ο πασπαρτού Αλεσάντρο Κοστακούρτα. Στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν, όταν ο Σιμιτς ήταν εκτός, ο Κοστακούρτα πήγε στα δεξιά και βασικός αριστερός μπακ τελείωσε τη σεζόν ο Κάχα Καλάτζε. Βασικό 6άρι ο Αντρέα Πίρλο, εσωτερικοί χαφ, οι Κλάρενς Ζέεντορφ, Τζενάρο Γκατούζο, στη θέση του επιτελικού χαφ ο Ρούι Κόστα, σέντερ φορ ο Ιντζάγκι και ανάμεσά τους ο Σεβτσένκο.

Σε εκείνη την ομάδα υπήρχαν οι Φερνάντο Ρεντόντο, Ριβάλντο, που είχαν αφήσει τα καλά ποδοσφαιρικά χρόνια τους στο παρελθόν και είχαν συμπληρωματικούς ρόλους. Ο Ιντζάγκι, που είχε δουλέψει με τον Αντσελότι και στη Γιουβέντους, μέσα από αυτήν τη φιλοσοφία κατάφερε να πετύχει 30 γκολ εκείνη τη σεζόν. Η Μίλαν είχε τερματίσει στην 3η θέση της Serie A και κατέκτησε το Champions League, μέσα από μία σκληρή καθαρά ιταλική μονομαχία.

Στα ημιτελικά, πέρασε με δύο ισοπαλίες την Ίντερ του Έκτορ Κούπερ. Ήρθαν 0-0 στο πρώτο παιχνίδι, όπου ήταν τυπικά γηπεδούχος η Μίλαν και στο δεύτερο παιχνίδι προηγήθηκε στο 45ο λεπτό με τον Σεβτσένκο. Η Ίντερ ισοφάρισε στο 84ο λεπτό με τέρμα του Ομπαφέμι Μάρτινς, αλλά αποκλείστηκε με το εκτός έδρας γκολ των "ροσονέρι".

Ο τελικός με τη Γιουβέντους του Μαρτσέλο Λίπι στο "Ολντ Τράφορντ" ίσως είναι ένας από τους χειρότερους στην ιστορία του θεσμού. Η Μίλαν κατάφερε και επικράτησε στα πέναλτι με ήρωα τον Ντίντα, σε ένα παιχνίδι με ελάχιστες φάσεις και άνοιξε το λογαριασμό του Αντσελότι. Η κατάκτηση του Champions League το 2003 ήταν ο πρώτος τίτλος στην καριέρα του. Δεν είχε κατακτήσει το παραμικρό στο πέρασμά του από τον πάγκο της Γιουβέντους, από το Φεβρουάριο του 1999 μέχρι το καλοκαίρι του 2001.

Η προσθήκη του Κακά και ο εφιάλτης της Πόλης

Η Μίλαν δεν έθελξε με το ποδόσφαιρό της τη σεζόν 2002-2003, όμως δημιούργησε μία βάση που τα επόμενα χρόνια εξελίχτηκε σημαντικά. Το επόμενο καλοκαίρι αποκτήθηκε ο Κακά (είχε κλείσει από το 2002) και το 2003-2004 ήρθε η κατάκτηση του πρωταθλήματος, που ήταν και το μοναδικό που κέρδισε η Μίλαν στα χρόνια του Αντσελότι.

Η κορύφωση αυτής της δουλείας ήρθε με τον τελικό της Αθήνας, το 2007. Δύο χρόνια νωρίτερα, η Μίλαν είχε ζήσει το μεγαλύτερο εφιάλτη, την πιο απίθανη ανατροπή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, στην Κωνσταντινούπολη. Είχε πολύ ανώτερο ρόστερ, από τη Λίβερπουλ, με τον Καφού στα δεξιά, Νέστα, Γιαπ Σταμ στο κέντρο της άμυνας, τον Μαλντίνι να επιστρέφει στα δεξιά, Πίρλο, Γκατούζο, Ζέεντορφ στον άξονα και τους Ερνάν Κρέσπο, Σεβτσένκο επιθετικό δίδυμο. Στο ημίχρονο, όταν το παιχνίδι έγινε 3-0, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πως αυτό το παιχνίδι γίνεται να γυρίσει κι όμως γύρισε.

Η προφητεία του Μαλντίνι στον Μπερλουσκόνι

Τεράστια η αποτυχία και προσωπικά πίστεψα πως αυτή η ομάδα δεν γίνεται να σηκωθεί. Όπως γίνεται συνήθως σε αυτήν την περίεργη διοργάνωση, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί μέχρι την παραμονή της ρεβάνς του προημιτελικού στο Μόναχο πως η Μίλαν θα είναι η ομάδα που θα κατακτήσει το Champions League το 2007. Στο πρωτάθλημα δεν πήγαινε καλά, τερμάτισε στην 4η θέση, στον όμιλο είχε ηττηθεί από την ΑΕΚ και τη Λιλ.

Στη φάση των 16 χρειάστηκε ένα τέρμα του Κακά στην παράταση για να περάσει το εμπόδιο της Σέλτικ. Στα προημιτελικά, η Μπάγερν του Ότμαρ Χίτφελτ έμοιαζε ανυπέρβλητο εμπόδιο, ειδικά μετά την ισοφάριση σε 2-2 του Ντάνιελ βαν Μπούιτεν στο 90ό λεπτό στο "Τζιουζέπε Μεάτσα". Λίγοι πίστευαν πως η Μίλαν, μπορεί στο Μόναχο να ανατρέψει την κατάσταση, ένας από αυτούς ήταν ο αρχηγός Μαλντίνι. Ο ίδιος αποκάλυψε πως μόλις ξύπνησε το πρωί, πήρε τηλέφωνο τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και του είπε "απόψε θα έχουμε μία από τις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές της Μίλαν".

Χριστουγεννιάτικο δέντρο

Ο Αντσελότι είχε αλλάξει εκείνη την εποχή του πλάνο του, από 4-3-1-2 σε χριστουγεννιάτικο δέντρο ή καλύτερα σε ένα καθαρό 4-3-2-1, που σε φάση άμυνας μετατρεπόταν σε 4-4-1-1. Σύστημα και λογική που μοιάζει πολύ σαν αυτήν που 15 χρόνια αργότερα του έφερε το τέταρτο ευρωπαϊκό με τη Ρεάλ.

Ο Ντίντα, παρά τα λάθη του στα εύκολα, ήταν βράχος στις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές και παρέμεινε κάτω από τα δοκάρια, ο Νέστα στα 31 του αλλά με πολλούς τραυματισμούς πίσω του, να δημιουργεί ένα ιστορικό δίδυμο με τον 39χρονό Μαλντίνι, στα δύο άκρα οι Μάσιμο Όντο και Μάρεκ Γιανκουλόβσκι. Ο Πίρλο ήταν ένα δεκάρι που έπαιζε στη θέση 6 και είχε κοντά του τους Μάσιμο Αμπροζίνι και Γκατούζο. Ο Αντσελότι είχε ανεβάσει θέση τον Ζέεντορφ και μαζί με τον Κακά, έπαιζαν περιφερειακά του Ιντζάγκι.

Έφερνε τον Κακά πάνω στα αντίπαλα στόπερ και τα έκανε να κουτουλάνε

Σε φάση άμυνας, ο Αμπροζίνι έμενε δίπλα στον Πίρλο, οι Γκατούζο και Ζέεντορφ απλώνονταν δεξιά και αριστερά και άφηναν τον Κακά πίσω από τον Ιντζάγκι. Με αυτόν τον τρόπο, ο Βραζιλιάνος παικταράς έπεφτε πάνω σε αργοκίνητα στόπερ και ήταν οργιαστικός. Ο Αντσελότι του τα έκανε όλα εύκολα, του πρόσφερε στην πλάτη του ασπίδα από τρία πιτ μπουλ, την αρχική κυκλοφορία την έπαιρνε η Μίλαν από τον Πίρλο και η ποιότητα του, με την ταχύτητα του Ιντζάγκι, έκαναν τα στόπερ της Μπάγερν αλλά και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον επόμενο γύρο να κουτουλάνε. Στο Μόναχο, ο Μαλντίνι δικαιώθηκε. Ασίστ Κακά, γκολ Ζέεντορφ και 1-0 στο 27ο λεπτό, ασίστ Ζέντορφ και γκολ Ιζνάκι στο 30ό λεπτό και με ένα άνετο 2-0, ήρθε μία πολύ εύκολη πρόκριση.

Το παιχνίδι όπου άφησε το στίγμα της η Μίλαν του Αντσελότι

Τα πράγματα ασφαλώς έκανε πιο εύκολα ότι τόσο ο Χίτσφελτ, όσο και ο Άλεξ Φέργκιουσον πίστεψαν πως είναι καλό να έχουν οι ομάδες τους την μπάλα, κάτι που αποτέλεσε βούτυρο στο ψωμί του Αντσελότι, με τον Κακά να πέφτει πάνω στα αντίπαλα στόπερ και να τα κάνει να κουτουλάνε μεταξύ τους. Στο "Τζιουτζέπε Μεάτσα" η ρεβάνς του 3-2 που είχε κερδίσει η Γιουνάιτεντ στο "Ολντ Τράφορτν" είναι το παιχνίδι, με το οποίο άφησε περισσότερο το στίγμα της η συγκεκριμένη ομάδα. Όταν η Μίλαν επικράτησε με 3-0, έγινε ο λόγος που ανάγκασε τον Φέρκιουσον να αλλάξει την οπτική με την οποία έβλεπε από εκείνο το παιχνίδι και μετά τους μεγάλους αγώνες του θεσμού. Κατάλαβε πως πιάστηκε κορόιδο από τον Αντσελότι.

Ιδανικός για να φέρει ηρεμία στην μετά-Μουρίνιο εποχή

Στη συνέχεια, ο Αντσελότι πήγε στην Τσέλσι και πήρε ένα πρωτάθλημα σε δύο χρόνια. Στην Παρί κατέκτησε ένα πρωτάθλημα σε δύο χρόνια, μέχρι να πάει στη Μαδρίτη για να πάρει τη θέση του Ζοζέ Μουρίνιο.

Μετά την τεράστια επιτυχία του Πορτογάλου να κατακτήσει το Champions League με την Ίντερ, η διοίκηση της Ρεάλ τον προσέλαβε, για να κοντράρει τη μεγάλη Μπαρτσελόνα αλλά και να φέρει το 10ο ευρωπαϊκό. Η Ρεάλ είχε κατακτήσει το τελευταίο Champions League της το 2002 και μέχρι να πάει ο Μουρίνιο, μετρούσε επτά συνεχόμενους αποκλεισμούς στη φάση των 16. Ο Special One αμέσως κατάφερε να λύσει αυτό το πρόβλημα, όμως γνώρισε τρεις αποκλεισμούς στα ημιτελικά.

Οι μάχες με την Μπαρτσελόνα, ο ρόλος του κακού που είχε πάρει, η φανερή προσπάθειά του να χαλάει το παιχνίδι των Καταλανών όταν έπαιζε απέναντί τους και η νοοτροπία του να βάζει το όνομά του πάνω από οτιδήποτε άλλο, ήταν στοιχεία που κούρασαν πολύ το σύλλογο και έφεραν την ανάγκη για κάτι πιο ήπιο. Ο χαμηλών τόνων και επιτυχημένος Αντσελότι, που αφήνει ελευθερίες στα αστέρια του, έχοντας ως πρώτο μέλημα να κρατά την αμυντική ισορροπία στις ομάδες του, ήταν η ιδανική επιλογή.

Ο Μουρίνιο είχε δημιουργήσει μία συγκεκριμένη ομάδα, με την οποία πήρε το πρωτάθλημα τη δεύτερη χρονιά και πίστευε πως θα κατακτήσει το Champions League την τρίτη.

Το λάθος του στο "Βεστφάλεν", να χρησιμοποιήσει τον Σέρχιο Ράμος ως δεξί μπακ, έφερε τα τέσσερα τέρματα που πέτυχε ο Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι και την ήττα με 1-4 που δεν μπόρεσε να ανατρέψει στη ρεβάνς στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" (νίκη 2-0).

Η Ρεάλ του Μουρίνιο είχε σαν βάση το 4-2-3-1, με τους Τσάμπι Αλόνσο και Σάμι Κεντίρα στον άξονα, τον Μεσούτ Εζίλ στη θέση του επιτελικού χαφ, τον Άνχελ ντι Μαρία στα δεξιά και τον Κριστιάνο Ρονάλντο να ξεκινά από τα αριστερά και να γίνεται δεύτερος επιθετικός.

Βρήκε έτοιμη ομάδα, έκανε δύο παρεμβάσεις και πήρε το 10ο

Ήταν μία έτοιμη ομάδα, που δεν χρειαζόταν μεγάλες παρεμβάσεις. Ο Αντσελότι έδωσε αμέσως τα δύο στοιχεία που χρειαζόταν και της χάρισε το 10ο Champions League. Βρήκε στο πρόσωπο του Ντάνι Καρβαχάλ μία λύση στο δεξί άκρο της άμυνας, σε μία θέση όπου ο Μουρίνιο είχε ταλαιπωρηθεί πολύ την περασμένη χρονιά με τον Άλβαρο Αρμπελόα και έκανε πειράματα με τον Μάικλ Εσιέν.

Το πιο σημαντικό από όλα ήταν πως καθιέρωσε τον Λούκα Μόντριτς στον άξονα. Το μεγαλύτερο λάθος του Μουρίνιο -και δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω πώς το έκανε- ήταν που δεν είχε δώσει ρόλο βασικού στον Μόντριτς και εμπιστευόταν συνεχώς τον Εζίλ. Με το που ανέλαβε ο Αντσελότι, ο Κροάτης χαφ έγινε ο ηγέτης της Ρεάλ και μέσα σε εννέα σεζόν κατέκτησε πέντε φορές το Champions League.

Η πιο επιθετική ομάδα του Αντσελότι

Η Ρεάλ του 2014 ήταν η πιο επιθετική ομάδα του Αντσελότι σαν λογική. Στη θέση 6 ο Αλόνσο ή ο Κεντίρα, δίπλα του το μηχανάκι ο Μόντριτς, απλωμένοι οι Ντι Μαρία - Γκάρεθ Μπέιλ στα δύο άκρα και ο Καρίμ Μπενζεμά δίδυμο με τον Ρονάλντο.

Εύκολη πρόκριση με 9-2 τέρματα επι της Σάλκε στους 16. Πήρε στα προημιτελικά τη ρεβάνς από την Ντόρτμουντ του Γιούργκεν Κλοπ, επικρατώντας με 3-0 στο πρώτο παιχνίδι. Λαχτάρισε στη ρεβάνς όταν πλήρωσε το γεγονός ότι πήγε να διαχειριστεί πιο συντηρητικά το παιχνίδι και βρέθηκε να χάνει 0-2 από δύο τέρματα του Μάρκο Ρόις στο 27ο και στο 34ο λεπτό, όμως δεν απειλήθηκε στη συνέχεια.

Η τεσσάρα στο Μόναχο

Στα ημιτελικά έκανε πλάκα στην Μπάγερν του Πεπ Γκουαρδιόλα. Ο Καταλανός ανέλαβε την Μπάγερν πρωταθλήτρια Ευρώπης, όμως όταν ανέλαβε, έπρεπε να τη φέρει στα δικά του μέτρα. Στη ρεβάνς με την Ρεάλ αποδείχθηκε πως δεν ήταν έτοιμη να κερδίσει με ποδόσφαιρο κυριαρχίας Στο πρώτο παιχνίδι, με τέρμα του Μπενζεμά στο 19ο λεπτό από ασίστ του Φάμπιο Κοεντράο, η Ρεάλ νίκησε με 1-0 και πήρε προβάδισμα. Στο Μόναχο, ο Αντσελότι είχε τόση εμπιστοσύνη στην ομάδα του, που άφησε τον Μόντριτς δίπλα στον Αλόνσο, τους Ντι Μαρία και Μπέιλ στα δύο άκρα και με επιθετικό δίδυμο τους Μπενζεμά - Ρονάλντο διέλυσε την Μπάγερν με 4-0. Δημιουργώντας και προβληματισμό στους ανθρώπους του συλλόγου, για το κατά πόσον έπραξαν σωστά και χάλασαν την ομάδαρα του Γιουπ Χάινκες, που είχε πάρει το Champions League την προηγούμενη χρονιά, για να ακολουθήσουν το μοντέλο του Γκουαρδιόλα.

Η Ρεάλ στον τελικό πήγε να πληρώσει το λάθος του Ίκερ Κασίγιας που επέτρεψε στην Ατλέτικο να κάνει το παιχνίδι που αγαπά, έχοντας σκορ να υπερασπιστεί. Ο Ράμος όμως κράτησε τη Ρεάλ ζωντανή και στην παράταση σκόρπισε την Ατλέτικο και πήρε το πολυπόθητο 10ο.

Ο Αντσελότι δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα, στην πρώτη θητεία στη Ρεάλ. Το πρώτο πρωτάθλημα το πήρε τη φετινή σεζόν.

Κανένας δεν φανταζόταν το φετινό θρίαμβό του

Μετά από έξι χρόνια επέστρεψε στη Ρεάλ, σε μία ομάδα που έμοιαζε κουρασμένη. Η κατάκτηση της La Liga έμοιαζε ρεαλσιτικός στόχος και κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει πως αυτή η ομάδα μπορεί να βρει τις ταχύτητες που χρειάζονται για να διεκδικήσει το Champions League.

Κατάφερε να αξιοποιήσει την απίστευτη εξέλιξη του Μπενζεμά και στα δικά του χέρια να μετατραπεί από ένας world-class επιθετικός, στον ποδοσφαιριστή που αξίζει και θα κατακτήσει στο τέλος της χρονιάς τη Χρυσή Μπάλα. Βοήθησε σημαντικά τον Βινίσιους να αξιοποιήσει την ταχύτητά του και με την πρόοδο που έδειξε ο Βραζιλιάνος στα δικά του χέρια, η Ρεάλ απέκτησε σημαντικό μέρος από την ταχύτητα που της έλειπε.

Με την αγαπημένη συνταγή

Ο Αντσελότι επιστράτεψε το αγαπημένο του 4-3-2-1, που σε φάση άμυνας γίνεται 4-4-1-1. Καθιέρωσε τον Φεντερίκο Βαλβέρδε σε ρόλο... Ζέεντορφ του 2017, έφερε τον Βινίσιους σε ρόλο δεύτερου επιθετικού και αξιοποίησε ολόκληρη την γκάμα των δυνατοτήτων του Μπενζεμά. Λίγοι περίμεναν, πιθανότατα ούτε ο ίδιος, πως αυτή η συνεργασία μπορεί να φέρει ξανά την κατάκτηση ενός Champions League. Η Ρεάλ και ο Αντσελότι τα κατάφεραν, πετώντας εκτός διοργάνωσης όλα τα φαβορί. Παρί, Τσέλσι, Μάντσεστερ Σίτι και Λίβερπουλ έκαναν τη Ρεάλ του Αντσελότι να υποφέρει περισσότερη ώρα, από ότι υπέφεραν εκείνες, όμως στο τέλος γνώρισαν σκληρές ήττες και αποκλεισμούς.

Ο Αντσελότι στα 63 του έγινε ο πρώτος προπονητής που κατακτά για τεταρτή φορά το πιο βαρύ ποδοσφαιρικό τρόπαιο σε διασυλλογικό επίπεδο, αξιοποιώντας την ιταλική φιλοσοφία του να δημιουργεί ομάδες που ξέρουν να αμύνονται, εκμεταλλευόμενος πως στα νοκ άουτ παιχνίδια, όταν αμύνεσαι καλά κι έχεις τρόπο να χτυπήσεις στην αντεπίθεση, συνήθως έχεις το πλεονέκτημα και φυσικά τη σπάνια ικανότητά του να διαχειρίζεται μεγάλα αστέρια και να παίρνει τον καλύτερο εαυτό τους.