Ο Παναθηναϊκός είναι η απογοήτευση του Ιανουαρίου. Είναι δεδομένο, πως τα πράγματα δεν έχουν εξελιχτεί όπως αναμενόταν, με βάση την όμορφη εικόνα που έδειχνε το γήπεδο στο ξεκίνημα της σεζόν.

Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ

Ο Γιώργος Δώνης το τελευταίο διάστημα έχει κάνει λάθη, αυτό είναι δεδομένο και το αποδέχεται και ο ίδιος. Το θέμα είναι, όμως, αν δικαιούται κανείς να του κάνει σκληρή κριτική. Το έχω αναφέρει ξανά σε άρθρα μου. Θυμάμαι μια συνάντηση με τον Θανάση Γιανακόπουλο πριν από πολλά χρόνια στο περίπτερο στην πλατεία της Βουλιαγμένης. Ήταν στα μέσα της περιόδου και μου είχε πει πως έρχεται ακόμα ένα 5άρι. Αν θυμάμαι καλά ήταν ο Χάισλιπ.

Συνέχισε τον λόγο του και μου τόνισε πως τον θέλει ο Ομπράντοβιτς και μόνο αν η διοίκηση προσφέρει τα υλικά που χρειάζεται ο προπονητής, έχει το δικαίωμα να έχει απαιτήσεις και να του κάνει κριτική. Αν δεν του πάρεις αυτόν που θέλει και τα πράγματα δεν πάνε καλά στο τέλος, ο προπονητής θα έχει επιχείρημα για να δικαιολογήσει την αποτυχία του. Όταν όμως του καλύπτεις τις απαιτήσεις του, τον δεσμεύεις να πετύχει.

ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Σίγουρα, μιλάμε για άλλες εποχές και τελείως διαφορετικές συνθήκες. Όμως ένα λογικό πλαίσιο ώστε να μπορούμε να κρίνουμε έναν προπονητή, είναι το αν έχει το υλικό που θα ήθελε για να πετύχει τους στόχους για τους οποίους κρίνεται. Εδώ μπορούμε να συμφωνήσουμε, πως όχι μόνο το υλικό, αλλά ούτε οι κατάλληλες συνθήκες δεν υπάρχουν.

Μιλάμε για έναν άνθρωπο που περιμένουμε να δημιουργήσει στο πουθενά υπεραξία και κρίνεται με βάση αυτό το σκεπτικό. Από το αν πέτυχε να ανατρέψει μόνος του, ή μαζί με τον Νταμπίζα, μια ζοφερή κατάσταση που έχει δημιουργήσει η ανυπαρξία διοίκησης στον σύλλογο. Βάζοντας λοιπόν τα πράγματα σε μία σωστή και δίκαιη βάση, μπορούμε να κάνουμε τον απολογισμό και να δούμε το από εδώ και πέρα, που είναι και το ζητούμενο.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Είναι δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός στο ξεκίνημα της σεζόν πήγε καλύτερα από κάθε προσδοκία. Μόνο ο ίδιος ο Δώνης πίστευε πως αυτό το ρόστερ που είχε στα χέρια του, είναι σε θέση να παίξει ελκυστικό ποδόσφαιρο και ταυτόχρονα να μπει στην 5άδα. Το πίστευε και το έλεγε στον κύκλο του, πριν καν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Στην πράξη δικαιώθηκε.

Είναι μεγάλο διάστημα που ο Παναθηναϊκός είχε καλή εικόνα στο γήπεδο, έδειχνε μία ομάδα γεμάτη ταλέντο, ικανή να παίξει καλό ποδόσφαιρο και ο συγκεκριμένος αγωνιστικός στόχος έμοιαζε ρεαλιστικός. Το πιο σημαντικό από όλα ήταν πως ανοιγόταν μία προοπτική με την εξέλιξη αυτής της προσπάθειας και αποκτώντας αυτά τα παιδιά εμπειρίες, σε βάθος χρόνου να διεκδικηθούν στόχοι που ταιριάζουν στο μέγεθος του συλλόγου.

ΤΙ ΠΗΓΕ ΛΑΘΟΣ

Σε αυτήν την προσπάθεια, αυτόν τον μήνα έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα πίσω. Ο ίδιος ο Γιώργος Δώνης έχει παραδεχτεί πως έχει κάνει λάθη, μάλιστα δεν ανέλαβε την ευθύνη για να βγάλει την πίεση από τους παίκτες του, όπως συνηθίζουν να κάνουν πολλοί προπονητές, αλλά φρόντισε να αναλάβει συγκεκριμένα το δικό του μερίδιο ευθύνης. Για να διορθώσεις κάτι, πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι κάνεις κάπου λάθος. Αυτό έχει ήδη συμβεί.

Στην συνέχεια θα πρέπει να βρεις το χρονικό διάστημα που εντοπίζεται, για να καταλάβεις από πού έχει δημιουργηθεί το πρόβλημα. Πτώση υπήρξε από τον περασμένο μήνα. Το πραγματικό όμως πρόβλημα της ομάδας εντοπίζεται τον Ιανουάριο. Τι έχει συμβεί αυτόν το μήνα; Έχει ανοίξει πάρα πολύ το rotation και υπάρχει μία υπερβολή στο να βρουν περισσότεροι ποδοσφαιριστές χώρο και χρόνο.

Να μπει στην ομάδα ο Βέργος, να βρει ξανά χώρο ο Καμπετσής, να μην μείνουν πίσω οι μικροί, αλλά και να πάρουν χρόνο για να ξεπεράσουν τους τραυματισμούς τους οι Μουνιέ, Αλτμάν. Αποδεικνύεται, πως όλα μαζί δεν γίνονται, χρειάζονται να μπουν προτεραιότητες και να συνεχίσει με αυτούς που μπορούν και αφήνουν προοπτική για το μέλλον του συλλόγου.

ΝΤΕΦΟΡΜΑΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Ο Γιώργος Δώνης χρησιμοποιεί πιο επιθετικά συστήματα και πετάει με ευκολία στο γήπεδο πολλούς επιθετικούς. Ο Παναθηναϊκός σηκώνει πολύ περισσότερο την μπάλα, είναι βιαστικός, δεν βγάζει ηρεμία στην κατοχή του. Παράλληλα υπάρχει ένα ντεφορμάρισμα συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών που τράβηξαν μεγάλο κουπί στο ξεκίνημα της σεζόν και έπαιξαν παραπάνω από τις απαιτήσεις.

Το πρώτο ερώτημα που έρχεται στο μυαλό, είναι μήπως δεν μπορούν περισσότερο και το ξεκίνημα της σεζόν ήταν πλασματικό. Σε αυτό το ερώτημα που μου έχει έρθει πολλές φορές και είναι εύλογο, η απάντηση είναι πως δεν μπορείς να παίξεις καλό ποδόσφαιρο από τύχη.

Η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός έπαιζε σωστό δημιουργικό ποδόσφαιρο με αρχή και τέλος. Αν έχει άλλαξε κάτι είναι η κατεύθυνση και ο δρόμος της βελτίωσης μπορεί να έρθει μόνο παίρνοντας το πράγμα από την αρχή. Ποιες ήταν οι προτεραιότητες, με ποια λογική ήρθε η καλή πορεία και να επιστρέψει εκεί.

ΑΣ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Να θυμίσω πως στο ξεκίνημα υπήρχε φόβος. Καλός φόβος, που δημιουργεί ευθύνη και σοβαρότητα. Που οδηγούσε τον προπονητή να δοκιμάζει σχήματα που εξασφάλιζαν την καλή αμυντική συνοχή και προστάτευε μία άπειρη, κατά συνέπεια επιρρεπή στο εύκολο ατομικό λάθος ομάδα. Η σεζόν ξεκίνησε με τριάδα στην άμυνα και η επιθετικότητα ερχόταν μέσα από σχηματισμούς με παραπάνω χαφ και οι αλλαγές τακτικής γινόντουσαν περισσότερο με γνώμονα να κρατηθεί το αποτέλεσμα.

Ασφαλώς σε αυτό παίζει ρόλο πως ο Παναθηναϊκός είχε το σκορ, όμως το τελευταίο διάστημα βλέπουμε μια τσαπατσουλιά. Ευκολία στην χρησιμοποίηση σχημάτων με δύο επιθετικούς, που φέρνουν μόνιμα ποδοσφαιριστές σε χώρους που δεν μπορούν να υποστηρίξουν.

Ταυτόχρονα η συγκεκριμένη προσέγγιση οδηγεί τον Δώνη, όταν κυνηγά το γκολ, να χρησιμοποιεί και τρίτο επιθετικό. Δηλαδή να πηγαίνει την ομάδα με ανορθόδοξα σχήματα, που δεν έχουν δημιουργία από τις πίσω γραμμές και οδηγούν σε μεγάλες μπαλιές. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Άλλωστε ο Παναθηναϊκός στο καλό του διάστημα, δεν συστήθηκε έτσι, ήταν μία ομάδα που έψαχνε το γκολ με ηρεμία. Μόνο να θυμηθεί κάποιος τον τρόπο που έψαξε την νίκη στο παιχνίδι με την Λαμία στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος και πώς στην ρεβάνς του κυπέλλου, καταλαβαίνει τη διαφορά.

ΒΙΑΣΥΝΗ

Πλέον υπάρχει μία βιασύνη στην επιλογή, κάτι που σε μεγάλο βαθμό την οδηγεί η απόφαση για πιο επιθετικούς σχηματισμούς. Η μπάλα πάει με μεγαλύτερη συχνότητα στα άκρα και αντί να κυκλοφορήσει με ηρεμία, για να βρεθεί η σωστή επιλογή, γεμίζει με ποδοσφαιριστές η περιοχή που δεν μπορούν να βοηθήσουν στην ανάπτυξη και η σέντρα γίνεται η εύκολη λύση.

Δεν είναι τυχαίο, πως το τελευταίο διάστημα, η ομάδα φεύγει από τα πόδια του Μπουζούκη και πηγαίνει στις διαθέσεις του Ινσούα. Έχουμε λοιπόν ως δεδομένο πως ο Δώνης έγινε και πιο εύκολος στο να πετάει στο γήπεδο επιθετικούς.

Ας παραδεχτούμε πως με σχήματα που θα ξεκινούν δύο εκ των Μακέντα, Καμπετσή, Εμμανουηλίδη, Μουνιέ, Βέργου υπάρχει πρόβλημα στην κυκλοφορία μπάλας. Χάνεται παίκτης από την ανάπτυξη, βγαίνει στο πλάι ποδοσφαιριστής που αυτήν την εποχή τουλάχιστον δεν μπορεί να φανεί χρήσιμος στο συγκεκριμένο χώρο και όταν δεν έρχεται προβάδισμα οδηγείται ο Δώνης στο να τελειώνει τα παιχνίδια με τρία φορ. Νομίζω πως όλο αυτό κάπου πρέπει να τελειώσει.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΟ ΦΟΒΟ

Το γεγονός πως το πρόγραμμα δυσκολεύει αρκετά, μπορεί να βοηθήσει. Να επιστρέψει ο εποικοδομητικός φόβος, αυτός που σε κάνει προσεκτικό στις αποφάσεις σου.

Είναι πιο εύκολο αυτήν την εποχή ο Παναθηναϊκός να παίξει με συντηρητικά σχήματα, να ψάξει ξανά την ασφάλεια του με παραπάνω κεντρικό αμυντικό ή με ενισχυμένο άξονα και να επιστρέψει σε ποδόσφαιρο χώρου. Λιγότερη κατοχή, πιο άμεση και κάθετη επίθεση, λογική που του έφερε τα "διπλά" στο ξεκίνημα σε Ξάνθη και Λάρισα. Μέσα από καλά αποτελέσματα, να βρει την χαμένη αυτοπεποίθηση, να πάρουν ξανά μπροστά οι πρωταγωνιστές του και να βρεθεί ξανά στο επίπεδο που ήταν η ομάδα τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο.

Έχει αποδειχτεί πως ο Δώνης και οι παίκτες του μπορούν καλύτερα. Είναι στο χέρι τους να αποδείξουν πως ήταν απλώς ένας κακός μήνας. Δεν έχει έρθει η καταστροφή, απλά κάπου χάθηκε ο έλεγχος και χρειάζεται να γίνει ξανά μάζεμα, μέσα από έναν ψύχραιμο απολογισμό. Ποιες ιδέες δούλεψαν στο ξεκίνημα, ποιες αλλαγές στην φιλοσοφία έγιναν και δεν λειτούργησαν και να το πάρουμε από την αρχή.