Ο μοναδικός σύλλογος που η διοίκηση του δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για το επίπεδο που θα καταφέρει να φθάσει το αγωνιστικό τμήμα, να ορίσει στόχους και να απαιτήσει αποτελέσματα, είναι ο Παναθηναϊκός.

ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΩΝΗ

Ο Παναθηναϊκός έκανε ένα εντυπωσιακό - πέρα από τα αναμενόμενα - καλό ξεκίνημα. Όπως ήταν φυσιολογικό να συμβεί, τα πρώτα αρνητικά αποτελέσματα έφεραν μία σταδιακή ελεγχόμενη πτώση. Όμως, μετά την διακοπή των εορτών ήρθε η κατηφόρα, η ομάδα που βλέπουμε από τον Ιανουάριο και μετά, η στόχευση που έχει στο γήπεδο και οι δυνατότητές της, δεν έχουν καμία σχέση με όσα παρακολουθήσαμε στο ξεκίνημα της σεζόν.

Ο Γιώργος Δώνης, λειτουργώντας με σεβασμό προς τον εαυτό του και προς τον κόσμο του Παναθηναϊκού, μετά το τέλος του στενάχωρου για τον κόσμο της ομάδας παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, δήλωσε πως όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, την ευθύνη την έχει ο προπονητής.

Η ειλικρίνειά του και η κυνικότητά του τον τιμά. Ασφαλώς και παίζει ρόλο πως έχει πετύχει αρκετά πράγματα ως προπονητής, έχει βγάλει αρκετά λεφτά από το ποδόσφαιρο, οπότε δεν είναι σε μία φάση που βλέπει την ευκαιρία του να δουλέψει στον Παναθηναϊκό ως όχημα για να χτίσει την καριέρα του, οπότε δεν έχει και λόγο να κρυφτεί και να ψάξει για δικαιολογίες. Φυσικά και είναι και θέμα χαρακτήρα, για παράδειγμα και ο Φερέιρα φτασμένος ήταν και όταν μίλαγε στις συνεντεύξεις Τύπου, μπορούσε να σε τρελάνει με όσα υποστήριζε.

ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Το θέμα όμως είναι και η συχνότητα που έχει το δικαίωμα ένας προπονητής να κάθεται μπροστά στους δημοσιογράφους και να λέει πως φταίει ο ίδιος, χωρίς να αλλάζει τίποτα στην εικόνα της ομάδας του. Με τον τρόπο που λειτουργεί ο Παναθηναϊκός - χωρίς επί της ουσίας να διοικείται - μοιάζει σαν να είναι η μοναδική ομάδα στον κόσμο που δεν επηρεάζεται η λειτουργία της από το αποτέλεσμα.

Μοιάζει λες και πέντε τέρματα να δεχόταν από τον ΠΑΟΚ, δεν θα άλλαζε τίποτα στην πραγματικότητα που υπάρχει. Είτε 5-0 έχανε από τον ΠΑΟΚ, είτε κέρδιζε, για την διοίκηση δεν θα άλλαζε το παραμικρό. Το γεγονός αυτό είναι ένα θέμα. Μιλάμε για ποδοσφαιρικές ομάδες, δεν υπάρχει προηγούμενο να λειτουργούν με τη διοίκηση να είναι εντελώς αποστασιοποιημένη και αδιάφορη.

Ο προπονητής να έχει το δικαίωμα να χάνει, να ομολογεί τίμια την ευθύνη του και κανένας να μην του λέει τίποτα, να μην απαιτεί άμεση βελτίωση. Ο τεχνικός διευθυντής να δουλεύει ένα πρότζεκτ με νέους παίκτες και να μην έχει ανανεώσει ούτε ένα συμβόλαιο και κανένας να μην ζητά εξηγήσεις.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ

Προσέξτε, δεν θέλω να παρεξηγηθώ, δεν λέω πως θα έπρεπε να αποχωρήσουν από τον Παναθηναϊκό ο Δώνης και ο Νταμπίζας. Θα έπρεπε να είναι ανόητος κάποιος να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Αυτή την στιγμή, ειδικά ο Δώνης μόνο να προσφέρει έχει και όχι να πάρει.

Ουσιαστικά είναι και η μόνη ελπίδα του συλλόγου, να πετύχει η δουλειά του, να τα καταφέρει με την ηρεμία που βγάζει να αναδείξει και να εξελίξει το ταλέντο που υπάρχει. Όμως το να υπάρχει παντελής απουσία, απάθεια, αδιαφορία και αδυναμία βοήθειας από τον ιδιοκτήτη είναι ένα πρόβλημα. Βγάζω απέξω τα αποτελέσματα. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε τη σεζόν με σκοπό να κάνει ανανέωση, να μειώσει το κόστος της λειτουργίας του και να κοιτάξει να στηριχτεί στα παιδιά της ακαδημίας του.

Έχουν πάρει χρόνο αρκετά παιδιά. Στον κορμό της ενδεκάδας για την επόμενη σεζόν έχουν μπει μόνο οι Μπουζούκης, Χατζηγιοβάννης, Μαυρομάτης. Και οι τρεις έχουν συμβόλαιο που λήγει το καλοκαίρι του 2020 και ο τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού έχει αφήσει τους ποδοσφαιριστές να περιμένουν.

Μόνο που το καλοκαίρι, θα γνωρίζουν πως σε έξι μήνες θα μπορούν να διαπραγματευτούν με όποια ομάδα θέλουν και ο Παναθηναϊκός θα είναι σε δύσκολη θέση. Πραγματικά, αν δεν καταφέρει ο σύλλογος να κρατήσει αυτά τα τρία παιδιά, η φετινή προσπάθεια θα έχει πεταχτεί στα σκουπίδια. Ασφαλώς και κανένας δεν ενδιαφέρεται, άλλωστε δεν θα είναι και η πρώτη προσπάθεια επί διοίκησης Αλαφούζου που θα πεταχτεί έτσι αδιάφορα στα σκουπίδια.

ΔΙΑΦΟΡΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ

Πρόσφατα μίλαγα με έναν ατζέντη. Του εξέφρασα την απορία μου για το νούμερο που έπιασε η πώληση του Ρέτσου και μου ανέλυσε την διαφορά. Μου εξήγησε πως πέρα από τις άκρες που έχει ο σύλλογος -οι οποίες ασφαλώς παίζουν τον πρώτο ρόλο - επένδυσε ο Ολυμπιακός στο να φτιάξει το προφίλ του Ρέτσου.

Του ανανέωσαν το συμβόλαιο τον Οκτώμβριο του 2016 και του έκαναν πενταετές, ώστε να έχουν εξασφαλίσει τα δικαιώματα του παίκτη. Του έδωσαν περιβραχιόνιο, πίεσαν για να πάει στην Εθνική. Τα παιδιά του Παναθηναϊκού ούτε στους μικρούς του Νικοπολίδη δεν έπαιζαν βασικοί που το δικαιούνταν, συμβόλαιο δεν έχουν κάνει πρόσφατα, υπήρξε διαρροή στον τύπο για την έλλειψη σεβασμού που έδειξε ο Εμανουηλίδης σε συνεργάτη του Δώνη, που είχε σαν αποτέλεσμα να βάλουν το παιδί να προπονείται μόνο του.

Δηλαδή αντί να τον αναδείξουν, πηγαίνουν να τον βγάλουν και "προβληματικό". Εδώ επανέρχομαι, δεν μπορεί ποτέ ένας προπονητής να τα ελέγξει όλα μόνος του, κάπου χάνεται και η μπάλα, είναι δουλειά της διοίκησης να δίνει την κατεύθυνση.

ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

Όταν κάνω ανανέωση και στρέφομαι στην ακαδημία μου, υποστηρίζω αυτό το πρότζεκτ. Δεν έχω κανένα λόγο να κάνω συμβόλαιο για τρία χρόνια στον κάθε Μακέντα, που από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέληξε στη Νοβάρα. Ασφαλώς και χρειάζομαι εμπειρία, αλλά τον παίρνω για έναν χρόνο. Βλέπω την κατάστασή του, την αξιολογώ και δεν επιτρέπω να χαθεί για χάρη του κανένα ταλαντούχο παιδί, εδώ έχουμε χάσει τον Καμπετσή.

Δεν νομίζω σήμερα να υπάρχει κανείς να μην καταλαβαίνει πως το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός, θα μπορούσε με ηρεμία να βρει κάτι καλύτερο του Μακέντα. Επίσης, όταν θέλω να κάνω ανανέωση, εξασφαλίζομαι, κάνοντας μακροχρόνια συμβόλαια με τους ποδοσφαιριστές που θέλω να αναδείξω.

Δεν είναι απλό, ο Παναθηναϊκός πληρώνει την έλλειψη εμπειρίας των παιδιών που χρησιμοποιεί, που τους έχει οδηγήσεις σε αυτήν την πτωτική πορεία στον δεύτερο γύρο, χωρίς να έχει εξασφαλίσει ότι αν πετύχει την εξέλιξη του, είτε θα βοηθήσουν τον σύλλογο να πετύχει τους στόχους του, είτε θα μπορέσει να διαπραγματευτεί την πώληση τους. Όλα αυτά συνθέτουν ένα προβληματικό πλάνο, μία έλλειψη σωστής κατεύθυνσης. Υπάρχουν λανθασμένες επιλογές από τους Δώνη, Νταμπίζα που τρέχουν το πρότζεκτ, αλλά πάνω από όλα ο σύλλογος πληρώνει ότι δεν υπάρχει διοίκηση να μεριμνά, να σχεδιάζει, να κατευθύνει και να απαιτεί.

Η διοίκηση Αλαφούζου έφθασε τον Παναθηναϊκό στο σημείο να παίζει με τον ΠΑΟΚ και να μην μπορεί να προσφέρει η ομάδα ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι. Να χάνει μέσα στο γήπεδό της με κάτω τα χέρια, δίχως να έχει την δυνατότητα να δώσει μάχη.

Έγραψα στον πρόλογο μου πως το παιχνίδι ήταν στενάχωρο για τον κόσμο του Παναθηναϊκού, γιατί η εικόνα των παικτών των δύο ομάδων, σε έκανε να συνειδητοποιήσεις την τεράστια διαφορά που υπάρχει. Δεν είχαν την ικανότητα ούτε να πολεμήσουν οι ποδοσφαιριστές του Δώνη. Έχασαν με κάτω τα χέρια και δεν μπορεί κανείς να βρει κάτι που αν άλλαζε θα βοηθούσε να ήταν πιο ανταγωνιστικός.