Παναθηναϊκός: Ο πιο απροστάτευτος σύλλογος στον κόσμο

Έγινε αυτό που φοβόμασταν, που ο κάθε υγιής φίλος του Παναθηναϊκού έτρεμε από την αρχή της χρονιάς. Μοιάζει σαν άγραφος κανόνας στη χώρας μας, όταν μία ομάδα με κόσμο έχει διοικητικά προβλήματα έρχονται οι ίδιοι της οι οργανωμένοι, να βάλουν το τέλος, να δώσουν τη θανάσιμη μαχαιριά.

ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟΣ

Το γράφω με θλίψη, αλλά η πραγματικότητα είναι πως αυτή η ομάδα και πολύ κρατήθηκε. Ένα σύλλογος που λειτουργεί χωρίς διοίκηση. Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία, δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει άλλη ομάδα, που να μην έχει στη διοίκηση της έναν άνθρωπο που ο απλός κόσμος της ομάδας να έχει πειστεί πως λειτουργεί για το συμφέρον της. Που να' ναι αποδεκτός, όχι από τα άρρωστα μυαλά, αλλά από την πλατιά μάζα των οπαδών του συλλόγου.

Είναι σημαντικό αυτό που αναφέρω. Το είχαμε ζήσει ξανά στην Λεωφόρο πριν από 3 χρόνια. Ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική ομάδα στον πλανήτη που δεν έχει ένα διοικητικό παράγοντα, που να είναι σε θέση, να προσπαθήσει έστω να έρθει σε συνεννόηση με τον κόσμο του και σε μία δύσκολη στιγμή, σε μία έκρυθμη κατάσταση να κάνει προσπάθεια να επιβάλει την τάξη. Το κακό φαινόταν πως θα γίνει, όμως ο σύλλογος είναι έρμαιο από μία χούφτα αλητών. Αυτή η ομάδα δεν έχει έναν παράγοντα, που να μπορεί να ορθώσει ανάστημα, που να νοιώθει πως έχει το δικαίωμα να προσπαθήσει να την προστατέψει. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι η μόνη ομάδα στον κόσμο που στο γήπεδο της γίνονται επεισόδια, είναι όμως η πιο απροστάτευτη στον κόσμο.

ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Δεν συμβαίνει πρώτη φορά στον σύλλογο, να γίνεται έρμαιο στις ορέξεις κάποιων άρρωστων που παριστάνουν τους οπαδούς του. Παριστάνουν τους φίλους του, δεν είναι. Όταν αγαπάς κάτι, το προστατεύεις, δεν του δίνεις το τελικό χτύπημα. Ότι συνέβη δεν μπορεί να έχει καμία άλλη εξήγηση, ήταν μία προβοκάτσια εναντίον του συλλόγου. Δεν υπήρχε κανένας φανταστικός εξωτερικός εχθρός, αλλά μία ανάγκη να τιμωρηθεί, να υποφέρει ακόμα περισσότερο ο Παναθηναϊκός.

Δεν υπήρχε αντίπαλος. Στο παρελθόν καλύπτονταν πολλά πράγματα στην λογική πως η ομάδα αδικείται. Για πολλούς αφελής ο Ολυμπιακός, οι αποστολές του, ήταν από μόνες τους "πρόκληση". Ο Παναθηναϊκός, αυτήν την εποχή δεν είναι σε θέση να είναι ανταγωνιστικός απέναντι στον Ολυμπιακό. Δεν κυνηγά κάποιον τίτλο, παλεύει με τα δικά του προβλήματα. Τα όσα έγιναν δεν είχαν αφορμή, δεν είχαν κάποιο εξωτερικό εχθρό, φάνηκαν μόνο να καλύπτουν μία ανάγκη, να φέρουν ακόμα σε πιο δύσκολη θέση τον ίδιο τον Παναθηναϊκό.

Το λόγο δεν μπορώ να το γνωρίζω, ούτε από πού και εάν ήταν υποκινούμενα όλα αυτά. Γνωρίζω όμως καλά, όπως και όλος ο κόσμος, πως αυτή τη φορά δεν υπήρχε κανένας εξωτερικός εχθρός, ότι συνέβη αφορούσε τον ίδιο τον σύλλογο. Ο εχθρός παραμένει εντός.

ΤΟΝ ΠΛΗΓΩΣΕ, ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ

Μετά από όσα έγιναν το αγωνιστικό ελάχιστα ενδιαφέρει. Ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε τις δύο μεγάλες αδυναμίες του αντιπάλου του, οι παίκτες του Δώνη δεν μπορούν να αντέξουν την πίεση πάνω στην κατοχή τους, όταν το κατάλαβαν οι αντίπαλοι τους, τους έκαναν να υποφέρουν. Είναι καλά γυμνασμένοι οι παίκτες του Μάρτινς, έχουν τρεξίματα, τη δυνατότητα να πιέζουν ψηλά και από τα μέσα του πρώτου ημιχρόνου και μετά, οδήγησαν τον Παναθηναϊκό σε πολλά λάθη. Ο Δώνης αποφάσισε να ξεκινήσει το παιχνίδι με υπερβολικά συντηρητικό σχήμα, τρία στόπερ, τρία κεντρικά χαφ και τον Μπουζούκη ελεύθερο.

Παίζοντας με 4 χαφ, πήρε μία αρχική κατοχή, που για ένα διάστημα του έδωσε αυτοπεποίθηση, όσο πέρναγε όμως ο χρόνος η μπάλα χανόταν όλο και πιο εύκολα. Ο παίκτης κλειδί για να μπορέσει να βγει επιθετικά η λογική του Δώνη, ήταν ο Μπουζούκης. Ο μικρός δεν ανταποκρίθηκε και όποτε τον πίεζαν έχανε την μπάλα αρκετά εύκολα. Όσο πέρναγε ο χρόνος, αυτό συνέβαινε όλο και σε περισσότερους ποδοσφαιριστές, ο Ολυμπιακός προσπάθησε για να μην πάρει προβάδισμα στο πρώτο μέρος, όμως είχε βρει τον τρόπο για να νικήσει τον Παναθηναϊκό. Πίεση ψηλά και παιχνίδι από τα άκρα.

ΔΕΝ ΕΒΓΑΙΝΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΑ ΑΚΡΑ

Το είχα τονίσει στην εκπομπή της Παρασκευής, από την στιγμή που πιστεύει ο Δώνης πως δεν μπορεί να παίξει η ομάδα του με τετράδα στην άμυνα τον Ολυμπιακό, υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχει πρόβλημα γιατί καμία τακτική με τρεις στόπερ δεν μπορεί να βγάλει ισορροπημένα και χωρίς σημαντική αδυναμία σε κομβικό χώρο το παιχνίδι. Με την ΑΕΚ, το 5-3-2 βγήκε, επειδή ο Χιμένεθ δεν έχει ή δεν έβαλε εξτρεμ. Δεν είχε δίδυμα από τα άκρα η ΑΕΚ, έπαιξε και με δύο αμυντικά χαφ, οπότε ήταν εύκολο ένα σχήμα με γεμάτο άξονα να την εγκλωβίσει.

Ο Ολυμπιακός, όμως, παίζει με δίδυμα και από τα άκρα παίρνει ταχύτητα και επιθετικότητα. Ο Παναθηναϊκός παίζοντας 5-3-1-1, δεν είχε ακραίο να παίρνει από ψηλά την κίνηση των μπακ, κάτι που σημαίνει μέτρα ελεύθερα για τους Κούτρη, Ομάρ. Οι μπακ του Ολυμπιακού είχαν μέτρα και έπεφταν απευθείας πάνω στους Γιόχανσον, Ινσούα, από τη στιγμή που συνέβαινε αυτό, ήταν πολύ εύκολο για τους Ποντένσε, Μασούρα να κινηθούν στην πλάτη των μπακ και να πέσουν πάνω στους Κουλιμπαλί, Οικονόμου. Με την αδυναμία που είχε ο δεύτερος, κάθε φάση στον χώρο του, ήταν επίφοβη.

Ήταν τόσο μεγάλη η συχνότητα που πίεζε η ομάδα του Μάρτινς στις δύο αδυναμίες του Παναθηναϊκού, που απλά έμοιαζε θέμα χρόνου να έρθουν τα γκολ. Στο 53ο λεπτό μία σέντρα του Κούτρη και μία υπέροχη κεφαλιά του Γκερέρο έφερε την κανονικότητα, ήταν παράλογο που δεν είχε πάρει προβάδισμα ο Ολυμπιακός.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΕΣ

Έχω μία απορία βλέποντας την εικόνα του Οικονόμου. Πιστεύει κανείς πως η κριτική που γινόταν στον Μαυρομάτη ήταν δικαιολογημένη; Η επιμένει κανείς πως αξίζει να πάει πίσω η εξέλιξη αυτού του παιδιού, για να παίζει ο Οικονόμου; Βλέποντας να φεύγει το ένα ενενήνταλεπτο μετά το άλλο και ο Μακέντα να μη μπορεί να απειλήσει, μπορεί κανείς να κατανοήσει το λόγο που παίζει συνεχώς βασικός; Το λόγο που δεν παίρνουν χρόνο παιδιά που θα μπορούσαν να τον εκμεταλλευτούν και να πάρουν παραστάσεις που θα τους βοηθήσουν στο μέλλον, όπως ο Καμπετσής και ο Εμμανουηλίδης;

Παίζοντας ο Παναθηναϊκός με τόσο βαριά σχήματα, αποτελούμενα από τρία στόπερ, τέσσερα κεντρικά χαφ και έναν επιθετικό που δεν έχει πέταγμα, δεν συμμετέχει στο παιχνίδι, γίνεται αδύνατον να παίξει έστω το χαρτί των αντεπιθέσεων. Βλέπουμε λοιπόν μία ομάδα, που δεν έχει επιθετική κατεύθυνση και τρόπο απειλής. Δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, πως είναι δυνατόν να μην έχει βρεθεί ρόλος στον Χατζηθεωδορίδη, σε ένα παιδί με τόσα σύνθετα προσόντα. Στην πραγματικότητα ο συγκεκριμένος είναι και ο πιο εύκολος να αξιοποιηθεί, γιατί από όσα νέα παιδιά υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον σύλλογο, είναι ο πιο σκληρός στη μονομαχία, έχει δυνατά πόδια και σύνθετα προσόντα που του επιτρέπουν να συμμετέχει ισόποσα σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού. Κάτι που είναι δύσκολο να το βρεις σε μικρές ηλικίες.

Το αγωνιστικό αυτήν τη στιγμή είναι το τελευταίο που απασχολεί τον Παναθηναϊκό, για μία εποχή όμως κράτησε την ομάδα. Ο Δώνης έχει τις δικές του ευθύνες και δεν μπορώ να κατανοήσω με πια λογική άφησε πίσω το πλάνο της ανανέωσης.

Για ποιόν λόγο επιλέγει να βγει ο Παναθηναϊκός 6ος ή 7ος με τους Μακέντα, Οικονόμου, Γιόχανσον, Δώνη, Άλτμαν και δεν παίρνει το ρίσκο να βγει 8ος με τους Εμμανουηλίδη, Καμπετσή, Χατζηθεωδορίδη και όποιο νέο παιδί μπορεί να βοηθήσει αυτήν την προσπάθεια.