Να είμαστε ειλικρινείς, η Εθνική μας ομάδα παρέμεινε στην κατηγορία που αξίζει να βρίσκεται. Στις πιο χαμηλές ταχύτητες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Οι παίκτες προσπάθησαν, έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους, όμως οι δυνατότητες του συγκεκριμένου γκρουπ είναι συγκεκριμένες. Είναι μία λυπηρή παραδοχή, όμως αυτή είναι η πραγματικότητα.

ΦΙΛΟΤΙΜΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Δεν βρισκόμαστε σε εποχές που ζήσαμε τα πρώτα χρόνια μετά από το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Δεν υπήρξαν ανόρεχτοι διεθνείς, το γκρουπ που είχε δημιουργήσει ο Φαν Σιπ είχε θέληση να πετύχει. Έκαναν μία τίμια προσπάθεια απέναντι στην Σλοβενία, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει δύο world class ποδοσφαιριστές αλλά και ένα χαμηλού επιπέδου σύνολο που παίζει ένα αναχρονιστικό φοβικό ποδόσφαιρο. Καταφέραμε και βγάλαμε το μαρκάρισμα του Ιλισιτς, δεν δεχτήκαμε καμία, πραγματική ευκαιρία και φτιάξαμε τρεις - τέσσερις ψευτοευκαιρίες, για να πάρουμε το παιχνίδι στο 1-0.

Χτίσαμε ένα παιχνίδι ανάμεσα στο 0-0 και στο 1-0, δεν βρήκαμε κάποια εξαιρετική τελική εκτέλεση για να σκοράρουμε και βιώσαμε ακόμη μία αποτυχία. Η αλήθεια είναι πως αυτή η εμφάνιση, ήταν η καλύτερη που θα μπορούσε να πραγματοποιήσει το συγκεκριμένο γκρουπ ποδοσφαιριστών, αυτές είναι οι δυνατότητες τους, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, δεν δικαιούμαστε να έχουμε το παραμικρό παράπονο.

Ο Φαν Σιπ χρησιμοποίησε μία σχετικά γρήγορη για τα δικά μας δεδομένα ενδεκάδα. Είχε στο γήπεδο ποδοσφαιριστές που μπορούσαν να δώσουν ρυθμό στην Εθνική μας. Οι Μαυρίας, Τσιμίκας, Λημνιός στα άκρα, ο Ζέκα στον άξονα και ο Γιακουμάκης στην κορυφή της επίθεσης έδιναν τρεξίματα και παιχνίδι στον χώρο.

Μπήκαμε δυνατά στο παιχνίδι, είχαμε δύο τελικές στο 5λεπτο, όμως γρήγορα αποδείχτηκε πως απέναντι σε μία οργανωμένη άμυνα, ο κινητικός, φιλότιμος Γιακουμάκης, δεν μπορούσε να βοηθήσει καθόλου να φέρουμε την μπάλα μέσα στην περιοχή.

Χρειαζόμασταν ένα φορ στήριγμα και ο Φαν Σιπ, έκανε την αλλαγή στο ημίχρονο, περνώντας στην θέση του τον Παυλίδη.

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ Ο ΖΕΚΑ

Στην επανάληψη όμως η ένταση, τα τρεξίματα λιγόστεψαν και ο μόνος που έμεινε να κερδίζει μάχες ήταν ο Ζέκα, που έκανε ένα συγκλονιστικό παιχνίδι και ήταν ο κύριος λόγος που βγήκε το μαρκάρισμα του Ίλισιτς. Έκανε σημαντική δουλειά στο τακτικό κομμάτι, μπορούσε να κρατά την θέση του στον άξονα και όποτε χρειαζόταν, ήταν εκεί να καλύψει τον Τσιμίκα.

Πρόσφερε στον Τσιμίκα την δυνατότητα να του δώσει μέτρα, καθώς αν πάει ο μπακ επιθετικά στον Ίλισιτς, το πιθανότερο είναι να βρει ρυθμό και να σε σκοτώσει. Το πλάνο ήταν under από τον μπακ και πίεση στην εσωτερική από τον Ζέκα, ώστε να μην μπορεί να κάνει την αγαπημένη του κίνηση προς τα μέσα. Το σχέδιο λέγεται εύκολα, η εκτέλεσή του όμως δεν είναι απλή υπόθεση. Ο Ζέκα όμως ήταν πάντοτε εκεί, πάντοτε όπου τον χρειαζόταν η ομάδα.

ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΚΡΑΙΟ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΒΡΙΣΚΑΜΕ ΓΚΟΛ

Ήταν γνωστό πως άλλους παίκτες και άλλον τρόπο να απειλήσουν οι Σλοβένοι δεν έχουν, αποδείχτηκε και στην πράξη, από την στιγμή που το μαρκάρισμα στον Ίλισιτς βγήκε, το μηδέν στην άμυνα ήταν εξασφαλισμένο. Αν φέρουμε στο μυαλό μας τον όμιλο, για να πάρουμε την πρώτη θέση χρειαζόταν απλά σε δύο παιχνίδια απέναντι σε μία ομάδα που δεν απειλεί (θυμίζω πως στην Λουμπιάνα έλειπε ο Ίλισιτς), αλλά αμύνεται πειθαρχημένα, να βάλουμε ένα γκολ. Γνωρίζω πως το απλοποιώ, όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Κάποιος μπορεί εύκολα να ισχυριστεί πως ήμασταν ανώτεροι από τους Σλοβένους.

Πράγματι είχαμε τον έλεγχο, αν μία ομάδα πίεσε για την νίκη ήταν η δικιά μας, όμως εμείς την χρειαζόμασταν. Οι Σλοβένοι έπαιρναν την πρώτη θέση με το 0-0 και έπαιξαν μέχρι τέλους για να το κρατήσουν, κάτι που γνωρίζαμε πως θα συμβεί. Για να χάσουν το παιχνίδι, θα έπρεπε να συμβεί κάτι ακραίο, είτε να σκοράρει στο 70ό λεπτό ο Μπακασέτας με μακρινό σουτ εκτός περιοχής, είτε να κάνει παίζοντας με πλάτη, ο Παυλίδης κοντρόλ και ψαλιδάκι και να στείλει την μπάλα στα δίχτυα και αυτό να συμβεί απέναντι στον Όμπλακ.

Πιο κοντά φθάσαμε στο πλασέ του Κουρμπέλη, όταν έκανε όμορφη ενέργεια ο Φορτούνης, κατάφερε να αδρανοποιήσει την άμυνα της Σλοβακίας, όμως ο Κουρμπέλης δεν έκανε μία γεμάτη εκτέλεση.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΜΑΣ

Το Nations League ολοκληρώθηκε και για ακόμα μία φορά αποτύχαμε. Αποτύχαμε στην πιο βατή αποστολή που είχε ποτέ η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου, δυστυχώς όμως η αλήθεια είναι πως δεν βρισκόμαστε από ατυχία στην τρίτη κατηγορία, ανήκουμε εκεί που αξίζουμε, αυτό είναι το επίπεδό μας. Σε σχέση πάντως με τις προηγούμενες προσπάθειες υπάρχει μία σημαντική διαφορά, που θέλω να είμαι τίμιος και να την αναδείξω. Ο Φαν Σιπ μέσα από τα λάθη του, αδικώντας, όχι στο τελευταίο πακέτο αγώνων αλλά για ένα σημαντικό διάστημα, ποδοσφαιριστές που τύχαινε να προέρχονται από τον Ολυμπιακό, κατάφερε να δημιουργήσει ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών, που έδειχνε πως νοιάζεται για την Εθνική.

Έφτιαξε ομάδα όμως με χαμηλό ταβάνι, που έχει περιορισμένες δυνατότητες. Και προσέξτε, η συγκεκριμένη διοργάνωση, έχει την εξής ιδιορρυθμία: Παίζεις μόνιμα με ομάδες συγκεκριμένου επιπέδου και η δική μας κατηγορία, μας πρόσφερε μόνο αδύναμους αντιπάλους. Για παράδειγμα η άμυνα μας, με τα πειραματικά δίδυμα που χρησιμοποίησε ο Φαν Σιπ, δεν δοκιμάστηκε με ομάδες που μπορούσαν να ασκήσουν πίεση, αλλά μόνιμα με αντιπάλους χαμηλού επιπέδου που δεν μας απειλούσαν. Ακόμα όμως και σε αυτό το επίπεδο και παρότι ήταν φανερό πως προσπάθεια έγινε, δεν μπορέσαμε να τα καταφέρουμε.