Στο Άνφιλντ γράφτηκε ακόμα μία πανέμορφη ποδοσφαιρική ιστορία. Δεν είναι μόνο η μεγάλη ανατροπή , αυτή την επιτυχία την κάνει ξεχωριστή η εποχή που ήρθε. Μία ημέρα μετά από το τέρμα του Κομπανί που εκτός απροόπτου οδηγεί την Λίβερπουλ σε ένα χαμένο πρωτάθλημα, που θα το τελειώσει με 97 βαθμούς.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Έναν τίτλο που έχει στοιχειώσει τον κόσμο της Λίβερπουλ σε όλο τον κόσμο και φέτος έδωσε την απόλυτη μάχη με την Σίτι. Μια μάχη που πήγε σε βαθμούς, που ποτέ άλλοτε δεν έχει φθάσει η κόντρα δύο ομάδων σε πρωτάθλημα 20 ομάδων. Η Λίβερπουλ που με τον Κλοπ εξελίσσεται και στην πραγματικότητα οδηγεί το ποδόσφαιρο στην επόμενη ημέρα.

Αυτή η ομάδα όμως που έχει πετύχει στο γήπεδο πολλά, έχει δώσει το δικαίωμα στον οπαδό της να είναι περήφανος, δεν έχει κατακτήσει ακόμα τίποτα και πριν ξεκινήσει το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα, όλα έδειχναν πως αυτή η χρονιά δεν θα τελειώσει με τον τρόπο που αξίζει στην φετινή Λίβερπουλ. Το ποδόσφαιρο όμως και γενικά ο αθλητισμός, έχει έναν μαγικό τρόπο να σου δίνει αυτό που αξίζεις. Και σε αυτό το ζευγάρι έδωσε στις δύο ομάδες αυτό που άξιζαν, στην Λίβερπουλ του Κλοπ μία τεράστια πρόκριση και στην απόλυτα εξαρτημένη από τον Μέσι ομάδα, που έχει δημιουργήσει ο Βαλβέρδε, μία απίστευτη ηχηρή σφαλιάρα.

ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΙΣΩ

Μία εβδομάδα πίσω, λίγο πριν ξεκινήσει το πρώτο παιχνίδι σε κείμενο προαναγγελία της αναμέτρησης, ανέφερα πως η Λίβερπουλ του Κλόπ είναι έτοιμη να κατακτήσει μεγάλους τίτλους . Έχει καλύτερη συνολικά ομάδα από την Μπαρτσελόνα, είναι καλύτερα δουλεμένη από τον Κλόπ, με τον Γερμανό τεχνικό, σε αντίθεση με τον Βαλβέρδε να παίρνει το μάξιμουμ από το ρόστερ του. Τα πράγματα όσον αναφορά το αποτέλεσμα του πρώτου παιχνιδιού δεν εξελίχθησαν όπως όριζε η λογική του ποδοσφαίρου.

Στο κείμενο της επόμενης ημέρας, ανέφερα πως πήγαν πολλές λεπτομέρειες υπέρ της Μπαρτσελόνα , για να έρθει ένα απόλυτα συγκυριακό 3-0. Μέχρι το 60ο λεπτό η Λίβερπουλ είχε 4 ευκαιρίες και η Μπαρτσελόνα με μία ευκαιρία, είχε πάρει προβάδισμα, στην συνέχεια η ομάδα του Βαλβέρδε πήρε ένα καθαρό προβάδισμα με τον μοναδικό τρόπο που έχει μάθει να κερδίζει, με όργια του Μέσι.

ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Δεν συνηθίζω να γράφω σε πρώτο πρόσωπο, γνωρίζω πως είναι λάθος και αδιάφορο για τον αναγνώστη, όμως αυτήν την φορά νοιώθω την ανάγκη να το κάνω.

Δεν είμαι οπαδός καμίας ομάδας, και δεν ανήκω στους φανατικούς φίλους της Λίβερπουλ, το αντίθετο έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να ενοχλούμαι από αυτήν την υπερβολή που υπάρχει στην υποστήριξη της συγκεκριμένης ομάδας και στα σχόλια που την συνοδεύουν. Όμως έχω μία τρέλα, να θέλω ο καλύτερος να δικαιώνεται.

Το γεγονός ότι οδηγούμασταν σε μία σεζόν, που μία τόσο καλά δουλεμένη ομάδα όπως η Λίβερπουλ, δεν θα κατακτούσε τίποτα με ενοχλούσε, όπως με ενοχλούσε που όλα έδειχναν πως μία τόσο προβληματικά δουλεμένη ομάδα ήταν τόσο κοντά, στο να κατακτήσει τα πάντα.

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΙΤΛΟΣ

Βλέπετε, χωρίς Σαλάχ, Φιρμίνο, Κείτα και με την Μπαρτσελόνα να έχει τον Μέσι φορμαρισμένο και να έχει αφήσει το παιχνίδι που μεσολάβησε το περασμένο Σάββατο, δεν φαινόταν πιθανό να ανατραπεί το 3-0 του πρώτου παιχνιδιού. Η Μπαρτσελόνα τα είχε όλα υπερ της.

Και όμως η Λίβερπουλ το έκανε, ο κόσμος της έζησε ξανά μία μεγάλη ανατροπή στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση . Καταλαβαίνω το πάθος των οπαδών της ομάδας για ένα πρωτάθλημα, τα 29 χρόνια για έναν τεράστιο σύλλογο όπως η Λίβερπουλ είναι πολλά, παρά πολλά, όμως ο μεγαλύτερο διασυλλογικός τίτλος, είναι η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί παίζεις με τους καλύτερους της Ευρώπης και πρέπει να κερδίσεις σε παιχνίδια απίστευτου ρυθμού.

Αυτός ήταν και ο λόγος που στα μάτια μου πριν το πρώτο παιχνίδι, αυτό το ζευγάρι είχε την Λίβερπουλ καθαρό φαβορί. Ο ρυθμός, η ένταση που μπορεί να βάλει στο παιχνίδι της η Λίβερπουλ, μία ένταση που στο δεύτερο ημίχρονο κατάπιε την ομάδα του Βαλβέρδε.

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ

Δεν υπάρχουν μεταφυσικά αλλά ποδόσφαιρο. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι η ίδια ομάδα το 2017 έχασε με 4-0 στο Παρίσι, πέρασε με τον τρόπο που πέρασε και στον επόμενο γύρο έχασε με 3-0 στο Τορίνο από την Γιουβέντους. Ο Ενρίκε έφυγε, αλλά ο Βαλβέρδε δεν φρόντισε να αλλάξει την συνταγή.

Πέρυσι σε ρεβάνς του 4-1, έχασε και αποκλείστηκε με 3-0 από την Ρόμα, αυτή την φορά σε ρεβάνς 3-0, έφαγε τέσσερα. Δεν είναι η πρώτη ανατροπή, ούτε η πρώτη εκτός έδρας βαριά ήττα σε νοκ άουτ παιχνίδι Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι η 4η φορά που το σχέδιο δεν βγαίνει και ταπεινώνεται. Πολύ μικρό το διάστημα για να είναι τυχαίο.

ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΡΤΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΙ

Ο Βαλβέρδε ακολούθησε τον δρόμο του Ενρίκε, έχει τον καλύτερο παίκτη του κόσμου και στηρίζει τα πάντα πάνω του. Ποτέ δεν θεώρησα σημαντικά τα πολλά τέρματα που βάζει ο Μέσι, στην διάρκεια της σεζόν, ο λόγος είναι πως πιστεύω ότι αυτό είναι το πρόβλημα, που του έχει στερήσει το δικαίωμα να κατακτήσει τον αριθμό των Τσάμπιονς Λιγκ που αξίζει στα χρόνια της επιρροής του.

Ασφαλώς και τα τρία που έχει πάρει δεν είναι λίγα, είναι μικρό νούμερο όμως για την επιρροή που έχει στο ποδόσφαιρο, η μόλις μία κατάκτηση τα τελευταία οχτώ χρόνια. Σε αυτό παίζει ρόλο το γεγονός, πως οι προπονητές που ανέλαβαν την Μπαρτσελόνα μετά τον Γκουαρντιόλα, προσάρμοζαν όλο και περισσότερο την ομάδα πάνω του. Ακόμα και για να κερδίσει την Λεβάντε η Μπαρτσελόνα έχει την υποχρέωση ο Μέσι, να πάρει την μπάλα και να κρίνει την αναμέτρηση.

Το γεγονός πως μεγάλοι παίκτες δεν παίρνουν τον ρόλο που τους αναλογεί στην διάρκεια της χρονιάς, τους οδηγεί να μην μπορούν να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους, όταν το αρχικό σχέδιο δεν πηγαίνει καλά. Δεν μπορώ να θυμηθώ μεγάλο παιχνίδι τα τελευταία χρόνια που η Μπαρτσελόνα κέρδισε, δίχως να χρειαστεί να κάνει όργια ο Μέσι. Και εδώ δεν υπάρχει δικαιολογία, το ρόστερ που έχει στα χέρια του ο Βαλβέρδε δεν το έχει κανένας άλλος προπονητής. Ποδοσφαιριστές που όπου και να πάνε θα έχουν κομβικό ρόλο και σημαντική επιρροή στην Μπαρτσελόνα έχουν περιορισμένες ευθύνες και αρμοδιότητες.

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ο Κουτίνιο, βρίσκεται κάπου ξεχασμένος στα αριστερά και παρότι είναι φανερό πως δεν παίρνει η ομάδα ούτε το 10% από αυτά που μπορεί να δώσει, δεν αλλάζει ο παραμικρό, τον αφήνει να βασανίζεται στα αριστερά και με ευκολία γίνεται πρώτη αλλαγή. Ποδοσφαιριστές όπως ο Βιδάλ, ο Ράκιτιτς, έχουν στο γήπεδο περιορισμένες αρμοδιότητες και ο συντηρητισμός, που επικρατεί στην σκέψη του Βαλβλέρδε δεν βοηθά στο να αξιοποιηθούν τα προσόντα των Μάλκομ, Ντεμπελέ.

Όλα αυτά τα έχω αναφέρει αρκετές φορές στην εκπομπή, γνωρίζω πως αν η Μπαρτσελόνα περνούσε την Λίβερπουλ, δεν θα είχαν καμία αξία, όμως δεν πέρασε και δεν μιλάμε για απλό αποκλεισμό αλλά για μία ποδοσφαιρική ταπείνωση. Έχοντας πάρει ένα σκορ που δεν άξιζε στο πρώτο παιχνίδι και απέναντι σε μία Λίβερπουλ που η κούραση που δημιούργησε αυτή η απίθανη κούρσα στην Πρέμιερ, την έκανε να δώσει την ρεβάνς χωρίς τα βασικά της όπλα. Δίχως τους Σαλάχ, Φιρμίνο, Κείτα.

ΦΕΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ "ΠΑΤΣΑΒΟΥΡΑΚΙΑ"

Η Λίβερπουλ στο πρώτο ημίχρονο μπήκε δυνατά, πέτυχε γρήγορα το τέρμα που χρειαζόταν και αν μπορεί κάποιος να πει, πως βρήκε λίγο τύχη σε αυτά τα δύο παιχνίδια, είναι που δεν δέχτηκε τέρμα στο διάστημα από το 13ο μέχρι το 20ο λεπτό. Εκεί ήταν ένα μικρό διάστημα που κάνοντας όργια ο Μπουσκέτς, ισορρόπησε ο άξονας, έγινε παιχνίδι ανάμεσα στις γραμμές της Λίβερπουλ και έμεινε εκτεθειμένη η τελευταία 4άδα άμυνας.

Όποτε χρειάστηκε ο Άλισον κράτησε το μηδέν, έκανε μία πολύ σοβαρή εμφάνιση ο Βραζιλιάνος τερματοφύλακας. Εδώ θα κάνω μία μικρή αλλά αναγκαία παρένθεση. Το Τσάμπιονς Λιγκ, είναι μεγάλη διοργάνωση, δεν γίνεται να την κατακτήσεις με "πατσαβουράκια". Πολλοί φίλοι της Λίβερπουλ, πιστεύουν πως αδικήθηκαν στον περσινό τελικό από την τύχη. Δν αδικήθηκαν, η Ρεάλ είχε περισσότερους world class ποδοσφαιριστές στο ρόστερ της, είχε μία ενδεκάδα που είχε μάθει να κερδίζει μεγάλα παιχνίδια και την δυνατότητα να περνά από τον πάγκο τον Μπέιλ.

Η Λίβερπουλ δεν είχε αυτά τα όπλα. Χρειαζόταν να κάνει κάποιες κινήσεις. Δεν γίνεται να έχεις τερματοφύλακα τον Κάριου και να πιστεύεις πως αξίζεις να κατακτήσεις το Τσάμπιονς Λιγκ. Η θέση του τερματοφύλακα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι πολύ σημαντική. Ο τερματοφύλακας πρέπει να εγγυάται πως θα βγάλει αυτά που ανήκουν στην δικαιοδοσία του, θα πάρει τις σωστές αποφάσεις χωρίς να εντυπωσιάσει, αυτό ακριβώς που έκανε στην χθεσινή ρεβάνς ο Άλισον.

ΤΟ ΕΞΤΡΑ ΠΑΤΗΜΑ

Το τέλος του παιχνιδιού μας οδηγεί στο συμπέρασμα, πως η άμυνα της Μπαρτσελόνα δεν άντεξε το πάτημα ενός έξτρα ποδοσφαιριστή από την τριάδα του άξονα στην δική της περιοχή.

Στο πρώτο τέρμα ο Χέντερσον ήταν αυτός που πάτησε σαν έξτρα παίκτης, έκανε δύσκολο κοντρόλ, πλάσαρε χαμηλά συρτά, το έβγαλε ο Τερ Στέγκεν και ο Οριγκί απλά έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα σε κενό τέρμα. Ο τραυματισμός τους Ρόμπερτσον έφερε τον Βαϊνάλντουμ στον άξονα. Αυτήν την φορά έπαιξε στον φυσικό του χώρο και όχι πάνω στα στόπερ, όπως για μεγάλο διάστημα στο Καμπ Νου. Μέσα σε δύο λεπτά το κάθετο παιχνίδι του, τα έξτρα πατήματα μέσα στην περιοχή έφεραν το ζευγάρι σε απόλυτη ισορροπία.

ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 3-0

Από εκεί και πέρα Μπαρτσελόνα δεν υπήρχε. Ήταν μία ζαλισμένη ομάδα και ο τρόπος που αμύνθηκε στο 4ο τέρμα φωτογραφίζει το χάος και τον φόβο που υπήρχε στην σκέψη των παικτών.

Ο Φαμπίνιο, ασφαλώς με βοήθειες έκανε ένα τεράστιο παιχνίδι στον χώρο που βγάζει τις επιθέσεις ο Μέσι. Η Μπαρτσελόνα για να κάνει επίθεση έχει ένα μόνο τρόπο, πρέπει να φέρει τον παικταρά Μέσι στον άξονα, να του δώσουν την μπάλα και να γίνουν οι κινήσεις, οι άμυνες που βγήκαν στον συγκεκριμένο χώρο στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού ήταν συγκλονιστικές.

ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ

Για ακόμα μία φορά λοιπόν είδαμε το ίδιο έργο. Έργο που παίχτηκε το 2017 σε Παρίσι και Τορίνο, το 2018 στην Ρώμη και φέτος στο Άνφιλντ. Όταν το αρχικό πλάνο αντιμετωπίζεται, κανένας να μην βγαίνει μπροστά, καθώς ο προπονητής τους δεν φρόντισε να έχει δώσει στους υπόλοιπους μεγαλύτερες αρμοδιότητες στον τρόπο ανάπτυξης της Μπαρτσελόνα.

Ο Βαλβέρδε μετά το κάζο της Ρώμης, βιώνει ακόμα ένα πικρό αποκλεισμό. Ασφαλώς και πιστώνεται πως έχει πάρει δύο πρωταθλήματα, οδηγεί την Μπαρτσελόνα σε δεύτερο συνεχόμενο νταμπλ. Χρεώνεται όμως δύο ταπεινωτικούς αποκλεισμούς για την ιστορία του συλλόγου. Που δεν δικαιολογούνται με βάση το ρόστερ που διαθέτει.

ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Πολλές φορές ακούω η διαβάζω το κλίσε που λέγεται για τον έλεγχο στον ρυθμό που ζητά η Μπαρτσελόνα. Η αλήθεια είναι πως όταν μπορείς να τρέξεις, τρέχεις, όταν είσαι σε θέση να βγάλεις ένταση την βγάζεις, δεν παίζεις σε αργό τέμπο.

Το ποδόσφαιρο έχει πάει στην ένταση, στον ρυθμό, στην ταχύτητα και στην πίεση στην κατοχή του αντιπάλου. Αυτό το ποδόσφαιρο το διδάσκει ο Κλοπ στο Λίβερπουλ, αυτό το ποδόσφαιρο άξιζε να πάει τελικό και τα κατάφερε όταν όλες οι συνθήκες έδειχναν πως είναι αδύνατον να συμβεί κάτι τέτοιο.

Δεν είμαι φίλος της Λίβερπουλ, δεν ανήκει καν σε ένα γκρουπ ομάδων που τις βλέπω με μεγαλύτερη συμπάθεια. Η χθεσινή της ανατροπή, είναι μία μεγάλη νίκη του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Πέρασε η ομάδα που δουλεύει καλύτερα, που παίζει πιο σύγχρονα, η ομάδα του καλύτερου προπονητή.

Peter Byrne/PA via AP

Έπος Λίβερπουλ και YNWA με έκπτωση 30% στα Footshirts