Για τον Βαλβέρδε λοιπόν ήταν ευλογία η έλλειψη ευρωπαϊκών υποχρεώσεων και είναι σημαντικό για την ψυχολογία της ομάδας που μπορεί να αντιμετωπίζει παιχνίδια με τον Βόλο και τον Αστέρα Τρίπολης στο Καραϊσκάκης με την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα.

Το γεγονός αυτό, πέρα από το δικαίωμα στον Βαλβέρδε να δουλέψει ήρεμα χωρίς κρίσεις που μπορούσαν να φέρουν κάποια αρνητικά αποτελέσματα στην Ευρώπη, δημιουργεί και κάποιες τριβές. Φτάσαμε στα μέσα του Οκτώβρη και ο Βαλβέρδε έχει δώσει μόλις 5 επίσημα παιχνίδια. Μοιραίο είναι κάποιοι ποδοσφαιριστές να νιώθουν απογοητευμένοι.

Το πρόβλημα για παράδειγμα με τους Μήτρογλου, Νέμεθ δεν είναι μόνο στο ότι δεν μπήκαν στην αποστολή στο παιχνίδι με το Βόλο. Το χειρότερο γι' αυτά τα ταλαντούχα παιδιά είναι πως βλέπουν πως δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να πάρουν ευκαιρίες ούτε στο μέλλον.

Όπως έχει γίνει το ποδόσφαιρο, η θέση του σέντερ φορ έχει γίνει σαν τον τερματοφύλακα. Ο Μήτρογλου μπορεί να παίξει μόνο κορυφή σαν στράικερ και ο Βαλβέρδε αυτή τη στιγμή έχει στο μυαλό του το πώς θα βελτιώσει ατομικά τον Πάντελιτς, ενώ όταν δεν θα αγωνίζεται ο Σέρβος, είναι φανερό πως η λύση Μιράλας τον καλύπτει ακόμα και για την κορυφή.

Θέση στην κορυφή για τον Νέμεθ είναι φανερό πως δεν υπάρχει. Ο Ούγγρος βέβαια σε αντίθεση με τον Μήτρογλου κάποιες φορές θα μπορούσε να παίξει στο πλάι κινούμενος σαν δεύτερος φορ. Με δεδομένο όμως πως ο Βαλβέρδε έχει το πλεονέκτημα να χρησιμοποιεί πάντα τους έντεκα βασικούς είναι δύσκολο να πάρει θέση στα αριστερά από τον Ριέρα ή να μην αγωνιστεί κανείς εκ των Ρόμενιαλ, Φούστερ, Μιράλας, Φετφατζίδης για να βρει θέση στα δεξιά.

Τα ίδια ισχύουν βέβαια και για τον Ζαϊρί, που θα μπορούσε να έχει ένα μικρό ρόλο σαν αντικαταστάτης του Ριέρα. Μέσα σε αυτόν το χαμό των πολλών επιθετικών επιλογών ο Βαλβέρδε έδειξε πως ξέρει να ξεχωρίζει τα ταλέντα. Όχι πως είναι δύσκολο να αξιολογήσει κανείς πόσο σημαντική είναι η ταχύτητα με τη μπάλα που έχει ο Μιράλας και τι διαφορά μπορεί να κάνει στο ελληνικό πρωτάθλημα ο συνδυασμός ταχύτητας και τεχνικής κατάρτισης που διαθέτει ο Βέλγος ποδοσφαιριστής.

Όταν αποκτήθηκε, είχα γράψει πως πρόκειται για λαβράκι και πως ούτε ο Κόκαλης δεν είχε καταλάβει τι δώρο έκανε φεύγοντας στον Μαρινάκη. Στην πορεία φοβήθηκα πως ο παίκτης θα χαθεί, καθώς στον Ολυμπιακό είχαν δημιουργηθεί όλες οι προϋποθέσεις για να μην χρειαστεί ο Μαρινάκης να διαπραγματευτεί με τους ανθρώπους της Σεντ Ετιέν την οψιόν αγοράς του Βέλγιου. Ο Ερνέστο όμως έδειξε δίκαιος, δεν υπολόγισε, πιθανόν ούτε να του πέρασε από το μυαλό πως ο Μιράλας είναι μεταγραφή Κόκαλη και του έδωσε την ευκαιρία που σίγουρα άξιζε. Το ταλέντο του Βέλγου βγάζει μάτια και είναι φανερό πως είναι παράλογο να μην γίνει μόνιμος στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού.

Ο Βαλβέρδε λοιπόν πρέπει να δείξει ευέλικτος. Στα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα το 4-6-0 που μπορεί να εφαρμόσει με τον Μιράλας στην κορυφή το παίζουν πολλές μεγάλες ομάδες με επιτυχία. Στην Ελλάδα όμως στο 80% των παιχνιδιών οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού θα παίζουν ταμπούρι. Οπότε η παρουσία ενός κλασικού στράικερ με έφεση στο σκοράρισμα όπως ο Πάντελιτς είναι απαραίτητη. Γι' αυτόν το λόγο πρέπει να βρει ο Ισπανός τεχνικός ένα σχέδιο που θα χωράει και τους δύο στη βασική ενδεκάδα.

Ο ίδιος ο Μιράλας μπορεί να δηλώνει επιθετικός όμως καθαρός στράικερ δεν είναι. Στην καριέρα του έχει παίξει και σαν δεύτερος επιθετικός σε 4-4-1-1 πίσω από στράικερ σαν τους Κλάιφερτ, Γκομίς, Ιλάν, έχει παίξει και δεξιά με επιτυχία αλλά και σαν καθαρός επιτελικός μέσος. Μόνο αριστερά δεν μπορεί να αποδώσει. Οπότε ο Βαλβέρδε υποχρεούται μόλις βρει τον εαυτό του ο Πάντελιτς να βρει πλάνο που θα χωρέσει και τους δύο.