Η φετινή χρονιά έμοιαζε σαν σχεδιασμένα καταστροφική για την Ρεάλ Μαδρίτης. Περιμέναμε να δούμε μόνο τον χρόνο και τον τρόπο που θα μείνει εκτός στόχων και θα μπορεί ως αποτυχημένη να σχεδιάσει την επόμενη ημέρα.

Μέσα σε μία εβδομάδα χάθηκαν και τα τρία τρόπαια. Κύπελλο, Πρωτάθλημα, Τσαμπιονς Λιγκ, χάθηκαν με τρεις ήττες στο Μπερναμπέου.

Είναι κανόνας, όταν μία ομάδα δημιουργεί δυναστεία, να τελειώνει με σκληρό τρόπο. Πάντα υπάρχει ένας τελευταίος κύκλος ταπεινωτικών αποτελεσμάτων, που θα κάνει το restart να φαντάζει επιτακτικό.

Η φετινή Ρεάλ είχε... ανάγκη φέτος μια μεγάλη αποτυχία, είχε ανάγκη να αποκτήσει ξανά η διοίκηση της το δικαίωμα να φέρει καινούργιους σταρ και πλέον της δίνεται η ευκαιρία να πετύχει.

ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ, ΕΦΙΚΤΟ

Βλέπετε η Ρεάλ των Ρονάλντο, Ράμος, Μπέιλ, Μόντριτς, Κρος, Μπενζεμά, Μαρσέλο, πέτυχε κάτι ακραίο. Πήρε τρία συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ, 4 σε 5 χρόνια. Η Ρεάλ έκανε το ανέφικτο να φαντάζει σήμερα βατό. Θυμίζω, όμως, πως μέχρι να το πετύχει, ο κόσμος του ποδοσφαίρου είχε πιστέψει, πως είναι κάτι αδύνατο να συμβεί.

Δεν μπορούσε να συμβεί γιατί δεν το είχε πετύχει κανένας. Με την αλλαγή του θεσμού και τη δημιουργία του Τσάμπιονς Λιγκ, στην μορφή που το απολαμβάνουμε από το 1992 και μετά, καμία ομάδα δεν κατέκτησε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά την κορυφαία διοργάνωση. Πολλοί τροπαιούχοι ξεκίνησαν τη σεζόν, προσπαθώντας να σπάσουν την κατάρα, κανένας δεν το πέτυχε.

ΠΛΟΥΣΙΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΚΑΙ ΖΙΝΤΑΝ

Η Ρεάλ μάλιστα το κατέκτησε τρεις φορές συνεχόμενες, πετυχαίνοντας ένα στόχο που δεν είχε το δικαίωμα να διεκδικήσει ποτέ κανένας.

Ευτύχησε στην εποχή που το επιθετικό ποδόσφαιρο έχει γίνει πολύπλοκο, να βρεθεί ένας μεγάλος αριθμός ποδοσφαιριστών ικανός να κάνει πολλά πράγματα, χωρίς να χρειάζεται και επίπονη προσπάθεια από το τεχνικό επιτελείο. Δίχως να βασίζεται στα τρεξίματα και σε κάποια επιστημονική δουλειά στην κατοχή.

Στην εποχή που το ποδόσφαιρο πήγε στην ταχύτητα και στην επιστημονική δουλειά, στις συνεργασίες, η Ρεάλ πήρε τρία συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ, βασιζόμενη κυρίως στο ατομικό ταλέντο των παικτών της. Είμαι πεπεισμένος πως η ευρωπαϊκή ιστορία θα γραφόταν διαφορετικά αν δεν αναλάμβανε την Ρεάλ ο Ζιντάν.

Όλοι αυτοί οι σταρ, που προσέξτε δεν βασίστηκαν στα αθλητικά τους προσόντα και στα τρεξίματα, αλλά στην ποιότητα και στην ατομική κλάση που έπαιζε ο καθένας τη θέση του, χρειάζονταν έναν άνθρωπο με προσωπικότητα ώστε να μπορέσει να επιβληθεί.

Δεν ξέρω αν ο Ζιντάν είναι σπουδαίος προπονητής, σίγουρα όμως ήταν ο μόνος που θα μπορούσε μέσα στα αποδυτήρια να κάνει τους Ρονάλντο, Μπέιλ, Μαρσέλο, Μόντριτς, Κρος, Ράμος να καταλάβουν πως έχουν να κάνουν με κάποιον ανώτερό τους.

Ο Ζιντάν ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η ομάδα για να μπορέσει να μείνει στην ιστορία. Λειτούργησε ως ιδανικός διαχειριστής, κράτησε ισορροπίες στα αποδυτήρια, μπόρεσε να επιβάλει τον ρόλο, την επιρροή που θα έχει ο καθένας στην ομάδα, να απορροφά την δυσαρέσκεια τους και να καταλήγει σε ένα ανεκτό επίπεδο.

Βλέπετε οι Μπέιλ, Μαρσέλο, Μόντριτς, Κρος, Μπενζεμά όπου και να πήγαιναν, θα ήταν πρώτοι Στη Ρεάλ έπρεπε να συμβιβαστούν, να βρίσκονται κάτω από τον Ρονάλντο.

Επίσης, επειδή ήταν ο Ζιντάν, μπορούσε να επιβάλει στο εσωτερικό της ομάδας και να περάσει στον κόσμο, ένα ποδόσφαιρο που κατά βάση ήταν πιο συντηρητικό. Η πρώτη απόφαση που πήρε ήταν να επιβάλει στη βασική ενδεκάδα τον Κασεμίρο.

Θυμίζω πως ο προκάτοχος του, Μπενίτεθ, έχασε την θέση του, γιατί δεχόταν κριτική όταν χρησιμοποιούσε τον Βραζιλιάνο. Δεν είχε την προσωπικότητα να επιβάλει τα θέλω του. Κατέβασε την ομάδα του σε "κλάσικο" χωρίς 6άρι, ταπεινώθηκε και απολύθηκε.

Οι Μουρίνιο και Αντσελότι, δέχτηκαν έντονη εσωτερική κριτική, επειδή στα μεγάλα παιχνίδια εφάρμοζαν συντηρητικές λογικές. Ο Ζιντάν ποτέ δεν έπαιξε φουλ επίθεση.

Πάντοτε πρόσεχε την άμυνα και έψαχνε το χώρο κι αυτό το ποδόσφαιρο κατάφερε να το επιβάλει πολύ πιο εύκολα, από ότι τεράστια μεγέθη, όπως οι Μουρίνιο, Αντσελότι.

ΠΕΡΑΣΕ ΑΠ' ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Εφάρμοσε ένα ποδόσφαιρο που επέτρεπε σε ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, να έχουν μια αξιοπρεπή αμυντική λειτουργιά και όταν βρίσκουν μέτρα να εκμεταλλεύονται πως όπου και να είναι η μπάλα, υπάρχει ποδοσφαιριστής ικανός για να δημιουργήσει και να συνεργαστεί.

Αυτός ήταν και ο λόγος που η Ρεάλ ήταν πιο αξιόπιστη στα εκτός έδρας παιχνίδια απ' ότι στα εντός. Δίχως να είναι η πιο γρήγορη ομάδα στον κόσμο, είχε μία σπάνια ικανότητα να εκμεταλλεύεται τα μέτρα που μπορούσε, τα μέτρα που της έδινε ένας αντίπαλος που προσπαθούσε να της επιβληθεί μέσα από κατοχή. Σε αυτά τα τρία χρόνια, πέρασε από όλες τις έδρες.

Κέρδισε δύο φορές την Μπάγερν στο Μόναχο, την Παρί στο Παρίσι, άλωσε την Ιταλία περνώντας με διπλά από Τορίνο, Νάπολι, Ρώμη. Πέρα από τις απαραίτητες βασικές αρχές, τους εσωτερικούς κανόνες που μπορούσε να περάσει ο Ζιντάν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, ήταν πολύ καλός στο κοουτσάρισμα.

Απαραίτητο στοιχείο για να μπορέσει μία ομάδα, ταλέντου και κατεύθυνσης να πετύχει υψηλούς στόχους. Ήταν πολλές οι φορές που παιχνίδια στράβωσαν και μία κίνηση του Ζιντάν από τον πάγκο, άλλαξε τις ισορροπίες.

ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΟ ΚΙΕΒΟ

Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, η Ρεάλ που είχε ψύχωση το 10ο, έφθασε στα 13. Οι πρώτες βάσεις μπήκαν με τον Ζοσε Μουρίνιο. Έπαιξε με τον Πορτογάλο από το 2010-13 τρεις ημιτελικούς. Το 10ο το κατέκτησε την αμέσως επόμενη, στην πρώτη προσπάθεια με τον Αντσελότι το 2014. Μετά από ένα διάλειμμα, μίας μόλις χρονιάς, κατέκτησε τρία κολλητά με τον Ζιντάν. Αυτή η ομάδα "πέθανε" στις 26 Μαΐου στο Κίεβο.

Εκεί δόθηκε η τελευταία της παράσταση. Τα όσα πρωτόγνωρα για ομάδα που κατακτά πρωτάθλημα Ευρώπης έγιναν εκείνο το βράδυ, αποδεικνύουν και το μέγεθος της, αλλά και πως δεν πήγαινε άλλο.

Το μέγεθος της, γιατί ένα σύνολο παικτών με τόσα κρυμμένα εσωτερικά προβλήματα και διαφορές, κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, όμως η εικόνα έδειχνε πως ήρθε το τέλος.

Ο κάθε ποδοσφαιριστής, λειτουργούσε αυτόνομα, έχοντας καταλάβει πως ο κάθε world class ποδοσφαιριστής είναι και μία ξεχωριστή εταιρεία, επικοινώνησε αυτό που τον εξυπηρετούσε. Κανένας αυθορμητισμός, καμία θέληση για να γιορτάσουν και να χαρούν ως σύνολο την ιστορική επιτυχία που πέτυχαν.

Ο Ρονάλντο επειδή δεν σκόραρε, θέλησε να στρέψει τα βλέμματα πάνω του, δηλώνοντας πως "θα φύγω". Ο Μπέιλ πίστεψε πως είναι το κατάλληλο χρονικό σημείο να δείξει την δυσαρέσκεια του πως δεν είναι βασικός, ο Ράμος να δώσει το δικό του σόου, φωνάζοντας σε όλους πως πρέπει να πανηγυρίσουν, επικοινωνώντας πως είναι το μόνο ενωτικό στοιχείο στα αποδυτήρια.

Πιστεύω πως μετά από χρόνια, θα καταλάβουν πόσο λάθος έκαναν και δεν έζησαν όπως θα έπρεπε εκείνες τις στιγμές. Όποια και να ήταν η ψυχοσύνθεση τους, με αυτά που πέτυχαν από το 2014 ως το 2018 ως μέλη της Ρεάλ, θα μείνουν για πάντα στην ιστορία του συλλόγου, αλλά και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, σαν ομάδα, ως σύνολο.

ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΜΙΑ ΕΜΦΑΤΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Στις 26 Μαΐου, λοιπόν, στο Κίεβο, την ώρα των πανηγυρισμών, γράφτηκε το τέλος αυτής της ομάδας. Ο Ζιντάν δεν είναι αφελής, κατάλαβε πως από εδώ και πέρα μόνο φθορά θα υπάρχει, και πήδηξε το ιδανικό χρονικό σημείο. Η Ρεάλ είχε τελειώσει. Όμως έμενε κάτι ακόμα, έπρεπε να δημιουργηθούν οι συνθήκες, η επόμενη φουρνιά ποδοσφαιριστών να έχει το δικαίωμα να πετύχει.

Βλέπετε ήταν τόσο ακραία η επιτυχία, που δεν έδινε την δυνατότητα στους επόμενους να μπορούν να επιτύχουν. Η Ρεάλ από εκεί που σαν μέγεθος φάνταζε η κορυφή για έναν άνθρωπο του ποδοσφαίρου, το προηγούμενο καλοκαίρι έγινε ανεπιθύμητος προορισμός.

Κανένας δεν μπορούσε να φορέσει το κοστούμι του Ζιντάν, κανένας να φορέσει τα παπούτσια του Ρονάλντο. Ο μοναδικός τρόπος να δημιουργηθεί η επόμενη ημέρα, ήταν να κλείσει αυτός ο κύκλος, με μία εμφατική αποτυχία και να δημιουργηθούν συνθήκες επιτυχίας για τους επόμενους.

Αυτό που βλέπουμε φέτος, ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Μία σεζόν μεταβατική που κάποιοι θα θυσιαστούν για να δημιουργηθεί ένα καθαρό πεδίο. Ασφαλώς και τα πράγματα από εδώ και πέρα, δεν είναι τόσο απλά. Έγινε πιο εύκολο το σχέδιο για να δημιουργηθεί η επόμενη ημέρα. Βγήκαν στην επιφάνεια οι ποδοσφαιριστές που έχουν κορεστεί και που τουλάχιστον σε αυτήν την ομάδα δεν έχουν κάτι άλλο να δώσουν.

ΔΥΣΚΟΛΗ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ

Ο Μαρσέλο, δέχεται γκολ η Ρεάλ και στον πάγκο γελάει. Ο Μπενζεμά δηλώνει πως μέχρι πέρυσι έπαιζε για τον Ρονάλντο, φέτος που η ομάδα του ταπεινώνεται, αυτός χαίρεται το ποδόσφαιρο. Ο Μπέιλ βάζει γκολ και αρνείται να πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες του και ο μάνατζέρ του δηλώνει πως οι οπαδοί θα έπρεπε να του σκουπίζουν τα παπούτσια. Ο Ίσκο βγήκε μόνος του εκτός πλάνων και ο Κρος παίζει περπατώντας.

Αυτοί οι ποδοσφαιριστές, βγήκαν εκτός κάδρου, δεν γίνεται να βρίσκονται στην νέα εποχή της Ρεάλ Μαδρίτης. Βλέπουμε, όμως, πως μένουν πολλές άδειες σημαντικές θέσεις και δεν μιλάμε για μία ομάδα που έχει μάθει να πετυχαίνει με εργαλεία, έχοντας στην ενδεκάδα συμπληρωματικούς ποδοσφαιριστές.

Στο ποδόσφαιρο, πολλές φορές ο χρόνος λειτουργεί διαφορετικά, φαντάζει όμως πως δεν φθάνει ένα καλοκαίρι, για να αλλάξει η κατάσταση. Χρειάζονται πολλές αλλαγές, μεταγραφές και νέα κατεύθυνση. Σε κάθε περίπτωση, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για να μπουν τα θεμέλια για την επόμενη ημέρα.

Την Ρεάλ την έβαλε ξανά στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ο Μουρίνιο. Σίγουρα δεν μπορεί να πει κανείς πως πέτυχε απόλυτα, καθώς κατέκτησε σε τρία χρόνια μόλις ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο και έπαιξε τρεις ημιτελικούς στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μοιάζουν ελάχιστα τα επιτεύγματα, σε σχέση με όσα ακολούθησαν.

Έβαλε όμως ο Πορτογάλος τις πρώτες βάσεις, γιατί θυμίζω πως μέχρι να αναλάβει, μετρούσε ο σύλλογος 6/6 αποκλεισμούς σε νοκ άουτ φάση στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Αντσελότι με την πρώτη του χρονιά, κατάφερε να κατακτήσει το δέκατο που έμοιαζε κάτι σαν φετίχ για το κλαμπ. Τα κατάφερε χωρίς να κάνει τεράστιες αλλαγές, αλλά έχοντας την ευφυΐα να καταλάβει πως πρέπει να χτίσει τον άξονα του γύρο από τον Μόντριτς και όχι να τον έχει αναπληρωματικό.

Στη συνέχεια, η έλευση του Ζιντάν έφερε μία επιτυχία που κανένας δεν μπορούσε καν να την ονειρευτεί. Η φετινή χρονιά, έπρεπε να κλείσει τον κύκλο και αυτό συνέβη. Δεν είναι τόσο απλό να ανοίξει ο καινούριος. Όποιος θα αναλάβει το καλοκαίρι, θα έχει σκληρή και δύσκολη αποστολή και για να πετύχει θα πρέπει να τα καταφέρει σε πολλούς τομείς.