Στη μάχη του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπήκαν εχθές οι παγκόσμιοι πρωταθλητές και οι πρωταθλητές Ευρώπης. Γάλλοι και Πορτογάλοι έχουν τα πιο πλούσια ρόστερ της διοργάνωσης είναι όμως ξεκάθαρο πως και οι δύο θέλουν να την κατακτήσουν με μία συντηρητική προσέγγιση.

Οι ομοσπονδιακοί κρίνονται αποκλειστικά από το αποτέλεσμα

Η προσέγγιση τους φέρνει γκρίνια, καθώς υπάρχει ποιότητα για μία διαφορετική, πιο επιθετική φιλοσοφία, πρέπει όμως να γίνει κατανοητό πως μιλάμε για Εθνικές ομάδες. Οι ομοσπονδιακοί τεχνικοί δεν έχουν να χτίσουν το παραμικρό για το μέλλον και δεν έχουν και λόγο να πάρουν το οποιοδήποτε ρίσκο. Τους νοιάζει μόνο το αποτέλεσμα και η αξιοποίηση των προσόντων που έχουν οι ποδοσφαιριστές, που μπορούν να κάνουν την διαφορά. Ο χρόνος σε αυτά τα τουρνουά δεν γυρνάει πίσω και ένα λάθος ρίσκου μπορεί να σε αφήσει εκτός διοργάνωσης. Επίσης, δεν υπάρχει και χρόνος για δουλειά ώστε να νιώθουν ασφαλείς πως θα δημιουργήσουν ομάδες ικανές να διορθώσουν και το όποιο λάθος.

Ο Αρίγκο Σάκι άλλωστε ήταν ένας από τους προπονητές που πήγε μπροστά το ποδόσφαιρο στην εποχή του το 1994 στα γήπεδα της Αμερικής την Ιταλία, τελικό την έφθασε μέσα από ένα απίστευτα συντηρητικό ποδόσφαιρο για το όποιο δεχόταν έντονη κριτική ακόμα και από τους Ιταλούς που έχουν την άμυνα στο DNA τους.

Με δίδυμους πύργους στον άξονα

Θέλω λοιπόν να τονίσω πως κατανοώ τις δυσκολίες αυτών των διοργανώσεων και δεν κρίνω ποτέ τους προπονητές για τον φόβο τους. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Φερνάντο Σάντος πήγε να κρατήσει τους Πορτογάλους στο 0-0 μόνος του. Δεν κρίνω συνολικά την απόφαση του να παίξει με δύο ψηλά βαριά εξάρια στο κέντρο. Πιθανότατα να είναι μία συνολική προσέγγιση για ολόκληρο το Euro 2020.

Να πιστεύει πως βάζοντας ταυτόχρονα τους Ντανίλο - Καρβάλιο θα δώσει τη δυνατότητα στην επιθετική του τετράδα (Ρονάλντο - Φερνάντες - Μπερνάντο Σίλβα, Zότα) να απελευθερωθεί και να χτίσει συνεργασίες έχοντας ασφάλεια στην πλάτη τους. Προσέγγιση που μοιάζει στη λογική των δύο εξαριών ως προστάτες της άμυνας με την απόφαση του Ντελ Μπόσκε που χρησιμοποιούσε μαζί τους Μπούσκετς - Αλόνσο στη μεγάλη Εθνική Ισπανίας, χωρίς φυσικά να μπαίνουν σε σύγκριση αυτά που μπορούσαν να προσφέρουν οι δύο Ισπανοί χαφ με τους δίδυμους πύργους του Σάντος.

Άργησε πολύ να βάλει τον καυτό Ρενάτο Σάντσες

Παίζοντας όμως απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν δεδομένο πως θα παίξει άμυνα με ηρωικό πάθος και θα περιμένει σε χαμηλά μέτρα, το γεγονός πως στέρησε για 81 λεπτά παιχνίδι κάθετο από τον άξονα τρεξίματα από τις πίσω γραμμές έδινε το δικαίωμα στους Ούγγρους να βγάζουν με ασφάλεια ένα παιχνίδι, που δεν ήταν στις δυνατότητες τους να φανούν ανταγωνιστικοί.

Βλέπετε ούτε ο Ντανίλο, ούτε ο Καρβάλιο μπορούσαν να πάρουν την μπάλα και να κάνουν κάποια κάθετα μέτρα ώστε να παίξουν ανάμεσα στις γραμμές των Ούγγρων και να τους ανοίξουν την άμυνα. Οι δύο κεντρικοί χαφ στον χώρο τους στην θέση 6 και η επιθετική τετράδα της Πορτογαλίας ήταν εντελώς απομονωμένη και είχαν γύρο τους πολλούς αντιπάλους.

Αν μιλάγαμε για συλλογικό επίπεδο θα ήταν ξεκάθαρα ένα λανθασμένο ποδοσφαιρικό σχέδιο να έχεις τον Ρενάτο Σάντσες και να πας με το δίδυμο Ντανίλο - Καρβάλιο. Εδώ όμως ο Σάντος έχει να διαχειριστεί μεμονωμένα παιχνίδια και δεν αποκλείω να το πάει μέχρι τέλους. Διατηρώ πάντως μία αμφιβολία γιατί πολλές φορές στα τουρνουά δεν ξεκινάει με το πλάνο που αρχικά προσεγγίζει τις διοργανώσεις το είδαμε και στο Μουντιάλ του 2014 με την Εθνική μας, αλλά και στο Ευρωπαϊκό του 2016 με την Πορτογαλία.

Σε κάθε περίπτωση πάντως το παιχνίδι με τους Ούγγρους φώναζε πως για να φανεί η ανωτερότητα των Πορτογάλων και να αξιοποιηθεί η ποιότητα της επιθετικής τετράδας έπρεπε να σπάσει από τον άξονα το δίδυμο πύργων και να μπει ο Ρενάτο Σάντσες να παίξει κάθετα. Έγινε πολύ αργά στο 81ο λεπτό και άλλαξε όλο το παιχνίδι.

Ο χαφ της Λιλ αφηνιασμένος από την εντυπωσιακή χρονιά ολικής επαναφοράς μπήκε υπερβολικά αργά όμως τα λίγα λεπτά που έπαιξε έφτασαν για να δώσουν ένα χτύπημα που δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει η άμυνα της Ουγγαρίας. Η ικανότητα του να πάρει την μπάλα να βγει εσωτερικά δεξιά και να τρέξει κάθετα ήταν κάτι που και δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει ο αντίπαλος και δημιουργούσε συνθήκες για να πάρουν την μπάλα χωρίς μαρκάρισμα οι 4 ποιοτικοί ποδοσφαιριστές του Σάντος που έπαιζαν ψηλά.

Ο Ντεσάμπ πάει με τα προσόντα των ποδοσφαιριστών του

Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές έδειξαν στην πρεμιέρα τους στο Μόναχο τον τρόπο που θα προσπαθήσουν να κατακτήσουν το Ευρωπαϊκό. Είναι ξεκάθαρο πως ο Ντεσάμπ δεν θέλει οι παίκτες του στα παιχνίδια υψηλού ανταγωνισμού να έχουν την μπάλα στα πόδια τους, αλλά θέλει να κερδίζουν μέτρα.

Είναι μία προσέγγιση που ταιριάζει απόλυτα και στο ρόστερ που έχει στα χέρια του. Η Εθνική Γαλλίας, με μία μικρή εξαίρεση τον Ραμπιό, δεν έχει ποδοσφαιριστές που θα πάρουν την μπάλα θα κάνουν παιχνίδι και θα δημιουργήσουν στον μικρό χώρο και χωρίς κίνηση. Δεν υπάρχει κάποιος Φερνάντες. Στηρίζονται στις κερδισμένες μάχες που μπορεί να φέρει στον άξονα ο Καντέ -που παίζει σαν καθαρό εξάρι πιο χαμηλά από ό,τι στην Τσέλσι του Τούχελ- και μία συνολικά δουλεμένη ομάδα στο αμυντικό πλάνο με ποδοσφαιριστές που έχουν μάθει να λειτουργούν μαζί σε χαμηλά μέτρα και ο καθένας ξέρει καλά την θέση του και τον χώρο του.

Κερδισμένες μάχες στον άξονα και ελεύθερα μέτρα για τον Εμπαπέ

Κερδισμένες μάχες στον άξονα και ένα παιχνίδι που η πίεση ξεκινάει από χαμηλά σημαίνει αμέσως ελεύθερα μέτρα για τον Εμπαπέ. Είναι δεδομένο πως αν έχεις αυτό το φαινόμενο στην διάθεση σου δεν την θέλεις την μπάλα, δεν θες να δημιουργήσεις συνθήκες, ώστε να του μικρύνεις το γήπεδο. Αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι η μπάλα. Αλλά ελεύθερα μέτρα. Οι Γάλλοι πήραν κατοχή μπάλας μόλις 38%, έμειναν πολύ πίσω στο δεύτερο ημίχρονο, όμως με αυτήν την προσέγγιση δεν απειλήθηκαν είχαν δοκάρι σε φάση που έβγαλαν δύο παίκτες μόνους τους και ο Ραμπιό επέλεξε να εκτελέσει μόνος του και δύο τέρματα που ακυρώθηκαν οριακά γιατί ο συμπαίκτης που πάσαρε στον Εμπαπέ δεν πρόλαβε για χιλιοστά το τρέξιμο του.

Το μπερδεμένο αδούλευτο 3-4-2-1 του Λεβ

Οι Γερμανοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να παίξουν όμως δεν θύμιζαν Γερμανία. Τους έβλεπες να προσπαθούν να αφομοιώσουν ένα ποδόσφαιρο που και δικό τους δεν είναι και δεν έχουν βρει τον χρόνο να το δουλέψουν σωστά. Η αδυναμία τους να απειλήσουν, μέσα από το περίεργο 3-4-2-1 του Λεβ που συνδυάζει και πολλά πράγματα μπερδεμένα μαζί, δείχνει πως οι Εθνικές δεν προσφέρονται για πολλούς νεοτερισμούς.

Οι Γερμανοί πάνε με τρία στόπερ στη διοργάνωση με μία λογική χωρίς καθαρό εξτρέμ στα άκρα με τον Γκνάμπρι να κινείται περισσότερο σαν φορ, γεγονός που στερεί παιχνίδι από το πλάι που αρέσει να βγάζουν οι Γερμανοί, που πάντα το συνδυάζουν με ασφυκτική πίεση στην αντίπαλη περιοχή.

Ακίνδυνοι στην κατοχή τους

Η ποδοσφαιρική προσέγγιση του Λεβ έχει στο γήπεδο τοπν Γκνάμπρι αλλά δεν έχει εξτρέμ έχει στο γήπεδο τους Μίλερ Χάβερτζ αλλά στο γήπεδο δεν έχει φορ και ταυτόχρονα δεν υπάρχει ούτε δεκάρι. Θυμίζω πως σε όλες τις διοργανώσεις που τα πάντσερ πάνε μακριά υπάρχει κάποιος στράικερ να κάνει την διαφορά. Βλέπουμε λοιπόν μία ομάδα που βγάζει εκτός περιοχής και τον Χάβερτζ και τον Μίλερ χωρίς καθαρό φορ, χωρίς εξτρέμ, χωρίς δεκάρι να προσπαθεί να εφαρμόσει μία ιδέα που δεν μπορεί να την παρουσιάσει στο γήπεδο.

Σίγουρα κάτι έχει στο μυαλό του ο Λεβ που αν είχε χρόνο πιθανότητα να έβγαζε και ενδιαφέρον όμως το τουρνουά κρατάει λίγο και για να συνεχίσει η Γερμανία χρειάζεται 4 βαθμούς στα υπόλοιπα δύο παιχνίδια. Οι Γερμανοί έμοιαζαν να μην γνωρίζουν πώς να τελειώσουν επίθεση με το πλάνο του προπονητή τους. Έχουν αποτύχει ξανά σε διοργανώσεις δεν μπορώ όμως να τους θυμηθώ ξανά τόσο ακίνδυνους στην κατοχή τους.

Οι ποδοσφαιριστές θέλουν 4-2-3-1

Έχουν ένα έτοιμο ρόστερ για να δουλέψουν ένα επιθετικό 4-2-3-1 που το γνωρίζουν οι ποδοσφαιριστές του Λεβ και το ζητάνε. Αν έχεις στα δύο άκρα τους Γκνάμπρι - Σανέ και παίξουν σαν εξτρέμ τότε το δίδυμο Μίλερ - Χάβερτζ μπορεί να μπει μέσα στην περιοχή και να αξιοποιηθεί η αποτελεσματικότητα του Μίλερ και φυσικά η ποιότητα και η δημιουργία του Χάβερτζ. Για τα παιχνίδια νοκ άουτ υπάρχει ο Βέρνερ που θα επιτρέπει να κλείσουν οι γραμμές για καλύτερη αμυντική ασφάλεια να πάνε πιο χαμηλά τα μέτρα και να γίνουν απειλητικοί οι Γερμανοί στις αντεπιθέσεις.

Αυτή είναι η προσέγγιση που ζητάνε και οι ποδοσφαιριστές από τον Λεβ, καθώς αυτή τους ταιριάζει και με αυτή έχουν μάθει να παίζουν και να κερδίζουν. Αν κρατήσει το περίεργο 3-4-3 ο Γερμανός ομοσπονδιακός τεχνικός δύσκολα να βρουν τρόπο για να μην αποτύχουν εμφατικά στο τουρνουά. Η πίεση για αλλαγή κατεύθυνσης υπήρχε και πριν την πρεμιέρα, μετά την εικόνα και το αποτέλεσμα με τους Γάλλους περιμένω να γίνει απαίτηση.