Τα ουρλιαχτά του Τζήλου θα ξεχαστούν
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο για ακόμα μια φορά νίκησε ο νόμος της ζούγκλας. Το πρωτάθλημα στη χώρα μας διεξάγεται με όρους μαφίας. Τα ουρλιαχτά του Τζήλου θα ξεχαστούν και θα επιστρέψουμε στην ίδια αφετηρία.
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο για ακόμα μια φορά νίκησε ο νόμος της ζούγκλας. Το πρωτάθλημά μας διεξάγεται με όρους μαφίας. Στην Ελλάδα το περιστατικό του ξυλοδαρμού του Τζήλου έχει πάψει να είναι είδηση. Πόσο υποκριτικά είναι τα λόγια που ακούγονται από θεσμικά πρόσωπα; Το κλισέ "μηδενική ανοχή" είναι αυτό που βγαίνει από επίσημα χείλη σε κάθε ανάλογο περιστατικό.
Μοιάζει σαν μέρος ενός τελετουργικού, σαν να υπάρχει ο κανόνας, δίχως να έχουμε τίποτα στα χέρια μας, να πούμε αυτήν την ατάκα. "Μηδενική ανοχή στην βία", "μηδενική ανοχή στην διαφθορά" ανάλογα με την περίπτωση και... καθαρίσαμε. Μηδενική ανοχή, δίχως να έχουμε κάτι στα χέρια μας, δίχως να έχουμε κάνει την παραμικρή σοβαρή κίνηση για να έχουμε τον έλεγχο σε αυτόν τον χώρο.
ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ
Μόλις βγήκε στα ΜΜΕ η είδηση για την επίθεση στον Θανάση Τζήλο, ήταν δεδομένα και τα αντανακλαστικά που θα υπάρξουν, ξέραμε τι θα ακολουθήσει. Το μόνο που είχε πραγματικό ενδιαφέρον, ήταν να κάνουμε την ευχή μας να είναι ο άνθρωπος καλά. Να περάσει αυτήν την πολύ άσχημη εμπειρία, που δεν αξίζει σε κανέναν επαγγελματία, με την μικρότερη δυνατή ζημιά. Για αυτόν τον λόγω καθυστέρησα να γράψω κάποιες σκέψεις για αυτό το θέμα. Το σημαντικό ήταν να σιγουρευτούμε πως η ζημιά που προκλήθηκε στον άνθρωπο είναι ιάσιμη και οι επιπτώσεις που θα μείνουν είναι στο ψυχολογικό τομέα. Από εκεί και πέρα, υπήρχε ένα συγκεκριμένο υποκριτικό τελετουργικό.
Αρχικά οι κλασικές τοποθετήσεις για μηδενική ανοχή και στην συνέχεια, η διακοπή της Σούπερ Λιγκ. Πόσες φορές την έχουμε διακόψει αυτήν την διοργάνωση και πάντα καταλήγουμε στην ίδια αφετηρία. Ο καιρός περνάει, τα ουρλιαχτά του κάθε χτυπημένου Τζήλου ξεχνιούνται και επιστρέφουμε από την αρχή δίχως να έχει αλλάξει το παραμικρό, δίχως να έχει δημιουργηθεί μία διαφορετική πραγματικότητα. Ο καθένας καταλαβαίνει πως όλο το πλαίσιο που διεξάγεται αυτό το πρωτάθλημα είναι λάθος και γεννά την βία.
ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
Υπάρχει μία απίστευτη οξύτητα, η οποία δεν μπορεί να ταιριάζει σε μία αθλητική διοργάνωση. Μιλάμε για ποδόσφαιρο, για ένα άθλημα το οποίο ο γονιός θα πρέπει να επιζητά να ασχοληθεί το παιδί του. Δυστυχώς το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι κάτι διαφορετικό, έχει μετατραπεί σε έναν χώρο που άνθρωποι με φασιστικές αντιλήψεις κάνουν κουμάντο. Έχει δημιουργηθεί και μία νοοτροπία, πως όποιος τολμήσει και κάνει κακό στην ομάδα του, ακόμα και αν απλά κάνει απλά την δουλειά του με τον τρόπο που πιστεύει, πρέπει να τιμωρηθεί. Χειρότερο ακόμα και από την επίθεση που δέχτηκε ο Θανάσης Τζήλος είναι ο χώρος που δίνεται σε φασιστοειδή να βγάλουν την ιδεολογία τους.
Δυστυχώς η Δημοκρατία κάνει το λάθος να δείχνει ανοχή, όμως δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που δίνεται το δικαίωμα να βγαίνει ο κάθε ηλίθιος φασίστας είτε σε ραδιοφωνικές εκπομπές, είτε στα social media που διαθέτει και να θεωρεί δικαιολογημένα τέτοια περιστατικά. Θα έπρεπε απευθείας να εντοπίζεται και να έχει κυρώσεις. Η ελευθερία του λόγου θα πρέπει να έχει και ένα όριο, η ελευθερία έκφρασης δεν μπορεί να δίνει τροφή στην βία.
ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΕΣ
Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι επικίνδυνο. Προσωπικά νιώθω την ανάγκη να ζητήσω ένα συγνώμη προς τους Έλληνες διαιτητές. Την ημέρα που χτυπήθηκε ο Τζήλος, ένιωσα μία πολύ κρύα αμήχανη προσωπική στιγμή. Είναι από τις φορές, που ένα γεγονός σε κάνει να νιώθεις άδικος. Έχω κατηγορήσει αρκετές φορές τους Έλληνες διαιτητές, όχι για τα σφυρίγματά τους, αλλά για την αδυναμία που δείχνουν να γίνουν τα αφεντικά του αγώνα, να λειτουργήσουν όπως οι ξένοι συνάδελφοί τους με αυτοπεποίθηση. Το πρώτο που σκέφτηκα διαβάζοντας την είδηση στον υπολογιστή μου, είναι πόσο ανόητος ήμουν. Έπιασα το κεφάλι μου, ήπια μία γουλιά καφέ και ένιωσα ντροπή.
Ντράπηκα που αυτούς τους ανθρώπους τους έχω χαρακτηρίσει φοβισμένους. Πώς να μην είναι, ανόητε, φοβισμένοι, όταν είναι εντελώς απροστάτευτοι, όταν κινδυνεύουν; Ο ξένος που έρχεται, κάνει την δουλειά του και πάει στην πατρίδα του. Λογικό είναι να κάνει τον άρχοντα και να δίνει ρεσιτάλ. Πράγματι το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αργό και εύκολα διαιτητεύσιμο, όμως έχει άλλες δυσκολίες. Ο φόβος να μην κάνεις το λάθος, όχι για το παιχνίδι, αλλά για το λάθος σφύριγμα και τη δική σου ακεραιότητα, είναι φυσιολογικό να τους επηρεάζει. Θέλω να ζητήσω συγνώμη προς τους Έλληνες διαιτητές, που τους έχω αναφέρει φοβισμένους. Στην πραγματικότητα είναι ήρωες, γιατί βάζουν την ζωή τους σε σοβαρό κίνδυνο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
