Μετά τον δεύτερο ημιτελικό, έγραψα πως είχαμε έναν δίκαιο νικητή με ένα άδικο τρόπο. Αυτήν την φορά, είχαμε έναν δίκαιο νικητή, με έναν πολύ σκληρό αλλά ταυτόχρονα και δίκαιο τρόπο, για την ομάδα που τον έχασε.

Η αλήθεια είναι, πως δεν μπορώ να θυμηθώ, προπονητή που να έχει τόσο μεγάλη ευθύνη για αποτέλεσμα στην διαδικασία των πέναλτι, όπως είχε ο Σάουθγκέιτ, στον τελικό του Γουέμπλεϊ. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά.

Αιφνιδιάστηκαν οι Ιταλοί, από το 3-4-3 του Σάουθγκέιτ

Οι Άγγλοι επέλεξαν, να ξεκινήσουν τον τελικό, με το 3-4-3 που είχαν εφαρμόσει και στο πρώτο νοκ άουτ παιχνίδι με τους Γερμανούς. Κατάφεραν και αιφνιδίασαν τους Ιταλούς και από αυτήν την απόφαση βρήκαν ένα γρήγορο γκολ, αξιοποιώντας και στην δημιουργία, αλλά και στην εκτέλεση τον παίκτη παραπάνω που υπήρχε στις πλευρές.

Οι Ιταλοί με την στάση τους και την αγωνιστική συμπεριφορά τους, στο πρώτο κομμάτι του παιχνιδιού, έδειξαν πως δεν περίμεναν πως ο Σάουθγκέιτ, θα εφαρμόσει την συγκεκριμένη τακτική. Βλέπαμε πολύ συχνά τον Ινσίνιε, να αναρωτιέται ποιον άπρεπε να μαρκάρει και ειδικά στην δική του πλευρά, υπήρχε σοβαρό πρόβλημα για τους Ιταλούς.

Ο Σάουθγκέιτ, είχε δεξί στόπερ, τον μπακ Γουόκερ, είχε δώσει ρόλο δεξιού μπακ χαφ στον Τρίπιερ που η παρουσία του Γουόκερ, του επέτρεπε να μένει ψηλά και ο Έμερσον έπρεπε να παίρνει τις κινήσεις του Στέρλινκ.

Το μυστικό ήταν, να αξιοποιήσουν το δώρο και να πάρουν το κέντρο

Μοιραία υπήρχε ένα ερώτημα, πως θα βγουν τα μαρκαρίσματα. Το παιχνίδι άλλαξε και πήγε στον έλεγχο των Ιταλών, όταν κατάλαβαν, πως δεν πρέπει να ενδιαφέρονται για το πώς θα βγουν τα μαρκαρίσματα, αλλά πως πρέπει να κοιτάξουν να αξιοποιήσουν το δώρο που τους έκανε ο Σάουθγκέιτ, να χρησιμοποιήσει δύο χαφ, απέναντι τους.

Ένα από τα γερά όπλα των Ιταλών, είναι η τριάδα των Ζουνίνο, Μπαρέλα, Βεράτι, το ρίσκο να παίξεις απέναντι τους, με δύο κεντρικούς χαφ είναι μεγάλο. Όταν ο αντίπαλος ομάδας που παίζει 4-3-3 επιλέξει το 3-4-3, είναι δεδομένο πως αν η ομάδα που παίζει 4-3-3 δεν μπορέσει να πάρει το κέντρο, θα έχει τεράστιο θέμα επειδή δεν θα βγαίνουν τα μαρκαρίσματα.

Όταν λοιπόν κατάλαβαν οι Ιταλοί, πως το μυστικό ήταν να πουν ευχαριστώ στον Σάουγκέιτ, που παίζει με δύο μόνο κεντρικούς χαφ και να πάρουν το κέντρο, άλλαξαν την εικόνα και την ιστορία του τελικού.

Τους έκαναν εντελώς ακίνδυνους

Ασφαλώς και το 65,6% κατοχής μπάλας της Εθνικής Ιταλίας δημιουργήθηκε, επειδή έμειναν νωρίς πίσω στο σκορ και έπρεπε να κυνηγήσουν το γκολ. Όμως όταν πήραν τον έλεγχο του κέντρου, κατάφεραν να μην δώσουν το παραμικρό δικαίωμα στους Άγγλους, για να επιτεθούν, να τους μετατρέψουν σε μία εντελώς ακίνδυνη ομάδα, να τους οδηγήσουν σε μόλις 75% ευστοχία στις πάσες, ενώ οι ίδιοι είχαν 89% και σε ένα παιχνίδι που οι τελικές ήταν υπερ τους 19-6.

Όχι τόσο επικίνδυνες οι περισσότερες, όμως οι Ιταλοί έχτισαν ένα παιχνίδι που έμεναν για μεγάλο χρονικό διάστημα, έξω από την περιοχή της Αγγλίας, δίχως να νοιώθουν απειλή από τον αντίπαλο. Μοιραία και δίκαια θα ερχόταν κάποια στιγμή η ισοφάριση, γιατί μπορούσαν να γεμίζουν συχνά την αντίπαλη περιοχή και κατάφεραν και πήραν το τέρμα της ισοφάρισης από τον στόπερ τους Μπονούτσι.

Ο Μαντσίνι έβγαλε τον χειρότερο, ο Σάουθγκέιτ τον καλύτερο

Υπήρξε και πολύ σημαντική ώθηση από τον πάγκο της Ιταλίας. Ο Μαντσίνι βοηθήθηκε σημαντικά την ομάδα του, που επέλεξε στο 54ο λεπτό να βγάλει από το γήπεδο τον Μπαρέλα που δεν είχε μπει στον ρυθμό του αγώνα και να μην περάσει ούτε τον Λοκατέλι, ούτε τον Πεσίνα, αλλά τον Κριστάντε που έδωσε σκληράδα, ύψος και το πιο σημαντικό ήταν πως ελευθέρωσε τον Ζορζίνιο και τον Βεράτι.

Οι αριθμοί, που δείχνουν την απόλυτη κυριαρχία της Ιταλίας

Εδώ ήταν και το μυστικό της ανωτερότητας των Ιταλών. Ο Βεράτι έβγαλε 119 πάσες, με 94,1% ευστοχία και ο Μπαρέλα 99 με 96%. Την ίδια ώρα, ο Ράις είχε 33 πάσες με 75,8% ευστοχία και ο Φίλιπς σε 120 λεπτά μόλις 39 πάσες με 76,9% ευστοχία. Ήταν περίεργη η απόφαση Σάουθγκέιτ στο 73ο λεπτό, να επιλέξει να βγάλει τον Ράις και όχι τον Φίλιπς από το γήπεδο.

Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε και την αρνητική απόδοση του Μάουντ, που ήταν η απογοήτευση, του τουρνουά, με βάση τις προσδοκίες που έχει ο ίδιος δημιουργήσει, με την σεζόν που είχε κάνει, όπου πάσαρε με 69,6% και από το πόδι του σε 98 λεπτά βγήκαν μόλις 23 πάσες και το γεγονός πως ο Κέιν δεν έφθασε σε τελική, είναι ικανά στοιχεία, για να σας φύγει κάθε απορία, για ποιόν λόγο η Αγγλία ήταν ο κομπάρσος του τελικού.

Οι Ιταλοί έβγαζαν πάθος, οι Άγγλοι φόβο

Πήρε αυτόν τον ρόλο, γιατί το 3-4-3 του Σάουθγκέιτ, κούμπωνε τέλεια στους Γερμανούς, που έπαιζαν το ίδιο σύστημα, με επιθετική λογική και αμυντικά κενά. Δεν κούμπωνε όμως καθόλου στο καθαρό 4-3-3 του Μαντσίνι, με τους Ζουνίνιο, Βεράτι, Μπαρέλα στα χαφ. Το γεγονός πως ο Μπαρέλα υστέρησε, το είδε ο Μαντσίνι και τον έκανε αλλαγή στο 54ο λεπτό, και η συνθήκη του αγώνα, επέτρεψε στους Ζορζίνιο Ζουνίνιο, Βεράτι να βγάλουν μαζί 218 πάσες σχεδόν όλες σωστές, με ένα ποσοστό ευστοχίας 95%.

Μετά από το αρχικό σοκ και από το γρήγορο γκολ και από το γεγονός, πως ασχολήθηκαν περισσότερο από ότι χρειαζόταν με το πώς θα μαρκάρουν τον Τρίπιερ, οι Ιταλοί πήραν το κέντρο και τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα. Οι παίκτες του Μαντσίνι σε κάθε μονομαχία, έβγαζαν πάθος, οι παίκτες του Σάουθγκέιτ μόνο φόβο.

Πίστεψαν, πως μπορούν να κερδίσουν την Ιταλία, χωρίς να δώσουν μάχη

Θα μπορούσαν οι Άγγλοι στα πέναλτι, να πάρουν το παιχνίδι, θα ήταν άδικο, δεν έκαναν κάτι, για να αξίζουν να φύγουν νικητές, από αυτό το παιχνίδι. Εμφανίστηκαν με τακτική προσέγγιση που δεν κούμπωνε στα θέλω του αγώνα αλλά πέρα από τα συστήματα, έπαιξαν λες και η αποστολή τους, τελείωσε στο 2ο λεπτό.

Πέτυχαν ένα γρήγορο τέρμα και στην συνέχεια δεν έκαναν τίποτα. Διαχειρίστηκαν το παιχνίδι, σαν να περιμένουν, πως ο αντίπαλος, παρότι έχει την μπάλα και έχει κερδίσει μέτρα, δεν θα καταφέρει να κάνει τίποτα, μέχρι το τέλος και χωρίς να δώσουν μάχη, χωρίς να κοιτάξουν να αξιοποιήσουν τα δικά τους όπλα, θα φθάσουν στην κατάκτηση του τροπαίου. Θα ήταν άδικο να συμβεί.

Ο Σαουθγκέιτ κατάφερε να έχει ευθύνη, που έχασε η ομάδα του, στην διαδικασία των πέναλτι

Κατάφεραν όμως να φθάσουν την διαδικασία στα πέναλτι και ο Σάουθγκέιτ, που συνολικά είχε ένα προβληματικό κοουτσάρισμα, πέτυχε κάτι σπάνιο. Να έχει μεγάλη προσωπική ευθύνη, που έχασε η ομάδα του στα πέναλτι. Πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ άλλον προπονητή, που να έχει βάλει τόσο έντονα την σφραγίδα του, σε αποκλεισμό ομάδας στα πέναλτι, όπως ο Σάουθγκέιτ, στον τελικό με την Ιταλία.

Επέλεξε στο 119 να περάσει δύο ποδοσφαιριστές για να εκτελέσουν τα πέναλτι, που ο ίδιος, δεν είχε φροντίσει να τους δώσει ρυθμό και να τους βάλει μέσα στο τουρνουά. Δεν είχε πάρει τίποτα, από τους Σάντσο, Ράσφορντ, δεν φρόντισε ο ίδιος να τους βάλει στο πνεύμα της διοργάνωσης, δεν προσπάθησε να τους αξιοποιήσει νωρίτερα, μπας και με το ταλέντο τους, αλλάξουν κάτι από την εικόνα του τελικού.

Τους κράτησε στον πάγκο μέχρι το 119, τους έδειξε πρώτα πως δεν τους πιστεύει και τους έβαλε χωρίς ψυχολογία και ρυθμό αγώνα, να εκτελέσουν τα πέναλτι. Δεν ξέρω αν ήταν χειρότερο που έβαλε, τους δύο παίκτες που είχε ο ίδιος παρκάρει στον πάγκο, μόνο για να εκτελέσουν τα πέναλτι, ή που έδωσε στον Σάκα, να εκτελέσει το τελευταίο.

Δεν πιστεύω, πως υπάρχει προπονητής, που θα σκεφτόταν να δώσει το τελευταίο πέναλτι, στον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή. Σε έναν τόσο άπειρο ποδοσφαιριστή, χωρίς παραστάσεις και ιδιαίτερη ποιότητα στην τελική εκτέλεση, όπως ο Σάκα.

Οι Άγγλοι, δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν τις ευνοϊκές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί, γιατί δεν προσπάθησαν να το κάνουν. Έβγαλαν φόβο και συντηρητισμό, απέναντι σε έναν αντίπαλο που είχε παίκτες με ψυχή και προσωπικότητα.

Το τρόπαιο είναι δικό μας

Υπήρξαν στιγμές, που φώναζαν οι Ιταλοί, πως αυτό το τρόπαιο, είναι δικό μας. Πιο χαρακτηριστική ήταν η στιγμή, που ο Κιελίνι τράβηξε από την φανέλα, τον Σάκα στην τελευταία φάση της κανονικής διάρκεια του αγώνα. Πόσες φορές, έχουμε δει σε παρόμοια φάση, τον αμυντικό να αφήνει τον αντίπαλο και μόλις γίνει το κακό, να αναρωτιόμαστε, γιατί δεν του έκανε φάουλ.

Ο Κιελίνι, δεν έκανε απλά φάουλ, του επιβλήθηκε και ψυχολογικά, με τον τρόπο που τον κράτησε. Ήταν πολλές οι στιγμές μέσα στον τελικό, που φώναζαν πως αυτοί έχουν την ψυχολογία του νικητή.

Δύσκολα να ξαναβρούν τόσο μεγάλη ευκαιρία οι Άγγλοι

Ήταν σκληρός αλλά δίκαιος ο τρόπος που τιμώρησε το ποδόσφαιρο τους Άγγλους. Το χειρότερο ήταν, πως και οι ίδιοι καταλαβαίνουν, πως τόσο ευνοϊκές συνθήκες, όπως σε αυτές που βρέθηκαν στον τελικό του Γουέμπλεϊ, δύσκολα να ξαναβρούν.

Ο τίτλος πήγε στην ομάδα, που έβγαλε ψυχή και πάθος, για να το κατακτήσει, όχι στον φόβο και στην υπερβολική συντήρηση, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή επιθετική σκέψη και αξιοποίηση του ατομικού ταλέντου.

Ο Κιέζα, ανέβασε το μέγεθος του, στο τουρνουά

Οι Ιταλοί κατέκτησαν την διοργάνωση, σαν ομάδα, σαν σύνολο και ήταν φυσικό να έχουν πολλούς πρωταγωνιστές. Ντοναρούμα. Βεράτι, Ζορζίνιο, Κιελίνι, Μπονούτσι άφησαν στον ρόλο τους το στίγμα τους, ο ποδοσφαιριστής όμως που ανέβασε περισσότερο από οποιονδήποτε το μέγεθος του, στην διοργάνωσης, ήταν ο Κιέζα.

Έβρισκε με έναν απίθανό τρόπο, στις πιο δύσκολες συνθήκες τον τρόπο, να βγάλει απειλητική τελική προσπάθεια. Κατάφερνε, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, να ξεκινά και να ολοκληρώνει προσωπικές φάσεις. Ειδικά για τουρνουά Εθνικών ομάδων, που δεν είναι εύκολο, να βγουν συνεργασίες και αυτοματισμοί, σε παιχνίδια υψηλού ανταγωνισμού, το ατομικό παιχνίδι του Κιέζα, έκανε μεγάλη διαφορά.

Επέτρεπε στους Ιταλούς, να κάνουν ευκαιρία, χωρίς να χρειάζεται η μπάλα, να περάσει από πολλά πόδια. Σε αυτό το τουρνουά ο 23 ετών εξτρέμ της Γιουβέντους, ανέβασε τις μετοχές περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, βγάζοντας από την συζήτηση τον Ντοναρούμα.

Ο Ντοναρούμα, στο πάνθεον με τους θρύλους

Εδώ έχουμε ένα άλλο κεφάλαιο, ο Ντοναρούμα με την συνολική του παρουσία στο τουρνουά και τις δύο μεγάλες νίκες που πρόσφερε στα πέναλτι, άνοιξε την πόρτα, για να μπει στο πάνθεον με τους μεγάλους. Εκεί που ανήκει ο Ντίνο Τζοφ, ο Μπουφόν, στην λίστα με τους θρύλους, φαίνεται πως ο χρόνος θα βάλει μέσα και τον Ντοναρούμα.

Σε συνδυασμό με την συνολική του παρουσία, αυτό που πέτυχε στο τουρνουά, να δώσει την πρόκριση, στην διαδικασία των πέναλτι στον ημιτελικό και στον τελικό EURO, είναι κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί, δεν το έχει ζήσει, πετύχει ποτέ κανένας άλλος τερματοφύλακας. Ο Ντοναρούμα, το πέτυχε μόλις στα 22 του χρόνια και η εικόνα του φωνάζει, πως για πολλά χρόνια, θα αποτελεί ένα τεράστιο όπλο για την Εθνική Ιταλίας και στην ιστορία, δεν πρόκειται να μείνει απλός, σαν ένας καλός τερματοφύλακας.

Το να κατακτήσει η Ιταλία, το Ευρωπαϊκό έμοιαζε σαν έκπληξη, πριν ξεκινήσει το τουρνουά. Τώρα που ολοκληρώθηκε και από την στιγμή που οι Γάλλοι με το καλύτερο ρόστερ, δεν κατάφεραν να γίνουν, ομάδα, συνέβη το προφανές. Το τρόπαιο το κατέκτησε η ομάδα με τον καλύτερο προπονητή, τον καλύτερο τερματοφύλακα, το καλύτερο αμυντικό δίδυμο και την πιο πλήρη τριάδα στον άξονα. Με λίγα λόγια, το EURO δεν επέστρεψε σπίτι, πήγε εκεί που έπρεπε να πάει.